این سومین کتابی از بکمن بود که خوندم. مثل همیشه بکمن اوج زیبایی‌ها، احساسات و معانی رو تو ماجراهای کوتاهی گنجونده. 
یه تیکه‌ای از کتاب تونست اشکم رو در بیاره و همین قسمت باعث شد، این کتاب یکی از قشنگ‌ترین کتابایی باشه که خوندم. 🤧 این قسمت رو تو بریده‌ها نمیذارم چون خوندنش در بطن ماجرا است که قشنگه.
داستان از زبان پدری روایت میشه که داره با پسرش صحبت می‌کنه.  شبیه نامه‌ای که برای فرزندش نوشته و ما در حال خوندنشیم. اول کتاب، این پدر که در تمام طول داستان اسمش رو نمی‌دونیم به پسرش میگه که یه نفرو کشته و بعد روایت می‌کنه که چه اتفاقی افتاده. در این بین به گذشته‌ها میره و از عقایدش، زندگیش و رابطه‌ی پدر و پسریشون میگه.
از اون کتابا است که معماهایی درباره آدما برات طرح میکنه و وقتی تا آخرش خوندی و راز قصه برات فاش شد، باید دوباره برگردی و از نو اتفاقا رو مرور کنی.
خیلی قشنگ بود ولی به عنوان اولین کتابی که از بکمن میخواید بخونید، توصیش نمی‌کنم.
        

          و من دوستت دارم یک داستان کوتاه از فردریک بکمن است.
موضوع متفاوت، پرداخت جالب و سبک نوشتاری نویسنده و تعابیری که استفاده کرده باعث شد از خوندن این کتاب واقعا لذت ببرم. قطعا در یک داستان کوتاه به اندازه‌ی رمان نباید دنبال شخصیت پردازی گشت اما با این حال به نظرم در شخصیت پردازی هم خیلی موفق عمل شده بود.
من این کتاب رو به خصوص برای جملات کوتاهی که در روند روایت نوشته شده بود و وادارت میکرد بهشون فکر کنی دوست داشتم و فکر میکنم تجربه‌ی خوندنش میتونه جالب باشه.
فکر کردن به ردپاها میتونه اندازه‌ی فکر کردن به آینده و مرگ مهم باشه!
        

          یکی از لطیف ترین کتاب‌ها درباره مرگ ، انسانیت و خانواده  ، شما با صرف زمان ۲ ساعت این کتاب را تمام می کنید اما صحنه دوست داشتن  ، دو دلی و غم شخصیت ها به این زودی  رهایتان  نمی‌کند. 
        

          حتی بعد از دوسال که از خوندن این کتاب گذشته و الان که دارم این کتاب رو اضافه میکنم به لیستم زیاد چیزی ازش خاطرم نیست اما خاطرم هست که داستان کوتاه و نسبتا عمیقی داشت اما خب برای من  جذاب و گیرا نبود شاید تحت تاثیر قرار گرفتم اما دلم هم خیلی گرفت بعد خوندنش و زیاد این کتاب برای من نبود. قبل از این از بکمن کردم مشوش رو خونده بودم و انتظار داشتم یه چیزی به همون سبک باشه. 
        

          این همه احساس ، تصویرپردازی، شخصیت پردازی ، درس توی داستان به این کوتاهی؟ قلم بکمن همیشه محبوب من میمونه.
        

          ساده، کوتاه و در ستایش زندگی.
        

          راحت خوان با حجم کم که یک نفس می توان تمامش کرد. تم تکراری اما با زاویه دید خاص بکمن
        

          شخصیت اصلی داستان زندگیش رو بخشید، زندگیش رو برای زندگی فرد دیگری که نمی‌شناخت داد.
کسی که حاضر نبود از سفر رفتن و پول درآوردن بگذره تا بتونه به بزرگ کردن فرزندش برسه. کسی که پول درآوردن و رشد مالی بیشتر از بودن در زندگی فرزندش اهمیت داشت، زندگیش رو به کودکی بخشید که هرگز نشناخت.
شاید معنی بخشش رو هیچوقت درست و کامل درک نکنم. اما میدونم وقتی میبخشی و انتظاری نداری یعنی تو رهایی.
        

          خیلی کوتاه و دوست داشتنی. چرا اینقدر کتابهای زمستانی کمه؟ ولی برام جالب بود. نوشتن این کتاب برای نویسنده یه شب طول کشیده بود و خواندنش برای من هم همینطور. نمیتونم بگم درکش میکردم ولی میتونم بگم خواندنش حس خوبی داشت. نمیدونم. شاید مثل این باشه که یه تیکه خالی از وجودت رو پیدا کردی. عجیبه حتی برای خودم. اما حقیقت اینکه همیشه به این موضوع فکر میکنم که کدام بهتره شاد بودن با بستن چشمانت یا غمگین بودن با باز کردن چشمانت به روی دنیا... شاید جواب این باشه که' همینکه خودت بدونی توی جای درستی هستی کافیه! یا شاید باید جای درست رو پیدا کنی.'اگه من بودم همونکار و میکردم؟ حاضری جانت رو برای زندگی چه کسی بدهی؟... حاضری هیچ ردپایی از خودت به جای نگذاری؟ حاضری محو بشی؟ برای چه کسی؟ 
        

          بعد از خوندن سه تا رمان بلند از فردریک بکمن، این اولین داستان کوتاهی بود که ازش خوندم. قشنگ بود، برام جالبه مغز یه نویسنده چطور میتونه این قدر کتاب های بی ربط به هم تولید کنه، هر کدوم با ویژگی های ارزشمند و متفاوت از هم👌🏻
        

          《هو النور》
داستانی عاشقانه درباره‌ی رابطه‌ای که کمتر بهش پرداخته شده
        

          نامه ی یه پدر به پسرشو می خونید مثله کتاب هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود کتاب با قطر کم ولی  پیام  مهم و عمیق.

        

          خوندن این کتاب احتمالا یک ساعت از وقتت رو بگیره. داستان کوتاه و جالبی بود. داستان راجب پدریه که سرطان داره و در حالی که داره با مرگ دست و پنجه نرم میکنه با پسرش تو این کتاب حرف میزنه. درواقع شبیه اعتراف نامه است از عشق و علاقه ای که تو زندگی از فرزندش دریغ کرده.
این کتاب در ایران تحت عنوان های "معامله ی زندگی " ، " و من دوستت دارم " همچنین " و من دوستت داشتم" به چاپ رسیده.
        

          دست مادر را گرفت و گفت:«باشه. یه بازی دیگه چی؟»
تلفن بازی کردند. مادر مثلاً پشت تلفن گفت که دزدان دریایی او را اسیر کرده اند و دارند می برند...
بعد نوبت دخترک شد. گفت که الان توی یک سفینه با «مژایی‌ها» نشسته. مادر اشتباهش را تصحیح کرد: «فضایی». دخترک دوباره گفت: «مژایی» مثلاً درستش کرده بود و بعد ادامه داد: «اینا یه وسیله های عجیب و غریبی دارن که یه عالمه دکمه های گنده داره. یه سیم‌هایی چسبوندن به بازوم. صورتاشونو پوشوندن و روپوشاشون خش خش می‌کنه. آدم فقط میتونه کله‌هاشونو ببینه. آروم میگن؛ اونجا،اونجا، اونجا، اونجا.
بعد از ده تا یک می‌شمرن. به یک که برسن دیگه خوابت می‌بره حتی اگه تلاش کنی نخوابی!».
 دخترک سکوت کرد، چون مادر داشت گریه می‌کرد. گرچه این فقط یک بازی بود و بس. بعد آرام دم گوش مادر زمزمه کرد: «مژاییا نجاتم می‌دن مامان. اونا کارشونو خوب. بلدن.»
مادر سعی کرد جلوی خودش را بگیرد و او را غرق بوسه نکند.
پرستارها آمدند و دخترک را خواباندن روی تخت چرخدار تا ببرندش اتاق عمل...

  

پ.ن: خیلی حس خوبی داشت کتاب، توی یکی از شیفت های خلوت بخش پنج، با اون چشم انداز زیباش تموم کردم، با کلی گریه😭

 

#کتاب
#و_من_دوستت_دارم
#فردریک_بکمن
#مترجم_الهام_رعایی
#رمان
ترجمه از متن #سوئدی
#نشر_نون
        

          از اون کتاب های نامه ای کوتاه بود.شاید نمیشه بهش عنوانِ نامه ای رو نسبت داد چون بیشتر شبیه داستان بود ولی کلاََ روایتِ نامه  هایی بود که بنظرم کوتاه و میشه گفت قشنگ بود.
        

          قبلا «مردی به نام اوه» رو از این نویسنده خونده بودم و دوستش داشتم! نه اینکه فوق العاده باشه اما دلنشین بود. اسم این کتاب:«و من دوستت دارم»! و نویسنده اش:«فردریک بکمن» و همینطور تعداد صفحات کتاب:«۸۰ صفحه»:))) ترغیبم کرد به خوندنش! خوب بود. علت دلنشین بودنش شاید این باشه که مثل نویسنده زمان هایی داشتیم که فکر کردیم به داشته ها، چیز هایی که ارزشمند هستن برامون و زمان! ولی فرق ما اینه که این احساسات و تفکرات رو شاید نتونیم به خوبی رو کاغذ بیاریم ولی نویسنده به خوبی تونسته و همین هم علت دلنشین بودن این کتاب شده. 
آیا بقیه کتاب های نویسنده رو خواهم خوند؟ نه الان ولی بعداً  احتمالش هست:)
        

          بعد از مدت زیادی دوباره از بکمن خوندم. دلم براش تنگ شده بود. نیم ساعت لذتبخشی بود.
        

          یک داستان کوتاه دوست داشتنی .
برای تازه کتاب خون ها توصیه میکنم*
داستان پردازی و جملات قشنگی داخل کتاب بود و می‌تونستی تو کمتر از یک ساعت کتاب رو بخونی و لذت ببری.
        

          دوباره آقای بکمن  منو با حس عجیب بعد از تموم کردن کتابش تنها گذاشت. چه باید بگم؟ چی دارم بگم؟ نمی‌دونم. مگه میشه درباره‌ی کتابای ایشون سخن گفت؟ مگه میشه توصیفشون کرد؟ فقط کتاباشونو بخونید. تا می‌تونید بخونید. همین، نمی‌دونم :)
        

          دومین کتابیه از فردیک بکمن میخونم .
دوست داشتنی بود و داشت برامون داستانی رو میگفت که باید به عنوان نصیحت گوشه ذهنت بزاریش :)