اولین اثر نویسنده و فعال سیاسی، فریده چیچک اوغلو، را در یک نشست ۹۰ دقیقه ای تمام کردم. رمانی کوتاه در قالب نامه نگاری. نامه هایی کودکانه اما سرشار از مفاهیم عمیق انسانی؛ از پسربچه ای که از "صلح" فقط عنوانش به او رسیده است.
"باریش" این نامه ها را خطاب به "اینجی" ای می‌نویسد که به جایی رفته که آسمانش را قاب نگرفته اند. نامه هایی که جز مواردی اندک به دلیل خطرناک بودن هیچوقت از در آهنی عبور نمی‌کنند و به طبع پاسخی هم نخواهند داشت. و باریش هیچ‌گاه نمی‌فهمد که مگر کلمات چه خطری می‌توانند داشته باشند!
پسربچه ای که چون مادرش زندانی است و بیرون از اینجا کسی را ندارد کودکی خود را در زندان سپری می‌کند. در مصاحبت انسان هایی که به حق در قفس گرفتارند و نیز انسان هایی که به جرم "داشتن عقیده" و به ناحق آسمانشان را قاب گرفته اند.
این اثر در دوران کودتای سال ۱۹۸۰ ترکیه نوشته شد و حکومت آن را سانسورهای زیادی کرد. فریده چیچک اوغلو علاوه بر نویسندگی، فعالیت های سیاسی نیز می‌کرد و به خاطرش چهارسال زندان را نیز تحمل کرده است. بنابراین از پس ترسیم فضای زندان به خوبی برآمده است.
در سال ۱۹۸۷، تونک بازاران فیلمی بر اساس این رمان ساخت که توانست اسکار بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان سال ۱۹۹۱ را به دست آورد.

پ.ن: "باریش" در زبان ترکی به معنای صلح است.

      

        خانم غاده السمان رو با اشعارش  به خاطر می‌آوردم  البته الان هم بعد از خواندن بیروت ۷۵ بازهم می‌خواهم با اشعارش به خاطر بیاورم.
یک روایت از خاور میانه در نیم قرن پیش و متاسفانه با کمترین تفاوت با خاور میانه کنونی. فرقی ندارد نیم قرن بگذرد یا بیشتر، انگار که غم، بغض، ظلم، فساد و البته جنگ عضو  جدایی ناپذیر خاور میانه باشد.
کتاب روایت ساده ای داشت و البته تلخ از افول رویای انسان  هایی که تصورشان بر این بود که بیروت آرمان‌شهر رویای آن هاست. خواندنش خالی از لطف نیست.
      

        و اما فردریک بکمن ...
کسی که خوب بلده با کمترین صفحات و کلمات قلب شما رو جوری لمس کنه که اثرش تا مدت های زیاد از بین نره.
      

        این همه احساس ، تصویرپردازی، شخصیت پردازی ، درس توی داستان به این کوتاهی؟ قلم بکمن همیشه محبوب من میمونه.
      

        سنگ، کاغذ، قیچی داستان زوجی رو روایت می‌کنه که برای یک آخر هفته تصمیم می‌گیرند به کلیسای بلک واتر سفر کنند تا شاید بتونند ازدواج دچار مشکل خود را نجات دهند و ما را هم با خودشون  همراه می‌کنند تا  هر دفعه با رو شدن راز یکی از  شخصیت ها دچار برگ‌ریزان  و تعجب بشیم! 
حدود دو سوم کتاب که میگذره شما متوجه حقیقتی میشید که باعث بشه کل نظام داستان شکل گرفته تو فکرتون از هم بپاشه و مجبور شید دوباره فکر کنید و بگید "چیشد؟!"
از نظر رو شدن رازهای عجیب و پایان غافلگیر کننده میشه گفت کتاب قابل قبولی بود اما کلیت داستان خیلی خاص و دوست داشتنی نبود.
فکر کنم نظریه نامحبوب: احتمالا کتابی نیست که به بقیه توصیه کنم...👀