بریده‌های کتاب کالیگولا (نمایشنامه در چهار پرده)

سیپیون جوان : تنها بودنت چه‌قدر باید نفرت‌انگیز باشد. کالیگولا (با خشم فراوان خودش را روی او می‌اندازد، یقه‌اش را می‌گیرد و به شدت تکانش می‌دهد.) : تنهایی! تو می‌فهمی تنهایی یعنی چی؟ تو فقط با تنهایی شاعرها و ناتوان‌ها آشنایی داری. تنهایی؟ ولی کدام‌یک؟ آه، تو این را نمی‌دانی که آدم هیچ‌وقت تنها نیست و سنگینی آینده و گذشته همه‌جا همراهش است.

قدرتت را به کار ببر تا آدم ها را بیشتر دوست داشته باشی.

دنیا به این صورتی که می‌بینیم تحمل پذیر نیست. به همین دلیل احتیاج به ماه دارم، یا خوشبختی، یا جاودانگی، چیزی که شاید عاقلانه نباشد. اما به این دنیا هم تعلق نداشته باشد.

یادم می آید کالیگولا زمانی به برده ای که زیر شکنجه به حرف نیامد، هشتاد و یک هزار سسترس جایزه داد.

بیماری اش فقط برای دیگران کشنده است.

رنج دادن دیگران تنها وسیله برای خود فریب دادن است.

علاقه بیش از حد، سر انجام رسوایی به بار می آورد.

نفرت نمی تواند نفرت را جبران کند.