بریده‌های کتاب شهر ممنوعه

به نحو مبهمی فکر کردم مادرم تمام این مدت ته چاه چه می‌کرد. درصدد بود چه کند؟ چه کار می‌توانست بکند؟ زن بیچاره از من گریخته بود، از آن صحنه‌ی وحشتناک، از تقدیر خودش. جانش به لبش رسیده بود. گاهی این طور می‌شود. ناگهان آدم دلش می‌خواهد همه چیز را تمام کند.

اما یاد بگیر که هیچ کس را تا حد مرگ دوست نداشته باشی، چون دیر یا زود بابتش رنج می‌بری.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم‌. بعدها بود که به‌تدریج به عمق این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

الان می‌دانم -چیزی که آن موقع نمی‌دانستم- که نمی‌شود محبت همیشه به‌شیوهٔ آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و اینکه نباید آدم شکل محبت‌ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

یک بار هم که شده بخندانش، عبادت واقعی یعنی همین.

البته آدم به این راحتی نمی‌میرد، ولی این‌طور بگویم، چیزی شبیه مردن بود. بعدش اتفاقاتی که از سر می‌گذرانید از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا

در بازگشت به خانه با این تجربهٔ آزاردهنده مواجه شدم که خبری دربارهٔ مرگ و زندگی داشتم و هیچ‌کس نبود این موضوع را با او در میان بگذارم. جدِّ نئاندرتال ما، اولین بار که پیروزمندانه ایستاده بود بالای سر گاومیشی که کشان‌کشان تا خانه آورده بودش و پی برده بود کسی نیست تا از ماجراجویی‌هایش برای او بگوید یا غنایمش یا حتی زخم‌هایش را نشانش دهد، فهمید چاره‌ای نیست جز اینکه بنشیند و بزند زیر گریه.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوش‌حالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی. صفحهٔ - ۳۳۳ - در نسخه الکترونیک فیدیبو

جد نئاندرتالِ ما، اولین بار که پیروزمندانه ایستاده بود بالای سر گاومیشی که کشان کشان تا خانه آورده بودش و پی برده بود کسی نیست تا از ماجراجویی‌هایش برای او بگوید یا غنایمش یا حتی زخم‌هایش را نشانش دهد، فهمید چاره‌ای نیست جز اینکه بنشیند و بزند زیر گریه.

زن‌ها از او نفرت داشتند؛ او بیش‌ازحد افاده‌ای بود و ضمناً او هم مثل امرنس در مراسم نیایش دیده نشده بود. این حقیقت داشت، چون وقتی آن‌ها داشتند عبادت می‌کردند، هم یکشنبه‌ها هم تک‌تک روزهای دیگر، پالت داشت کار اتوی آن‌ها را انجام می‌داد. اتویش زغالی بود، چون در آن زمان جریان برق تمام‌وقت برقرار نبود -فقط در بازه‌های خاصِ زمانی برق وصل می‌شد- و به‌خاطر دود اتو تقریباً همیشه کله‌اش را بالا می‌گرفت. بدون شک وقتی دربارهٔ وضعیت روحی‌اش از اصطلاح «افاده‌ای» استفاده کرده بودند منظورشان همین بود.

امرنس مسیحی بود، اما روحانی‌ایی پیدا نمیشد که بتواند این واقعیت را بهش بقبولاند.

مؤمن بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

اگر کسی کاردی تیز توی قلب آدم فروکند، آدم بلافاصله از پا نمی‌افتد؛ ما نیز نفهمیده بودیم که فقدان او* را هنوز در درونمان احساس نکرده‌ایم، که لطمه‌اش بعداً به ما وارد خواهد شد، که بعداً از پا خواهیم افتاد. *در متن کتاب اسم شخصیت آورده شده.

یک‌بار وقتی بچه بودم پروانه‌ای را نگاه می‌کردم که بال می‌زد و می‌چرخید، و همین احساس را داشتم که تحت‌تأثیر قرارش دهم و با نومیدی می‌خواستم بنشیند. نمی‌خواستم بگیرمش، فقط می‌خواستم از نزدیک ببینمش.