بریده‌های کتاب دوستش داشتم

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟

یک پلیان تلخ خیلی بهتر از تلخی بی پایان است.

"حق خطا کردن" اصطلاح کوچکی است، عبارتی کوتاه، اما چه کسی این حق را به ما می‌دهد؟ چه کسی غیر از خود ما؟

«چهل و دو ساله بودم... در چهل و دو سالگی آدم از زندگی چه انتظاری دارد؟ من یکی هیچ انتظاری نداشتم. انتظار هیچ چیز را نداشتم. کــار می کردم کار و کار و باز هم کار خودم را پشت کار پنهان میکردم؛ کار سپرم بود، عذر و بهانه ام بهانه ای برای زندگی نکردن. خیلی به زندگی علاقه نداشتم، چون فکر میکردم برایش ساخته نشده ام خیال میکردم استعدادش را ندارم.

چقدر زمان لازم است تا بوی کسی را که دوست داریم از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟ کاش کسی به من ساعتی شنی می‌داد.

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی، حتی وقتی به آن بی‌اعتنایی، حتی وقتی از قبولش سرباز می‌زنی ، از تو قوی‌تر است.

درست وقتی فکر می‌کنیم جای پایمان محکم است، تازه افتادیم توی تله.

«هیس، ماریون هیس! جلوت را نگاه کن. به آتش. آتش برایت قصه می گوید...»

تازه فهمیده بودم خوشبخت که باشی، زندگی چه حال و هوایی دارد.

«پس عشق حماقت است، نه؟ هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسد؟» «چرا، به نتیجه می‌رسد. اما باید برایش جنگید...» «چطوری؟» «یکم جنگید. هر روز یکم. باید شهامتش را داشته باشیم که خودمان باشیم و تصمیم بگیریم که خوش...»

اما همین است دیگر، زندگی از هر چیزی نیرومند تر است. وانگهی، مگر ما کی هستیم که این همه برای خودمان اهمیت قائل می‌شویم؟ تقلبی کنیم و فریاد می‌زنیم، که چی؟ برای چی؟ که چی بشود؟

به خودم گفتم:«بجنب،یکبار برای همیشه از ته دل گریه کن. بعداشک هایت را خشک کن،دستمالت را کنار بگذار،هیکل بزرگ ماتم زده ات را تکانی بده و تمامش کن. به چیز دیگری فکر کن. راه بیفت و همه چیز را از نو شروع کن.»