یادداشت محدثه حسنی

        سلام و نور
کتابی گفت و گو محور تقریبا سبک همان ژاک قضا و قدری  اما تکرار مکررات نیست و در این کتاب دیدرو حرف های  نویی میزند.
  در این کتاب دو شخصیت به نمایندگیِ دو طیف از مردم جامعه با هم گفت و گویی خواندنی میکنند 
دُنی دیدرو فردی فیلسوف و بی ادعا  که معنای زندگی را میداند و به شیوه ی صحیح زندگی کردن پایبند است . زیاده خواه نیست و برای رسیدن به خواسته هایش و داشته هایش ، آموختن و تلاش کردن را پیشه کرده است . 
به معنای واقعی شریف 
برادرزاده رامو فردی کمالگرا ، خانواده دوست، بسیار باهوش ،  فردی نسبتا آگاه ، اهل مطالعه ، از درک  موسیقی خوبی برخوردار است  اما   به تعریف خود تنبل و تن پرور و شکمو و پست  که برای تامین نیازهایش از هوش سرشارش در جهت دزدی غیر معمول از ثروتمندان استفاده میکنم. ( مجیز گویی شان، انجام دلقک بازی برای ثروتمندان، انجام کار های پست که عزت نفس انسان را زیر سوال میبرد و...)  فردی زالو صفت که چون خود را میان مایه میداند که نمیتواند هیچگاه به کمال مطلوب برسد پس دست از تلاش برداشته و تمام مشکلاتش را به گردن محیط ناجور و اقتصاد نامطلوب و کائنات می اندازد. یکجورهایی مانند ژاک جبرگراست ، در واقع برای اینکه خود را و شیوه ی زندگی خود را تبرئه کند درصورتی که کاملا آگاهانه این مسیر را انتخاب کرده و بر انتخاب خود نیز مصر  است. 
گفت و گوی بین این دو برای من خواندنی بود. از هر دری با هم گفت و گو کردند از اخلاقیات، شخصیتهای مختلف افراد جامعه، خانواده، سبک تربیت فرزندان،  موسیقی، تئاتر، از فرهیختگان و میان مایگان و مبتذلان  در رشته های مختلف هنری و....
ترجمه ی خانم مریم مشیری نسبتا روان و خوب و گیرا  بود و چون کتاب کوتاه بود در نتیجه گفت و گو محور بودنش خسته کننده نبود .