بریده‌ کتاب‌های ناطور دشت

برایم فرقی نمی‌کند که خداحافظی غمناک باشد یا سخت باشد، ولی دلم می‌خواهد وقتی از جایی می‌روم خودم بدانم که دارم می‌روم. اگر آدم نداند حالش بدتر می‌شود.

یعنی اگر خواسته باشی و باز اگر در جستجوش باشی و منتظرش بمونی، آن‌وقت، در ضمنِ چیز های دیگه، می‌فهمی که تو اولین کسی نبوده‌ای که رفتار و کردار آدم ها، آشفته خاطر و بیمناک و حتی متنفر و وازده‌اش کرده. وقتی بفهمی که در این عرصه به هیچ‌وجه تنها نیستی، سخت به هیجان می‌آیی و در تو شوقی انگیخته می‌شه. بسیاری از اشخاص، اخلاقاً و روحاً، به همون اندازه دچار اضطراب و پریشانی خاطر بوده‌اند که تو حالا هستی.

این حالمو به هم می‌زنه. همیشه دارم به یکی می‌گم «از ملاقاتت خوش‌حال شدم» درحالی‌که هیچم از ملاقاتش خوشحال نشده‌م. گرچه، فکر می‌کنم اگه آدم می‌خواد زنده بمونه، باس‌ از این حرفام بزنه.

مهم این بود که وقتی دارم از جایی می روم، مطمئن باشم که جدی جدی دارم می روم. چون اگر حس اش نکنی، حتی از خداحافظی هم دردناک تر است.

چیزی که راجع به کتاب خیلی حال میده اینه که وقتی ادم کتابه رو می خونه و تموم میکنه دوس داشته باشه نویسنده اش دوست صمیمیش باشه و بتونه هر وقت دوست داره یه زنگی بهش بزنه.

من و جناب سروان نیروی دریایی به همدیگر گفتیم که از دیدن همدیگر خیلی خوش‌وقت شدیم، که واقعاً ناراحت کننده است. من همیشه به اشخاصی که از دیدن‌شان ابداً خوشحال نمی‌شوم، مجبورم بگویم:《 از دیدنتون خیلی خوش‌وقت شدم.》 با این‌حال اگر آدم بخواهد توی این دنیا جل و پلاسش را از آب در بیاورد، مجبور است که از این‌جور مزخرفات به مردم تحویل بدهد‌.

فقط خدا خدا میکردم بقیه حرفا رو بذاره واسه صبح ، ولی خیلی داغ بود. آدما اکثرا موقعی برا حرف زدن داغن که تو نیستی.

وقتی که یه نفر مرده باشه، دلیل نمی‌شه که آدم دیگه دوستش نداشته باشه. مخصوصا موقعی که اون شخص هزار درجه بهتر از آدمایی باشه که می‌دونیم زنده‌ن.

وقتی آدم بزرگا خوابن و دهنشون بازه ظاهر مزخرفی پیدا میکنن ولی بچه ها نه. بچه ها خوبن. حتی ممکنه آب دهنشون ریخته باشه رو بالش ولی بازم قیافه شون قشنگه.

وقتی که چراغ روشن شد، مدتی به صورتش نگاه کردم‌. روی تختخواب خوابیده بود و صورتش روی یک طرف متکا افتاده بود. دهانش باز بود. بامزه است. شما آدم های بزرگ را در نظر بگیرید که وقتی خوابند و دهانشان مثل گاله باز می‌ماند، چه قیافه نکبتی به هم می‌زنند؛ اما بچه‌ها این‌طور نیستند. بچه‌ها قیافه‌ای دوست داشتنی پیدا می‌کنند. حتی ممکن است آب دهانشان تمام متکا را خیس کند؛ ولی با این‌حال باز هم قیافه‌شان دوست‌داشتنی می‌شود.

<<می دونم مُرده!فکر می کنی نمی دونم ؟ ولی بازم می تونم دوسِش داشته باشم،نمی تونم؟ فقط بابت این که یکی مُرده از دوس داشتنش دس نمی کِشیم که. مخصوصا وقتی از همه ی اونایی که زنده ن هزار بارَم بهتره.>>

هیچوقت به هیچکس هیییییچی نگو، اگه بگی دیگه گفتی و رهاشون کردی. اونوقت دلت براشون تنگ میشه....