پول يگانه وسيله‌اى است كه ناچیزترين موجود به كمک آن مى تواند به بالاترين مقام صعود كند. ممكن است من موجود ناچیزی نباشم اما با نگاهی به آينه مى‌دانم كه ظاهرم چنين نمى‌نمايد، زيرا قيافه‌ام معمولى است. اما اگر به ثروتمندى روتشيلد بودم چه كسى در قيافه‌ام عيبى پیدا مى كرد؟ اگر سوت مى زدم هزاران زن باتمام فريبندگی به طرفم پرواز نمى كردند؟ مطمئنم كه واقعاً مراخوش قيافه مى انگاشتند.

بله، آدم افسرده اى هستم؛ هميشه دهانم رامى بندم. غالباً دوست دارم ازاتاق پر از جمعيت بيرون بروم. ممكن است به ديگران مهربانى كنم اما اغلب نمى توانم كوچکترين دليلى براى مهربانى كردن به آنها بيابم. مردم آن قدر مخلوقات درخشانى نيستندكه ارزش داشته باشد آدم به خاطر آنها به دردسر بيفتد. چرا آن ها نمى توانند علناً و مستقيماً به من نزديک شوند، چرا هميشه بايد مجبور باشم باب مراوده را من بازكنم؟

لنی تاب تحمل کسانی را که دوست داشت، نداشت. اینها باعث می‌شوند که آدم در عقاید خود شک کند. آدم با اینها که هست شل می‌شود. و وقتی شل شد نمی‌تواند به نرمی ها و درشتی‌های زندگی بی‌اعتنا بماند. اینها ضوابط زندگی آدم را به هم می‌ریزند.

انتخاب او توی عمق تیره‌ی دریا ماندن و دور بودن از دو رنگی ها و دام‌ها و دروغ‌ها بود و انتخاب من پیش او رفتن و او را دور از همه‌ی مردم جستن و یافتن بود. دور از همه‌ی مردم دنیا. حالا ما به هم پیوسته‌ایم، از ظهر تا به حال. هیچکس هم به هیچ یک از ما کمک نمی‌کند.

دریغا که گاه وجدان بشری زیر چنان بار سنگینی از نفرت و بیزاری می‌ماند که رهایی از آن ممکن نمیشود مگر در گور...