عمدتاً کتاب کودک نمی‌خونم و علمی هم من باب شناخت فضای ذهنی کودکان ندارم اما وقتی عنوان‌ها رو می‌بینم اندکی ترغیب می‌شم تا نگاهی بهشون کنم.
تصور می‌کنم پراکنده‌گویی‌های ابتدایی بیش از اندازه بود و در انتها هم می‌تونست محبت فیزیکی و کلامی رو اضافه کنه تا از این طریق کودک واکنش بهتری نسبت به ناراحتی‌های انسان‌های دیگه داشته باشه.
      

        داستانی آشفته که شاید دلیل‌ش ترجمه (ضیایی) آن باشه اما بعید می‌دونم چون با شخصیت‌ها و ساختار کلی هم ارتباط نگرفتم و شیرینی خاصی نداشت.
      

        "یادداشت را در جایی نسوز گذاشت" :))

داستانی کوتاه‌تر از پنج ایستگاه مترو اما نسبتاً عمیق. ترجمه‌ای بسیار مناسب و مطلوب داشت. 
      

        حیف کاغذ!
      

        همین چند دقیقه پیش از بی‌خوابی کلافه شده بودم و در تاریکی اتاق این کتاب کوتاه را خواندم.
فهمی کودکانه داشت اما اغلب داستان‌های کودکان برای ما که مثلا بزرگسال شده‌ایم کاربردی هستند. ماجرای گربه‌ای بود که نسبت به چیزی که برای او منفعتی حاصل می‌کرد بی‌اهمیت بود. دو تصور برای من رخ داد رابطه‌ی من با افکار مثبت و استعدادهایم که برایم منفعتی حاصل می‌کنند و گاهی نسبت به آن‌ها بی‌اهمیت هستم و اهتمامی به مراقبت از آن‌ها ندارم و دیگری اطرافیان و نزدیکانی که نسبت به آن‌ها سهل‌انگاری می‌کنم و با قدرنشناسی به احساس‌ آن‌ها بی‌توجه‌ام.
شاید تنها هدف نویسنده دوری از تنبلی که من در داستان به آن کم‌تر توجه کردم.


پ.ن شخصی: کاش به جای بافتن این کلمات درباره چنین کتاب کوتاهی زودتر بخوابم تا نماز صبح خواب نمونم. 🚶‍♀️
      

        روایتی زیبا و مغرورانه یک ایرانی از زندگی و مهاجرت به امریکا با آمیختگی اصول و عقاید خودش.
هر بار که فکر چند سال تحصیل در خارج از کشور به سراغم می‌آید با  غمی مواجه می‌شوم که در متن کتاب مشهود بود. با هر وصفی از دل‌تنگی‌هایی که بیان می‌کرد من هم هم دل‌تنگ خاکی می‌شدم که حتی در آن لحظات در آن‌ زندگی می‌کردم. تاب‌آوری‌اش برایم عجیب بود.
بانمک‌ترین روایت هم برای من زمانی بود که با جیسون رضائیان روبه‌رو شد. غیرقابل‌انتظار بود. 
      

        آخ که چه‌قدر خوشمزه و روان بودی! روز اول که بنا داشتم بخونمت از سر شیرینی زیاد دلم نیومد یه نفس به آخر برسونمت اما در خیال همراهت بودم. چشم‌هام با مونولوگ‌ها اشک‌بار می‌شد و لب‌هام با خاطرات می‌خندید. دوست‌ش داشتم و کاش برای من هم یک روز اتفاق بی‌افتی.
      

        دل‌تنگ کلاس‌های فلسفه‌ام کرد که گذشت اما شیرینی‌اش هنوز زیر زبان  است  و پرسش‌های سرشاری که انگار در دور دست‌ها زیر چشمی نگاهم می‌کنند. کتاب عزیز و دل‌چسبی بود شبیه شخصیت ماجرا که در زمانه‌ی خودش که نه اما در زمانه‌ی ما عزیز است.
      

        این جلد از مجموعه به سراغ نویسنده‌هایی رفته که در دو محیط با فرهنگ و زبان متفاوت زندگی کرده‌اند. این نوشتار حاصل خاطرات، تاملات و یادداشت‌های فردی‌ست که خوانش آن بسیار شیرین است و تجربه‌ی دل‌نشینی به همراه دارد.
      

        شروع داستان برای من کند بود اما پس از حدود پنجاه صفحه کنجکاوی من رو برانگیخت. فکر می‌کنم می‌تونست پایان عجیب‌تری داشته باشه.
      

        داستان روانی بود به طوری که متوجه گذر زمان نمی‌شویم اما حس می‌کنم جملات ذهنی به کار برده شده برای شخصیت اصلی داستان، مقداری بزرگ‌تر از سن خودش باشد. از طرف دیگر با توجه به شخصیت خاله پری، از نویسنده برمی‌آمد تا شخصیت و رفتار او را دیوانه‌تر از چیزی که هست بر ما نمایان کند نه این که تنها فرد به دنبال اصلاح نظام آموزش و پرورش باشد یا سرانجام نهایی داستان. البته، حس می‌کنم بهتر بود داستان پایان‌بندی بهتر و مسنجم‌تری داشته باشد.
      

        برای ایران و تمامیت ارضی آن یا برای حفظ جمهوری اسلامی؟ یا شاید هر دو. با این‌که نوع نوشتار نویسنده مورد پسندم نبود اما در عصر امروز که تازه امتحاناتم به پایان رسیده کتاب رو خوندم. حیرت زده‌ام از شدت تیزهوشی و ذکاوت توام با مقاومت و ایستادگی. قهرمان داستان عزیز و دوست‌داشتنی‌ست و یک ستاره به سبب دل‌نشین نبودن نوع بیان داستان نویسنده کم شده‌‌است.
      

        شاید بائوباب‌ها، آدم‌های سمی زندگی‌مان باشند که اگر از وجودشان غفلت کنیم تمام سیاره‌مان را فرامی‌گیرند.

بعد از مدت‌ها به سبب آن که جلد جدیدی از آن خریده‌م تا به پسرکی هدیه دهم، دوباره خواندم‌ش. گوشه‌ی دل بغضی نشست و غم آن تا چشم‌هایم کمانه می‌کشد. شخصیت INFP داستان رو دوست دارم. لطیف و شکننده‌ست و از شیشه‌ نازک‌تره. به رسم ادب نیست که وقتی کتاب هدیه‌ست، من دستی درش بردم و خوندم‌ش اما کاش در زیر زبان پسر کوچکم هم شیرین بیاد. 
      

        به عنوان منبع مختصر در رابطه با زندگی ائمه، کتاب مناسبی بود. مولف هر یک از ابعاد زندگی دوازده امام رو از بعد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و کرامات ایشان بیان کرده است.
      

        آن‌طور که من دیدم و خواندم، این کتاب با باقی کتاب‌های هم سبک خودش تفاوت‌هایی داشت. امام موسی صدر در سخنرانی‌هایش که متن این کتاب را پوشش می‌دهند سعی دارد تا به چند سوال به ظاهر ساده‌ای پاسخ دهد که درگیر آن‌ها بودیم اما موشکافانه به آن‌ها فکر نکردیم. ایشان تلاش می‌کنند که بدانیم چرا گریه می کنیم؟ برای چه کسی؟ با چه هدفی؟ در واقع شاید این مطالب جهت برانگیختن و ترغیب لبنان در برابر اسرائیل است.