بریده‌های کتاب مردی با آرزوهای دوربرد: روایت‌هایی از پدرموشکی ایران

کاری رو که خوب انجام دادی ، وانستا همون جا تا تشویقت کنن . زودی از در پشتی در برو!

باید اون قدر روی فرهنگ ورزش کارا و ورزش دوستا کار کنیم که وقت اذان صد هزار نفر توی استادیوم آزادی نماز جماعت بخونن...

می گفت:《کاری رو که خوب انجام دادی،وانستا همون جا تا تشویقت کنن.زودی از درپشتی در برو!》

حاج حسن دستش را مشت کرده بود و گفته بود :« من اگر مُردم هم روی قبرم بنویسید : این جا مدفن کسی است که می خواست اسرائیل را نابود کند.»

«باید کاری کنیم اسرائیل با شنیدن اسم شیعه به خودش بلرزه» _حاج حسن طهرانی مقدم..

بارها رفته بود پیش آقا و بارها همین که از پیش آقا برگشته بود، جلسه اضطراری گذاشته بود برای بچه‌ها. نکته‌های حرف‌های آقا را بخشنامه عملی کرده بود و آرزوهای آقا را برنامه چشم انداز آینده... همه این‌ها زیر سر عشق بود. عشقی که باعث می‌شد دستش را بگذارد روی شانه آقا و یک چیزی بگوید به این مضامین که:« آقا، چون شما مشتی هستی و اطاعتت مثل اطاعت از امام‌هاست، ما دوسِت داریم و به حرفت گوش میدیم.» اصلاً عشق رابطه آدم‌ها را عجیب می‌کند!

همگی نشسته بودند دور میز جلسه و یکی از بچه‌ها ریز اقدامات لازم برای پروژه بعدی را روی وایت برد می‌نوشت. جلوی هر کار زمان لازم برای انجامش نوشته می‌شد. نوشتن کارها که تموم شد، برای حاج حسن مهمان آمد و از جلسه بیرون رفت. بچه‌ها زمان‌ها را که جمع زدند. شد سه ماه. از ترس حاجی جرات نکردند روی تخته بنویسند سه ماه! برگشتند و تا می‌شد از زمان لازم برای هر کار کم کردند و کم کردند تا به زور شد دو ماه. در همین حین بود که صدای خداحافظی کردن حاجی از مهمانش، برقی توی جانشان انداخت که در یک چشم به هم زدن دو ماه را پاک کردند و نوشتند: « یک ماه! » حاج حسن هنوز سر جایش ننشسته بود که چشمش به تخته افتاد و شروع کرد: « یک ماه؟! چه خبره؟ مگه می‌خواین موشک هوا کنین؟ پونزده روزه باید این کار انجام بشه! » کاری که اگر به خودشان بود، کم کم اش سه ماه طول می‌کشید، بیست روز تحویل داده بودند.

می‌گفت: «پیش آقا باید با دست پر رفت.»

بارها رفته بود خدمت آقا، ولی نه مثل خیلی‌ها با دستِ خالی و دلِ پُر. می‌گفت: «پیش آقا باید با دست پر رفت.» صبر می‌کرد تا پروژه های مهمش نتیجه بدهد و بتواند گزارش‌هایش را ببرد و برای آقا ارائه کند.

چند پروفسور و استاد دانشگاه پیروپاتال از کشور کره شمالی نشسته بودند روبروی شان. جلسه رسمی رسمی بود. این طرف، حاج حسن و تیم موشکی تصمیم گیرنده‌اش و آن طرف، متخصصان مجربی که خودشان موشک‌ها را می‌ساختند. این‌ها چیزی می‌خواستند و آنها نمی‌پذیرفتند. عوضش، آنها هم چیزی می‌خواستند و این‌ها نمی‌پذیرفتند. خلاصه‌اش اینکه جلسه قفل شده بود. در لحظه، چیزی به ذهنش رسیده بود: « اصلاً بیایید با هم مسابقه فوتبال بدیم. هر کسی برد، حرف اون قبوله.» مترجم با شک و شمرده شمرده ترجمه‌اش کرده بود. پروفسورها به هم نگاه کرده بودند. «قبوله!»

بعضی فکر می‌کردند حاج حسن آخر اعتماد به نفس است ولی واقعیت این بود که حاج حسن قائل به درستی سنت‌های الهی بود... واقعا باورشان داشت. تا می‌گفتند فلان کشور فلان کار پیچیده و بهت انگیز را کرده، می گفت: خب خداروشکر. پس ما بهتر از اونا می‌تونیم همون کار و بکنیم! ادامه می‌داد: به دو دلیل این کار برای ما راحت‌تره. یکی اینکه خیالمون راحته کار شدنیه. دوم اینکه ما شیعه هستیم و سهمیه نصرت الهی به ما تعلق می‌گیره نه اونا که مسلمون نیستند.

گاهی که تعجب و انکارِ توی صورتشان را می‌دید، ادامه می‌داد: « به دو دلیل این کار برای ما راحت تره. یکی اینکه خیالمون راحته این کار شدنیه؛ دوم اینکه ما شیعه هستیم و سهمیه نصرت الهی به ما تعلق می‌گیره نه به اونا که مسلمون نیستند!» و اگر دوباره احساس می‌کرد که حرفش جا نیفتاده، اضافه می‌کرد: «بچه‌ها، می‌دونین نصرت الهی چجوریه؟ این نیست که ما بشینیم و دعا کنیم و راه‌حل بیاد تو ذهنمون‌. این طوریه که مثلاً اگه یه غیرمسلمون بیست بار باید دستگاهی رو تست کنه تا ایرادش رو پیدا کنه، برا منِ شیعه تو دومین بار اون ایراد معلوم می‌شه.»

هدفش موفقیت خودش و تشکیلاتش نبود. حتی هدفش سربلندی سپاه و نیروهای مسلح و ایران و خاورمیانه قدرتمند هم نبود. صاف و پوست کنده، می‌خواست اسلام ابرقدرت شود. می‌خواست دشمنان قسم خورده اسلام جرئت نکنند به مسلمانان نگاه چپ بیندازند. می‌خواست اسرائیل نابود شود و سرزمین‌های اشغالی طعم آزادی را بچشند.

هدفش موفقیت خودش و تشکیلاتش نبود. حتی هدفش سربلندی سپاه و نیروهای مسلح و ایران و خاورمیانه قدرتمند هم نبود. صاف و پوست کنده، می‌خواست اسلام ابرقدرت شود. می‌خواست دشمنان قسم خورده اسلام جرئت نکنند به مسلمانان نگاه چپ بیندازند. می‌خواست اسرائیل نابود شود و سرزمین‌های اشغالی طعم آزادی را بچشند. آن وقت، این هدف‌ها را مثل چیزهای لوکس و کم مصرف نگذاشته بود توی بوفه هر از چند گاه نگاهشان کند و انگیزه بگیرد. این‌ها را آورده بود توی مکالمات روزمره خودش و نیروهایش.

جبهه آدم‌ها را عوض می‌کرد. ایده‌آل‌هایشان را می‌آورد توی زندگی معمولی‌شان. می‌توانستند کارهای خرق عادت بکنند بین مردمی که روزمرگی زندگی‌شان را به گند کشیده بود...

می‌گفتند یا حسن مقدم شمردن بلد نیست یا تا قله دماوند نرفته است! طرح داده بود پنج هزار بسیجی و سپاهی روز تولد حضرت زهرا س همزمان صعود کنند بالای دماوند و پرچم یا زهرا را بکوبند روی بلندترین جای ایران. نامه‌اش را هرجایی می‌برد، پوزخند می‌زدند: « دست بردار، حسن! » تقصیر خودش نبود. دستش هیچ جا به کم نمی‌رفت. ... سال ۱۳۸۱، ظهر تولد حضرت زهرا س، قله همیشه سپیده دماوند از تراکم ۴۲۰۰ بسیجی و سپاهی به سیاهی می‌زد. از بلندترین جای ایران خورشید نزدیکتر به نظر می‌رسید و سایه پرچم یا زهرا روی تنها کشور رسمی شیعه افتاده بود.

توی سی سال دوران کاری‌اش جایی نرفت که قبلا راه افتاده باشد و کاری نکرد که قبلا شبیهش را کس دیگری انجام داده باشد. حاج حسن، مرد کارهای سخت روی زمین مانده بود. تا کاری که راه انداخته بود روی غلتک می‌افتاد، می‌سپردش یه دیگری و می‌رفت سراغ کار بعدی. می‌گفت:« من نمی‌خوام مثل مرغ روی تخم مرغی که گذاشتم بشینم و نذارم کسی بهش دست بزنه»