با خودم گفتم چرا زندگی باید چنین کاری کند؟آیا زندگی هم مریض است؟آیا زندگی هم در بچگی آسیب دیده و خودش یک مریض آدمی است که تا کرم خودش را سر بقیه نریزد آرام نمی گیرد؟یا شاید زندگی می خواد چیز دیگری بگوید؟

چون آینده،آن زندگی بی محتوای کپک زده،جز تنهایی دوباره چیزی ندارد،هیچ چیز؛و حالا که در دنیای واقعی انقدر با تو خوشحالم ،دیگر رویای چه را می خواهم ببینم!اوه عزیزم،خدا تو را حفظ کند که مرا از خودت نراندی؛که حالا حداقل می‌توانم بگویم:در تمام عمرم،دو شب، زندگی کرده ام!

عاشق اسکواش بودم.یک شب که ماتیلد شانه های دردناکم را ماساژ می داد،راز داستان را خلاصه کرد:«تو اسکواش دوست داری و من جوکاری.فکر میکنم باید جوکاری بازی کنی،خیلی جالب تر است.به توپ ها ضربه میزنی،نمی دانی از کجا خواهند آمد،اما نی دانی که به هر حال باز خواهند گشت،به خاطر ریسمانی که به آن ها وصل است و این حس تعلیق،دل پذیر است.من اغلب این احساس را دارم که توپ جوکاری تو هستم...»