خدای من تازه داشتم به این اسم ها عادت میکردم دوباره باید بعد ۲۰۰ صفحه اسما و خانواده جدید یاد بگیرم  
این مدل نوشتار خواننده رو خسته میکنه واقعا 
        

          سلام. به نظرم ‌کتاب، کاملا سلیقه‌‌ای بود. داستان در دو زمان گذشته و حال روایت می‌شد که مربوط به دو زن متفاوت بودن.
هر دو روایت، جذابیت خاص خودشون رو داشتن ولی متاسفانه سانسور زیادی داشت، یا حداقل اینطور به نظر می‌رسید و داستان رو کمی مبهم می‌کرد. 
عاشقانه‌ی آنچنان زیبایی نداشت که بگم خیلی دوستش داشتم، اما کشش داشت. در آخر از خوندنش پشیمون نیستم، ولی احتمالا دوباره نخونمش.
        

          کتابی عاشقانه در رابطه با روابط مختلف بین چند نفر.
کتاب میوه خارجی از نظر محتوایی که بیشتر تمایل به بدعت‌گذاری و روابط مختلف عاشقانه و همچنین پیش رفتن به سمت مدرنیته و فراموشی گذشته است شاید زیاد مناسب نبود، در حالی که در آخر مسیر درستی رو رفت.
اما از نظر ادبی، جای تامل و تفکر داشت و خوب نوشته شده بود با اینکه تعلیق زیادی نداشت.
        

          کتاب بدی نبود
دوست ش داشتم 
داستان روان و تاثیرگذاری داشت از زندگی یک دختر روستایی
        

          این کتاب برای من یه سفر بود. شاید نه از اون سفرهایی که همه لحظه‌هاش هیجان‌انگیزه، ولی یه جاده طولانی و عجیب که پر از توقف‌های غیرمنتظره‌ست. شنیده بودم قراره کتاب ساده‌تری باشه و توقع بالایی نداشتم، ولی بازم غرق شدم.
جوجو مویز همیشه یه جوری می‌نویسه که انگار کنارت نشسته و داره قصه میگه؛ با توصیف‌هایی که من عاشقشم و شخصیت‌هایی که یا شبیه هیچ‌کس نیستن یا عین همه‌ی آدمای دور و برن.

کاراکترها تا حدودی هنجارشکن بودن، اما من هیچوقت اینجور آدمی نبودم. با این حال تونستم کنار‌شون زندگی کنم، به دلخوری‌هاشون فکر کنم، به عشق‌هاشون لبخند بزنم و حتی غصه‌هاشون رو حس کنم. عجیب بود که حس کردم یه جورهایی منو پرت کرد به کتاب «خلیج نقره‌ای»؛ هم لوکیشن‌های خاصش، هم عشق‌هایی که قدیمی اما تازه بودن، پر از تنش و گاهی آتشین.

یه چیزی که همیشه درباره‌ی مویز دوست دارم اینه که آخر کتاباش یه جور گرما توی دلم می‌ذاره، حتی اگه پایانش شوکه‌کننده باشه. انگار یه بخاری روشن می‌کنه وسط زمستون. شاید به خاطر عشقیه که من به نوشته‌هاش دارم، نمی‌دونم. ولی مطمئنم چیزی توی قلمش هست که باعث میشه بعد از تموم شدن کتاب حس کنم یه حفره‌ای توی قلبم به وجود اومده و سریع بخوام با یه کتاب دیگه پرش کنم.

«میوه خارجی» برای من بیشتر از یه داستان، یه حس بود. حس آدم‌هایی که متفاوتن، اما هنوز واقعی‌ان و زنده. آدم‌هایی که میشه دوستشون داشت حتی اگه هیچوقت شبیه‌شون نشیم.