بریده‌های کتاب می‌خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

اشکالی ندارد، آن ها که با تاریکی مواجه نمی شوند هرگز قدر روشنایی را نمی دانند.

واژه‌های زیادی هستند که بار معنایی، بافتار و مفهوم ضمنی‌شان به‌شدت منفی است، مثل سقط جنین، یائسگی، خودکشی و الی آخر. درک غم و غصهٔ آن‌‌هایی که این موارد را از سر می‌گذارنند سخت است، ولی اگر زندگی کسی بدتر از مرگ است‌، نباید به انتخابشان برای پایان دادن به زندگی‌شان احترام بگذاریم؟

سؤالات بسیاری هستند که معمولاً آنها را قورت می دهیم و هرگز نمی پرسیم فکر میکنم آدمها خجالتی هستند، البته شاید نه همه و نه همیشه اما قطعاً در بیشتر مواقع گلوی ما خشک می‌شود و نگران می شویم که دیگران چه فکری درباره ما می‌کنند. بنابراین سؤالمان را نمی‌پرسیم.

اگه کسی که ربطی بهت نداره بهت توهین کنه و خودت نشنویش، چه اهمیتی داره؟ چه پشت سرت مسخره ت کنن یا نه، واقعاً ربطی بهت نداره. ولی اگه کسی که خیلی دوستش داری ازت بدش بیاد، اون خیلی دردناکه.

فقط چون یه روز خوبه،به این معنی نیست که از زندگی کردن خوشحالم.

باید تمرین کنی که وقتی حالت خوب نیست بگی که حالت خوب نیست. به جای اینکه تا آخرین لحظه تحمل کنی و بعد بگی، "ببین چقدر تحمل کردم، تا جایی که به خودم آسیب زدم."

وقتی به افراط عادت می‌کنی، فقط می‌تونی از نقطه فعلیت افراط دیگه‌ای رو درک کنی. جوونی یعنی سختی کشیدن؛ اصلاً خود زندگی درباره سختیه. ولی وقتی به اندازه کافی تجربه کسب کنی که چیزها را کمتر افراطی ببینی، متوجه می‌شی که یه حد وسطی وجود داره و وقتی بزرگتر بشی، شاید حتی عمل سازش از روی ترس رو هم درک کنی. ولی مهم‌ترین چیز اینه که راهی رو پیدا کنی که باهاش راحتی. الان داری به این فکر می‌کنی که "باید این کارو بکنم، باید اینطور رفتار کنم "، ولی وقتی زمان بگذره، شاید شروع کنی به فکر کردن که‌ "این طرف رو می‌فهمم، و طرف مقابل رو هم می‌فهمم ولی این روش برام راحت‌تره."

راه‌های زیادی برای دوست داشتن وجود داره. این ممکنه فقط یه میل ناامیدانه برای رسیدن به چیز دیگه ای باشه.علاقه به یه سلبریتی می تونه تو رو ترغیب کنه که با آدم جدیدی آشنا بشی، یا با طرفدارهای دیگه دوست بشی، و همه ی این ها روابط و ارتباطات معنی داری هستن.

همون طور که گفتی آدم ها پیچیده‌ان شاید در ظاهر بی نقص و عالی به نظر برسن، اما ممکنه در خفا و تاریکی کارهای وحشتناکی انجام بدن. اگر از مردم توقع زیادی داشته باشی و از اونا بت بسازی، در نهایت ناامیدت می‌کنن. برای اینکه نا امید نشی اینجوری فکر کن: اونا هم دارن به عنوان یک انسان زندگی می‌کنن و نفس می‌کشن. این باعث میشه نسبت به خودت بخشنده تر بشی.

گاهی نصیحت " شاد باش! شجاع باش" مثل سم روح و روان انسان را فاسد می کند . به یاد داشته باشید که پرفروشترین کتابهای خودیاری و مقالات ده سال گذشته حرفی از شلاق زدن و خود سرزنشی نمیزنند، بلکه درباره بهبودی و تسلی خود هستند. کامل نبودن و عجیب بودن کاملاً عادی است. نیازی نیست تظاهر به شادی کنیم . امروز با اوضاع خوب میگذرد یا خوب نمی گذرد. در هر دو صورت یک تجربه است و هیچ اشکالی ندارد .

من دیگر رنج خود را با دیگران مقایسه نمیکنم و این توانسته به من کمک کند. تا به جای تحمل آن به تنهایی به دنبال کمک حرفه ای باشم. همانطور که سخت است از مقایسه با معیارهای جامعه و دیگران اجتناب کرد استفاده از این معیارها برای اندازه گیری و سرکوب رنج خود تمرین بسیار خطرناکی است.

راستش کسی غیر از خودم من را دست کم نمی‌گیرد.

عشق و رنج دو روی یک سکه‌ان.

اون حرف های کوچیک زخم های بزرگی می زدن

مسئله مهم این نیست که آیا دوستت دارن یا نه ، بلکه اینه که چطور عشقی که به سمتت میاد رو قبول می کنی .

کسانی که با تاریکی روبه رو نمی شوند،هرگز قدر و قیمت نور را نمی فهمند.

وقتی دارین روزای سختی رو می گذرونین،طبیعیه که احساس کنین دیگه از این بدتر نمیشه.

ناقص بودن هیچ عیبی ندارد.بی دست و پا بودن هم همین‌طور.شما مجبور نیستید تظاهر به چیزی جز خود واقعیتان کنید.مجبور نیستید وقتِ ناراحتی و اضطراب خودتان را شاد و آرام نشان دهید.

روانپزشک: «باید تمرین کنی که وقتی حالت خوب نیست بگی که حالت خوب نیست. به جای اینکه تا آخرین لحظه تحمل کنی و بعد بگی ببین چقدر تحمل کردم تا جایی که به خودم آسیب زدم. »

هنر، تحت تأثیر قرار دادنِ قلب ها و ذهن هاست.