یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        ورق‌پاره‌هایِ ارزشمندِ آقامجتبی

این اثر شاهکار است. نه از جهت نویسندگی و نثر داستانی؛ گرچه آن هم عالی بود، از این بابت که نویسنده، این نوشته‌ها را روی هر چیزی که بشود نوشت، می‌نوشته. اگر نوشته‌اش را که روی پاکت سیگار نوشته، می‌افتاد دست پاسبانی، پوست از سرش می‌کندند. ولی علوی خون خودش را وسط گذاشته برای «آگاهی» مردم. برای اینکه مردم بدانند استبداد دارد چه بلایی سر مردمی می‌آورد که جرمشان این بوده که کتاب خوانده‌اند! دست مریزاد!

علوی در این پنج روایت، شاید هم داستان، - چون جایی خواندم که تخیل را هم کمی چاشنی واقعیت کرده - از زندگیِ بیرون زندانِ زندانی‌ها بود؛ و عجیب دلنشین بود. گرچه لابه‌لا، از زندان و وحشی‌گری‌ها هم گفته. عجب دل و جرأتی. باید «۵۳ نفر» را هم از علوی بخوانم. به نظرم مستندتر از داخل زندان نوشته.

داستان پنجم، یعنی رقص مرگ که داستان درجه یکی هم بود، در مجموعه داستان چمدان هم آمده بود.

من دو داستان اول این مجموعه را خیلی بیشتر پسندیدم.