سلام. داستان جذاب و موضوع خیلی جالبی داشت، ولی با معیار های اخلاقی من نمی‌خوند. می‌تونست سیستم متفاوتی داشته باشه تا انسان ها به جای اینکه همینطوری انتخاب بشن تا بمیرن، جور دیگه‌ای به پایان زندگی‌شون برسن؛ بر اساس معیار های بهتری.
کسی که در طول کل زندگیش همش در حال کشتن بقیه‌ست، به هر روشی، نمیتونه روان سالمی داشته باشه، و وجدانش بالاخره یه جایی خرش رو می‌چسبه.
خیلی ها دوسش داشتن، ولی متاسفانه من چنین حسی نداشتم. 
      

        یک کتاب مونولوگ محور که بیشتر حول احساسات درونی و عشق یک طرفه‌ی شخصیت اصلی می‌گرده. من دوسش نداشتم، چون خیلی مونولوگ داشت و از‌ شخصیت اصلی مرد خوشم‌ نمیومد.
رمان کش زیادی داشت و می‌تونست کمتر باشه.
      

        از زاویه دید اول شخص نوشته شده. اوایل، داستان درون مایه‌ی طنز داشت و تقریبا هم خوب عمل کرده بود. ولی هر چی جلوتر میرفت همش اشک و آه بود. یک روند و الگو هی تکرار می‌شد، آشتی میکردن، دوباره یه چیزی میشد گریه و قهر. دوباره آشتی، گریه و قهر. همیشه هم دختر داستان میرفت منت کشی متاسفانه. تو یک چهارم/سوم رمان ولش کردم. اگر وقتتون براتون مهمه تلف نکنید چنین رمان زن ستیزانه‌ای رو بخونید.
اصلا خوشم نیومد.
      

        با اینکه داستان شاید تا یه جایی  جذاب باشه، اما اکثر رمان های این نویسنده تقریبا خیلی خیلی کش میان و شخصیت ها یک الگوی رفتاری رو تکرار میکنن، معمولا هم شخصیت اصلی زن یه آدم مظلومِ بی سر و زبونه که با اینکه ممکنه از  بقیه محبت نبینه همیشه اینجوریه که جانم به فدایت.
در کل آدم خسته میشه و اعصابش هم خرد میشه.
      

        کتاب خوبی بود، ولی برای من به یادموندنی نبود و جز کتاب های پیشنهادیم نیست متاسفانه.
معمای خیلی خوبی داشت و واقعا نتونستم حدس بزنم کی قاتله.
کشش‌ داستان هم به اندازه و کافی بود برای اینکه با شخصیت های کتاب همراه بشید و ادامه‌اش بدید.
      

        سلام. به نظرم ‌کتاب، کاملا سلیقه‌‌ای بود. داستان در دو زمان گذشته و حال روایت می‌شد که مربوط به دو زن متفاوت بودن.
هر دو روایت، جذابیت خاص خودشون رو داشتن ولی متاسفانه سانسور زیادی داشت، یا حداقل اینطور به نظر می‌رسید و داستان رو کمی مبهم می‌کرد. 
عاشقانه‌ی آنچنان زیبایی نداشت که بگم خیلی دوستش داشتم، اما کشش داشت. در آخر از خوندنش پشیمون نیستم، ولی احتمالا دوباره نخونمش.
      

        سلام. فضای داستان وهم آلود، مرموز و غمناکه. اوایل داستان به شدت کند پیش میره و طول میکشه تا به نقطه‌ی عطف نخست برسه. شخصیت پردازی گنگ بود، حس میکردم شخصیت هارو میشناسم، ولی در عین حال اونها رو درک نمی‌کردم.
داستان در هاله ای از ابهام‌ پیش میره و حتی در سکانس های مثلا هیجانی، بعضا احساس بی تفاوتی داشتم.
قشنگ نوشته شده بود و توصیفات زیادی داشت، اما استعاره های زیادی در توصیفاتش استفاده کرده بود و گاهی قابل تصور نبودند. ( به شخصه خیلی برام مهمه بتونم فضای داستان رو تصور کنم.) مثل  <<«صدایش طوری بود که گویی زمان، برای لحظه‌ای عقب می‌رفت تا خاطره‌ای محو را بازپخش کند. >> 
همین امر، خوندن کتاب رو سخت و حوصله سر بر میکرد.
آخر کتاب با وجود اینکه فکر میکردم با شخصیت ها ارتباطی برقرار نکردم، اشک هام سرازیر شد.
نمیشه گفت از خوندنش لذت بردم، اما خالی از لطف نبود و خوشحالم با شهر و حال و هوای بارسلون آشنا شدم.
      

        خیلی انتظار برای ترجمه شدن این کتاب کشیدم و خوشحالم که بالاخره این اتفاق افتاد.
این کتاب توی دنیای کاراوال، اثر همین نویسنده در جریانه. پس اگه اون مجموعه کتاب رو دوست داشتید، قطعا از روزی روزگاری هم لذت می‌برید. 
شخصیت پردازی نقش اصلی به خوبی انجام شده، اوانجلین فردی وفادار، مهربان و عاقله. با اینکه در اوایل داستان آدمی خیال پرداز، با تفکرات بچگانه به نظر میومد، با ادامه‌ی کتاب به نرمی شخصیتش رشد میکنه و احساساتش رو مدام زیر سوال میبره؛
چیزی که این نویسنده درش تخصص داره.
اینکه نمیذاشت احساساتش بر منطقش پیروز بشه رو دوست داشتم. 
فضای داستان کاملا فانتزیه، یعنی شما قراره با یه شهر افسانه‌ای رو به رو بشید. جایی که اژدها های کوچیک به عنوان حیوان های خیابونی شناخته میشن. جادوگر و قلعه های اکلیلی وجود دارن ( یکم این قسمت بچگانه بود، ولی یه فرصت بهش بدین!)
پس اگه از فانتزی خوشتون نمیاد، فکر نکنم این کتاب برای شما باشه.
سیر داستان خیلی جذاب و پر کششه، اصلا متوجه نمیشید چند صفحه کتاب خوندید؛ و بعد تموم کردنش ذهنتون رو درگیر می‌کنه.
سخن کوتاه؛ من خیلی خوشم اومد. امیدوارم تو کتاب های بعدی هم این علاقه حفظ بشه.

      

        من نسخه‌ی دیگه‌ای رو خوندم، اما با زبان اصلی که‌مقایسه کردم فرقی نداشتن؛ پس فرض میکنم این‌کتاب هم یکسان باشه.
خیلی دوسش داشتم، و به شدت از قهرمان داستان والنسی خوشم اومد. به نظرم شخصیت جدید و قدرتمندی بود و خوشحالم که تونست خودش رو از بند خانواده‌اش رها کنه، هر چند از راه معقولی نبوده باشه.
شخصیت مرد، به نظرم آنچنان بهش پرداخته نشده بود و عمق نداشت؛ با این وجود تاثیری در علاقه‌ی من نسبت به کتاب ایجاد نکرد.
چیز هایی که باعث شدن انقدر این داستان دوست داشتنی بشه، توصیفات زیبایی که از طبیعت شده بود، شرح شخصیت های متفاوت و رشد کارکتر والنسی بود.
به همه پیشنهادش میکنم.
      

        سلام به همگی.
اول از هر چیزی، توصیه میکنم خلاصه ی کتاب رو نخونید؛ فقط در حدی بدونید که داستان درباره‌ی " آدم ربایی دختری به نام الکس" هست.
رمان، از نظر دو شخص روایت میشه؛ یکی الکس، و دیگری کارآگاهی که روی پرونده‌ی گم شدن الکس کار میکنه. 
به نظرم داستان روند آرومی داشت، ولی هر چی جلو میرفتی جذاب تر میشد و به معنای واقعی کنار گذاشتن کتاب سخت بود.
باید تا یک‌ چهارم خونده بشه تا دستتون بیاد چی به چیه یا حداقل متوجه بشید قضیه به همون سادگی‌ای که فکر می‌کنید نیست.
 گاهی تشخیص اینکه کی داره صحبت میکنه دشوار بود، ولی در نهایت چیزی رو تغییر نمیداد.
یه جاهایی هم حس میکردم ترجمه عجیبه، یا منظور کارکتر رو از دیالوگی که میگفت نمی‌فهمیدم. به نظر نمیاد کتاب نیازی به سانسور داشته باشه، ولی حدس می‌زنم وجودش غیرممکن نیست. 
توی اکثر ژانر های جنایی، خیلی به شخصیت ها پرداخته نمیشه، و فکوس داستان روی کشف حقیقت و پیدا کردن مجرمه؛ اینجا، همچین چیزی نبود.
ایده خیلی جالب بود و اینکه در بستر رمان جنایی، میخواست درد های عاطفی و تاثیرشون در زندگی یه شخص  رو هم به نمایش بذاره بهترش کرد.
در کل از خوندنش لذت بردم.
      

        چه میتونم بگم؟ بعد از مدت ها کتاب نخوندن شروع کردم به خوندنش و تا موقعی که تمومش نکردم زمینش نذاشتم. فضا سازی بسیار خوب انجام شده بود و حس نوستالژیک  رو به درستی القا میکرد.  ارتباط گرفتن با شخصیت ها خیلی راحت بود و  هیچ کدوم شون اضافه نبودن و ساختار شخصیتی خودشون رو حفظ میکردن. داستان بسیار شیرین و پر از حس خوبه. هیچ غمی رو به اون صورت کش نداده و سعی کرده داستان رو همونطور آرام و حال خوب کن جلو ببره. 
قطعا خوندنش رو توصیه میکنم.
      

        چجوری احساساتم رو درباره اش توصیف کنم؟  بزارید اینجوری بگم؛ این کتاب معنای عبارت حال خوب کنه! حتی لحظه ای نبود که حین خوندنش لبخند نداشته باشم. شخصیت اصلیِ بامزه و کمی خل وضعی که داره، باعث شده کتاب پر بشه از صحنه های خنده دار و در عین حال ساده. 
تمرکز کتاب روی زندگی روزمره و ماجرای های معمولی اما طنز لیلی، شخصیت اصلی داستانه.
کتاب از اول تا آخر سیر داستانی یکسانی رو طی میکنه و نقطه‌ی عطفی نداره. به عبارت دیگه، اتفاق خاصی قرار نیست توش بیفته.
اگر به دنبال کتابی هستید که بتونه خنده روی لب هاتون بیاره و حال دلتون رو خوب کنه پیشنهاد میکنم. 

پ.ن: من خیلی دوستش داشتم، اما ممکنه برای افراد بالای ۳۰ سال آنچنان  جذاب نباشه.
      

        سلام؛ تا حالا بیش از دو بار این رمان رو خوندم.
نه بخاطر اینکه خیلی قوی نوشته شده، اما فکر میکنم جذابیت و کششی که در خواننده ایجاد میکنه کار رو پیش میبره.
داستان در زمان حال روایت میشه و وقتی مخاطب کنجکاوه بدونه چه اتفاقاتی در گذشته افتاده، اونا رو به صورت فلش بک نشون میده.
شخصیت اصلی زن به خوبی نشون داده شده، کسی که از گذشته زخم خورده و امیدواره بتونه روی پاهای خودش وایسه تا از نوزادش مراقبت کنه.
شخصیت اصلی مرد، در ابتدا دوست داشتنی نیست. به هیچ عنوان! و البته دلیلی هم نداره باشه، چون چیز خوبی ازش نمایش داده نمیشه جز خشم و غضبش نسبت به شخصیت زن. اما با پیش رفتن داستان، کم کم قضاوتتون رو نسبت بهش کنار میزارید و تا حدودی رفتار هاش رو درک میکنید؛ مطمئن باشید آدم بهتری میشه .
خیلی خوب تونسته بود یه نوزاد رو خلق کنه و بنویسه و تمام قسمت های مربوط بهش ناز و بامزه بودن. دوستش داشتم.
      

        این کتاب حال و هوای خاصی داشت، جوری که موقع خوندنش گاهی مور مورم میشد. نویسنده سعی کرده بود علاوه بر موضوع جنایی معمایی کتاب، به موضوعات روانشناختی و روزمره هم بپردازه که تا حدودی موفق عمل کرده. موقع خوندنش واقعا احساس شخصیت هارو درک کردم، اما چیزی که متوجه نشدم *** اسپویل*** دلیل تنفر کارتر از پسرش بود. احساس میکنم باید بیشتر در موردش توضیح داده می‌شد، ولی شاید نویسنده نمی‌خواست هیچ گونه ارتباط عاطفی ای بین خواننده و کارتر برقرار بشه.
      

        درباره ی این کتاب خیلی هیجان زده بودم، از اونجایی که از کتاب قبلی نویسنده بیمار خاموش تعریف های زیادی شنیده بودم؛ ولی اونقدر که باید جالب نبود. داستان توسط یکی از شخصیت های کتاب تعریف میشه که از قضا راوی غیرقابل اعتمادی هست، که باعث میشه حرف هاش رو باور نکنید و جدی نگیرید، که همین امکان سوپرایز شدن خواننده رو میگیره. پلات توئیست ها پشت سر هم وارد داستان میشن که برای مدت کوتاهی ذهنتون رو درگیر میکنه، اما در نهایت اونها رو جدی نمی گیرید. کتاب آنچنان که باید جذاب و ترسناک نبود و بیشتر دلیلم برای خوندنش فهمیدن معما و رسیدن به آخر کتاب بود. کارکتر ها اونقدر دوست داشتنی نیستند، و واقعا برام مهم نبود کی میمیره.
در کل اوقات بدی رو نداشتم،  اما قطعا توقعم بیشتر از این بود.

پ.ن: اگر بیمار خاموش رو نخوندید، اپیلوگ آخر کتاب  رو به هیچ وجه نخونید چون اسپویل بزرگی داره!