بریده‌های کتاب می خواهم بمیرم ولی هنوز هم دوست دارم دوکبوکی بخورم

رنج به طور کامل روح و ذهن آگاه انسان را پر میکند،چه رنج بزرگ باشد چه کوچک.بنابراین اندازه"رنج"انسانی کاملاً نسبی است.

وقتی داری به چیزی فکر می‌کنی،احساساتت باهاش قاطی می‌شه.و هنوز توی"حس اون لحظه"هستی.ولی وقتی وضعیت رو با استفاده از کلمات از خودت جدا می‌کنی،می‌تونی از دید یک ناظر قضاوتش کنی.منطقی.

اگه یه حادثه وحشتناک رو تجربه کرده باشی، مسلماً سخت‌تره که دوباره سالم بشی. بله، افرادی هستند که شجاعانه از گذشته‌شون عبور می‌کنن.

نکته مهم این نیست که کسی دوستت داره یا نه، مهم اینه عشقی که سرراهت قرار میگیره رو چجوری می پذیری.

احساسی که نسبت به خودت داری خیلی مهم‌تر از نظر دیگران درباره توئه.

بعضی چیزها بهتره تو خواب تجربه بشن تا تو زندگی واقعی. یا اگه تو خواب نه، تو نوشتن.

بالغ بودن بیشتر به این معنیه که توی یه موقعیت عصبانی کننده سعی کنی صبور باشی، نه اینکه هر کاری که دوست داری رو انجام بدی فقط چون می تونی.

کتاب‌ها می‌گویند اگر می‌خواهید دیگران را دوست داشته باشید، اول باید خودتان را دوست داشته باشید، اما من فکر می‌کنم این جمله‌ها بی‌معنی هستند. مدت‌هاست که از خودم ناراحت هستم و خودم را دوست ندارم ولی بقیه را دوست دارم.

واژه‌هایی که معنا و تاثیرات منفی دارند عبارتنداز سقط جنین، یائسگی و خودکشی. آیا ما باید احترام بیشتری نسبت به انتخاب افراد برای پایان دادن به زندگی بگذاریم یا خیر؟ ما به درستی نمی‌دانیم چگونه با مرگ برخورد کنیم. برخی ممکن است افرادی که به انتخاب خودشان به خودکشی می‌رسند را به عنوان گناهکاران، بازندگان یا شکست خوردگان توصیف کنند. اما آیا زندگی تا آخرین لحظه همیشه پیروزی است؟ به نظر نمی‌رسد که هر کسی باید در بازی زندگی برنده یا بازنده شود...

اما لحظه‌ای که به خودت فکر کنی و بگی، خب من این جوری‌ام، می‌خواین چیکار کنین؟ همون لحظه احساس رهایی و آزادی بیشتری پیدا می‌کنی.

رقتى دركنارديگران باشيد، آنها هم تحت تأثيراين واقعيت قرار میگيرند و متوجه مى شوند كه شما مى خواهيد در كنار آنها زندگى ، كنيد و أنها رادرك كنيد، باهم بودن، درك درست يكديگر، درد ودل كردن، نزديك شدن به يكديگر، همه اينها به ما كمک ميكند تالحظاتمان را سپرى كنيم، نمیدانم اماشايد اين تنها راه آرامش يافتن ما در ميان تاريكى اين دنيا باشد،

فراموشی می‌تونه بهت حس رهایی بده.

اگر می خواهید شاد باشید نباید از حقایق بترسید، بلکه باید با آن ها رو‌برو شوید : اول اینکه ما همیشه غمگینیم، و حتما برای غم، رنج و ترسمان دلایل خوبی وجود دارد. دوم اینکه هیچ راهی وجود ندارد تا بتوانیم این احساسات را کامل از خودمان جدا کنیم.

وقتی داری زمان سختی را می گذرانی خیلی طبیعی است که حس کنی سخت ترین زمان را در کل دنیا می گذرانی، و داشتن این حس به هیچ وجه نشان دهنده خودخواهی نیست.

حرف من اینه که خودت رو با دیگران مقایسه نکن. با گذشته خودت مقایسه کن.

برای رسیدن به این مرحله،سخت کار کرده‌ام، و حالا برای کسب درآمد کاری را انجام می‌دهم که عاشقش هستم. نگران نیستم که آیا این مسیر درستی است یا نه. فقط می‌خواهم در آن بهتر شوم و پیشرفت کنم. همین برایم کافی است. چرا آنقدر با مقایسه کردن خودم با دیگران خودم را شکنجه می‌کردم؟ اگر امروز من بیست ساله‌ام مرا ملاقات می‌کرد، از شادی گریه می‌کرد. و همین برایم کافیست

احساسات مثل یکسری مسیر هستند اگه منفی ها رو مسدود کنی، در نهایت مثبت ها رو هم مسدود میکنی.

زندگی مدام در حال بهتر شدن و بدتر شدن و دوباره بهتر شدن است. بنابراین بدتر شدن بخشی طبیعی از زندگی است و فقط می خواهم یاد بگیرم با آن کنار بیایم.

امیدوارم زمانی برسد که زخم های ذهن و روح به همان اندازه جدی گرفته شود که زخم های بدن.