سرزمین دردها و رنج ها!
بیش از پیش از اعماق وجود دلم افغانستانی آرام را خواست خالی از مزدور و جنگ های داخلی و خارجی…
همانقدر که می خواستم و شنیده بودم جذبش شدم!
        

          فقط ۶ روز طول کشید تا تمومش کنم! و الان ذهنم به شدت آشفته‌ست... نمی‌دونم از کجا شروع کنم نظرم رو بگم؟ 
خیلی سر امتیاز با خودم کلنجار رفتم ولی بیشتر نمی‌تونم بدم. و چرا؟ چون:
⭕️ شما تا نیمه‌ی کتاب هیچ هیجانی رو احساس نمی‌کنی. عملاً انگار داری یه رمان زرد عاشقانه می‌خونی به جای جنایی! فقط اتفاقات روزمره و کراش زدنای شخصیت اصلی!
⭕️ پایان داستان هم که تا حدودی غیرمنطقی به نظر میومد. اینجوری که همه چیز خیلی سریع گل و بلبل می‌شه و تمام!
⭕️ و انتظار بیشتری از پلات تویست (پیچش پیرنگ) داستان داشتم، نمی‌دونم، همه‌ش منتظر بودم یه اتفاق خیلی عجیب بیوفته که بگم: خدایا مگه می‌شه؟ 
⭕️ پایان داستان رو می‌تونستی حدس بزنی! فقط با مهم‌ترین قانون در جنایی نویسی: همیشه به کسی شک کن که هیچ‌کس، هیچ‌وقت، بهش شکی نمی‌کنه...
ولی سه ستاره هم به دلایلی دادم. چون:
⬅️ قلم فریدا مک‌فادن رو دوست داشتم، روون بود و آدم رو از کتاب خوندن خسته نمی‌کرد، یعنی می‌تونستی به مدت زیادی پشت سر هم از داستان بخونی. 
⬅️ هیجان و استرس ۳۰-۴۰ صفحه‌ی آخر داستان رو دوست داشتم، حتی یه تیکه، از استرسی که داشتم گفتم دیگه نمی‌تونم بخونم و کتاب رو بستم و گذاشتم کنار!! 
⬅️ موضوع داستان جذاب و "حداقل برای من" یه ایده‌ی جدید بود.
و در نهایت جدای این‌ها باید بگم کههه
اتفاقات داستان از یه جایی به بعد مریض و روانی گونه می‌شه و خوندنش روحیه و اعصاب قوی می‌خواد. و بعضی تیکه‌ها انگار داری خودت رو با کتاب خوندن شکنجه می‌کنی. 😭😂
اینم اضافه کنم که اگر انتظاراتم از داستان رو از همون ابتدا پایین آورده بودم ممکن بود لذت بیشتری از خوندن ببرم. 
و همین. 
در کل کتابی نیست که در رده‌ی اول به کسی پیشنهادش کنم. صددرصد کتاب‌های جنایی به شدددت بهتری وجود دارند. 

        

          کتاب رو به صورت صوتی گوش دادم.
و الان دارم به این فکر میکنم که آیا این کتاب ارزش 10 ساعت گوش دادن به صوتش رو داشت؟!
داستان بعضی جاها کشش بالایی داشت و استرس رو کاملا به خواننده منتقل می‌کرد. اما اینکه بخوام اون رو به کسی توصیه کنم یا نه، مطمئن نیستم!
میشه گفت کتاب معمایی قبلی‌یی که خواندم  «بیمار خاموش» بود. کتابی که بنظرم جذاب‌تر و گیراتر بود.
اواسط کتاب فقط میخواستم گوش بدم که تموم بشه و میشه گفت خسته شده بودم.

شاید خوانش صوتی کتاب هم در این زمینه بی تاثیر نباشه. خوانش به خودی خود خوبه. اما صدای بشاش و پر انرژی گوینده شاید برای این کتاب مناسب نبود. گوینده ای با صدای بم تر یا سردتر فضای کتاب رو بهتر منتقل میکنه. 
        

          چقدر قشنگ بود:)
روح رو واقعا درک می‌کردم. استرس‌هاش، فکر‌هاش، وحشت‌هاش. وقتی که مضطرب می‌شد..
کتاب در ظاهر کتاب کودکه، ولی خیلی قشنگ نشون می‌ده که قرار نیست چون آدم مضطربی هستی، تا ابد تنها بمونی. 
قشنگ آدم‌های دچار استرس و اورثینکر رو به تصویر کشیده بود. مکالمه‌های روح‌ها خیلی قشنگ بود:)
در کل خیلی دوستش داشتم. نقاشی‌هاش، دیالوگ‌ و مکالمه‌هاش، و همچنین موضوع‌ اصلی‌ش.
 فکر می‌کردم دوستش نداشته باشم، چون یه مدت خیلی معروف شده بود.
ولی خب در کمال تعجب دوستش داشتم.