اگر به شما بگن می‌تونین ۵ نفر رو انتخاب کنین که یه شب باهاشون شام بخورین چه کسانی رو انتخاب می‌کنید؟ بدون محدودیت؛ از زنده و مرده، دوست یا غریبه.
تو کتاب «شام با آدری هپبورن» چنین موقعیتی برای سابرینا در شب تولدش پیش اومده. اون افراد هم از خونواده و دوست و آشناهاش هستن به علاوه‌ی آدری هپبورن، هنرپیشه‌ی مورد علاقه‌ش.
توی این جمع شش نفره و در بحث‌هایی که شکل می‌گیره، سابرینا در تلاشه چیزهایی رو بفهمه. زخم‌هایی سر باز می‌کنن و خاطراتی به یادش میان. این فرصت فراهم می‌شه که حرفاشون رو بزنن و بالاخره به نقطه‌ای برسن که سابرینا بتونه از بعضی مسائل بگذره، طرف مقابلش رو ببخشه و البته سهم خودش رو هم در روابطش و اتفاقایی که افتاده بپذیره.
چیزی که کتاب رو برام جذاب می‌کرد این بود که هر چی صحبت‌ها و همین‌طور روایت گذشته (یک فصل درمیون) جلوتر می‌رفت، به لایه‌‌های جدید و حتی غافلگیری‌هایی می‌رسید که نشون می‌داد داستان به این سادگی هم نبوده.
اگر به یه رئالیسم جادوییِ عاشقانه با تم روان‌شناسی علاقه دارین، این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم :)
        

          اوایلش خیلی حوصله‌ سر بر بود ولی به مرور یکمی جون گرفت.
در کل به نظرم هدف نویسنده این بود که یاد بده وقتی رابطه‌ای کار نمیکنه، وقتی عاشق بودن به تنهایی کافی نیست باید رو قلبت پا بذاری و از اون رابطه بیای بیرون. می‌خواست بگه بعضی آدم‌ها رو فقط باید از دور دوست داشت.
        

          «از آن نگاههای عاشقانه و وحشی .نبود ،بعدها خیلی از آنها داشتیم. اما مثل یک آغاز بود، مثل نشانگذاری نقطه آغازی با گچ روی آسفالت، یک شروع. بویش گرم و دلنشین بود. یادم میآید بویش تلفیق سیگار و عسل بود. تا آن زمان هیچ ،وقت نمیدانستم این ترکیبی است که خیلی دوست دارم. »

«نگاهی به یکدیگر انداختیم خوب یادم می آید که احساس میکردم یک جورهایی به زمین دوخته شدم انگار که نگاهش من را بالا نمی برد بلکه باعث میشد در زمین ریشه .بدوانم نگاهش باعث میشد حس کنم که بالاخره
در جایی هستم که بهش تعلق دارم و باید باشم. »

«من را نزدیک خودش نگه میداشت وقتهایی بود که فکر می کردم با او بودن مثل انجام حرکات موزون است. گاهی وقتها آرام، بعضی وقتها، تند و اغلب اوقات، پیوسته»

« تمام وقایعی که توی دنیا پیش میآن اتفاقی‌ان. چیزی به نام نظم وجود خارجی نداره بی نظمی بر جهان حکمرانی میکنه»
        

          چطور اینقدر قشنگ بود:))))
 از خوندنش پشیمون نمیشین...
        

          "ما اینجائیم که راه برگشت‌مون رو پیدا کنیم"

اگه می‌تونستید پنج نفر رو زنده یا مرده به مهمانی شام دعوت کنید، اون پنج نفر چه کسانی خواهند بود؟!

سابرینا به این سوال پاسخ داده، و حالا از ساعت ۱۹:۳۰ تا ۰۰:۰۰ با ۵ نفر منتخب‌ش سر میز شام نشسته و این ۴:۳۰ قراره به‌اندازه همه زندگی سابرینا و حرف‌های نگفته‌ش باشه.

به‌نظر من این کتاب، یک کتاب کامله. بذارید براتون کتاب کامل رو تعریف کنم، کتابی که شما هرزمان با هر دیدگاهی سراغش بری حرفی برای گفتن باهات داره، از عشق، نفرت، دوستی، خانواده و...
که این کامل بودن رو به‌نظرم مدیون انتخاب درست و هوشمندانه ۵ نفره.

این‌کتاب دوبخش داره:
۱.سر میز شام، با ۵ نفر منتخب سابرینا، که شامل بحث‌های فلسفی‌ و نقد و بررسی بخش دوم از دید سایرینه و بالغانه‌تره. (بخش قابل تامل)

۲.فلش‌بک‌هایی به زندگی سابرینا در ۲۰_۳۰ سالگی متناسب با بحث، که پر از شور، شوق و هیجان دوران جوانیه. (بخش رمانِ راحت‌خوان)

محوریت اصلی این کتاب عشقه، من طرفدار رمان‌های عاشقانه نیستم اما این کتاب عشق پرشور و هیجان و سرخوشی سابرینا و توبیاس رو روی ترازوی نقد و در مقابل عشق واقعی و دیدگاه بقیه نسبت به رابط‌شون قرار می‌ده و نقدش میکنه.
این نوع نگاه به عشق به عنوان یک مسئله جدی نه صرفا یک احساس برای من جذاب بود.
*نکاتی که در رابطه عاطفی باید بهش توجه کرد:
(نتایج من با توجه به کتاب)
۱. عشق هرگز کافی نیست.
۲. بررسی اهمیت مسائل مالی! (این خیلی جالب بود)
۳. گاها واقعیت اون چیزی که ما فکر می‌کنیم نیست. ۴.اهمیت شناخت درست طرف مقابل و رسیدن به‌درک متقابل و فهم مشترک در روابط.
همه ما این فرصت رو نداریم که آدم‌ها رو دور هم جمع کنیم و کم‌کارهامون رو جبران کنیم یا حرف‌های نگفته‌مون رو بهشون بگیم...
مورد ۳ و ۴ در واقع محوریت اصلی کتابه، داره بهمون میگه نه فقط در زندگی عاشقانه بلکه تو همه زندگی این درک متقابل و حرف زدن چقدر می‌تونه بهمون کمک کنه.
برای همین خوندن این کتاب رو اول به کسی که به نوعی درگیر روابط عاطفی هستند، بعد پدر و مادرها، در آخر هم به هرکسی که یک رمان روان‌شناختی خوب می‌خواد پیشنهاد می‌کنم.

و اما پایان کتاب! 
پایان کتاب برای من بی‌نهایت دل‌نشین و البته جذاب بود و بزرگترین درس رو بهمون میده، این که از عشق به خودمون و شناخت بهتر و بیشتر خودمون برسیم.
(خیلی دوست دارم در مورد پایان کتاب بیشتر بگم اما نمی‌خوام اسپویل کنم :دی )

از ویژگی‌های خوب کتاب:
+ترجمه روان
+فصل‌های کوتاه
+شخصیت‌های واقعی و قابل درک
+همه خوانه، میشه راحت به هرکسی پیشنهادش داد


اسم اصلی این کتاب "لیست شام" هست، که به نظرم "شام با آدری هپبورن" انتخاب هوشمندانه‌تر و جذاب‌تریه.
×من طرفدار آدری هپبورن نیستم و صرفا اسمش رو شنیده بودم اما بی‌نهایت از کتاب لذت بردم، و خب اگه فَنِ آدری باشید این لذت دوچندان می‌شه.
        

          به تاریخ ۲۱ خرداد ماه هزار و چهارصد و دو
امتیاز من: 4⭐⭐⭐⭐
«وقتی کسی می‌رود، یادآوری لذت‌هایی که با او داشتید خیلی سخت‌تر و دردناک‌تر از بدبختی‌هایی است که با او تجربه کردید.»
اگه از خوندن کتابای رمنس لذت می‌برید و اگه براتون مسخره نیستن این کتابو خیلی دوست خواهید داشت. ایده‌ی خیلی جدیدی داشت، البته که من و دوستم همیشه این بازیو می‌کنیم.
"اگه می‌تونستی پنج‌نفرو ببینی، مرده یا زنده؛ کیا تو لیستت بودن؟" آدری هپبورن هیچوقت تو لیست من نبود و با این کتابم تو  لیستم نیومد، منظورم اینه آره من همیشه عاشقش بودم اما آدمای من مهم‌تر از ادری هپبورنن
        

          هیچ دعوای بزرگی بینمان نشد، با هم اختلاف نظر نداشتیم. اما گاهی، احساس می‌کنم اتفاقی غیر قابل برگشت بینمان افتاده است و این موضوع که نمی‌توانم زمان و چرایی‌اش را مشخص کنم حالم را بدتر می‌کند. اگر بینمان دعوایی شده بود، می‌توانستیم درستش کنیم، از هم معذرت بخواهیم، زمان بدهیم و مشکل را حل کنیم. اما نمی‌توان بابت محو شدن تدریجی عذرخواهی یا ابراز تأسف کرد.


پ.ن: اگر برای تولدتان می‌توانستید پنج نفر را(زنده یا مرده) دعوت کنید، آن پنج نفر چه کسانی بودند؟
داستان با پنج نفرِ انتخاب شده ی سابرینا شکل میگیرد، داستانی عاشقانه اما با حرف های جدی و عاقلانه درباره ی عشق...

#کتاب
#شام_با_آدری_هپبورن
#ربکا_سرل 
ترجمه: #میلاد_بابانژاد #الهه_مرادی 
#نشر_نون
        

          کتابی راجب به نرسیدن.
سابرینا دختری که اسمش از یکی از فیلم های معروف آدری هپبورن گرفته شده اکنون یک فرصت جادویی دارد ، فرصتی که می تواند پنج نفر را به تولدش دعوت کند و فرق ندارد زنده یا مرده !
کتاب شخصیت پردازی فوق العاده ای رو در خود جای داده و این مثبت ترین ویژگی این کتاب محسوب می شود ، در نگاه اول  با خواندن عنوان رمان به نظر می آید با کتابی مواجه هستیم که آدری هپبورن یکی از کلید ترین شخصیت هایش است اما بعد از کمی پیش رفتن در دل داستان خواننده نمی تواند این حس را نادیده بگیرد که صرفا نام آدری هپبورن وسیله ای برای تبلیغ این کتاب بوده ، هرچند که به خوبی به این هدفش رسیده است ، حداقل  برای من دلیل اصلی خواندن این کتاب نام دختر معصوم هالیوود در عنوان کتاب بوده است ( در گوشه کنار ها برخی اوقات به حقایقی از زندگی این بازیگر در کتاب اشاره می شود).
اما در اصل این کتاب داستان عاشقانه دو فرد است داستانی که از نوجوانی تا بزرگسالی طی می شود روند آرام و دلنشینی را دنبال می‌کند روندی که تا اوایل کتاب دنبال می شود اما ناگهان با کلیف هنگری تبدیل به روندی دردناک و عذاب آور می شود تبدیل می شود به تلاشی ملتمسانه برای بزرگ نشدن ، برای قبول نکردن این واقعیت که در یک رابطه صرفا عشق کافی نیست. نویسنده در بیان کردن این هدف کتاب کاملا موفق ظاهر شده و یک اثر کاملا روانشناسانه به جای گذاشته است.
اگر به دنبال یک اثر عاشقانه ، رئالیسم و در عین حال جادویی با روندی آرام هستید این انتخاب خوبی برایتان است اما اگر صرفا مانند من برای اسم آدری هپبورن شروع به خواندش کردید نمی تواند به خوبی حس کنجکاوی شما را برآورده کند و این دقیقا دلیلی است که من چنین نمره ای به این کتاب داده ام.
در آخر ترجمه کتاب گاهی خوب و گاهی بد است و سانسور های بی جهتی در خود دارد ، وقتی متوجه شدم مترجمان این کتاب همان مترجمان کتاب هر دو در نهایت میمیرند هستند متوجه دلیل این سانسور های بی جهت شدم.

شماهم میتونید پنج نفر خودتون رو در کامنت ها بگید :
        

          خیلی زیبا و عمیق بود مفاهیم علاقه و دوری رو خوب با کمی کلیشه بیان می کنه
        

          هرآدمی این کتاب را یکبار زندگی کرده و احساساتش با آن تطبیق می‌کند. فرقی ندارم عام پسند باشید یا خاص پسند.
        

          این کتاب منو تو خودش حل کرد و بلعید.
انقدر جذبش شدم و بهم حس همزادپنداری داد که اندازه‌ی دریا گریه کردم.
می‌ترسم چیزی بگم که اسپویل بشه، ولی واقعا طعم عشق بود؛ هم تلخ، هم شیرین.

داستانش یه ترکیب عجیب از واقعیت و رویاست. انگار نویسنده اومده یه سوال ساده رو تبدیل کرده به سفری عاطفی؛ اینکه اگر می‌تونستی یه شام با چند نفر از زندگیت بخوری، چه کسایی رو انتخاب می‌کردی؟ این سوال شاید کلیشه‌ای به نظر بیاد، ولی وقتی وارد داستان می‌شی می‌فهمی جوابش چقدر می‌تونه عمیق باشه.
بیشتر از هر چیزی، این کتاب بهم یاد داد که اگه حرفی داری، اگه عشقی داری یا قراره ببخشی، همین حالا این کار رو بکن. هیچ‌وقت برای گفتنش زود نیست ولی ممکنه یه روزی دیر بشه.

خیلی‌ها گفته بودن این کتاب اشکشون رو درآورده و حسشون رو به هم ریخته، و من کاملا می‌فهمم چرا.
قلم ربکا سرل ساده و روانه، اما چیزی که قوی‌ترش می‌کنه اینه که با همین سادگی، می‌تونه تمام خاطرات، حسرت‌ها و دلتنگی‌هات رو بزنه بیرون.
از چند فصل اول که بگذری دیگه نمی‌تونی ولش کنی. من واقعا غرقش شدم و هر جمله‌اش رو با جونم حس کردم.

این کتاب فقط یه داستان عاشقانه نبود، بیشتر شبیه یه یادآوری بود؛ یادآوری اینکه زندگی کوتاه‌تر از اونه که دلخوری‌ها رو نگه داریم، یا دوست داشتن‌هامون رو مخفی کنیم.
درسته که من از خوندنش لذت بردم، ولی اون طعم تلخی که آخرش برام گذاشت رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم.

برای من، «شام با آدری هپبورن» کتابی بود که قلبم رو فشار داد، اشکم رو درآورد، ولی تهش حس کردم چیزی بهم اضافه شد. انگار یه تکه‌ی گمشده از خودم رو پیدا کردم، تکه‌ای که یادم می‌ندازه چقدر گفتن دوستت دارم، ببخشید یا حتی خداحافظ، مهمه… قبل از اینکه دیر بشه.