این کتاب اولیت بار در سال 1346 در سازمان کتاب‌های جیبی منتشر شده بود و اخیراً انتشارات علمی و فرهنگی، همان نسخه را بدون ویرایش مجدد تجدید چاپ کرده است. نشر چشمه نیز در دهه‌ی نود کتاب برادرزاده‌ی رامو را با ترجمه‌ی مینو مشیری منتشر کرده است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          کتابی کمتر شناخته شده ولی قابل!
متن در قالب نمایش‌نامه نوشته شده و مکالمه‌ی دو فرد (یک فرهیخته و یک مستمند) را به نمایش می‌گذارد که به طرز خوشایندی از شاخه‌ای به شاخه دیگر می‌پرند.
دنی دیدرو در این کتابِ کوتاه با فلسفه‌ای عمومی به ذاتِ زندگی می‌پردازد و تصویر پردازی‌های آن به خوبی در ذهن شکل می‌گیرد.
کتاب رو بدون آشنایی قبلی خواندم و از انتظارم بالاتر بود، به عنوان یک کتاب کوتاه برای روزهایی که حوصله‌ی رمان را ندارید توصیه می‌کنم.
        

          من از قلم نویسنده زیاد خوشم نیومد و به نظرم همین مطالب میتونست به شیوه جالب تر و گیراتری ارائه بشه.
دو سه صفحه اول کتاب اینقدر خوب بود که نظرم رو جلب کرد ولی ادامه کتاب نه. 
اگر به مطالب فلسفی علاقه دارید پیشنهاد میدم کتاب رو ولی به عنوان یک رمان و یک داستان جالب اصلا. 

        

          موضوع اصلی که موجب زیبایی بخشی به این کتاب شده بود این بود که این کتاب از طریق اتفاقات خارجی خواننده را به شوک نمی آورد بلکه از طریق فرایند ذهنی خواننده را جذب می‌کرد. 

در میان گفت و گو دو شخصیت اصلی کتاب ما با دو دیدگاه متفاوت همراه بودیم که هرکدام بسیار قانع کننده جلو می‌کرد و این به وضوح نشان دهنده قدرت قلم‌ دیدرو بود .

همین دو دیدگاه قانع کننده بود که به ذهن خواننده اجازه می‌داد که خودش را همراه یکی از این دیدگاه کند بدون اینکه خود را غیر منطقی بخواند از سویی همین امر موجب میشد که فرد با نشات از اتفاقات گذشته خود و بدون منطق همراه یکی از شخصیت های اصلی کتاب شود 
        

          خیلی خوب بود.
کتاب گفتگویی است میان «من»، فیلسوفِ راوی، که خودِ دیدرو است و «او»، دیوانه‌ای خردمند، خبره‌ای در هنر موسیقی و نوازنده‌ای متقلب، که به هزار چهره در می‌آید، و برادر زاده‌ی ژان فیلیپ رامو، موسیقیدان و نظریه‌پرداز معروف است. گفتگویی فلسفی پیرامون نقد جامعه، نقد هنر، نقد اخلاق و .....
کتاب پر از ارجاعات و کنایه است.
        

          یادداشتی بر برادرزاده‌ی رامو:

آیا دیدرو این گفت‌وگو را با خودش می‌کند؟ خیلی برای من اهمیت ندارد. تنها وادارم می‌کند به شناخت عمیق‌تری نسبت به پدیده‌ای به‌نام «پرسش» برسم. آیا با صدای بلند پرسش کردن برای آن‌هایی‌ست که بلند بلند فکر می‌کنند؟ آیا گفت‌وگوهایی که می‌کنیم در نهایت به نادانی‌‌مان ختم نمی‌شوند؟ و آیا عمیق‌ترین پرسش‌ها، آن‌هایی نیستند که پاسخ‌شان را از خودمان می‌خواهیم؟ این‌ها موضوعاتی نیستند که دیدرو با برادرزاده‌ی رامو درباره‌اش بحث می‌کند، اما موضوعاتی‌ست که من پس از خواندن این کتاب درگیرش شدم. گاهی دریافتم از یک کتاب لزوماً آن چیزی که به‌طور مشخص و عریان نگاشته می‌شود نیست. خیلی وقت‌ها کتاب‌ها مرا بسیار دورتر از موضوع خودشان می‌برند، و دچار پرسش‌هایی می‌کنند که اصلا مطرح نکردند. وقتی برای کتابی می‌نویسم، بیش از آن‌که علاقه‌مند باشم درباره‌ی حرف‌های زده‌شده بنویسم، دوست دارم از حرف‌هایی که بعد از خواندن‌اش با خودم زدم بنویسم. 
چه دشوار است معرفی کردن کتابی، بدون صحبت از آن. هنوز نمی‌دانم این گفت‌وگو، برای دیدرو حکم گفت‌وگوی خودش با خودش را دارد یا صرفاً گفت‌وگوی دو انسان متفاوت است. یک چیز که می‌دانم و برایم این کتاب را خاص می‌کند، این است که من با من این‌گونه حرف می‌زند. من این‌گونه من را زیر سؤال می‌برد، اندیشه‌هایم را با اندیشه‌های عمومی مقایسه می‌کند، به من می‌خندد و حیرت می‌کند که چه‌گونه ظرفیت جای دادن انسانی شریف و انسانی پست و حقیر را توأمان در خود دارد. چگونه همان‌قدر که می‌توانی فیلسوف باشی، لازم است یک انسان بی‌فکر باشی. این پرسش و پاسخ‌ها که همیشه هم نتیجه‌‌ای ندارند اما من‌ها را به ارتباط بهتری با من‌ها نزدیک می‌کند، ابزاری‌ست که دیدرو برای پریشان‌سازی ذهن خواننده‌ای که من باشم به‌کار می‌گیرد. 
فقر و ثروت، آموزش و تربیت، زیباشناسی، موسیقی، فلسفه‌ورزی و اندیشیدن، این‌ها موضوعاتی‌ست که شخصی به نام برادرزاده‌ی رامو، که بسیار درخشان توسط راوی توصیف می‌شود (هیچ‌چیز بی‌شباهت‌تر از او به خودش نیست)، در گفت‌وگویش با راوی (فیلسوف) به چالش می‌کشد و نتیجه‌اش دیالوگ‌بازیِ کم‌نظیری‌ست که نویسنده‌ی موردعلاقه‌ی جدیدم پدیدش می‌آورد. خواندن‌اش می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، اما چالشی‌ست که برای ما و برادرزاده‌ای که درون خودمان داریم به وجود می‌آید.
        

          به نام خدا 
کتابی شامل صحبت‌هایی بین من و او هست. 
شخصیتِ من، خود نویسنده هست و شخصیتِ او، فردی عاقل و تنبل و گاهی دیوانه.
این کتاب نسبت به ژاک قضا قدری به موضوعات متفاوتی پرداخته بود. بین من و او مکالماتی درمورد جامعه و هنر و موسیقی و... شکل گرفت. کتاب کوتاه هست اما مفاهیمش به نظرم کمی سخت بود. به سختی بعضی قسمت هارو می‌فهمیدم چی به چیه و برخی رو هم که اصلا نمی‌فهمیدم 😅

        

          سلام و نور
کتابی گفت و گو محور تقریبا سبک همان ژاک قضا و قدری  اما تکرار مکررات نیست و در این کتاب دیدرو حرف های  نویی میزند.
  در این کتاب دو شخصیت به نمایندگیِ دو طیف از مردم جامعه با هم گفت و گویی خواندنی میکنند 
دُنی دیدرو فردی فیلسوف و بی ادعا  که معنای زندگی را میداند و به شیوه ی صحیح زندگی کردن پایبند است . زیاده خواه نیست و برای رسیدن به خواسته هایش و داشته هایش ، آموختن و تلاش کردن را پیشه کرده است . 
به معنای واقعی شریف 
برادرزاده رامو فردی کمالگرا ، خانواده دوست، بسیار باهوش ،  فردی نسبتا آگاه ، اهل مطالعه ، از درک  موسیقی خوبی برخوردار است  اما   به تعریف خود تنبل و تن پرور و شکمو و پست  که برای تامین نیازهایش از هوش سرشارش در جهت دزدی غیر معمول از ثروتمندان استفاده میکنم. ( مجیز گویی شان، انجام دلقک بازی برای ثروتمندان، انجام کار های پست که عزت نفس انسان را زیر سوال میبرد و...)  فردی زالو صفت که چون خود را میان مایه میداند که نمیتواند هیچگاه به کمال مطلوب برسد پس دست از تلاش برداشته و تمام مشکلاتش را به گردن محیط ناجور و اقتصاد نامطلوب و کائنات می اندازد. یکجورهایی مانند ژاک جبرگراست ، در واقع برای اینکه خود را و شیوه ی زندگی خود را تبرئه کند درصورتی که کاملا آگاهانه این مسیر را انتخاب کرده و بر انتخاب خود نیز مصر  است. 
گفت و گوی بین این دو برای من خواندنی بود. از هر دری با هم گفت و گو کردند از اخلاقیات، شخصیتهای مختلف افراد جامعه، خانواده، سبک تربیت فرزندان،  موسیقی، تئاتر، از فرهیختگان و میان مایگان و مبتذلان  در رشته های مختلف هنری و....
ترجمه ی خانم مریم مشیری نسبتا روان و خوب و گیرا  بود و چون کتاب کوتاه بود در نتیجه گفت و گو محور بودنش خسته کننده نبود .


        

          «برادرزاده رامو»؛ شاهکاری نیمه‌تمام یا گفتگویی بی‌سرانجام؟

دنی دیدرو: نابغه‌ای که فلسفه را به صحنه می‌آورد

دیدرو را باید یکی از مهم‌ترین چهره‌های روشنگری دانست، اما آیا «برادرزاده رامو» بهترین نماینده‌ی اندیشه‌های اوست؟ اثر، یک گفتگوی دیالکتیکی است که از همان ابتدا یادآور مکالمات افلاطونی یا حتی «کاندید» ولتر می‌شود. اما آیا این گفتگو از حد یک بازی فکری فراتر می‌رود؟ اینجاست که باید بی‌رحم‌تر نگاه کنیم.

نبوغ دیالکتیکی یا بازی با کلمات؟

«برادرزاده رامو» گفتگوی بین دو شخصیت است: «منِ» راوی، که نماینده‌ی عقل، اخلاق و فلسفه‌ی روشنگری است، و رامو، که با نگاه نیهیلیستی و کلبی‌مسلکی‌اش، تمام ارزش‌های مرسوم را به چالش می‌کشد. ایده‌ی این تقابل بی‌نظیر است، اما در نهایت چه چیزی به دست می‌آوریم؟ یک کشمکش فکری که شاید برای ذهن‌های فلسفی جذاب باشد، اما از منظر روایی فاقد کشش داستانی است. دیدرو، به جای آنکه اجازه دهد ایده‌ها در دل یک روایت زنده رشد کنند، صرفاً آنها را در دهان شخصیت‌ها می‌گذارد. این، هنر دیالوگ‌نویسی است یا صرفاً مقاله‌ای در لباس گفتگو؟

رامو؛ شخصیتی فراموش‌نشدنی یا یک عروسک سخنگو؟

رامو بی‌شک یکی از درخشان‌ترین شخصیت‌های آثار دیدرو است؛ بی‌پروا، وقیح، ویرانگر. اما مشکل اینجاست که او گاهی بیش از حد تصنعی به نظر می‌رسد. در واقع، او بیشتر یک ابزار است تا یک شخصیت مستقل. برخلاف قهرمانان داستایوفسکی که در گفتگوهای فلسفی‌شان واقعاً زندگی می‌کنند، رامو بیشتر شبیه یک تریبون برای بیان ایده‌های متناقض است. دیدرو او را می‌سازد، اما به او زندگی نمی‌دهد.

طنز و نقد اجتماعی؛ زهر دارد، اما چقدر مؤثر است؟

دیدرو، همچون ولتر، استاد طنز است. جامعه‌ی فاسد، روشنفکران بی‌مایه، اشراف بی‌هنر، و هنرمندانی که هنرشان را می‌فروشند، همه در این اثر به سخره گرفته می‌شوند. اما نقد او چقدر پیش می‌رود؟ به نظر می‌رسد دیدرو بیشتر به توصیف بیماری علاقه دارد تا ارائه‌ی راه‌حل. او ویران می‌کند، اما آیا چیزی می‌سازد؟

نتیجه‌گیری: اثری درخشان اما ناکامل

«برادرزاده رامو» درخشان است، اما نه بی‌نقص. ایده‌هایش تیز و نافذند، اما گاهی در دام نمایش‌های کلامی می‌افتند. شخصیت رامو جذاب است، اما بیش از حد یک‌سویه باقی می‌ماند. این اثر را می‌توان یکی از بهترین نمونه‌های دیالوگ‌های فلسفی در ادبیات دانست، اما نه به‌عنوان یک داستان عمیقاً انسانی. دیدرو فیلسوفی بزرگ بود، اما آیا در این اثر یک داستان‌نویس بزرگ هم هست؟ اینجاست که می‌توان تردید کرد.


        

          رمانی_شما بخوانید فلسفه_ است تشکیل شده از دیالوگ های من و او. حالا من و او چه کسایی اند؟ من،راوی فیلسوف داستان، خودِ دنی دیدرو، است و او ،دیوانه ای عاقل(چرا دیوانه ای عاقل؟چون بعضی اوقات خزعبلات می گوید و بعضی اوقات حرف درست)که با یکدیگر صحبت و مباحثه در مورد جامعه و هنر و موسیقی و زندگی و.... می کنند.
باید با تامل خواند.و گاهی ممکن است هر چقدر هم فکر کنی منظور نویسنده را نفهمی اما نویسنده خوب نیش و کنایه زده است.
ترجمه خانم مشیری هم خوب بود
        

          تا وقتی که تقریبا دو سوم کتاب نخونده بودم نمی تونستم باهاش ارتباط بگیرم 
اما بعدش کم کم سر از حرف هاشون در می آوردم
اگه برای بار دوم یا شاید هم سوم روزی کتاب رو بخونم اون وقت قشنگ می فهمم در مورد چه چیزهایی صحبت می کردند
اما همین قدری هم که فهمیدم برام جالب و آموزنده بود❤️
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم

کتاب عجیب و غریبی بود، جدا از سبکش که برای من نو و جدید بود، دغدغه و مفاهیم کتاب هم جالب و حتی دیوانه کننده بود. گفت‌وگو های بین «من و او» بی‌ارتباط با فضای زندگی امروز ما نیست و البته به ما که فکر می‌کنیم جهان امروز چقدر خالی از معنا شده و فضیلت چقدر در این جهان ذلیل شده نشون می‌ده، در گذشته هم وضعیت به همین شکل بوده فقط شاید کم‌تر! 
باید اعتراف کنم بخش‌هایی از کتاب واقعا برام ناملموس و نامفهوم بود البته ترجمه چنین اثری خیلی سخته، مترجم تا حد خوبی تونسته بود منظور رو برسونه ولی جا برای ترجمه بهتر هم هست.
و جدا از مضمون اصلی کتاب، بعضی از جملات جا دارن به صورت مستقل دربارشون بحث و صحبت بشه.
واقعا نمی‌‌دونم به این کتاب باید چندتا ستاره بدم، شاید اگه بعدا این کتاب رو بخونم و بیشتر درکش کنم بتونم بهش امتیاز بدم.
در نهایت از خوندنش لذت بردم و نمی‌دونم به کدوم دسته از خوانندگان می‌شه توصیه‌ش کرد! 

        

          برادرزاده رامو شرح گفت و گویی احتمالاً خیالی بین دیدرو و ژان فرانسیسکو رامو، برادرزاده ژان فیلیپ رامو، نوازنده معروفه.

 مفسران بحث‌های بسیاری بر این هجویه دارن. از جمله این که خواننده قراره طرف کدوم شخصیت باشه؟ اگر قراره طرف دیدرو رو بگیره، پس چرا بخش زیادی از کتاب به صحبت‌های رامو اختصاص داده شده؟ آیا دیدرو فقط در نقش مشوق برای صحبت‌های رامو است؟ اما این صحبت‌ها که با عقاید خود دیدرو در تضاده...

یکی از برداشت‌ها اینه که در واقع هردوی شخصیت‌ها، وجوهی از خود دیدرو و به نوعی وجوه مختلف همه ما هستند که با هم به بحث بر سر انسان می‌پردازند؛ یک بخش پای‌بند به اخلاقیات و بخش دیگر بی‌مسئولیت و لذت‌طلب.

هگل بعدها در مورد این کتاب گفت: برادرزاده رامو ارائه دهنده تصویری از بحث‌های درونی دوران روشنگری است: بعد از نشان دادن محدودیت‌های ارزش‌های قدیمی، ممکن است فضایی برای هیچ ارزشی باقی نماند. همون طور که رامو ارزش‌ها رو نفی می‌کرد و فقط به پول و لذات جسمانی اهمیت میداد.

در قسمت‌های پایانی در مورد هنر هم صحبت‌هایی شد که من سر در نیاوردم و برای همین درموردش صحبتی نمی‌کنم.
پ.ن: با این که خیلی دوسش داشتم ولی آخرا واقعاً به سختی پیش می‌رفت. 😩