به جذابیت رمان کوری که به نوعی میشه جلد اول این کتاب دونستش نبود اما خیلی بیشتر وارد عمق سیاست های بسته و سرکوبگرایانه شده بود. نویسنده ما رو وارد جلسات دولت و وزیران می‌کنه و گفتگوها و زاویه دید اونها رو ترسیم می‌کنه و نشون میده چطور از یک نافرمانی مدنی کوچیک، بحران نظامی و امنیتی می‌سازن و هر کاری میکنن که حرف مردم رو نفهمند (چون خودشون رو قبول دارن، هر نوع نقد و اعتراضی از مردم، غیر موجه هست).
در این داستان، از شخصیت های رمان کوری هم استفاده شده و مشکل جدید اون جامعه به دوران کوری و شخصیت هایش مرتبط میشه و ...
برای ما که در ایران زندگی میکنیم، رفتار دولت این کتاب رو بهتر میتونیم درک کنیم!
          

            کتاب بینایی  درادامه کتاب کوری نوشته ژوزه ساراماگو است.کتابی سیاسی هستش که عملکرد حکومتهای مستبد ودیکتاتور ولی درظاهر مردم سالار رو  روایت میکنه.کتاب قابل تامل وتاثیرگذاری  هستش.مسئولین حکومتی رو نشون میده که به خاطر حفظ قدرت از هیچ جنایتی واهمه ندارند از اعتصابهای صوری  تا بمب گذاری دربین مردم و کشتن بی گناهان.
          

            َدر ابتدای خواندن کتاب بینایی این سوال در ذهن من ایجاد شد که ایا کاملا از کتاب کوری جدا است و دیگر قرار نیست ماجراهای جذاب کتاب اول ادامه پیدا کند؟ تا اواسط کتاب نشانی از داستان کوری به چشم نمی‌آمد و من از جذابیت داستان دلسرد شده بودم اما بعد اتفاقی جالب که مارا به داستان اول متصل میکرد من را مشتاق به ادامه کرد و در نهایت پایانی زیبا و تعجب اور به ما ارائه داد.
دلیل کمبود یک ستاره در امتیاز به خاطر کشش بسیار برخی جزئیات و داستان های اوایل کتاب بود که ممکن است خواننده را کاملا از خواندن کتاب پشیمان کند.
اما این کتاب سنگین تجربه متفاوتی بود و ارزشش را داشت♡
          

            این کتاب تقریبا شبیه کتاب کوری ژوزه بود،
اگرچه خوندن اون برای من برمیگرده به سال 1398 ولی هنوز خوب به یادم مونده... 🙂

خیلی ساده و بدون پیچیدگی و تعلیق خاصی بود اما انتقاد عمیقی بود به سردمداران سیاسی کشورها و بساطی که بر سر مردم می‌آورند.
در واقع ساراماگو قومی رو به تصویر کشیده بود که تصمیم گرفتند دولتی و سیاستمداری نداشته باشند و در این راه به طرز خارق‌العاده ای باهم هماهنگ بودند و تمام کارهای شهری خودشون رو خودشون بدست گرفتند.

و جالب این بود که حکامی که با انتخاب خودشون به بیرون از پایتخت کوچ کرده بودند، از هر نوع ابزاری استفاده می‌کردند تا بلکه به این مردم بفهمانند که شما مردم بدون ما هیچی نیستید و خب در کل ماجرای جالبی به تصویر کشیده شده بود.

مردم اگه یکدل و یکصدا بشوند، به هرکاری قادرند 🙂
ولی افسوس
          

            یجور هایی ادامه داستان کوری هستش.
به خوبی کوری نیست.
ولی گاها دقیقا یک اتوپیا رو توصیف میکنه. بر عکس کوری
حس خوبی از کتاب گرفتم.
اگه کوری رو خوندید در ادامش هم اینو بخونید.
دقیقا مثل آخر کوری آخر اینم نفهمیدم چی شد!