علی بزرگترین ثروت جهان، یعنی نگاه درست به هستی و زندگی را به من آموخت.

چه نیکو گفته آن فیلسوف هندی که: «تمدن های انسانی، سرمایه های جاودانی است که از کاشت و داشت و برداشت صحیح اوقات فراغت متجلّی گشته است.»

ما برای آنکه زندگی کنیم و دُرُست زندگی کنیم، مگر به چیزی بیش از قدری ایمان و امیدْ احتیاج داریم؟

هر پزشکی که به بیمارش وعده ی مرگ بدهد، خودْ بیماری ست که به طبیبی محتاج است. مرگ، در گُستره ی اقتدارِ طبیعت است نه طبیب؛ مگر آنکه طبیب، جانی هم باشد. از مرگْ سخن گفتن، اصولاً جُزو تعهّدات و مسئولیّت های پزشکان نیست. بی قیدی و بی عاطفگی ست که برخی از طبیبان را وامی دارد پا از محدوده ی وظائفِ خود بیرون بگذارند و خود را خلاص کنند. به پزشکْ چه مربوط است که کسی، عاقبت، به دلیلی، میمیرد یا نمیمیرد، زود میمیرد یا دیر. طبيب، وظیفه اش ،کارش، مسئولیّتش، خدمت به دردمندان است و شفادادنِ ایشان نه موعدِ مرگ را مقرّر کردن و بخشی از وظائفِ عزراییل را برعهده گرفتن.

یادت باشد که جای دُرُستْ برای جنگیدن هم همان جهنم است. هیچکس در بهشتْ به فکر جنگیدن علیه بهشت نمی افتد، همانطور که به فکر جنگیدن علیه جهنّم.