یادداشت maedeh

        این‌که کسی در دل زندان یادداشت‌هایی بنویسد و ما آن‌قدر خوش‌اقبال باشیم که سال‌ها بعد بتوانیم آن نوشته‌ها را بخوانیم، تجربه‌ای کم‌نظیر است.
کتاب ورق‌پاره‌های زندان از جمله آثار محبوب من از بزرگ علوی است؛ اثری برخاسته از دل یک تجربه‌ی شخصی و زیسته. علوی این داستان‌ها را نه به عنوان ناظری بیرونی، بلکه از درون فضای زندان و ساختار سرکوب سیاسی روایت می‌کند.

زبان علوی ساده، سرشار از کشش و تصویرسازی است؛ گویی خودت در آن زندان زندانی هستی.
او با جملاتش، تو را تا عمق ماجرا می‌برد.

آن‌چه بیش از همه در ذهنم مانده، آن شکل آرمانی عشق در دو داستان پایانی، «رقص مرگ» و «عفو عمومی» بود که از نظر احساسی بسیار تأثیرگذار و سنگین بودند.

وضعیت زندان‌ها، به‌ویژه برای زندانیان سیاسی، هنوز هم می‌تواند به همان اندازه غیرانسانی و طاقت‌فرسا باشد.
بعضی چیزها با گذشت سال‌ها هنوز هم تازه و زنده به نظر می‌رسند، انگار که برای همین روزها نوشته شده باشند...