شهر، آواز نیست که رهگذری به یاد بیاورد، بخواند و بعد فراموش کند. هیچ کس شهری را بی دلیل نفرین نخواهد کرد. هیچ کس را نخواهی یافت که راست بگوید که شهری را نمی شناسم. انسان خاک را تقدیس می کند. انسان در خاک می روید چون گیاه و در خاک می‌میرد.

((آره من مثل بادباکم،اگر کسی قرقره ام را نگیرد،معلوم نیست از کجا سر دربیاورم... اما جالب است... گاهی وقت ها به خودم می گویم که تو آن قدر قوی هستی که نگهم داری و آن قدر باهوش هستی که بگذاری پروازم را بکنم...))

یوسف برایم نوشت:خواهر سعی کن روی پای خودت بایستی. اگر افتادی، بدان که در این دنیا هیچکس خم نمی‌شود دست تو را بگیرد بلندت کند. سعی کن خودت پاشوی.

(( آشفته ام. این جهان گسترده است و کیهان از آن هم گسترده تر، اما آنچه مرا پریشان می کند چیزهای خارج از وجود خودم نیست، چیزهایی است که در درون دارم))