(بشنو از نی) فرصتی ست برای تأمل بر مناجات های مان با خدا... خواندنش در این شبهای باقی مانده ی ماه رمضان قطعا مفید است. به امید آنکه  منجر به انس بیشتری با ارحم الراحمین شود ...
        

          با هر صفحه این کتاب تمام وجودت وارد یه دنیای دیگه میشه که انگار خیلی واقعی تر از دنیای الانه و از ته  دلت بیشتر خدا رو دوست میداری...

        

          اگر در شب های ماه رمضان هیچ کتاب مناسب دیگری به دستتان نرسید، احتمالا این کتاب گزینه بدی نیست. 
        

          حرف زیادی درباره این کتاب ندارم. کتابی دلنشین و روشنی بخش که الحمدلله در ماه مبارک رمضان اوقات خوشی باهاش داشتم و البته حسرتم این بود که چرا نمیتوانستم در جمعیت خاطر و با حوصله بخوانمش و همه ش مجبور بودم در رفت و آمدهای اتوبوسی و مجال های مجمل زندگی شلوغ بخوانمش و بدبختانه هم زمان شد با خواندن چند کار عجله ای و آن طور که میخواستم نشد باهاش صفا کنم اما باز هم لحظات خوبی برایم رقم زد.

درباره ادعیه شیعه تنها کتاب دیگری که خوانده ام کتاب ارشمند "نیایش" مرحوم دکتر شریعتی است که آن را بیش از 16 سال پیش در دوره دبیرستان خواندم وقتی که تب شریعتی خواندن داشتم.
مرحوم دکتر شریعتی در آن کتاب شخصیت حضرت امام سجاد علیه السام و زندگانی ایشان و دوره تاریخی ایشان را میکاود و به چهار عنصر اصلی در مسئله "دعا" میپردازد که معتقد است دو عنصر "راز" و "نیاز" در عالم اسلام وجود دارد و دو عنصر "جهاد" و "آگاهی" مختص شیعیان است.
در این کتاب اما استاد حائری به بررسی "ساخت" و "بافت" دعای گهربار اباحمزه ثمالی میپردازد و نشان میدهد که تمام فرازهای این دعا از نهاد یک وجود متعالی و یک عابد پر تمنا برخاسته و ساختاری کاملا منسجم دارد که از مرحله مشخصی شروع و به مرحله مشخصی ختم میشود.
این نگاه ساختارگرا به دعا برای بنده بسیار جذاب بود. اگرچه قبلا هم اندکی متوجه شکل کلی این ساختار در دیگر ادعیه شیعه شده بودم اما استاد حائری این ساختار را خیلی خوب توضیح میدهد و وقتی فراز به فراز در مورد جملات دعا صحبت میکند مشخص میشود حتی ریزترین قسمت های بافت دعا هم در ارتباط دقیقی با آن ساخت است. همه این ها وقتی عجیب میشود که میبینیم دعای اباحمزه دعایی با مضامین روشن و کاملا قابل فهم برای عوام است. اما اینجا ناگهان عمق همه جملات پیدا میشود.

نمره واقعی من به کتاب البته 4.5 است آن هم به خاطر این که ناخودآگاه وقتی کتاب را در برابر کار فوق العاده شریعتی میگذارم آن 5 میگیرد.
کتاب نیایش دکتر شریعتی ظاهرا حاصل سخنرانی یا سخنرانی های ایشان در سال 49 است و قطعا تاثیر فعالیت های حسینیه ارشاد بر ادبیات کلی نویسندگان مذهبی ما باعث شده نثر این کتاب هم با طراوت باشد و جاهایی پهلو به شعر بزند و حتی وسط کتاب به سطرهای موزون و مقفا و تقطیع شده بربخوریم که رسما شعر هستند و پایان کتاب هم یک نثر ادبی در حال و هوای مثنوی معنوی آمده که نام کتاب هم ظاهرا از همان جا انتخاب شده

بریده هایی از کتاب را بخوانید:

قرآن را گاهی برای رسیدن به تسلط و آشنا شدن با تمامش می خوانیم در این مرحله باید قرائت زیاد باشد و مستمر ... تا آنجا که قرآن همچون سرودی آشنا در تو جریان بگیرد.
پس از مرحله تسلط ، مرحله تثبیت و بهره برداری ، در هنگام تزلزلهاست . ناچار آنها که بر آنهمه آیه مسلط هستند هنگام بحرانها آیه‌ای را می بینند که در آنها بزرگ شده و بر آنها جلوه کرده و تمام وجود آنها را گرفته است."

 "اکنون تو قصد کرده ای و رو به سوی او آورده‌ای ولی اقرار داری که حتی مستحق شنیدن او نیستی تا چه رسد به جواب دادنش، و باز سزاوار بخشایش او نیستی تا چه رسد به دهشها و بخششهایش .
من غير استحقاق لاستماعک منی . ولااستیجاب لعفوك عنی
چون او شروع کرده بود و تو جوابش نداده بودی . و او آغاز کرده بود و راهش را نمی پذیرفتی ."

 "اگر می بینی که این عذرها را نمی خواهی . و این اعتذارها در نظرت بی حساب و زیادی هستند، این به خاطر همین است که تو حجم گناه را نشناخته ای ، و ظلم و ذنب و جفا و بی خبری را اندازه ای نگرفته ای . که بگوئی من هیچ سزاوار نیستم ، و سزاوار هیچ نیستم ، اگر آمده ام بخاطر اطمینانی است که بكرامت تو دارم . و به خاطر آرامشی است که به وعده صادق تو دارم . و به خاطر تکیه ای است که به ایمان و اعتقاد به تنهائی و یکتائی تو دارم ."

 "هنگامی که خودم را می بینم و ذنبها و جرمهایم را ، به فزع می رسم و سخت می نالم و از پا می نشینم ، آخر در این هستی دقیق و در این جمع مرتبط من احتكارها و اسرافها داشته ام. اسرافهائی که فسادها به بار آورده."

 "ای آنکه صادقانه دوست کسی هستی که خودش را به دوستی تو بسته. و ای تو نور چشم کسی که از غیر تو رمیده، و به تو پناه آورده. و پس از قطعها و بریدنها ، این جدائی را پذیرفته و نه تنها آزاد شده که به سوی تو رو آورده نه آنکه بی خیال و ولنگار شده باشد ، که انقطع الیک. آزاد شده و بریده، اما به سوی تو..."

 "در قله أنا ربكم الأعلی در دست توئیم و تو می‌دانی ما یک برگ نیم خورده ایم ( عصف ماکول ) آنهم برگی بر شاخه ای و انهم شاخه ای در درختی به تنومندی تاریخ ، آنهم در جنگلی به وسعت هستی ، و آنهم جنگلی اسیر بهار و پائیز و همراه تغییر و تبدیل و ...
تو ما را می شناسی که فقیریم و دست خالی و این گونه مغرور و بی خبر ."

 "_
شاید یافتی که من دروغگویم و در جایگاه دروغگویان نشسته ام و در آن مقام خانه کرده ام پس مرا واگذاشتی تا این آرزوهایم برایم مشخص شوند و مغرور نشوم. چون ضعیف هستم. با این حرکت ها و حالتها خیال می کنم به جایی رسیده ام و این است که دنبال آثارش می گردم. پس اگر دروغم را نشانم ندهی مغرور می مانم و از دست می روم ..."

 "گفته بودند چه کنیم تا ریاء نکنیم . و گفته بود ، و با تعجب پرسیده بود مگر می شود ریاء کرد؟! آیا تو جنس و متاعی را که خریداری و به چند برابر از تو می خرند به یک رند و دزدی که اگر از تو گرفت باز پشت سر فحشت می دهد ، مفت می دهی ؟ وآیا می توانی اینگونه داد و ستد کنی؟! آیا به دزد ندادن کار مشکلی است؟ مشکل این است که برای غیر او باشیم و در راه غیر او..."
        

          دعاها مثل درسنامه‌هایی هستند که شیوهٔ سخن گفتن و درخواست کردن از خدا را به ما می‌آموزند.
"بشنو از نی" تحلیل فرازهای دعای ابوحمزه ثمالی است.
آقای صفایی دعای ابوحمزه را به دوازده مرحله تقسیم می‌کند: توجه، حیرت و تنهایی، امن، حمد، قصد، اقرار، اعتذار، طلب، خستگی و درگیری، ایمان، توحید، خواسته‌ها و نیازها.
در ابتدای کتاب، به اهمیت قرائت و تثبیت قرآن اشاره می‌شود. سپس سه گونه دعا برشمرده می‌گردد. 
شرط اول دعا کردن، تمرکز و حضور است؛ یعنی آن چیز خواسته و نیاز ما باشد. اگر نیاز احساس شد، با تمام وجود خواسته بیان می‌شود و فرد از امکانات استفاده می‌کند تا به خواسته‌اش برسد.
 دعا باید ما را به حضور و خلوت برساند. عظمت دعاها در این است که انسان را به شهود، دیدار و نظارت بر خویش سوق می‌دهند، در او همّتی می‌ریزند و با درک خسارت‌ها برای او ندامت و حسرتی را زنده می‌کنند. با امیدهایی که به او می‌دهند، نیروی عظیم و متراکم حسرت و ندامت را تبدیل به تحرّک بیشتر و رفتن سریع‌تر می‌کنند.
        

          کتابی برای بارها خواندن و گریستن.
کتابی که برای برخی مسیرساز است و برای خوبان محکم کننده اَقدام.
نوای پرشور شیخ علی صفایی هنوز از میان این خط‌ها شنیدنی است؛
و هنوز خیسی اشک‌های پرحرارت او در بستر این صفحات احساس می‌شود، می‌غلتد و بر گونه‌های ما جاری می‌شود. 
قلیان رود پرخروش احساس او از قله‌های شعورش جریان یافته تا ما را در دره‌ها دریابد و روح های خسته‌مان را بنوازد.
به راستی
مگر می‌شود کسی بعد از بیست و پنج سال انقدر زنده باشد!!
        

          شرحی بر دعای ابو حمزه. جالب بود اما چندان با کتاب ارتباط نگرفتم.
        

          عااالی بود. خودشناسی و خداشناسیتان را کیلومترها جا‌به‌جا می‌کند.
        

          بطور کلی کتاب‌های آقای حائری بسیار زیبا و عاشقانه‌ست
ترکیبش با دعای ابوحمزه می‌تونه اعماق قلبت‌رو لمس کنه..

        

          اوایل ماه مبارک بود ...
به علت شلوغی های کاری و خانوادگی آخرهای سال، دستم از مجالس وعظ در پایان سال کوتاه بود. 
با رفقای اهل دل و معنا که می نشستم دغدغه شون این بود که مثلا امشب کجا بریم مناجات، محضر فلان عالم بزرگوار کی بریم و امثال اینها. و من ... .
همین زمان ها بود که با پادکست‌های بشنو از نی مواجه شدم. گفتم به به، خدا راه نجات رو فرستاد. هر روز صبح می گفتم مثلا تو راه رفت به محل کار یا در راه برگشت یا بالاخره یه زمانی توی ماشین می شنوم. و باز شب می شد و این وعده به فردا منتقل می شد.
گذشت ...
رسید به حدود شب‌های قدر. تازه کتابی که دستم بود تمام شده بود. رفتم سراغ مخزن کتب در صف مطالعه. 
باورم هست که شاید موقع خریدشان خیلی دقت می کنم که مثلا این کتاب، این نویسنده یا این ناشر رو فلانی بهم معرفی کرده بود و کلی خوبی ازش گفته بود. یا فلان جا از ایشون شنیدم، خوندم. پس مثلا وقت موسع بذارم و کتاب‌هاش رو ببینم و انتخاب کنم. اما ترتیب خونده شدن کتب دست من نیست. انگار برخی شون می رند قایم می‌شند تا مسبب الاسباب به موقع، ازشون رونمایی کنه.

شب ها و روزهای بسیار خوبی رو محضر آقای صفایی حائری بودم. اما این چند شب بر سفره دعای ابوحمزه چیز دیگری بود. انگار داشتم با گوشت و پوست و استخوان تقسیم بندی ایشون رو حس می کردم که سیر پرواز این گونه است:
از حیرت و تنهایی شروع کن،
به امن و حمد برس،
قصد کن،
به ویژگی های خودت و حقارتت در مقابل مولا اقرار کن،
برای نقایصت و کم گذاشتن‌هات عذر بیار و به در و دیوار بزن خودت رو،
از او طلب کن اما نه با دست خالی خودت بلکه به بزرگی مولا و واسطه‌ها،
خستگی‌های در راه‌ت رو به ایمان تبدیل کن و اون رو به وحدانیت بشناس،
در انتها از قالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ استفاده کن و خواسته هایت رو بگو

هنوز چند شب دیگر  در، باز خواهد بود ...
پس فرصت باقی‌است
        

          یه پدر مهربون که دست بچه بازیگوشش رو گرفته و گوشه به گوشه هر فراز رو نشونش میده تا بتونه بهره ای و درمانی برداره و همچون مابقی عمر از کنار مهم ها بی اهمیت رد نشه و چه حس خوبیه وقتی فکر میکنی این پدر چقدر خوب تو رو و دردِ تو رو شناخته:)
        

          《بشنو از نِی》شرحی‌ست بر چونیِ مناجات. شرحی‌ست بر نِی‌بودن ما و همه بودن او. 
حکایتِ هرچه می‌خواهد دل تنگ بگو..با آداب و ترتیبِ دعای ابوحمزه‌ثمالی، ویژه در رمضان‌الکریم.


        

          دعای ابو حمزه یکی از پناهگاه‌های امن من است در برابر دنیا. دقیق نمی‌دانم از کی، شاید از همان اولین برخوردم با دعا  یعنی روزهای نوجوانی و سحرهای  ماه مبارک مسجد ارک.  و حالا بعد از خواندن این کتاب ، انگار که از نو این پناهگاه را کشف کرده ام و قدرش را بیش از پیش می‌دانم! 
کتاب، شرح فراز به فراز دعای ابوحمزه‌ی ثمالی است بر اساس منظومه‌ی فکری استاد صفائی حائری. به همین دلیل توصیه می‌کنم خواندنش بعد از آشنایی حداقلی با این منظومه ی فکری باشد -مثلا بعد از خواندن کتاب رشد ایشان- و اگر جمع خوانی بشود همراه با شرح و تفسیر که چه بهتر. من شخصا نیمی از بهره ام از کتاب را مدیون جلسات جمع خوانی و تفسیر در  مدرسه عین صاد هستم. علت نامگذاری کتاب هم در آخرین صفحه‌ی آن و در شعری از استاد به زیبایی آورده شده. من دوست داشتم که ای کاش قبل از شروع کتاب اول آن صفحه را می‌خواندم
        

          ابوحمزه‌ی جان
        

          با خواندن بعضی کتابها، آرزو می‌کنم کاش یک چند واحد به همین نام بین کتب درسی بود. مثل همین کتاب؛ که با خواندنش آرزو کردم مثلا چند واحد دعاشناسی... به جای کتابهای بی‌شماری که با پاس کردنش چیزی بهمون اضافه نشد، بین کتابهای درسی بود. 
        

          ذره ذره چشیدن از دعای پر برکت ابوحمزه
با زاویه دید و نکات مرحوم صفائی 
خیلی خوب بود.
نکاتش عالی بود.
این زاویه دید صفائی در مواجه با کلمات ائمه و عباراتشون  بسیار خوندنی و کابردی هست.
نکته مهم تر این هست که این صحبتای صفائی برای ۳۰ سال قبل هست و بسیار مناسب حتی همین نسل.
خدا رحمتش کنه.