بریده‌های کتاب کمی دیرتر

پرنده ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس، استقبال نمی‌کند. چرا که ناتوانی‌اش به چشم می‌آید و درماندگی‌اش آشکار می‌شود. تا وقتی که میله های قفس هست، هرکس می‌تواند ادعا کند که اهل پروازهای بلند است...

این یک فرمول، یا قاعده یا سنت الهیه که استمرار در ارتکاب گناه، عموماً توفیق توبه رو از انسان سلب می‌کنه.

یک کلام از مولا: تلخی حق تو را از بیانش باز ندارد. حقیقت را بگو اگرچه تلخ باشد.

پرنده ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس، استقبال نمی کند. چرا که ناتوانی اش به چشم می آید و درماندگی اش آشکار می شود.

مطمئن باش که تا وقتی خودت نخوای از پیله‌ت بیرون بیای، پروانه نمی‌شی.

ا وقتی که میله‌های قفس هست، هرکس می‌تواند ادّعا کند که اهل پرواز های بلند است. تا وقتی که میله های قفس هست، بند‌های مرئی و نامرئی، خواسته و نخواسته و دانسته و ندانستهٔ آدم‌ها، مفعول با مکتوم یا مستتر می‌ماند؛ حتّی برای خودشان.

درد و مصیبت اصلی اینه که ما اساسٱ طالب امام نیستیم؛ طالب حل مشکلاتمون توسط امام هستیم. برای امام شأنی در حد وسیله یا کارپرداز قائلیم 🙂

مشکل ما ، مشکل مشترک همه ما که دیدی اینه که حضرت رو برای خودمون می‌خوایم نه خودمون رو برای حضرت. امام را خرج خودمون می‌کنیم نه خودمون رو خرج امام. به جای اینکه از خودمون برای امام مایه بزاریم پیوسته از حضرت مایه می‌ذاریم برای پیشبرد کار خودمون.

پرنده‌ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس استقبال نمی‌کند، چرا که ناتوانی‌اش به چشم می‌آید و درماندگی‌اش آشکار می‌شود. تا وقتی که میله‌های قفس هست، هر کس می‌تواند ادعا کند که اهل پروازهای بلند است. تا وقتی‌که میله‌های قفس هست، بندهای مرئی و نامرئی، خواسته و نخواسته یا دانسته و ندانسته‌ی آدم‌ها، مغفول یا مکتوم یا مستتر می‌ماند؛ حتی برای خودشان...

غربت و مظلومیت آقا فقط میون مردمی که نمی‌شناسنشون نیست ، بیشتر از اون ، در میان مردمی که ادعای شناخت و پیروی از ایشون را دارن .

دوست دارم یه لحظه اون بلندگو رو بگیریم و در حضور همین جمع با همه وجود به آقا التماس کنم که« آقا نیا »یا لااقل« کمی دیرتر بیا» تا ما چشمونو از این همه آلودگی پاک کنیم ، تا ما ادب حرف زدن با شمارو یاد بگیریم ، تا ما قبل از هر چیز خودمون بفهمیم که از چه کسی چه آمدنی رو طلب می‌کنیم

اتفاقی چشمم خورد به کارنامت که زیر دست آقا بود توش پر از صفر بود ، به خصوص تو بخش بیت المال...

می گویم: -چگونه چنین گمان و تصوری دارند؟ بر چه اساسی؟ اگر برکات وجودی آقا را بفهمند، از لحاظ مادی هم حضور و ظهور را مطلوب و مغتنم می‌شمارند. می گوید: - اولاً رسیدن به این پایه از درک و شعور، آسان نیست. ثانیاً همه ماجرا هم محدود و منحصر به نخواستن نیست. می پرسم: -نتوانستن؟ جواب میدهد: -بله. ولی نه با تعریف متعارف. -یعنی؟ -پرنده ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همتش،بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس، استقبال نمیکند.چرا که ناتوانی اش به چشم می آید و درماندگی اش آشکار میشود. تا وقتی که میله های قفس هست،هر کس می تواند ادعا کند که اهل پروازهای بلند است. تا وقتی که میله های قفس هست،بندهای مرئی و نامرئی،خواسته و نخواسته و دانسته و ندانسته آدمها، مغفول یا مکتوم یا مستتر می ماند؛ حتی برای خودشان. و ناگهان با لحن شبیه توبیخ و محاکمه از من می پرسد: -وقتی که تشنه نیستیم،چه لزومی دارد که فریاد العطش سر بدهیم؟! این چه منتی است که بر سر آب می گذاریم؟! هنوز درک و هضم قضیه برایم دشوار است. می پرسم - و البته بی آن که بخواهم با لحن انکار-: -یعنی این همه آدم از خانه هایشان در آمده اند و اینجا جمع شده اند برای این که با صدای بلند دروغ بگویند؟!دروغ را قاعدتاً به آهستگی و در خلوت می گویند نه با فریاد،در جمعیت. قاطع و محکم اما خونسرد و آرام می گوید: -اینها دروغشان را قبلاً گفته اند. و اینجا به قصد دیگری آمده اند. حرف عجیبی است و اگر من از درک آن عاجز باشم، چندان عجیب نیست!!!