«هر یوسفی که به قعر چاه بیوفتد بالا کشیده نمیشود» دیلماج داستان خودمونه! داستان شکست خوردن های سر بزنگاه، داستان بازی خوردن های پیاپی از دنیا. نویسنده تاریخ رو با تخیلش اونچنان پیوند زده که تشخیصش در بعضی اوقات سخته. سبک و جریانی که در رمان در حرکت بود برای من تازگی داشت و  بسیار خوب ، هم تاریخ خواندیم هم زندگی خودمان را.... داستان یوسفی که به قعر چاه می افتد اما در همان چاه باقی می‌ماند.
کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود
یک نفر باید زلیخا را بیندازد به چاه
آدمیزادست و عشق و دل به هرکاری زدن
آدم است و سیب خوردن، آدم است و اشتباه
        

          - بسم‌الله الرحمن الرحیم
«پری‌دخت جدید است.» اولین توصیفی که درباره‌ی این کتاب به نظرم می‌آید همین است؛جدید برای هرکس معنای متفاوتی می‌تواند داشته باشد اما من اینجا منظورم از جدید،قالب کتاب است.
در همه ژانر و موضوعی کتاب خوانده‌ام و با کتاب‌ها همراه بوده‌ام اما پری‌دخت صرفا رمان عاشقانه نیست.
پری‌دخت مراسلاتی است که ترتیبشان و احساس رقم خورده در کلماتشان یک قصه‌ی عاشقانه را رقم زده.
اینجا نه فقط با صندوق پستی نامه‌ها موجه‌ایم و نه فقط با رمان عاشقانه؛اینجا ترکیبی از این دو را می‌بینیم و تهران و پاریس را قدم می‌زنیم انگار.
اما پری‌دخت می‌توانست بهتر از این هم بشود و باشد!
مثلا در جایی که نباید قصه رو به اتمام نرود؛
در جایی که دقیقا مخاطب منتظر ادامه‌ی قصه است..