نسبت به دیگر آثار ادبیات روس، متوسط است. البته شاید مقایسهٔ کلاسیک و معاصر کار درستی نباشد، اما برای ما دوستداران آن ادبیات به‌طور ناخودآگاه این قیاس ذهنی، صورت می‌گیرد. 
داستان دربارهٔ خطر همه‌گیری ویروسی آزمایشگاهی است که با واکنش زودهنگام، برطرف می‌شود.
تا اندازه‌ای به «طاعون»  نوشته آلبر کامو شباهت دارد. 
در پایان کتاب مصاحبه‌ای با نویسنده انجام شده که نشان می‌دهد، داستان برگرفته از واقعیت است. در دورهٔ تاریک استالینی، در سال ۱۹۳۹ رخ داده.
این کتاب، فیلم‌نامه و برگردان فارسی آن هم قابل‌قبول است. 🌺
          

            خیلی خلاصه میگم. داستانی به شدت روان و خواندنی و دارای رگه های بسیار ظریف طنز.
با توجه به تجربه‌ی بیماری کرونا درک این دسته از داستان‌ها به شدت ساده و امکان‌پذیر است. در قسمتی از کتاب حسی که تجربه کردم برایم به شدت تعجب آور بود؛ من از مرگ پزشکی که تا پایان جانش خدمت کرد و وظیفه‌اش را به خوبی به جا آورد ناراحت شدم و بلافاصله به یاد کرونا و پزشک ها و ادم‌هایی که فوت کردند افتادم و اون ناراحتی از بین رفت درصورتی که شخصیت من کاراکتر فوت شده‌ی کتاب‌ها را تا پایان آن به خاطر می‌سپارد. در روزهای کرونا هم از جایی به بعد دیگه تعداد امار افراد کشته شده عجیب نبود فقط بالا و پایین شدن اون عدد برای اخبار و رسانه و ادم‌هامهم بود. بیماری کرونا تجربه‌ای عجیب بود که متاسفانه نسل ما به اجبار از سر گذراند.
          

            کتاب در اولین نگاه یادآور «طاعون» آلبر کامو است. اولین شباهت دو کتاب در شرح وقایع دوران همه‌گیری (طاعون) یا تلاش برای اجتناب از همه‌گیری (فقط یک طاعون ساده) و پیگیری سرنوشت شخصیت‌های داستان است؛‌ و شباهت دوم در لحن سرد دو روایت. این لحن را می‌توان با توجه به پس‌زمینه‌های فکر دو نویسنده فهمید: کامو نویسنده‌ی اگزیستانسیالیستی بود که بخش بزرگی از حیات فکری خود را به مسئله‌ی زندگی و پوچ‌بودن یا نبودن زندگی و البته خودکشی (تبلور دو مسئله‌ی اول) اختصاص داد؛ درمقابل، اولیتسکایا نویسنده‌ای با پیش‌زمینه‌ای علمی (زیست‌شناسی) است که بخش بزرگی از عمرش را تحت سیطره‌ی حکومتی توتالیتر به سر برده (مسئله‌ای که به‌وضوح در لحن سرد و گاهاً خشن اولیتسکایا دیده می‌شود). تفاوت عمده‌ی دو کتاب اما ورود کامو به مسائل اخلاقی زندگی و تمرکز اولیتسکایا به شرح زندگیِ خشک، خشن و غیراخلاقی در حکومتی توتالیتر است.
گرچه بن‌مایه اصلی داستان اولیتسکایا برآمده از واقعه‌ای تاریخی است، نمی‌توان کتاب را با هدف دست‌یافتن به شناختی دقیقاً تاریخی از موضوعی خاص خواند؛ همان‌طور که نویسنده در مصاحبه‌ی انتهای کتاب نیز ذکر کرده خودش هم با واسطه از اصل ماجرا با خبر شده (می‌توان تصور کرد که اساساً چنین اتفاقی به‌وقوع نپیوسته). اما با قراردادن کتاب کنار روایت‌هایی دیگر از زندگی در اتحاد جماهیر شوروی می‌توان برواقع‌گرایی روایت صحه گذاشت و داستان را به عنوان شرحی از زندگی رقت‌بار مردم در عصر شوروی خواهند.
موضوع قابل‌توجه دیگر البته شیوه‌ی برخورد حکومت با احتمال همه‌گیری است که نمودی از آن را در برخی کشورها، به‌ویژه چین در دوران عالم‌گیری کووید ۱۹ دیدیم. شیوه‌ی برخوردی که گرچه احتمالاً مؤثرترین شیوه‌ی برخورد باشد، نمی‌توان مطمئن بود اخلاقی‌ترین شیوه‌ی برخورد بوده باشد.
در نهایت، احتمالاً تأثیرگذارترین بخش از کتاب نه شیوع طاعون و برخوردهای حکومت با آن که اعترافاتی بود علیه خود و نزدیکان خود برای فرار از درگیرشدن در ماجراهایی مرموز، به‌عنوان بخشی از زندگی معمول در شوروری. که احتمالاً عکس‌العملی است به نااطمینانیِ زندگی در محیط خفقان‌زده‌ای چون شوروی.
          

            فقط یک طاعون ساده در فضای بسته و مخوف شوروی استالین اتفاق میفته وقتی که یک دانشمند که روی واکسن طاعون تحقیق میکنه با قطار به مسکو میره برای شرکت در سمیناری و در پس از سمینار در هتل مریض میشه و به بیمارستان برده میشه. تشخیص؟ طاعون حاد ریوی و داستان روایتگر نحوه ی پیشگیری از سرایت طاعون به بقیه هست. توصیف اشخاص و فضای اون دوره خیلی جالبه و کتاب خسته کننده ای نیست
هرچند من از طرفداران ادبیات روسیه هستم اما همیشه با اسم ها مشکل دارم. چرا اینقدر اسمها طولانیه؟ دلم میخواد تمام اسم ها در رمان های روسی رو با اسم های کوتاه انگلیسی عوض کنم :))))))