ضعیف ترین کتاب این مجموعه! با اینکه خیلی براش مشتاق بودم، اما واقعا ناامیدم کرد. انتظار داشتم تجربه ای مشابه دو جلد قبلی داشته باشم  _ با همون فضای جادویی، شخصیت پردازی عمیق و رابطه‌ی در حال رشد جکس و اوانجلین. اما به مرور متوجه شدم این جلد قراره فضای متفاوتی داشته باشه، و نه به شکل خوبی.
۱) داستان بر خلاف جلد های قبلی، سه تا زاویه‌ی دید متفاوت داره؛ اوانجلین، آپولو و جکس. که من شخصا لزومی نمی‌دیدم، اما شاید به بهتر فهمیدن داستان کمک می‌کردند اما! اما متاسفانه از زاویه‌ی دید آپولو بیش از حد استفاده شده بود، به عنوان کارکتری که شخصیت اصلی مرد نبود. دوم اینکه ترجیح میدادم جکس همونطور شخصیت مرموز و غیرقابل کشفی باقی بمونه و کلا زاویه دیدی نداشته باشه.
۲) ریتم داستان تا شاید ۷۰ درصد کتاب آروم بود و به اواخر کتاب که میرسیدی، یهو تند و هیجانی میشد. پایان سریع و فشرده بود و دوست داشتم بعد از این همه سختی، وقتی اوانجلین و جکس به هم رسیدن، بیشتر ازشون بخونم.
۳) شخصیت جکس با چیزی که ازش تو جلد های قبل دیدیم و شناختیم خیلی فرق داشت و اصلا مثل خودش نبود.
بعضی خط های داستانی انگار رها شدن یا عمدا توسط نویسنده فراموش شدن. 
۴) با اینکه پایان خوبی محسوب میشد، دوست داشتم جمع بندی بهتری داشته باشه، یک سری کارکتر ها به سزای اعمالشون برسن ( که نرسیدن و کلا اشاره‌ای نشد!) و انگار نویسنده عجله داشت همه چی رو تموم کنه. به جای اینکه وصال بعد از این همه سختی پاداش خوبی تلقی بشه، زود و سرسری ازش رد شد. من دوست داشتم بیشتر ببینم، بخونم و لذت ببرم.
در کل خوندن این مجموعه رو به علاقه مندان فانتزی و عاشقانه توصیه میکنم، هر چند شاید این جلد باعث شد اونطور که باید، حس شادیه بعد از تموم کردن یه ماجراجویی رو نداشته باشم.
      

        سلام! این کتاب، جلد دوم مجموعه‌ی << روزی روزگاری دل شکسته >> هست که به نظرم بهترین کتاب این مجموعه تلقی میشه. جلد اول بیشتر به فضاسازی و معرفی شخصیت ها میپردازه، و در واقع زمینه ساز اتفاقات مهم جلد های بعدیه.
توجه این جلد، روی رشد شخصیت ها و ماجراجویی هایی  هست که اونها رو به هم نزدیک تر میکنه و اتفاقات خیلی هیجان انگیزی توش میفته و به نظرم، زیبایی و قلب تپنده‌ی این سه گانه، همین کتابه. هر چی جلوتر میرفتم، لایه های شخصیتی جکس، بیشتر برام باز میشد، و خوشحالم که داستان به آرومی نشون میده چطور گاردش رو در برابر اوانجلین پایین میاره و اونو به دلش راه میده. این روند تدریجی و باور پذیره که از نقاط قوت کتابه.
      

        هنوز این کتاب رو نخوندم، ولی ازتون یه سوالی دارم.
این کتاب راجع به نایریکا و داریوش هست؟ منظورتون از‌ داریوش، داریوش بزرگه؟
      

        سلام. داستان جذاب و موضوع خیلی جالبی داشت، ولی با معیار های اخلاقی من نمی‌خوند. می‌تونست سیستم متفاوتی داشته باشه تا انسان ها به جای اینکه همینطوری انتخاب بشن تا بمیرن، جور دیگه‌ای به پایان زندگی‌شون برسن؛ بر اساس معیار های بهتری.
کسی که در طول کل زندگیش همش در حال کشتن بقیه‌ست، به هر روشی، نمیتونه روان سالمی داشته باشه، و وجدانش بالاخره یه جایی خرش رو می‌چسبه.
خیلی ها دوسش داشتن، ولی متاسفانه من چنین حسی نداشتم. 
      

        سلام! کتاب متولد کبیسه نوشته‌ی خانم دنیا صفایی فرد، ادامه‌ی کتاب قبلی ایشون، کافه کوچه محسوب میشه.
شیرین، شخصیت اصلی داستان، توسط پدرش پرویز به خونه‌ی عموی بزرگش تبعید شده و پدرش برای برگشتنش به خونه، سه تا شرط گذاشته که باید به اونها عمل کنه؛ این سه شرط به حرف آسون هستن، ولی برای شیرین، که شخصیت خاص و منحصر به فردی داره، انجام دادنشون مشکله.  از قضا محله‌ای که تازه به اون اسباب کشی کرده، قوانین خاص خودشو داره و متوجه میشه همه‌ی اینا زیر سر همسایه‌ی رو به رویی شون، مردی بداخلاق و ترسناک، و البته دشمن عموش، صفدره. صفدر با سه تا پسر و نوه‌‌اش رهام زندگی میکنه. حالا شیرین خودش رو در مواجه با اتفاقاتی میبینه که تصورش رو نمی‌کرده.
***
داستان، نسبت به‌ کافه کوچه، طنز کمتری داره و بیشتر به روایت و مفهومش عمق داده. فضای دلنشین و شخصیت پردازی خوبی داره. شیرین برای من کارکتر جدیدی بود، تا حالا از کسی مثل اون نخونده بودم؛ هم دوستش داشتم، هم عجیب بود. شخصیتی به شدت درون گرا، منطقی، عاشق کتاب، صادق و در مراودات اجتماعی، ضعیف.
حین خوندنش، اصلا متوجه گذر زمان نشدم و سیر داستان به حدی خوب بود که منو به ادامه دادنش تشویق کنه.
داستان آرومیه، توقع اتفاق خیلی بزرگ یا هیجان انگیزی نداشته باشید، ولی یه سری چیزها اوایل به هم نمیخورن، و با خودت میگی خب که چی؟ اما هر چی جلوتر میرید، سرنخ های بیشتری رو به هم وصل میکنید و به نقطه‌ی عطف داستان نزدیک تر میشید.
خوشحالم خوندمش؛ به اندازه ‌ی کافه کوچه منو نخندوند، ولی به شکل دیگه‌ای جذاب و جالب بود. 

 
      

        یک کتاب مونولوگ محور که بیشتر حول احساسات درونی و عشق یک طرفه‌ی شخصیت اصلی می‌گرده. من دوسش نداشتم، چون خیلی مونولوگ داشت و از‌ شخصیت اصلی مرد خوشم‌ نمیومد.
رمان کش زیادی داشت و می‌تونست کمتر باشه.
      

        از زاویه دید اول شخص نوشته شده. اوایل، داستان درون مایه‌ی طنز داشت و تقریبا هم خوب عمل کرده بود. ولی هر چی جلوتر میرفت همش اشک و آه بود. یک روند و الگو هی تکرار می‌شد، آشتی میکردن، دوباره یه چیزی میشد گریه و قهر. دوباره آشتی، گریه و قهر. همیشه هم دختر داستان میرفت منت کشی متاسفانه. تو یک چهارم/سوم رمان ولش کردم. اگر وقتتون براتون مهمه تلف نکنید چنین رمان زن ستیزانه‌ای رو بخونید.

      

        با اینکه داستان شاید تا یه جایی  جذاب باشه، اما اکثر رمان های این نویسنده تقریبا خیلی خیلی کش میان و شخصیت ها یک الگوی رفتاری رو تکرار میکنن، معمولا هم شخصیت اصلی زن یه آدم مظلومِ بی سر و زبونه که با اینکه ممکنه از  بقیه محبت نبینه همیشه اینجوریه که جانم به فدایت.
در کل آدم خسته میشه و اعصابش هم خرد میشه.
      

        کتاب خوبی بود، ولی برای من به یادموندنی نبود و جز کتاب های پیشنهادیم نیست متاسفانه.
معمای خیلی خوبی داشت و واقعا نتونستم حدس بزنم کی قاتله.
کشش‌ داستان هم به اندازه و کافی بود برای اینکه با شخصیت های کتاب همراه بشید و ادامه‌اش بدید.
      

        سلام. به نظرم ‌کتاب، کاملا سلیقه‌‌ای بود. داستان در دو زمان گذشته و حال روایت می‌شد که مربوط به دو زن متفاوت بودن.
هر دو روایت، جذابیت خاص خودشون رو داشتن ولی متاسفانه سانسور زیادی داشت، یا حداقل اینطور به نظر می‌رسید و داستان رو کمی مبهم می‌کرد. 
عاشقانه‌ی آنچنان زیبایی نداشت که بگم خیلی دوستش داشتم، اما کشش داشت. در آخر از خوندنش پشیمون نیستم، ولی احتمالا دوباره نخونمش.
      

        سلام. فضای داستان وهم آلود، مرموز و غمناکه. اوایل داستان به شدت کند پیش میره و طول میکشه تا به نقطه‌ی عطف نخست برسه. شخصیت پردازی گنگ بود، حس میکردم شخصیت هارو میشناسم، ولی در عین حال اونها رو درک نمی‌کردم.
داستان در هاله ای از ابهام‌ پیش میره و حتی در سکانس های مثلا هیجانی، بعضا احساس بی تفاوتی داشتم.
قشنگ نوشته شده بود و توصیفات زیادی داشت، اما استعاره های زیادی در توصیفاتش استفاده کرده بود و گاهی قابل تصور نبودند. ( به شخصه خیلی برام مهمه بتونم فضای داستان رو تصور کنم.) مثل  <<«صدایش طوری بود که گویی زمان، برای لحظه‌ای عقب می‌رفت تا خاطره‌ای محو را بازپخش کند. >> 
همین امر، خوندن کتاب رو سخت و حوصله سر بر میکرد.
آخر کتاب با وجود اینکه فکر میکردم با شخصیت ها ارتباطی برقرار نکردم، اشک هام سرازیر شد.
نمیشه گفت از خوندنش لذت بردم، اما خالی از لطف نبود و خوشحالم با شهر و حال و هوای بارسلون آشنا شدم.
      

        خیلی انتظار برای ترجمه شدن این کتاب کشیدم و خوشحالم که بالاخره این اتفاق افتاد.
این کتاب توی دنیای کاراوال، اثر همین نویسنده در جریانه. پس اگه اون مجموعه کتاب رو دوست داشتید، قطعا از روزی روزگاری هم لذت می‌برید. 
شخصیت پردازی نقش اصلی به خوبی انجام شده، اوانجلین فردی وفادار، مهربان و عاقله. با اینکه در اوایل داستان آدمی خیال پرداز، با تفکرات بچگانه به نظر میومد، با ادامه‌ی کتاب به نرمی شخصیتش رشد میکنه و احساساتش رو مدام زیر سوال میبره؛
چیزی که این نویسنده درش تخصص داره.
اینکه نمیذاشت احساساتش بر منطقش پیروز بشه رو دوست داشتم. 
فضای داستان کاملا فانتزیه، یعنی شما قراره با یه شهر افسانه‌ای رو به رو بشید. جایی که اژدها های کوچیک به عنوان حیوان های خیابونی شناخته میشن. جادوگر و قلعه های اکلیلی وجود دارن ( یکم این قسمت بچگانه بود، ولی یه فرصت بهش بدین!)
پس اگه از فانتزی خوشتون نمیاد، فکر نکنم این کتاب برای شما باشه.
سیر داستان خیلی جذاب و پر کششه، اصلا متوجه نمیشید چند صفحه کتاب خوندید؛ و بعد تموم کردنش ذهنتون رو درگیر می‌کنه.
سخن کوتاه؛ من خیلی خوشم اومد. امیدوارم تو کتاب های بعدی هم این علاقه حفظ بشه.

      

        من نسخه‌ی دیگه‌ای رو خوندم، اما با زبان اصلی که‌مقایسه کردم فرقی نداشتن؛ پس فرض میکنم این‌کتاب هم یکسان باشه.
خیلی دوسش داشتم، و به شدت از قهرمان داستان والنسی خوشم اومد. به نظرم شخصیت جدید و قدرتمندی بود و خوشحالم که تونست خودش رو از بند خانواده‌اش رها کنه، هر چند از راه معقولی نبوده باشه.
شخصیت مرد، به نظرم آنچنان بهش پرداخته نشده بود و عمق نداشت؛ با این وجود تاثیری در علاقه‌ی من نسبت به کتاب ایجاد نکرد.
چیز هایی که باعث شدن انقدر این داستان دوست داشتنی بشه، توصیفات زیبایی که از طبیعت شده بود، شرح شخصیت های متفاوت و رشد کارکتر والنسی بود.
به همه پیشنهادش میکنم.
      

        سلام به همگی.
اول از هر چیزی، توصیه میکنم خلاصه ی کتاب رو نخونید؛ فقط در حدی بدونید که داستان درباره‌ی " آدم ربایی دختری به نام الکس" هست.
رمان، از نظر دو شخص روایت میشه؛ یکی الکس، و دیگری کارآگاهی که روی پرونده‌ی گم شدن الکس کار میکنه. 
به نظرم داستان روند آرومی داشت، ولی هر چی جلو میرفتی جذاب تر میشد و به معنای واقعی کنار گذاشتن کتاب سخت بود.
باید تا یک‌ چهارم خونده بشه تا دستتون بیاد چی به چیه یا حداقل متوجه بشید قضیه به همون سادگی‌ای که فکر می‌کنید نیست.
 گاهی تشخیص اینکه کی داره صحبت میکنه دشوار بود، ولی در نهایت چیزی رو تغییر نمیداد.
یه جاهایی هم حس میکردم ترجمه عجیبه، یا منظور کارکتر رو از دیالوگی که میگفت نمی‌فهمیدم. به نظر نمیاد کتاب نیازی به سانسور داشته باشه، ولی حدس می‌زنم وجودش غیرممکن نیست. 
توی اکثر ژانر های جنایی، خیلی به شخصیت ها پرداخته نمیشه، و فکوس داستان روی کشف حقیقت و پیدا کردن مجرمه؛ اینجا، همچین چیزی نبود.
ایده خیلی جالب بود و اینکه در بستر رمان جنایی، میخواست درد های عاطفی و تاثیرشون در زندگی یه شخص  رو هم به نمایش بذاره بهترش کرد.
در کل از خوندنش لذت بردم.
      

        چه میتونم بگم؟ بعد از مدت ها کتاب نخوندن شروع کردم به خوندنش و تا موقعی که تمومش نکردم زمینش نذاشتم. فضا سازی بسیار خوب انجام شده بود و حس نوستالژیک  رو به درستی القا میکرد.  ارتباط گرفتن با شخصیت ها خیلی راحت بود و  هیچ کدوم شون اضافه نبودن و ساختار شخصیتی خودشون رو حفظ میکردن. داستان بسیار شیرین و پر از حس خوبه. هیچ غمی رو به اون صورت کش نداده و سعی کرده داستان رو همونطور آرام و حال خوب کن جلو ببره. 
قطعا خوندنش رو توصیه میکنم.