یانور 

دغدغه به‌حقی وجود دارد که بالای ۸۰ درصد آثار تولیدی در ادبیات پایداری را، #مستند_زندگینامه می‌خواند.
و این تازه مثبت‌نگری است. 
حقیقت شاید بالای ۹۰ درصد باشد.

همین می‌شود که مخاطب اهل کتاب شهدا و دفاع مقدس، می‌آید پیشِ تویِ کتابدار، توی صورتت زل می‌زند و می‌گوید: هرچی میدی دفاع مقدس نده. خیلی خوندم میخوام چیز جدید بخونم.

و این یعنی ما درگیر یک تکرار بزرگیم.
چرخه‌ای که می‌چرخد و مدام تکرار و تکرر و مکررات.

و تازه هنوز در این تکرارها، به قالب #داستان دست پیدا نکرده‌ایم. یا حداقل انگشت شمار...

ماجرای تلاش‌های گاه و بی‌گاه نویسندگان برای سنت‌شکنی و خرق عادت، از همینجا نشئت می‌گیرد.

با تغییر راوی( یک روز بعد از حیرانی)
تغییر ژانر (یادت باشد)
یا حتی تغییر قالب(جاده یوتیوب)

همین یعنی یک موفقیت نسبتا بزرگ داریم.
{دغدغه تغییر}

نویسنده‌ای که هیچ‌گاه سلاحی جز قلم دست نگرفته، بلند می‌شود و می‌رود سوریه. دل خطر. عمق ماجرا. از خیلی خیلی خیلی نزدیک. 

حالا داریم یک جهان تکراری می‌بینیم، در قالبی نو و از زاویه دیدی خاص و منحصر بفرد.
دید یک نویسنده‌ی دغدغه‌مند.

پابه‌پایش سوار هواپیما می‌شوی و قدم‌به‌قدمش در خاک سوریه پیش می‌روی. 
در رویارویی با دشمن لرز به جانت می‌افتد و در کنار سوری‌ها عربی دست و پا شکسته یاد می‌گیری. 
پای صحبت یاران عمار حلب می‌نشینی و در مصاحبه‌ها گاهی درست مثل نویسنده حرصت را در هوا پوف می‌کنی که:
 این هم دارد کلیشه می‌گوید.

اوج هم‌ذات‌پنداری و باورپذیری و صداقت.
هرچند آشکارا حفا دست نویسنده را در بیان خیلی ‌چیزها بسته.

برای کسی که اصولا اهل سفرنامه نیست، تجربه جالب و شگفت‌آوری بود...

کتاب علاوه بر همه ویژگی‌های مثبت، یک دسته رزمنده جالب توجه معرفی می‌کند که شعارشان این است:
[شهیدان زنده‌اند،
 ما چرا بجنگیم؟]
فاصله‌شان را طنازانه با خدا حفظ می‌کنند که شهید نشوند و یکسره توی کوچه با کودکان سوری، فوتبال می‌زنند.

جذابیت رفتاری این دسته، از همه خاص‌تر و ماندگارتر است.
و معتقدم برای آشنایی با همین عده هم شده، واجب است کتاب را بخوانیم. 

این را هم تعلیق در نظر بگیرید نه اسپویل؛ چون عامل انگیزشی‌ام برای خرید کتاب همین بود:

جاده یوتیوب،
ابتدای راه بی‌بازگشتی است مشرف به داعشی‌ها، که اگر قدم بگذاری درش، صبح فردا فیلم سر بریدنت می‌رود  یوتیوب‌.
        

          من که نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم
روند خیلی تندی داشت و جزو معدود دفعاتی بود که یه کتاب و نصفه نیمه ولش کردم
البتتهه محتوای کتاب جذاب بود، اما خب روند تندش من و اذیت میکرد
        

          افتضاح
        

          چند سال پیش از زبان یکی از نویسندگان شنیدم که «یکی از مشکلات نویسندگان، نبود یا کم¬بود سوژه است». چون انگار درباره¬ء همه¬ء سوژه¬ها داستان نوشته شده است. مشکل کمبود سوژه یک راهکار ویژه دارد. نگاه خاص، تغییر نگرش و تفاوت در زاویهء دید. باید به سوژه¬ها طوری نگاه کرد که با همهء برداشت¬ها و نگرش¬ها متفاوت باشد. اگر نگاه خاص باشد و از تکنیک به خوبی و به¬صورت حرفه¬ای استفاده شود، اثر به یک اثر خاص و قابل¬توجه تبدیل می¬شود. شاید به نظر برسد که این موضوع فقط در مورد داستان صدق می¬کند. اما اینطور نیست. در مستندنویسی اتفاقاً این نگاهِ خاص مهم¬تر است. تنوع در سوژه¬های مستند و شاخه¬بندی آنها کار را از نظر انتخاب سوژه برای مستندنویسان راحت کرده است. مستندهای سیاسی، اجتماعی، محیط زیست و... اما آنهایی که سوژه را از زاویه¬دید خاص نگاه می¬کنند موفق¬تر هستند.
بخشی از آثار مستند مرز باریکی با داستان¬ دارند. با توجه به سوژه، ساختاری شبیه به داستان پیدا می¬کنند. مثلاً زندگی¬نامه¬ها که اتفاقاً یکی از ژانرهای پرطرفدار هستند. خصوصاً زندگی¬نامه¬ئ شهدا که بخش اعظم این ژانر به آن اختصاص پیدا کرده است. هم شهدای انقلاب اسلامی، هم شهدای هشت¬سال دفاع مقدس و هم شهدای مدافع حرم. شاید زندگی¬نامه¬ئ شهدای مدافع حرم برای مخاطب امروزی به¬خصوص مخاطب جوان جذابیت بیشتری دارد. چون شهدای مدافع حرم در همین فضایی نفس کشیدند و زندگی کردند که ما نفس می¬کشیم و زندگی می¬کنیم. اما چرا آنها تافتهءجدابافته شدند؟ 
محمدعلی جعفری یکی از نویسندگانی است که به¬طور ویژه روی زندگی¬نامه¬ئ شهدای مدافع حرم تمرکز کرده و آثار پرطرفداری خلق کرده است. اما این همه مقدمی¬چینی چه ربطی به این آثار دارد؟ پاسخ همان نگاه خاص است. نگاه وقتی دقیق باشد نه تنها سوژه¬های خوبی شکار می¬شود بلکه می¬شود با یک سوژه چند کتاب نوشت. «چیزی نزدیک به یک سال داشتیم با مجید روی زندگی شهید مدافع حرم محمدحسین محمدخانی کار می¬کردیم. من کتاب می¬نوشتم و مجید مستند می¬ساخت» « ماحصل کارم شد دوتا کتاب: عمار حلب و قصهء دلبری.» نویسنده در این دو کتاب هربار از یک زاویه به زندگی این شهید بزرگوار پرداخته است. اما باز هم یک چیزی دربارهء او ناقص است. قصه¬ئ رزمندگی. چون دسترسی به هم¬رزمان او مشکل است و اطلاعات کامل نیست. نویسنده برای کسب این اطلاعات باید به دل خطر بزند. با یک تیر دو نشان. هم مناطق جنگی را ببیند و هم با هم¬رزمان شهید دیدار کند. یک کتاب دومنظوره. هم سفرنامه و هم شناخت بیشتر شهید محمدخانی. وقتی خاطرات نویسنده با خاطرات شهید آمیخته می¬شود ما با یک روایت شخصی خاطره¬طور هم مواجه هستیم که با توجه به نوع سفر و مخاطرات آن یک تِم اکشن هم به آن اضافه شده است. احتمالاً یکی دیگر از دلایلی که روایت مدافعان حرم را جذاب¬تر کرده کنجکاوی مخاطب برای شناخت سوریه است و نحوه¬ء اسکان، عملیات¬ها و... بنابراین کتاب جادهء یوتیوب از آن جهت قطعاً قابل تأمل و قابل ملاحظه است. هماهنگی برای سفر، مشکلات پیش از سفر، مشکلاتی که در طول سفر پیش می¬آید و خطراتی که نویسنده را تهدید می¬کند همه به تعلیق ماجرا اضافه کرده است. 

        

          سفرنامه خوبی بود و آقای جعفری به خوبی توانسته روایت مستند رو حفظ کنه
        

          ماجرای سفر نویسنده کتاب و دوستش به سوریه، برای تکمیل تحقیق در مورد یکی از شهدای مدافع حرم است. 

 لا به لای کتاب چند نکته خیلی توی چشمم پررنگ جلوه کرد. یکی سختی های مدافعان حرم و یکی مسئله ناامنی و یکی هم اینکه نویسنده یکجا به روستا یا شهری اشاره می کند که نسبت به جنگ و اتفاقات بی تفاوت شده بودند! نه بی تفاوتیِ مثبت که یعنی نترسند! نه! نمی ترسیدند اما برایشان فرقی نداشت چه کسی بالای سرشان بایستد! این بی تفاوتی و بی اهمیتی به جایی رسیده بود که مردم داشتند به خرید و زندگی روزمره می پرداختند و کمی آن طرف تر درگیری بود و انگار نه انگار! و این بی تفاوتی خیلی ضربه می زند.

کتاب جالبی است در کل ولی گاهی به علت ناآشنایی بنده به اسامی یا حافظه کمِ من، رشته بحث از دستم در می رفت! 

خواندنش را به همه می توان توصیه کرد.
        

          لذت بردم
        

          داستان سفر یه تیم مستندسازی به سوریه اس. نه میشه گفت طنزه و نه میشه گفت. مدافعان حرم رو طوری تعریف‌میکنه از کلیشه های جامعه دوره و همین لذت بخشش میکنه
        

          جاده ی یوتیوب، روایت سفر محمدعلی جعفری به سوریه هست در سال ۹۶. در واقع داستان از این قراره که آقای جعفری قبل نوشتن کتاب‌های قصه دلبری و عمار حلب، دنبال این بودن که برن سوریه تا از رفقای شهید محمدخانی مصاحبه بگیرن، ولی نمیشه! بعد چاپ اون دوتا کتاب، یه فرصتی جور میشه که به بهانه جمع کردن خاطرات بیشتر از شهید محمدخانی برن سوریه و این کتاب داستان اون سفر هست.
حقیقتش از نظر من اصلا کتاب قوی‌ای نبود و خیلی جاهاش حوصله‌م سر میرفت و فی‌الواقع کتاب رو به زور تمومش کردم! حس میکنم فروش این کتاب بخاطر اسم خود کتاب و نویسنده‌ش بوده!
خیلی توی کتاب به جزئیات غیرلازم اشاره شده، مثل توصیف ساختمان‌ها و غذاهایی که خوردن و ...
البته اینم بگم اگه حوصله کنین و بخونیدش، با محیط سوریه و فضای مدافعان بیشتر آشنا میشین و بخصوص یک چهارم آخر کتاب، جذاب‌تر هم هست.

خلاصه بنظرم کتابای جذاب‌تری هم هست که بتونین بخونیدش :)


        

          سفرنامه ی خوبی است به سوریه. محمدعلی جعفری به دنبال خاطرات شهید محمدخانی با رفیقش به سوریه می روند تا نشانی و ردی از خاطرات و فعالیت های حاج عمار بگیرند. کتاب کوتاه و شیرین است و حال و هوای بچه های رزمنده را خوب بازنمایی کرده است.
نشر معارف چاپش کرده...
#معرفی_کتاب
#محمد_علی_جعفری
#کتاب_جاده_یوتیوپ
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ 1399/10/29 به پایان رسیده است.
        

          من کلیت کتاب که سفرنامه بود را دوست داشتم؛اما مشکلی که داشت این بود که نویسنده همه چیز را می نوشت!حتی حمام کردن شخصیت ها!بنظر من نیاز نبود که انقدر به جزئیات پرداخته شود و می توانست کمتر از ۲۰۰ صفحه باشد.اما نکات مثبتش را هم بخواهم بگویم:گاهی ریز طنز های جالبی داشت.خود سفر و چیزهایی که از گذرانده بودند جالب بود.اطلاعاتی که از حرم و کان های مختلف در سوریه به ما می داد را دوست داشتم.با همه ی این ها،من در حین خواندن دچار کند خوانی شدم و تا چند روز هیچ اشتیاقی به کتاب خواندن نداشتم و همین کتاب را هم نیمه تمام رها کردم !
        

          این تنها کتابیه که من از این نویسنده، کامل خوندمش، حتی کتابای معروفترش رو نخوندم. این سفرنامه چند منظوره  به شناخت آدم از شیوه روایت شهدا، وضعیت جنگ سوریه و مرام شهید محمدخانی کمک می کنه. روایت ساده و بعضی جاها آمیخته به طنزه. در کل خوندنش رو توصیه می کنم. البته من خودم این کتاب رو از پیجی هدیه گرفتم😄
        

          این که یک نویسنده جوان شهرستانی آنقدر زرنگ بوده که پایش را به مقر نیروهای ایرانی در سوریه باز کند و بعد هم بنویسد و کتاب کند، به خودی خود یک احسنت و جیّد جداً دارد‌. 
 اما من فکر می‌کنم ناشر در طراحی جلد و نویسنده در نامگذاری، صادقانه عمل نکرده‌اند و دنبال فروش بوده‌اند. هیچ اشکالی نداشت و از ارزش‌های کتاب کم نمی‌کرد اگر نوشته می‌شد "روایت حضور در جمع نیروهای ایرانی و... حاضر در سوریه". طبیعتا سفرنامه تعریفی دارد که این کتاب واجد آن نیست. نویسنده علاقه‌ای به روایت جزئیات مکان‌هایی که در آن حضور داشته ندارد و مساله‌اش روایت گفت‌و‌گوهایش با رزمندگان و حالات آن‌هاست. صد البته متوجه موانع‌اش هستم در ارتباط‌گیری با مردم و گشت‌زدن، اما توصیف مکان‌ها کمترین انتظاری بود که می‌شد داشت. به این نوع نوشته تک نگاری اطلاق می‌شود نه سفرنامه.
        

          کسل کننده ، کلیشه ای و تکرار مکررات ، جذاب نبودن 
        

          با روحیاتم جور نبود. فقط خواندم تا ببینم چرا یک سفرنامه به سوریه اسمش شده جاده یوتیوب. و دلیل خوب و تکان دهنده ای داشت.
        

          روی جلد عنوان سفرنامه نوشته شده ولی عملا شما پشت صحنه یک برنامه مستند را به جای تماشا کردن می‌خوانید!
نویسنده جهت مصاحبه با همرزمان دو شهید بزگوار مدافع حرم عازم سوریه می‌شود.خواننده‌ای که هیچ ذهنیتی نسبت به آن دو شهید بزرگوار نداشته باشد اصلا متوجه نوشتن این کتاب نخواهد شد!از طرفی آنقدر شخصیت‌های کتاب زیاد هستند همان شخصیت‌های اصلی را هم در مقاطعی گم میکنیم.
        

          چرا سوریه؟ 
یکی از نکاتی که غالبا می گویند در نوشتن باید رعایت شود این است که در نوشته هایتان جوری شعار ندهید و تفکراتتان را برای مخاطب عریان بیان نکنید که خواننده احساس کند پای کنفرانس تحقیقاتی نشسته است یا در راهپیمایی مناسبتی است. 
این مسئله آن چنان غلیظ شد که برخی از ترس برچسب زنی ها افتادند به خودسانسوری و کم گویی تا جایی که حرفهایی را که باید به مردم رسیده شود را هم از ترس تهمت شعارزدگی در نطفه خفه کردند. 
جاده یوتیوب روایت جذاب سفر نویسنده ای است که در حال جمع آوری خاطرات یکی از فرماندهان نظامی ایران در سوریه است. در تمام مدتی که کتاب را می خواندم منتظرم بودم نویسنده به لطایف الحیلی برای خواننده تبیین کند چرا سوریه؟ چیزی که امروز ما نگفتیم اما دیگران در حال روایت آن هستند اما متاسفانه بخش بیشتر کتاب صرف چه خوردیم و چه پوشیدیم و چطور خوابیدیم شده است. بیشتر محور کتاب شخص نویسنده است تا حوادث سوریه یا حتی فرمانده شهید. و این باعث می شود احساس شود بخشی از کتاب به خط کلی روایت کمک نمی کند.
اینجاست که دلم برای رضا امیرخانی غنج می رود. اگر سفرنامه می نویسد نظرش را استادانه و ظریفانه درباره مسائل اطراف بیان می کند حرفش را می زند بدون اینکه شعار بدهد نمونه اش همین نیم دانگ پیونگ یانگ.
جاده یوتیوب اما قلم شیرین و طنز دلچسبی دارد و ارزش خواندن دارد
        

          درباره بحران سوریه و نقش ما توی این بحران و مدافعان حرم زیاد کتاب خوندم. چه کتابای تحلیلی درباره اصل ماجرا و نقش ما چه کتابای تربیتی سیره شهدا. جاده یوتیوب توی این موضوع کتاب متفاوتیه. هم توصیف نزدیکی از محیط سوریه و منطقه جنگیه هم تحلیل توش داره و هم ما رو با مدافعان حرم، چه شهید چه زنده، آشنا می کنه. نوشتار خیلی ساده و سفرنامه ایه و ارتباط گرفتن با کتاب رو راحت می کنه. نویسنده مثل ما خیلی اوضاع سوریه رو نمی دونسته و  با ذهنیت  خام این سفر رو رفته. این باعث شده که دیدش به دید مخاطب نزدیک باشه. 
آقای جعفری با سفر به سوریه و چند روز زندگی با رزمنده ها بزرگی مدافعان  حرم رو منعکس کردن. این قسمت از زندگی رزمنده ها توی منطقه جنگی برای من تازگی داشت. کتاب یه دیالوگی داره که میگه بعضیا این همه راه میان سوریه اما یادشون میره که برای جهاد اومدن نه برای جنگ. همه اون چیزی که آقای جعفری از رفتار و گفتار مدافعان حرم توی این کتاب آورده نشون میده که خوب می دونستن اومدن جهاد کنن. شخصیت هایی که آقای جعفری توی این کتاب باهاشون نشست و برخاست کرده خیلی زنده و ملموس ان؛ رسول، کدخدا، لیلون بابا، اسماعیل، شروین، اسی و امیر همه مردهایی ان مثل پدر و برادر و جوون و پیر هایی که توی در و همسایه و فامیل می شناسیم اما عین حال توی تک تک لحظه های اون زندگی معمولی غیرمنتظره توی منطقه جنگی بزرگ و شجاع و دلسوز و غیورن.اگه زنده ان ان شاء الله ذخیره ظهور باشن و اگر شهیدن خدا رحمتشون کنه.

        

          کلا از سفرنامه خوشم میاد... نویسنده کتاب هم که آقای جعفری نویسنده قصه دلبری هستن ولی اونطور که باید نتونستم با کتاب ارتباط برقرار کنم... کشش ایجاد نمی‌کرد یه جاهایی خسته کننده میشد هی