یادداشت صبا

        سلام. فضای داستان وهم آلود، مرموز و غمناکه. اوایل داستان به شدت کند پیش میره و طول میکشه تا به نقطه‌ی عطف نخست برسه. شخصیت پردازی گنگ بود، حس میکردم شخصیت هارو میشناسم، ولی در عین حال اونها رو درک نمی‌کردم.
داستان در هاله ای از ابهام‌ پیش میره و حتی در سکانس های مثلا هیجانی، بعضا احساس بی تفاوتی داشتم.
قشنگ نوشته شده بود و توصیفات زیادی داشت، اما استعاره های زیادی در توصیفاتش استفاده کرده بود و گاهی قابل تصور نبودند. ( به شخصه خیلی برام مهمه بتونم فضای داستان رو تصور کنم.) مثل  <<«صدایش طوری بود که گویی زمان، برای لحظه‌ای عقب می‌رفت تا خاطره‌ای محو را بازپخش کند. >> 
همین امر، خوندن کتاب رو سخت و حوصله سر بر میکرد.
آخر کتاب با وجود اینکه فکر میکردم با شخصیت ها ارتباطی برقرار نکردم، اشک هام سرازیر شد.
نمیشه گفت از خوندنش لذت بردم، اما خالی از لطف نبود و خوشحالم با شهر و حال و هوای بارسلون آشنا شدم.