"همه ماها وقتی زیر یوغ شکنجه زندگی افتادیم، مجبور هستیم دست و پا بزنیم، فریاد کنیم و همین وسیله بروز احساسات ماست، همین لخته های خونی است که از جگر ما ریخته می شود، همین پاره هائی از روح ماست که به این شکل تجلی می کند. موضوع این است که دردها و شادمانی های خودمان را بهرراهی که هست بیان کنیم. اما درد کشیده بهتر پی به درد دیگران می برد."

و این شرح «کاغذپاره های زندان» بزرگ علویست آنگاه که رنجنامه خود و هم بندانش را در شب های بلند زندان و در زیر آوار ترس از هجوم نگهبانان، از عشق لبریز می کند و هنگام نمایش "رقص مرگ" ناگهان قطعه "فدکاری" را می نوازد و در این روزگار بی محبت حماسه مارگاریتا و مرتضی را پیش روی خواننده میگذارد.

https://www.youtube.com/watch?v=YyknBTm_YyM
        

          یادداشت های بزرگ علوی در زندان که به سختی و در مورد چندتا از زندانی ها و کم و بیش حال و هوای زندان نوشته . اگر کتاب ۵۳ نفر رو خوندید این رو هم بخونید گرچه به خوبی اون رمان نیست.
        

          "محمد فرخی یزدی به دست جنایتکاران بی شرم و رو کشته شد،فقط برای آنکه شعر می گفت و با اشعارش اوضاع ایران را در دوره استبداد سیاه برای نسل های آینده به یادگار می گذاشت.
من با علم به این مخاطرات یادداشت می کردم.چون ایمان قطعی داشتم به اینکه ملت ایران از این جریانات اطلاع کافی ندارد و برای نسل های آینده لازم است بدانند که در این دوره سیاه با جوانان با غیرت و آزادیخواهان ایران چه معاملاتی می کردند.
اگر یادداشت های من، یعنی همین ورق پاره ها به دست اولیای زندان می افتاد ، من هم دیگر زنده نبودم.
اما بزرگترین دلخوشی من این بود که بالاخره وقایع یادداشت شده و *ورق‌پاره‌های‌زندان* خواهی نخواهی روزی به دست ملت ایران خواهد افتاد."
وقتی اسم #بزرگ_علوی بر زبان میاد یا گوش هایم میشنودش ناخود آگاه به یاد #گیله_مرد آن داستان زیبا و معروف می افتم. البته برای تحصیل کردگان رشته علوم انسانی در سال دوم دبیرستان هم زنده کننده خاطره ای از دوران تحصیلشون هست چرا که در ادبیات فارسی سال دوم  گیله مرد یک درس را به خود اختصاص داده بود.
این بار اما ورق پاره های زندان است که بزرگ علوی در زندان و بر روی هر کاغذی اعم از کاغذ سیگار و باطله و کتاب و ... می نوشته است. این کتاب دومین تجربه من از خواندن متنی از سوی یک زندانی سیاسی است. #جلال_رفیع اولین تجربه بود چون خیلی سال قبل‌تر خوندم و اینستایی هم وجود نداشت لذا معرفی نشده سعی میکنم پیداش کنم و یادداشتی درباره اش بذارم. 
استبداد، زندان مخوف، زندان بان های لات ، نبود امکانات، فشار های بسیار از سوی مقامات بالا،افسردگی،کسالت،ناامیدی،یأس، قصد خودکشی و ... از جمله واژگانی هست که در زندان های عصر #پهلوی بسیار کاربرد داشته است. کتاب کوتاه است ولی پر از واژگان ادبی و خوش قلمی ست . برای یک زمان فراغتی قابل خواندن . جالب توجه اینکه امثال #بزرگ_علوی ،#فرخی_یزدی، و ... که از پیشگامان ادب فارسی بودند در یک بی نظمی اجتماعی مکانشان در زندان بوده است. داد از #ظلم و بیداد از #استبداد
        

          داستان سراسر غم بود و ظلم. حرف زیادی ازش ندارم. بزرگ علوی با صداقت تمام خوب تونسته نشون بده تمام چیزایی که خودش و هم‌زندانی‌هاش تجربه کردن 
و وفای خانواده‌هاشون رو:)
        

          ورق پاره های زندان ستایشی تنفس گونه از نعمت آزادی در قالب ادبیات زندان است. نعمتی که  همچون ۵۳ نفر زندانی سیاسی مذکور در این ورق پاره ها تا وقتی از دستش ندهیم اهمیت و قیمتش را درک نمی‌کنیم .
علوی تازه از آلمان برگشته که در زمان خود مکتب سیاسی مورد پسندش (مارکسیستی) مورد پسند استبداد آن زمان (پهلوی رضاشاهی) نبود، به همراه ۵۲ تن از دیگر هم مکتب های خود به جرم سیاسی محبوس شد و این داستان را  تحت شرایطی سخت و خطرناک در زندان پس از تجربه ای عمیق و دردناک از استبداد زمان و ارتجاع حکومت و فقدان آزادی نوشت و در جای جای آن سعی در انتقال این مفهوم داشت که زندانی سیاسی و قدرت اندیشه برای حکومت های خودکامه از قاتلین و دزدان و اختلاس گران محترم خطرناک ترند.
علوی داستانش را در ۱۳۲۰ و همزمان با رهایی خود از زندان تحت تاثیر تغییر رژیم خاتمه می دهد اما مفهوم این کتاب جاری و قابل لمس برای ما و در زمانه ما برای هر ذهن آگاهی است.
 مفهوم ذی قیمت آزادگی و مبارزه با استبداد در هر لباس و تحت هر پوشش و نامی
        

          حقیقتا غم‌انگیز بود...
        

          ورق‌پاره‌هایِ ارزشمندِ آقامجتبی

این اثر شاهکار است. نه از جهت نویسندگی و نثر داستانی؛ گرچه آن هم عالی بود، از این بابت که نویسنده، این نوشته‌ها را روی هر چیزی که بشود نوشت، می‌نوشته. اگر نوشته‌اش را که روی پاکت سیگار نوشته، می‌افتاد دست پاسبانی، پوست از سرش می‌کندند. ولی علوی خون خودش را وسط گذاشته برای «آگاهی» مردم. برای اینکه مردم بدانند استبداد دارد چه بلایی سر مردمی می‌آورد که جرمشان این بوده که کتاب خوانده‌اند! دست مریزاد!

علوی در این پنج روایت، شاید هم داستان، - چون جایی خواندم که تخیل را هم کمی چاشنی واقعیت کرده - از زندگیِ بیرون زندانِ زندانی‌ها بود؛ و عجیب دلنشین بود. گرچه لابه‌لا، از زندان و وحشی‌گری‌ها هم گفته. عجب دل و جرأتی. باید «۵۳ نفر» را هم از علوی بخوانم. به نظرم مستندتر از داخل زندان نوشته.

داستان پنجم، یعنی رقص مرگ که داستان درجه یکی هم بود، در مجموعه داستان چمدان هم آمده بود.

من دو داستان اول این مجموعه را خیلی بیشتر پسندیدم.
        

          فضایی که بزرگ علوی تو کتاباش میسازه برای من جذابه. ساده مینویسه و همین سادگی به دلم میشینه. 
ورق پاره های زندان، چهار خاطره از زندانیهای زندانِ قصر در دوران رضاشاهه. در سالهای 18_1317
تلخ ولی خواندنی بود.