بریده‌های کتاب کالیگولا

مقصرها را وارد کنید. من مقصر می‌خواهم. و همه مقصرند.

کالیگولا : "من آدم می‌خواهم، تماشاگر می‌خواهم، قربانی و مقصر میخواهم. مقصرها را وارد کنید. من مقصر می‌خواهم. و همه مقصرند. من می‌خواهم که اعدامی ها را حاضر کنند. من تماشاگر می‌خواهم، من تماشاگرهایم را می‌خواهم! قاضی و شاهد و متهم، که همگی از پیش محکم‌اند!"

دیگر هیچ نیست میبینی دیگر هیچ یادبودی ، هیچ اثری نیست همه چهره ها ناپدید شدند! هیچ هیچ هیچ و می دانی چه مانده است؟

سیپیون: حالا که حکومتت این‌همه برای ما گران تمام می‌شود، چه اهمیت دارد که ستم‌گر باشی یا نباشی.

من این را پیش از این نمی‌دانستم،حالا میدانم.این دنیا بدین صورتی که هست،قابل تحمل نیست.از این‌روی من به ماه،یا خوشبختی و یا به زندگی جاوید محتاجم، به چیزی که شاید دیوانگی باشد، ولی متعلق به این دنیا نباشد.

حکومت کردن، دزدیدن است، این را همه کس میداند ولی هرکس راه و روشی دارد.

یادم می آید کالیگولا زمانی به برده ای که زیر شکنجه به حرف نیامد، هشتاد و یک هزار سسترس جایزه داد.

برو به تاریخ کالیگولا، برو به تاریخ!

بیماری اش فقط برای دیگران کشنده است.

رنج دادن دیگران تنها وسیله برای خود فریب دادن است.

به هر حال، خوشبختانه غم ها ابدی نیستند.آیا شما می توانید بیشتر از یک سال غصه بخورید؟

قدرت، به ناممکن، فرصت امکان می‌دهد.

و چه حاصل از دست قوی چه سود از این قدرت عجیب که نتوانم نظام جهان را تغییر بدهم و نتوانم کاری بکنم که آفتاب به مشرق برگردد و رنجها کمتر شوند و موجودات نمیرند؟ نه کائسونیا، اگر در نظام عالم تأثیری نداشته باشم دیگر خوابیدن و نخوابیدن تفاوت نمی کند.

همیشه آزادی یکی به ضرر دیگری تمام می‌شود.

ممکن است که من منکر چیزی باشم، ولی لزومی نمی‌بینم که آن را به لجن بکشم یا حق اعتقاد به آن را از دیگران سلب کنم.

-من ترجیح می‌دهم پای عشق و عاشقی در میان باشد. این طوری رقت‌انگیزتر است. -به‌خصوص خاطرجمع‌تر. خیلی خاطرجمع‌تر. این بیماری‌ای‌ست که نه خردمند می‌شناسد و نه احمق.