نمیتوانستم در این رمان به لطیف ترین احساس وزیباترین عاطفه انسانی بی اعتنا بمانم،احساسی لطیف و به راستی انسانی فارغ از هر گونه حسابگری های فرودستانه و وابستگی های مادی؛احساس عطوفت یک نوجوان به پیرمردی هشتاد و چند ساله،شبیه همان احساسی که کودکان و نوجوانان به پدربزرگ های خود دارند.
این داستان،احساس انسانی و پر عطوفت نوجوانی است که نزد پیرمردی به شاگرد و آموزش ماهی گیری آمه و اکنون از او با بی میلی و اکراه جدا شده.
این کتاب بازنگریی است درباره جایگاه بشر در جهانی پر از خشونت و ویرانی،قصه ایست که در آن همینگ وی به نظر میرسد میگوید:لااقل در این نظم طبیعی،انسان میتواند شکوه،عظمت و زیبایی خویش را در فهم و درک راز قدرت بشری یعنی اوج خشونت و شقاوت بازشناسد.این کتاب بیان درخشانی است از نگرش رواقی مسلکی و خویشتن  انکاری که از ویژگی های خاص آثار ارنست همینگ وی به عنوان یک نویسنده بزرگ است.