این کتاب اولیت بار در سال 1346 در سازمان کتاب‌های جیبی منتشر شده بود و اخیراً انتشارات علمی و فرهنگی، همان نسخه را بدون ویرایش مجدد تجدید چاپ کرده است. نشر چشمه نیز در دهه‌ی نود کتاب برادرزاده‌ی رامو را با ترجمه‌ی مینو مشیری منتشر کرده است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          رمانی_شما بخوانید فلسفه_ است تشکیل شده از دیالوگ های من و او. حالا من و او چه کسایی اند؟ من،راوی فیلسوف داستان، خودِ دنی دیدرو، است و او ،دیوانه ای عاقل(چرا دیوانه ای عاقل؟چون بعضی اوقات خزعبلات می گوید و بعضی اوقات حرف درست)که با یکدیگر صحبت و مباحثه در مورد جامعه و هنر و موسیقی و زندگی و.... می کنند.
باید با تامل خواند.و گاهی ممکن است هر چقدر هم فکر کنی منظور نویسنده را نفهمی اما نویسنده خوب نیش و کنایه زده است.
ترجمه خانم مشیری هم خوب بود
        

          تا وقتی که تقریبا دو سوم کتاب نخونده بودم نمی تونستم باهاش ارتباط بگیرم 
اما بعدش کم کم سر از حرف هاشون در می آوردم
اگه برای بار دوم یا شاید هم سوم روزی کتاب رو بخونم اون وقت قشنگ می فهمم در مورد چه چیزهایی صحبت می کردند
اما همین قدری هم که فهمیدم برام جالب و آموزنده بود❤️
        

          برادرزاده رامو شرح گفت و گویی احتمالاً خیالی بین دیدرو و ژان فرانسیسکو رامو، برادرزاده ژان فیلیپ رامو، نوازنده معروفه.

 مفسران بحث‌های بسیاری بر این هجویه دارن. از جمله این که خواننده قراره طرف کدوم شخصیت باشه؟ اگر قراره طرف دیدرو رو بگیره، پس چرا بخش زیادی از کتاب به صحبت‌های رامو اختصاص داده شده؟ آیا دیدرو فقط در نقش مشوق برای صحبت‌های رامو است؟ اما این صحبت‌ها که با عقاید خود دیدرو در تضاده...

یکی از برداشت‌ها اینه که در واقع هردوی شخصیت‌ها، وجوهی از خود دیدرو و به نوعی وجوه مختلف همه ما هستند که با هم به بحث بر سر انسان می‌پردازند؛ یک بخش پای‌بند به اخلاقیات و بخش دیگر بی‌مسئولیت و لذت‌طلب.

هگل بعدها در مورد این کتاب گفت: برادرزاده رامو ارائه دهنده تصویری از بحث‌های درونی دوران روشنگری است: بعد از نشان دادن محدودیت‌های ارزش‌های قدیمی، ممکن است فضایی برای هیچ ارزشی باقی نماند. همون طور که رامو ارزش‌ها رو نفی می‌کرد و فقط به پول و لذات جسمانی اهمیت میداد.

در قسمت‌های پایانی در مورد هنر هم صحبت‌هایی شد که من سر در نیاوردم و برای همین درموردش صحبتی نمی‌کنم.
پ.ن: با این که خیلی دوسش داشتم ولی آخرا واقعاً به سختی پیش می‌رفت. 😩
        

          موضوع اصلی که موجب زیبایی بخشی به این کتاب شده بود این بود که این کتاب از طریق اتفاقات خارجی خواننده را به شوک نمی آورد بلکه از طریق فرایند ذهنی خواننده را جذب می‌کرد. 

در میان گفت و گو دو شخصیت اصلی کتاب ما با دو دیدگاه متفاوت همراه بودیم که هرکدام بسیار قانع کننده جلو می‌کرد و این به وضوح نشان دهنده قدرت قلم‌ دیدرو بود .

همین دو دیدگاه قانع کننده بود که به ذهن خواننده اجازه می‌داد که خودش را همراه یکی از این دیدگاه کند بدون اینکه خود را غیر منطقی بخواند از سویی همین امر موجب میشد که فرد با نشات از اتفاقات گذشته خود و بدون منطق همراه یکی از شخصیت های اصلی کتاب شود 
        

          خیلی خوب بود.
کتاب گفتگویی است میان «من»، فیلسوفِ راوی، که خودِ دیدرو است و «او»، دیوانه‌ای خردمند، خبره‌ای در هنر موسیقی و نوازنده‌ای متقلب، که به هزار چهره در می‌آید، و برادر زاده‌ی ژان فیلیپ رامو، موسیقیدان و نظریه‌پرداز معروف است. گفتگویی فلسفی پیرامون نقد جامعه، نقد هنر، نقد اخلاق و .....
کتاب پر از ارجاعات و کنایه است.
        

          کتابی کمتر شناخته شده ولی قابل!
متن در قالب نمایش‌نامه نوشته شده و مکالمه‌ی دو فرد (یک فرهیخته و یک مستمند) را به نمایش می‌گذارد که به طرز خوشایندی از شاخه‌ای به شاخه دیگر می‌پرند.
دنی دیدرو در این کتابِ کوتاه با فلسفه‌ای عمومی به ذاتِ زندگی می‌پردازد و تصویر پردازی‌های آن به خوبی در ذهن شکل می‌گیرد.
کتاب رو بدون آشنایی قبلی خواندم و از انتظارم بالاتر بود، به عنوان یک کتاب کوتاه برای روزهایی که حوصله‌ی رمان را ندارید توصیه می‌کنم.
        

          به نام خدا 
کتابی شامل صحبت‌هایی بین من و او هست. 
شخصیتِ من، خود نویسنده هست و شخصیتِ او، فردی عاقل و تنبل و گاهی دیوانه.
این کتاب نسبت به ژاک قضا قدری به موضوعات متفاوتی پرداخته بود. بین من و او مکالماتی درمورد جامعه و هنر و موسیقی و... شکل گرفت. کتاب کوتاه هست اما مفاهیمش به نظرم کمی سخت بود. به سختی بعضی قسمت هارو می‌فهمیدم چی به چیه و برخی رو هم که اصلا نمی‌فهمیدم 😅

        

          سلام و نور
کتابی گفت و گو محور تقریبا سبک همان ژاک قضا و قدری  اما تکرار مکررات نیست و در این کتاب دیدرو حرف های  نویی میزند.
  در این کتاب دو شخصیت به نمایندگیِ دو طیف از مردم جامعه با هم گفت و گویی خواندنی میکنند 
دُنی دیدرو فردی فیلسوف و بی ادعا  که معنای زندگی را میداند و به شیوه ی صحیح زندگی کردن پایبند است . زیاده خواه نیست و برای رسیدن به خواسته هایش و داشته هایش ، آموختن و تلاش کردن را پیشه کرده است . 
به معنای واقعی شریف 
برادرزاده رامو فردی کمالگرا ، خانواده دوست، بسیار باهوش ،  فردی نسبتا آگاه ، اهل مطالعه ، از درک  موسیقی خوبی برخوردار است  اما   به تعریف خود تنبل و تن پرور و شکمو و پست  که برای تامین نیازهایش از هوش سرشارش در جهت دزدی غیر معمول از ثروتمندان استفاده میکنم. ( مجیز گویی شان، انجام دلقک بازی برای ثروتمندان، انجام کار های پست که عزت نفس انسان را زیر سوال میبرد و...)  فردی زالو صفت که چون خود را میان مایه میداند که نمیتواند هیچگاه به کمال مطلوب برسد پس دست از تلاش برداشته و تمام مشکلاتش را به گردن محیط ناجور و اقتصاد نامطلوب و کائنات می اندازد. یکجورهایی مانند ژاک جبرگراست ، در واقع برای اینکه خود را و شیوه ی زندگی خود را تبرئه کند درصورتی که کاملا آگاهانه این مسیر را انتخاب کرده و بر انتخاب خود نیز مصر  است. 
گفت و گوی بین این دو برای من خواندنی بود. از هر دری با هم گفت و گو کردند از اخلاقیات، شخصیتهای مختلف افراد جامعه، خانواده، سبک تربیت فرزندان،  موسیقی، تئاتر، از فرهیختگان و میان مایگان و مبتذلان  در رشته های مختلف هنری و....
ترجمه ی خانم مریم مشیری نسبتا روان و خوب و گیرا  بود و چون کتاب کوتاه بود در نتیجه گفت و گو محور بودنش خسته کننده نبود .