تنها کتاب از کتاب های زردی که تو راهنمایی خواندم بود که دوباره برگشتم و خواندم
شاید به طور کلی فضای کتاب یکم متضاد با فضای فکری من بود ولی قلم و توصیف های نویسنده رو دوست داشتم
        

          با اینکه داستان شاید تا یه جایی  جذاب باشه، اما اکثر رمان های این نویسنده تقریبا خیلی خیلی کش میان و شخصیت ها یک الگوی رفتاری رو تکرار میکنن، معمولا هم شخصیت اصلی زن یه آدم مظلومِ بی سر و زبونه که با اینکه ممکنه از  بقیه محبت نبینه همیشه اینجوریه که جانم به فدایت.
در کل آدم خسته میشه و اعصابش هم خرد میشه.
        

          شخصیت پردازی رمان ضعیفه
خصوصا در مورد شخصیت اصلی که رفتارش اصلا منطقی نیست و خیلی کلیشه ای دچار تحول میشه.
در کل چنگی به دل نمیزنه رمان و مثل همه رمان های هانیه وطن خواه کلیشه ای