یادداشت فهیمه

        باید اعتراف کنم که بین آثار برونته ها که تا به حال خواندم، پروفسور از بقیه دوست داشتنی تر است. (به جز بلندی های بادگیر البته) نه از فضای موهوم جین ایر خبری بود، نه از پایان بد ویلت، نه از معمولی بودن اگنس گری.
فقط ترجمه ی کتاب خوب نبود. بد هم نبود. نیاز به ویرایش داشت (من ترجمه‌ی اسماعیل کیوانی را خواندم).