یک دوست خوب این را برای تولدم هدیه داد...
دوستش داشتم... هم دوست خوبم را هم کتاب را!
توصیفات فوق العاده‌ی آن معلم ریزنقش و هنرمند و فضای خاکستری رنگ کتاب در حالی که عشق را به نحوی واقعی تصویر می‌کند.
        

          طبیعتا انتظار نداشتم اولین اثر شارلوت برونته، که هیچ ناشری هم در زمان حیاتش حاضر نشده اون رو چاپ کنه به قوت باقی آثارش باشه. و خب نبود!
از خوندن کتاب لذت بردم که به دلیل علاقه م به نویسنده بود، اما خود کتاب چیز خاصی نداشت و روال اتفاقات بسیار شبیه سرگذشت نویسنده بود. - مثلا تصمیمی که برای دایر کردن مدرسه گرفتند.
        

          در باب این کتاب باید بگویم:
شخصیت پردازی و توصیف ها عالی بود ولی پایان کتاب را دوست نداشتم.سیری عالی پیش می برد و اگر پایانی این چنین(در نظر من البته) نداشت شاید جذاب تر می بود.
        

          رفتم سرچ کردم،  دیدم پروفسور اولین رمان شارلوت است. واقعا هم حالت دست‌گرمی دارد برای نوشتنِ جین ایر و ویلت. دست‌گرمیِ چندان بدی هم از آب در نیامده. کمی از استادیِ شارلوت را در خلق کاراکترهای درونگرا، گوشت‌تلخ و آزاده نشان می‌دهد. شروع و میانه‌ی خوش ریتمی دارد،  ولی در یک سوم آخر حسابی کم افت و خیز می‌شود. 
مذکر بودنِ کاراکتر اصلی، یک حال غریب و رمزآلود ایجاد کرده. شخصیت‌ زنِ معلومِ دو کتاب دیگر را، اینجا پا به پای شخصیتِ مرد کشف می‌کنیم.  
        

          یادداشتی برای رمان آرام محبوبم، داستانی که شبیه زندگیست... عقلانیت در زیر پوست همه توصیفات دقیق و‌ خیال انگیز نویسنده جریان‌دارد. چقدر دوست داشتم‌ توصیفات هوشمندانه و‌ دقیق موسیو کریمزورث را از آدم ها و به طور خاص خانم ها ... تعبیرش از چشم ها و‌ فروغ دانستن ...  نرمی عاشق شدنش و فکر و‌خیال های واقعی اش! راستی چقدر خوب است که آدم ها توی زندگی رفیق هایی داشته باشند که اگرچه شبیه خودشان نیستند اما پناهگاه هایی رک و بی حیله اند! هر آدمی با تکه‌پرانی های یک آقای خاص مثل هانزدن، راهش را بهتر طی می کند ، زودتر  اشتباه می کند، بیشتر یادمی گیرد، خودش را بهتر می شناسد و‌  فرانسیس اش را ملاقات می کند وقتی ایستادن روی پاهایش را به خوبی یادگرفته ...
        

          از جمله کتاب هایی که به توصیه یه بهخوانی خواندم.
بخونیدو تقریبا کیف کنید:)
        

          "از سراشیب بالا می‌رفتم، و قلوه‌سنگ‌ها و ناهمواری‌ها و خار و خلنگ‌هایی در مسیرم بودند، اما چشمم به قله‌ی سرخ بالای سرم بود و خیالم به آسمان تابناک فراسو، و اعتنا نداشتم به سنگ‌هایی که زیر گام‌هایم می‌غلتیدند یا خارهایی که چهره و دست‌هایم را می‌خلیدند."
        

          یادداشتی بر پروفسور:

پروفسور، اولین رمان نویسنده‌ی انگلیسی، شارلوت برونته است. او در سال ۱۸۴۷ نسخه‌ی دست‌نویسش را برای نشریه فرستاد، همان سالی که خواهرانش برای رمان‌هایشان (اگنس گری و بلندی‌های بادگیر) ناشر پیدا کرده بودند. پروفسور در زمان حیات نویسنده‌اش توسط نشریه رد شد اما پس از مرگش در سال ۱۸۵۷، با مقدمه‌ای از همسر شارلوت، آرتور بل نیکولاس، چاپ شد. 
پروفسور بر اساس تجربه‌های برونته در بروکسل به‌عنوان دانش‌آموز و آموزگار مدرسه‌ی کنستانتین هگر مخصوص دختران، نوشته شده است. در رمان، ویلیام کریمزورث، مردی انگلیسی، آموزگاری در شهر بروکسل است و عاشق معلم و هم‌کارش می‌شود. شخصیت کریمزورث براساس هگر نوشته شد، مردی که شارلوت به او علاقه‌مند بود. 
در رمان «ویلت» او در عناصر طرحش از پروفسور استفاده کرد و شخصیت کریمزورث را در قالب پاول امانوئل بسط داد. 
«هرچیزی نهایتی دارد، از تک‌تک حالت‌های احساسی گرفته تا تک‌تک وضعیت‌های زندگی.» این جمله‌ای از رمان است، و می‌توان با همین جمله کل رمان را شرح داد. بیش از آن‌که داستانش جلبم کند، توصیفاتش بود که کیفیت رمان را در ذهنم زیاد می‌کرد. توصیفاتی که البته در رمان‌های دیگرش بسیار خواندنی‌ترند. 
درباره‌ی شخصیت اصلی رمان، کریمزورث، با وجود آن‌که برایم محبوب نیست، اما شخصیتی غیرکلیشه‌ای‌ست و در شکل ساده‌ای که شارلوت آن را توصیف می‌کند، پیچیدگی‌های طبیعی‌اش به‌زیبایی قابل تشخیص است. هم‌چنین نوشتن این رمان از نگاه مردی آموزگار، به‌خوبی پرداخت شده است و نکته‌ای قابل اهمیت در قدرت قلم برونته است.
پروفسور رمانی‌ نیست که برای ارزش‌های ادبی‌اش موردتوجه قرار گرفته باشد. نظر شخصی‌ام این است که بیش‌ترین نقش این رمان در میان رمان‌های دیگر شارلوت (و خصوصا در مقایسه با جین ایر، چون کمی قبل از آن نوشته شد)، نمایش پیش‌رفت شارلوت برونته در به‌ترین کاری‌ست که انجام می‌داد: نوشتن.
        

          خوندن این کتاب دقیقا مثال خوبیه واسه نشون دان این مطلب که قلم یک نویسنده درگذر زمان چقد میتونه پیشرفت کنه
هرچقد "ویلِت" پرمغز و دلنشین و عمیق و فراموش نشدنیه برام، "پروفسور" سطحی و نچسب و باورناپذیر بود. هرچقدر با شخصیت اول ویلت همزاد پنداری کردم و باهاش رفیق شدم ذره ای حس محبت به پروفسور داستان پروفسور نداشتم
این هم نشون دهنده ی پیشرفته شارلوت برونته می تونه باشه و هم اینکه چقدر انتخاب کردن شخصیت اول مرد برای داستانی که نویسنده ش یک زنه می تونه انتخاب ریسکی باشه که برونته به خاطر جفای زمانه ش نسبت ب زن شاید دست ب این انتخاب ها زده. تک و توک جاهایی حس میکردم که نویسنده در تلاشه تا به شخصیت داستانش وجلوه های مردانه بده ولی در نهایت خوب از آب در نیومده بود به نظرم.
البته اینطور که من ایراد میگیرم به خاطر اینه که من از برونته ویلِت و جین ایر رو خوندم که لبریز واکاوی موشکافانه ی قهرمانهای داستانن و آدم موقع خوندنشون غرق میشه توشون. وگرنه این کتاب پروفسور همچنان هم به لحاظ محتوا و نثر کیلومترها از خیلی کتاب های توی این سبک جلوتره ولی خب من سعی میکنم برونته رو همیشه با ویلِت بشنام.
        

          این اولین کتاب شارلوت برونته است و طبعاً نمی‌شه انتظار داشت به درخشانی آثار بعدی‌ش باشه. ضمن اینکه قهرمان داستان یه مرده که خب با توجه به این‌که ساخته‌وپرداختهٔ ذهن یک زنه، آن هم زنی با تجربهٔ زیستهٔ نه چندان متنوع، خیلی شخصیت باورپذیری نداره. (البته این هیچ ربطی به اینکه شارلوت برونته چون زنه نویسندهٔ خوبی نیست نداره، منظورم اینه که یه نویسندهٔ مرد هم اگر تجربهٔ زیستهٔ عمیق و و متنوعی نداشته باشه و درک درستی از زن نداشته باشه نمی‌تونه شخصیت زن چندان باورپذیری بیافرینه).  داستان هم چفت‌وبست درستی نداره؛ درحالی‌که جین ایر اون‌قدر پرکشش بود، خوندن پرفسور برای من چندان جالب و جذاب نبود و برای همین هم نتونستم زود تمومش کنم چون هیچ اتفاق خاص یا پرکششی نمی‌افتاد که دلم بخواهد زودتر بفهمم قرار است چه چیزی پیش بیاید. 
اما با تمام این تفاسیر، داستان نقاط قوت جالبی هم داشت که نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد. مثلاً اینکه ویلیام به پشتوانهٔ خانوادگی، کاری که از پیش برایش تعیین شده و حتی کشورش پشت پا می‌زند و می‌رود در کشوری جدید کاری جدید را شروع می‌کند و در نهایت با زنی ازدواج می‌کند که مطابق با معیارهای سنتی نیست که از آن برآمده همه و همه نه تنها خیلی جذاب‌اند و در داستان‌های قبلی سابقه نداشتند، بلکه به‌نظرم از آرزوهای نهان خود شارلوت برونته نشأت می‌گیرند. شارلوت به‌عنوان یک زن نویسنده در عصری که حتی نمی‌توانسته با جنسیت زنانه‌ش داستان‌هایش را چاپ کند، بی‌شک در آرزوی ماجراجویی‌ها و بیرون رفتن از مرزهای از‌پیش‌تعیین‌شده می‌‌سوخته و راهی جز بروزشان در دل داستان نداشته است. 
ازدواج ویلیام و فرانسیس هم به‌نظرم شبیه تصور آرمانی شارلوت برونته از ازدواج بوده؛ این‌‌که زن و مرد نه‌تنها عاشق هم باشند، بلکه دوست و شریک هم در تمامی ابعاد زندگی باشند. پابه‌پای هم کار کنند و به معنای واقعی کلمه زندگی‌شان را با هم بسازند. شخصیت فرانسیس را خیلی دوست داشتم؛ به‌ویژه وقتی بعد از ازدواج با ویلیام حاضر نشد از کارش دست بکشد و حتی به پیشنهاد او بود که توانستند کارشان را توسعه ببخشند. 
در نهایت من خوشحالم که این رمان را خواندم چون با خودم قرار گذاشتم حتی از آثار کم‌اهمیت نویسنده‌ها هم نگذرم اما شاید انتخابم از میان آثار شارلوت برونته برای توصیه به دیگران این کتاب نباشد.
        

          پروفسور اولین اثر شارلوت برونته است. برخلاف سایر آثارش دوز عاشقانه کمی دارد. داستان ماجرای زندگی یک جوان انگلیسی است که تصمیم می گیرد تمام شرایط راحت زندگی عادی را کنار بزند و کاری را پیش بگیرد که دوست دارد.
این اثر شارلوت برونته بعد از مرگش و احتمالا به سبب معروفیت نویسنده چاپ شده است. پیشنهاد می کنم برای خواندن آثار شارلوت برونته با جین ایر معروف ترین اثرش شروع کنید بعد پروفسور و شرلی را بخونید و آخر سر سراغ ویولت بروید که می گویند بهترین و قوی ترین (آخرین) اثر اوست.

        

          داستان را بصورت صوتی گوش دادم. ماجرا از زبان مرد جوانی روایت می‌شود که در مدارس تدریس می‌کند. از سال‌های ابتدایی کودکی یتیم می‌شود و با فقر و کمک اطرافیان بزرگ می‌شود. اما مناعت طبع خاصی دارد و همین به او کمک می‌کند در بزنگاه‌های انتخاب، راه مناسبی پیدا کند و به هر خفتی تن ندهد.

داستان روان و جذاب بود. اجرای صوتی خوبی هم داشت.
        

          اگر برونته خوانی را با پروفسور شروع کنید احتمالا توی ذوقتان میخورد و ادامه نمی‌دهید؛ اما پروفسور را به عنوان اولین اثر نوشته شده توسط شارلوت بخوانید که روند رشد قلمش در آثار بعدی را احساس کنید.
        

          باید اعتراف کنم که بین آثار برونته ها که تا به حال خواندم، پروفسور از بقیه دوست داشتنی تر است. (به جز بلندی های بادگیر البته) نه از فضای موهوم جین ایر خبری بود، نه از پایان بد ویلت، نه از معمولی بودن اگنس گری.
فقط ترجمه ی کتاب خوب نبود. بد هم نبود. نیاز به ویرایش داشت (من ترجمه‌ی اسماعیل کیوانی را خواندم).
        

          🕯«پروفسور» نخستین رمان شارلوت برونته است؛ روایتی آرام، درون‌گرایانه و انسانی از مردی تنها در دل جهانی نابرابر، که در جست‌وجوی معنا، کرامت و عشقی بی‌ادعاست. 
ویلیام کریمزورث، راوی داستان، نه قهرمانی جسور است و نه انسانی خارق‌العاده. او ساده، مستقل، اندکی تلخ‌مزاج و سرشار از غروری خاموش است؛ مردی که از انگلستان به بلژیک مهاجرت می‌کند تا در مدرسه‌ای در بروکسل معلم شود. اما زندگی در آنجا هم خالی از کشمکش نیست. 
ویلیام در دل تنش‌های فرهنگی، بازی‌های قدرت و دیوارهای طبقاتی، می‌کوشد خودش را گم نکند. روایت داستان آهسته و بی‌هیاهو پیش می‌رود، اما زیر این سطح آرام، جریانی پنهان از رنج، شناخت، دلبستگی و امید جاری‌ست. 

📜 عاشقانه‌ی داستان نیز درست به همین اندازه صادقانه است؛ پیوندی تدریجی، عمیق و نجیب با دختری به‌نام فرانسیس، که از دل گفت‌وگو، کار و احترام متقابل می‌روید، نه از وسوسه و شور لحظه‌ای.

📖 نثر برونته در این رمان، سرشار از ظرافت‌های روان‌شناختی، نگاه منتقدانه به جامعه و توصیف‌هایی دقیق و زنده است. او بدون آنکه به دام سانتیمانتالیسم بیفتد یا از احساسات فاصله بگیرد، روایتی می‌سازد واقعی، زمینی و در عین حال سرشار از معنا.

🌱 پروفسور کتابی‌ست برای خواننده‌ی صبور. نه برای کسی که به‌دنبال فراز و فرودهای سریع است، بلکه برای آن‌ها که می‌خواهند آهسته وارد جهان شخصیت‌ها شوند، کنارشان بنشینند، فکر و تغییر کنند. کتابی بی‌ادعا، اما شریف؛ روایتی که اگر مجالش بدهی، در جانت می‌نشیند و تا مدت‌ها با تو می‌ماند.

• این رمان، بعد از بارها ردشدن از جانب ناشران، سرانجام دو سال پس از فوت شارلوت برونته به چاپ رسید.

⭐⭐⭐⭐⭐ پنج ستاره‌ی باوقار امتیاز من به این کتاب هست.
        

          با علم به اینکه پروفسور اولین کتاب شارلوت برونته است شروع به خواندن کردم و انتظار داستان خاصی را نداشتم.مثل اکثر آثار کلاسیک توضیحات بسیار و نه چندان مهم داشت که از ویژگی این قبیل داستانهاست.گاهی جملات زیبا و قابل تاملی داشت اما خود داستان چندان جذاب و گیرا نبود و حرف خاصی برای گفتن  نداشت و اواخر کتاب نیز بسیار حوصله سر بر شده بود.
        

          اول از همه باید بگم که خوشحالم آثار شارلوت برونته رو با کتابی شروع کردم که همه می‌گن ضعیف‌ترین اثرشه، و خوشحالم که آثار مهمش رو زودتر از پروفسور نخوندم.
من کلا انتظار چندانی از کتاب نداشتم به خاطر اینکه در حد جین ایر، ویلت و ... ازش تعریف نشنیده بودم. و یادداشت‌های بهخوان رو هم خوندم و در کل دستگیرم شد که با یه شاهکار رو به رو نیستم.
ـ
داستان شخصیت‌های باورپذیری داشت. یعنی به عنوان یه داستان که شخصیت اصلی آقا بود و نویسنده خانم، خیلی خوب کار رو درآورده بود. یه ایراداتی داشت ولی مشخص بود که شخصیت‌پردازی داستان خوبه. همه‌ی شخصیت‌ها احساسات و خصوصیات خاص خودشون رو داشتن و از این لحاظ داستان مشکل خاصی نداشت. من یه بار جایی خوندم که اگه می‌خواین ببینین شخصیت‌پردازی یه اثر خوب از کار دراومده، باید بین گفت‌و‌گو و کلمات هر شخصیت، فرقی ببینید. و من یه بار اشتباها شخص گوینده‌ی جمله‌ای رو اشتباه فهمیدم، ولی هرچی فکر می‌کردم برام عجیب بود که اون شخصیتی که در ذهنم بود این کلمات رو گفته باشه!
-
توصیفات کتاب طبق روال عادی کتاب‌های کلاسیک بیش از حد و خوب بود. بیش از حد به خاطر اینکه حتی شخصیت‌های نه چندان مهم رو با دقت توصیف میکرد، و خوب به خاطر اینکه نثر نویسنده در این بخش‌ها خیلی جذاب، دقیق و دوست‌داشتنی بود.
-
روال خود داستان، و سیر داستانی‌ای که شخصیت طی کرد، حقیقتا زیادی یکنواخته. یعنی اتفاقات داستان قابل پیش‌بینی‌ان. و وقتی مقدمه رو میخوندم دیدم خود شارلوت برونته که در زمان حیاتش هیچ ناشری حاضر به چاپ کتابش نشد، به این نکته اشاره کرده و گفته که ناشران مطالب خیالی و شاعرانه‌تر رو ترجیح می‌دن. و میخواسته داستانش عین زندگی واقعی باشه و شخصیت اصلی همه چیز رو با زحمت به دست بیاره. 
اما باید به این نکته هم دقت کرد که با توجه به قواعدی که ما الان از داستان نویسی می‌دونیم، تعلیق و کشش داستانی جز عناصر مهمی‌ان که هر داستانی باید داشته باشه. و برای همین، پروفسور داستان چندان خوبی نیست. از نظرم اثر ارزشمندیه. به خاطر توصیفات و شخصیت‌ها‌. ولی نویسنده چندان پر و بال نداده و قناعت کرده به اینکه تموم داستان یکنواخت و ملال آور باشه، مثل زندگی واقعی. و نظر شارلوت برونته درباره‌ی کتابش قابل تأمل بود برای من. اما در کل، پروفسور کتابی نبود که نظرم رو جلب بکنه و تا مدت‌ها بهش فکر کنم. یه اثر عادی بود. ولی فکر می‌کنم برای شروع آثار شارلوت برونته، کتاب خوبی رو انتخاب کردم.
        

          و اما اولین کتاب شارلوت برونته..واقعا خیلی این کتاب برای من دلنشین و لذت بخش بود و من شخصیت اصلی کتاب رو واقعا دوست داشتم. ویلیام کریمزورث برخلاف خیلی از مردهای آن دوره ی انگلستان که فقط به زیبایی ظاهری زنان توجه داشتن به دنبال علم و تفکر بود و دوست داشت وقتی به چهره ی کسی که دوستش داره نگاه می‌کنه یک چهره فکور رو ببینه و خب توصیفاتی که از معشوقش فرانسیس می‌کنه واقعا لمس کردنی و زیباست.
واقعا شخصیت هایی که شارلوت برونته در این کتاب خلق کرده بود خیلی به دلم نشستن و امان از توصیفاتی که از مناظر و مناطق شرح میداد شارلوت..طوری همه چیز رو توصیف میکرد که انگار واقعا همه ی آنها جلوی چشمانت بودند.
        

          شروع چالش کتاب‌خوانی امسال با اولین کتاب شارلوت برونته :).
در مجموع بنظرم کتاب خوبی بود اگرچه «جین ایر» با اختلاف زیاد جذاب‌تر و حرفه‌ای‌تر نوشته شده ولی من بشخصه پروفسور رو هم دوست داشتم  و حس خوبی از داستان گرفتم. درضمن این کتاب توسط راوی اول شخص مرد روایت میشه و بنظرم این موضوع مهارت و شجاعت نویسنده رو می‌رسونه.
گفته میشه شارلوت در سفری که به بروکسل داشته عاشق معلم خودش میشه و چون معلمش متأهل بوده این عشق به فرجامی نمی‌رسه؛ شاید نویسنده در زمان نگارش این کتاب، نگاهی هم به زندگی نزیسته‌‌ی خودش داشته (همینطور موضوع تأسیس مدرسه که خواسته‌ی اون و امیلی بوده ولی هرگز موفق به انجامش نشدن)...
        

           کشت ما رو این خانوم برونته! باباااا فهمیدیم  که انگلیسی ها از نظر اخلاقی خیلی از فرانسوی ها و بلژیکی ها عفیف تر و نجیب ترن!(اگرچه که نویسنده اقرار کرده که انگلیسی ها ریخت و پاش بیشتری دارن.) و آاااااره فهمیدیم پروتستان ها از کاتولیک ها باتقوا تر و با اخلاق ترن!
جدا از اون، کاملا معلومه خانوم برونته دختر کشیش بوده! توی داستان از زبون شخصیت اصلی کلی درباره فضایل اخلاقی و عفت و سخت کوشی و پایبندی به اصول حرف می زنه.
شاید به نظر بیاد داستان رو نپسندیدم اما داستان حقیقتا دل نشینه. ساده و صادق مثل خود نویسنده. شخصیت ها خوب ساخته و پرداخته شدن و به دل می نشینن. احتمالا خانوم برونته توی توصیف مدرسه و حرفه ی معلمی از تجربه های خودش استفاده کرده. سخت کوشی شخصیت های داستان رو دوست داشتم. سادگی و سرراستی داستان رو هم خیلی دوست داشتم.فضای داستان من رو خیلی یاد دیوید کاپرفیلد انداخت، شاید به خاطر فضای انگلیسی حاکم بر کتاب باشه. 
پ. ن: شارلوت نسبت به امیلی حالش خیلی بهتر بوده! چی بود اون بلندی ها بادگیر!