من اصولاً خوشبینم. نمیدانم این ویژگی ذاتی‌ام است یا حاصل تربیت. بخشی از خوشبین بودن در این است که سرت را به سوی خورشید بگیری و پیش بروی. در لحظات تیره و تار فراوانی ایمانم به انسانیت به شدت آزموده شد، اما نمیتوانستم تسلیم ناامیدی شوم و ناامید هم نشدم. راه ناامیدی راه شکست و مرگ بود.

آقا، مردم دوست ندارند شکست بخورند و شکست هم نخواهند خورد. مردم آزاد جنگ را شروع نمی‌کنند، اما شروع که شد، هرگز اسلحه‌شان را زمین نمی‌گذارند، حتی وقتی شکست بخورند. این کار از گلّه های انسانی که همه‌شان پیرو یک پیشوا هستند برنمی‌آید. به همین سبب است که گلّه های انسانی در عملیات ها پیروز می‌شوند و مردم آزاد در نبردها. خواهید دید که جز این نیست آقا.

علی بزرگترین ثروت جهان، یعنی نگاه درست به هستی و زندگی را به من آموخت.

چه نیکو گفته آن فیلسوف هندی که: «تمدن های انسانی، سرمایه های جاودانی است که از کاشت و داشت و برداشت صحیح اوقات فراغت متجلّی گشته است.»

ما برای آنکه زندگی کنیم و دُرُست زندگی کنیم، مگر به چیزی بیش از قدری ایمان و امیدْ احتیاج داریم؟