میتونم فقط برم بمیرم آره نویسنده عزیزش زیادی بهم فشار وارد کرد درست مثل کتاب قبلیش قلبم برای بار دوم تیکه تیکه شد(((((:
        

          اکوری پکوری🥺🌝☁️
        

          سلام

شاید بشود گفت تا نیمه رمان، همان روال عاشقانه که پس از یک حادثه منتظرش هستیم: مرور خاطرات، حسرت، غم و پشیمانی
اما ماجراهایی رخ داد که داستان را جذاب کرد با پایانی امیدبخش
        

          به خاطر شباهتش به ۵ قدم فاصله خوندمش 
اگر از اون کتاب هم لذت کافی نبردم اما در دورانی که کتابی دم دستم نبود خوب بود 
این هم یک عاشقانه ی معمولی به همراه تلاش وافر نویسندگان برای جلب احساس هم دردی بود....
        

          جوری که یه داستان خفن و جذاب بود و پایان غیر منتظره ای داشت،بعد از خوندن این کتاب  واقعا مشتاق شدن برم کتابهای دیگه ی ریچل لیپینکات رو هم بخونم انقد که قلمشو دوست داشتم.
        

          دنیای بعد از مرگ همیشه یه معمای ترسناک و در عین حال جذابه برای انسان. برای همین حرف کسانی که رفتن و تونستن برگردن و مدتی تو برزخی مشابه دنیای نامیرا بودن، همیشه خریدار داره. تمام این مدت این دنیای موقت و رازآلود رو به تصویر کشیده و با داستانی غافلگیرکننده تا انتها ما رو همراه خودش می‌بره.
گرچه داستان هم مثل شخصیت‌هاش نوجوانانه است ولی خوندنش خالی از لطف نیست و آدم احساس هدر رفت وقت نمی‌کنه.
        

          این برای من کم ستاره است اما عموما کتاب خیلی بدی نیست درواقع خوبه اما نه تنها عاشقانه است بلکه شامل عاشق شدن پسریه بعد از اینکه پارنتر چندین سالشه ...





https://taaghche.com/book/92125/%D8%AA%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D9%85%D8%AF%D8%AA
        

          همه ما انسان ها به یک مارلی نیاز داریم کسی که درست توی زمان حیاتی دستمون رو بگیره و کمکمون کنه تا به خودمون بیایم و بفهمیم کی هستیم و در کجا قرار داریم همه ما باید مثل کایل حواسمون به نشانه هایی که برامون فرستاده میشه باشه ...
بیایید مارلی های زندگیمون رو پیدا کنیم و قدردان حضورشون باشیم
        

          عاشقانه متفاوتی بود اصلا منطقی نبود اما پر از احساس بود ، فکرمیکنم این احساسات به شکل درست و منطقی ای تو داستان به کار گرفته نشدن ، یه مقدار بیش از حد بود و خیلی بهش شاخ و برگ داده شد و با عقل جور در نمیومد. پایانش هم واقعا احساس میکنم لازم نبود که اینطور باشه و این خیلی داستان رو غیر منطقی و مسخره تر میکرد.
اما روند داستان خوب بود ، شاید اگه بیشتر توجه میشد و اهمیت داده میشد بهش میتونست خیلی بهتر از اینها تموم بشه ، دو فصل آخر که به نظر من واقعاااا بیخود بود.
اما گفتم روند متفاوتی داشت و جالب بود. اما تضمین نمیکنم که ازش خوشتون بیاد و دوستش داشته باشین .
اصلا نمیتونم داستان رو تعریف کنم چون فکر میکنم هرچی بگم اسپویل میشه
بعدش اونقدراهم تعجبی نداشت ، من تونستم حدس بزنم که چه اتفاقی میفته ، شاید چون همه میگفتن قراره غافلگیر بشم. امااا در کل بستگی به روحیتون داره ، اگر عاشقانه های پر احساس کمی غیرمنطقی میخونید ، این کتاب رو بخونید. این کتاب به هییچ وجه احساسات پنج قدم فاصله رو نداره (به نظر من) و اصلا درحد اون نیست.
اما در نهایت متفاوت و جالب بود.
        

          زیبا و امیدبخش بود! شاید اگر چند سال پیش می‌خوندم بیش‌تر با روند عاشقانه‌ش کنار می‌اومدم، ولی الان هم خوندنش خالی از لطف نبود. می‌تونست پایان بهتری داشته باشه. در کل که یه عاشقانه آروم بود که پلات‌ توییست خوبی هم داشت. 
        

          یکی از بهترین رمانهای عمرم بود💚خیلی زیباست 🥺
همانطور که کایل به مارلی گفت : ما زندگی مان را با قصه گفتن خلق می کنیم 
        

          یه رمان شوکه کننده بود واقعا من لذت بردم از خوندنش واقعا
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم، سیر متن، به چالش کشیدن خواننده، فضاسازی و... 
درس خیلی خوبی بهم داد، من تنها آدم این زندگی نیستم. 
        

          جزو کتاب‌هایی بود که پایان غیر منتظره و در عین حال به شدت جذابی داشت؛ من که خیلی دوسش داشتم.
        

          غافلگیری وسط کتاب خیلی خوب بود و بیشتر از همه چی از همین غافلگیریش خوشم اومد. کلا داستان کتاب پیام خوبی داشت، اینکه نباید توی روابط فقط از دید خودمون همه چی رو بسنجیم. گرچه میتونست باز بهتر روایت بشه به نظرم.
طراحی جلد اصلی کتاب رو هم خیلی دوس داشتم.
        

          برای اولین بار متوجه شدم چرا بعضی داستان در فیلم جذاب هستند اما در رمان اصلا به آن شکل نیست.
عالم رویا و خواب و کما و عوالم این چنینی که برای یک فضای بین مرگ و زندگی هستند؛ فقط با افکت های سینمایی می‌توانند جلب توجه کنند و در کتاب اصلا نمی توانند آن حس و حال را منتقل کنند.
        

          『هو النور』
"اصلا نمی‌دونستم که عشق یه همچین حسیه، که می‌تونه این‌قدر به درونم نفوذ کنه و دو تا قلب توی سینه‌م بتپه."
خب این الان انصافه که من نمی‌تونم برم مارلی رو بغل کنم؟(:
مارلی دوست‌داشتنی‌ترین قصه‌گویِ ممکن بود. کایل(شخصیت اصلی) می‌گفت قصه‌هایِ مارلی جادوییه اما به نظر من خود مارلی جادویی بود. با این حال نویسنده جوری از پس شخصیت پردازی براومده بود که همذات‌پنداری عجیبی با این دختر مرموز و جالب داشتم.
بعد اینکه چه پلات توییست معرکه‌ای داشت. من رو تا مرز سکته برد.
قشنگ نویسنده کاری می‌کنه که همراه شخصیت‌ها دل‌تون بشکنه، عاشق بشید، وحشت کنید، لبخند بزنید، بغض کنید...

من عاشق رشد شخصیتی توی کتاب‌ها هستم و اینجا ما کایل و مارلی رو داشتیم که در کنار هم به خوبی رشد کردند و زخم‌های همدیگر رو درمان کردند. کایل از آدمی که بیشتر حواسش به خودش بود تبدیل به آدمی شد که تلاش می‌کرد بیشتر به اطرافیانش توجه کنه و مراقب‌شون باشه. سعی می‌کرد دیگه همه‌چیز رو کنترل نکنه. مارلی هم که همیشه از آدم‌ها فرار می‌کرد تبدیل به شخصی شد که تلاش می‌کرد توی فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنه و ترس‌هاش رو کنار بزاره. این قسمت از کتاب رو بخونید:
"-کی وقتی می‌تونه حرف بزنه نمی‌زنه؟
+اونی که داره خودش رو از زندگی قایم می‌کنه."
_دوشنبه ۱۹ دی ۱۴۰۱
        

          از اون رمان هایی که  شوک ات میکنه