در تمام دیالوگ ها حضور وودی آلن حس میشود برای کسانی که قبلا از او چیزی خوانده یا دیده اند...
        

          داستان های وودی آلن دقیقا شکل و شمایل فیلم های این دوست فوق العاده بدبین ما رو دارن... نمیدونی باهاشون بخندی یا گریه کنی که همین امر توانمندی والای وودی آلن در عرصه نویسندگی رو میرسونه.. کلا شاید من اغراق میکنم ولی طنز وودی آلن مثل نیش یه زنبور می مونه و نسبتا برای اذهان ما گزندست... و ارزش خوندن رو هم دارن.
        

          وودی آلنه دیگه
بانمکه.
        

          گزیده ای از داستان ها، مقالات و نمایشنامه های طنز وودی آلن. حین خوندن یجاهایی بلند میخنندید واقعا:)
طنزهای اجتماعی و سیاسی و فرهنگی
کتاب جالبیه
        

          سری داستانای کوتاه با چاشنی خنده ولی ساده. 
برای کسایی که به داستان کوتاه خیلی علاقه دارن خوبه
        

          «مرگ در می‌زند» از اون نمایش‌نامه‌هاست که همزمان می‌تونه لبخند رو بیاره روی لبت و یه حس سنگین بندازه توی دلت. داستان خیلی ساده‌ست: یه مرد معمولی، توی خونه‌اش نشسته که یهو در می‌زنن و مرگ میاد داخل. اما نه اون مرگ سیاه‌پوشِ باشکوهی که تصور می‌کنیم؛ این یکی یه جورایی خسته‌ست، دست‌وپاچلفتی، و از پنجره افتاده پایین.
طنز داستان، دقیقاً توی همین شکستنِ کلیشه‌ست. مرگ دیگه اون موجود مطلق و بی‌احساس نیست، بلکه یه جور کارمند دولت‌گونه‌ست که اشتباه می‌کنه، غر می‌زنه و حتی شطرنج بلد نیست! این برخورد غیرمنتظره، باعث می‌شه شخصیت اصلی و ما یه جور دیگه به مرگ نگاه کنیم: نه به‌عنوان پایان وحشتناک، بلکه مثل یه چیز خسته‌کننده، گاهی حتی خنده‌دار، که اتفاقاً شاید بشه چند روزی هم ازش وقت خرید!
از دید من، این نمایش‌نامه با اینکه خیلی کوتاهه، ولی عمیقه. زیر شوخی‌هاش یه ترس واقعی از مرگ، یه میل به زندگی، و یه طنز فلسفی خوابیده. وودی آلن توی همون چند صفحه کاری می‌کنه که بفهمیم چقدر مرگ می‌تونه نزدیک باشه... و چقدر ما با ترسیدن ازش، داریم زندگی رو گم می‌کنیم.
در کل، «مرگ در می‌زند» یه قطعه‌ی نمایشی بامزه، فلسفی و جمع‌وجوره که برای لحظه‌ای ما رو از کلیشه‌ی  مرگ ترسناک و ناشناخته بیرون می‌کشه و بهمون نشون می‌ده که شاید، فقط شاید، بشه به مرگ هم خندید.

یک تفسیر کوچک:
در خوانشی ابزوردیستی، شخصیت مرگ نماد بی‌منطقی جهان و فروپاشی روایت‌های کلاسیک درباره‌ی مرگه. اون نه ترسناکه، نه حکیمانه، نه منظم؛ بلکه بی‌برنامه و کمی مسخره‌ست، و تا حدی نادان جلوه می‌کنه. این دقیقاً همون چیزیه که تئاتر ابزورد می‌خواد به ما بگه: دنیا قوانینی نداره که قابل فهم باشن. اینجا مرگ، نمادی‌ست از پوچی، از شکست تفکر منطقی در برابر پایان محتوم. از طرف دیگر، شخصیت اصلی، نمادی از انسان مدرن و اگزیستانسیالیستیه، کسی که در مواجهه با بی‌معنایی جهان، به جای تسلیم، گفت‌وگو می‌کنه، چونه می‌زنه، و از مرگ طلب مهلت می‌کنه. این چونه‌زنی، به شکلی تمثیلی، بازتابیه از تقلای بشر برای یافتن معنا در جهانی که هیچ تعهدی نسبت به اون نداره. حتی صحنه‌ی گفت‌وگو بین این دو شخصیت، می‌تونه استعاره‌ای باشه از مکالمه‌ی درونی ذهن انسان با اضطراب هستیش: پرسش از مرگ، و تقلا برای فرار از انفعال.

        

          کتاب شامل مجموع داستان و نمایشنامه از وودی آلن هست که دارک کمدیه بیشتر. 

یه سری داستان‌هاش خوب بودن و ازشون لذت بردم، ولی راستش از اونجوری که تو بعضی از داستان‌ها شخصیت خانم‌ها رو توصیف کرده بود، اصلاً خوشم نیومد.
        

          بهترین داستانش همون مرگ در می‌زند بود. حقیقتا از طنزش در خیلی‌جاهای کتاب خوشم نیومد چون هرچیزی رو که قبول نداشت با اشتباه می‌دونست(هرچندبرای دیگران ارزشمند باشه) رو به باد تمسخر و انتقاد می‌گرفت. ولی در کل از مدل طنز پردازیش استفاده کردم و یاد گرفتم.
        

          به طور کلی طنز زیادی نداشت
ولی بعضی جاهاش خیلی خندیدم 
شاید تو زبون اصلیش خنده دار تر باشه
چیز بدی نبود، واسه یه بار خوندن خوب بود
        

          سلام. از خوندن ایک کتاب خیلی لذت بردم.
کتاب های زیادی از وودی آلن نخوندم و این کتاب برای شروع خیلی کتاب خوبی بود.

این کتاب شامل داستان های کوتاهی بود و ژانر این داستان ها طنز بود.
و اینکه به نظرم بااینکه داستان ها کوتاه بود و قرار نیست آدم با کتاب طنز از خنده روده‌بر بشه،همین که با کوتاهی داستان،آلن، تونسته بود یه لبخندی روی لب بیاره واسم جالب بود.
        

          دو تا داستان اول و داستان آخر بدک نبودن، باقیش چیز خاصی نداشت
تنها نکته ای که توش خیلی به چشم میومد، حضور وودی آلن پشت تک تک کلمات بود...
        

          کی می‌خوای یاد بگیری که کتابا رو از روی اسمشون انتخاب نکنی؟

بد نبود، اما زیاد باهاش ارتباط برقرار نکردم.
        

          این یک ریویو نیست! خاطره‌ی روزیه که این کتاب رو خوندم!

۲۱ اسفند ۱۴۰۱:
با چندتا از رفقا رفته بودیم باغ. دوست صمیمیم این کتاب رو با خودش اورده بود. (اولش اینطوری بودم که وات‌د‌فاک اومدیم باغ و تو کتاب اوردی با خودت که لب استخر بخونی؟) مدتی که گذشت، با دو لیوان چای رفتم بغلش نشستم. شروع کرد همون حرفای همیشگی رو زدن. اون بین یکم از این داستان هم گفت. چند دقیقه بعد پاشد رفت پیش بقیه. همون لحظه چشمم به این کتاب افتاد. برداشتمش و شروع‌ کردم.

- تو کی هستی؟
+مرگ! میشه یه لیوان آب بیاری؟

از همون جمله‌ی اول احساس کردم این منم که دارم با مرگ حرف میزنم نه نات! لب استخر نشسته بودم. هوا تاریک و سرد بود. از دور میدیم که دوستام دارن میخندن و خوشحالن و من تنها در حال گفت‌و‌گو با مرگ!
بعد از تموم شدن داستان ساعت‌ها همونجا نشستم. دوستام میومدن پیشم یکی یکی و همشون میرفتن بعد یه مدت.
اون شب تا صبح بیدار موندم. کنار استخر نشسته بودم و افکارم از همه طرف بهم حمله میکردند.
        

          جالب بود. ولی کمی کسل کننده
        

          برای شما شاید دو ستاره باشه حتییی اماااا برای من واقعا خوب بود 
البته دلیلش اینکه صوتی شنیدمش هم بود



https://taaghche.com/book/19062
        

          کاش می شد با مرگ همچنین شوخی کرد ،
        

          من کتاب رو با ترجمه نگار شاطریان از نشر بیدگل خوندم ولی خب توی گودریدز ثبت نبود،کتاب از هشت تا داستان تشکیل شده ،داستان نمیشه گفت،نمایشنامه ،مقاله و حتی خاطره گفته میشه،من نمایشنامه اول رو خیلی دوست داشتم مرگ در می زند بخاطر طنز نمایشنامه و سورئال بودنش،فکر کنید مرگ برای بردن یک آدم از ناودون خونه آویزون میشه و وارد میشه چون فکر میکنه باید ورود دراماتیکی داشته باشه و با دیدن روزنامه از مرد میپرسه کتاب فاوست رو خوندی،خیلی عالی بود،داستان سطحی ترین انسان و پرسش رو هم دوست داشتم اما بقیه داستان ها برام خسته کننده بودن ‌و بنظرم اگه فقط داستان مرگ در میزند رو بخونیم کافیه واقعا ناراحتم که پنجاه هزارتومن براش پول دادم
        

          شاید درک طنزش برام مشکل بود  ؛ هیچ لذتی نبردم !