به جذابیت رمان کوری که به نوعی میشه جلد اول این کتاب دونستش نبود اما خیلی بیشتر وارد عمق سیاست های بسته و سرکوبگرایانه شده بود. نویسنده ما رو وارد جلسات دولت و وزیران می‌کنه و گفتگوها و زاویه دید اونها رو ترسیم می‌کنه و نشون میده چطور از یک نافرمانی مدنی کوچیک، بحران نظامی و امنیتی می‌سازن و هر کاری میکنن که حرف مردم رو نفهمند (چون خودشون رو قبول دارن، هر نوع نقد و اعتراضی از مردم، غیر موجه هست).
در این داستان، از شخصیت های رمان کوری هم استفاده شده و مشکل جدید اون جامعه به دوران کوری و شخصیت هایش مرتبط میشه و ...
برای ما که در ایران زندگی میکنیم، رفتار دولت این کتاب رو بهتر میتونیم درک کنیم!
        

          کتاب خوبی بود ولی بخوام صادق باشم به پای فصل اولش نمیرسید ولی در کل خوب بود. کاملا سیاسی بود و نشون میداد که اون بالاییا خودشون حقیقت رو میسازن، سعی نمیکنن پیداش کنن چون اینجوری بیشتر به نفعشونه.
تا وسطاش یکم برام بورینگ بود ولی وقتی برگشت به اون هفت نفر فصل اول برام جذاب تر شد ولی خب گنگ بود برام که دقیقا چیشد؟ کار وزیر کشور بود؟ خب چطوری هندل شدن همه اینا؟ اگه کار اون نبود بازم چطوری هندل شد اتفاقات؟ چرا خواست بندازه گردن اونا؟
کلا انگار نویسنده جان خوشش نمیاد اخرش یکم آدمو روشن کنه.
در کل کتاب خوبی بود و بعد خوندن کوری پیشنهاد میدم که بخونینش.
        

          شاید اولش کمی خسته کننده باشد ولی ادامه دهید، داستان زیبایی دارد ولی قطعا به زیبایی کتاب کوری نخواهد بود.
        

          به اندازه کوری جذابیت نداشت ولی پایانش به شدت غافلگیر کننده بود
        

          هرچقدر کوری جذاب بود، بینایی نچسب و خسته کننده به نظرم اومد.
هی منتظر یه اتفاق مهم یا هیجان انگیز بودم که نشد.
داستان از جایی شروع میشه که حدود ۸۵ درصد از مردم پایتخت توی انتخابات، رای سفید میدن و دولت با بحران مواجه میشه و راه‌حل های مختلف رو امتحان می‌کنه.
اواخر داستان هم یه ربطهایی با داستان کوری پیدا می‌کنه و دنباله ش میشه. یعنی وقایع این کتاب مربوط به چهار سال بعد از کتاب کوریه.

دوستش نداشتم!
حرفهایی که میخواست بگه هم خیلی مفهوم نبود و پراکنده به نظر می‌رسید.
داستان هم اصلا جذاب نبود.
خداحافظ ژوزه ساراماگو!
این آخرین کتابیه که از این نویسنده میخونم. و کاش فقط همون کوری رو میخوندم که در اوج باهاش خداحافظی کنم.
        

          چه دنیای آشنایی رو توصیف میکنه. 
        

          کتاب ادامه کتاب کوری است که مردم پس از آزاد شدن از آن زندان و به دست آوردن بینایی خود حالا در حال انجام کنش‌های هستند.

من کتاب صوتی این اثر را شنیدم که با صدای آقای مهبد قناعت پیشه بود و به مدت 10 ساعت و 16 دقیقه بود.

دلیل اولم برای خواندن این کتاب صدای آقای قناعت پیشه است و دلیل دومم این است که می خواهم بدانم ادامه داستان کوری به کجا می رسد.

حین خواندن کتاب حس نمی کنید رمان می خوانید؛ بیشتر به متون سیاسی می ماند؛ خیلی سیاسی است. حس جالبی نبود اما مدت زمان تمام کردن کتاب برای من کمتر شد. عجیب است ولی خوشم نیامد. از آن کتاب هایی است که فقط باید بشنوید. اگر این کتاب نسخه صوتی نداشت آن را انتخاب نمی کردم. به طور کلی کتاب ادایی است.

به شدت بهم ربخته به نظر می‌رسد. از طرفی منطق های عجیبی دارد. رای سفید دادند؟ خب به درک! این واویلابازی ها دیگر چیست؟ آخرش چرا اینطوری تمام شد؟ به نظرم نویسنده یک جستار می نوشت و نظرش را می گفت بهتر بود...

کتاب جالبی نبود. توصیه نمی کنم... یعنی داستان خسته کننده‌ای بود.
        

          َدر ابتدای خواندن کتاب بینایی این سوال در ذهن من ایجاد شد که ایا کاملا از کتاب کوری جدا است و دیگر قرار نیست ماجراهای جذاب کتاب اول ادامه پیدا کند؟ تا اواسط کتاب نشانی از داستان کوری به چشم نمی‌آمد و من از جذابیت داستان دلسرد شده بودم اما بعد اتفاقی جالب که مارا به داستان اول متصل میکرد من را مشتاق به ادامه کرد و در نهایت پایانی زیبا و تعجب اور به ما ارائه داد.
دلیل کمبود یک ستاره در امتیاز به خاطر کشش بسیار برخی جزئیات و داستان های اوایل کتاب بود که ممکن است خواننده را کاملا از خواندن کتاب پشیمان کند.
اما این کتاب سنگین تجربه متفاوتی بود و ارزشش را داشت♡
        

          خب..
خیلی کند پیش رفت؛ از صفحه‌ی ۱۰۰ به بعد تازه داستان جون گرفت.
جزئیاتِ غیرضروری زیادی داشت که رو اعصابه.
حرف زدن راوی سوم شخص با خواننده رو هم که اصلاً دوست ندارم.
در حد کوری نبود.
        

          این کتاب تقریبا شبیه کتاب کوری ژوزه بود،
اگرچه خوندن اون برای من برمیگرده به سال 1398 ولی هنوز خوب به یادم مونده... 🙂

خیلی ساده و بدون پیچیدگی و تعلیق خاصی بود اما انتقاد عمیقی بود به سردمداران سیاسی کشورها و بساطی که بر سر مردم می‌آورند.
در واقع ساراماگو قومی رو به تصویر کشیده بود که تصمیم گرفتند دولتی و سیاستمداری نداشته باشند و در این راه به طرز خارق‌العاده ای باهم هماهنگ بودند و تمام کارهای شهری خودشون رو خودشون بدست گرفتند.

و جالب این بود که حکامی که با انتخاب خودشون به بیرون از پایتخت کوچ کرده بودند، از هر نوع ابزاری استفاده می‌کردند تا بلکه به این مردم بفهمانند که شما مردم بدون ما هیچی نیستید و خب در کل ماجرای جالبی به تصویر کشیده شده بود.

مردم اگه یکدل و یکصدا بشوند، به هرکاری قادرند 🙂
ولی افسوس
        

          اثری که خلق شده تا به اهل سیاست به‌شیوه‌ای نامعقول بتازد.
وضعیت اخلاقی حاکم در کتاب کوری، خودْ کوری دیگری است، وضعیت حاضر در کتاب بینایی و کنش سیاسی شهروندان پایتخت، عین بینایی است. شهروندان به‌تمامی خود را از حکومت جدا می‌کنند و چنان از آن دل می‌کنند که بود و نبود حکومت با اندک کنایه‌ای در نگاه و رفتار و سخنان و لبخندشان، برایشان هیچ فرقی نمی‌کند.مردم به سطحی ازروشن‌بینی واضحی رسیده‌اند که رأی سفید بدهند و در نبود حکومت در وضعیتی امن‌تر از بودنش به زندگی خود ادامه دهند. با جواب‌های هوشمندانه‌ی خود اعضای دولت را دست بیندازند و در عین حال پاسخی ندهند که ممکن است به دردسرشان بیندازد.
نمایش مسئولینی جاه‌طلبی بیمارگونه‌ای دارند و مشتاق در هم کوبیدن مردم‌اند. گویی تنها به دنبال بهانه باشند؛ حکومت نظامی بر پا می‌کنند، پایتخت را تحریم می‌کنند، محاصره می‌کنند، قرنطینه می‌کنند و در نبود نیروی پلیس و نظامی باقی می‌گذارند. مانع از ورود غذا می‌شوند، دست به ترور و انفجار می‌زنند و شهروندان را می‌کشند.
در واقع کتاب بینایی هجویه‌ای است در مزمت حکومت‌های به‌ظاهر دموکراتی که در باطن مستبد و دیکتاتورند.
        

          چهار سال بعد از کوری اتفاقی می‌افتد که مربوط به زن پزشک است.
منتهی با نقش اولی یک کمیسر و مردم یک شهر داستان بر محور نارضایتی از دولت و ترفند های وزرا و مقامات کشور برای خلاصی ازین مخمصه است.
        

          انتظار داشتم به اندازه‌ی کوری جذاب باشد، ولی نبود.
        

          این رمان نه فصل دوم کوری بلکه به نظرم برگردان آن است. در کوری مردم سوژه‌اند و قهرمان و در این یکی حکومت و پلیس و پارلمان!
در کوری کار حکومت جداسازی افراد بیمار است و در اینجا جدا کردن خودش از مردم!
نقطه مشترک که بخاطر آن این کتاب را برگردان آن یکی می‌دانم، گرایشات و علاقمندی‌های نویسنده به جامعه آنارشیست است!
یاری‌گری اجتماعی در شهر بزرگی مثل پایتخت که جایگزین نظامات اداره و حکمروایی شهر شده و از قضا بهتر از آب در آمده است.
هر چند کتاب به علت و پیامدهای نهایی رفتار یک‌پارچه شهروندان در انتخابات عجیب نمی‌پردازد.
اما از توصیف شهری بدون حکومت مرکزی که با نظم یاری‌گری جایگزین شده است خوب برآمده است.
در اخر اما نویسنده معقتداست دولت‌ها نه در درک رفتار مردم توانمند‌اند و نه در حل مشکل آنان بلکه در حذف قهرمانان و روشن‌بینان جامعه عمومی.
در نگارش این کتاب هرچند برخی از سبک‌ها و روش‌های سابق نویسنده نظیر بی‌نامی قهرمانان پایدار است اما به جای لحن سرد و التهاب آفرین کوری، اینجا در بسیاری از قسمت‌ها با لحنی طنز‌گونه مواجهیم که تطبیق راز‌آلودی با سیما و سیرت دولت و کارمندانش دارد.
کتاب به اندازه همان نسخه قبلی گیرایی دارد البته در خواندن و کشاندن شما به دنبال خویش
اما در پایان فاصله زیاد است که از نظر من طبیعی است آن‌جا قهرمان مردم اند و اینجا قهرمان حکومت!
پایان مردم تماشایی تر است تا پایان دولت!
        

          بعد از مدتها که نصفه کاره گذاشته بودمش یادش افتادم و خوندمش. خوندنش سخت اما خوب بود. قشنگ بود اما نه به اندازه ی کوری. باید سر حوصله خوندش. این نوع داستان پردازی رو خیلی پسندیدم.
        

          بعد از رمان (( کوری )) این بار نویسنده همان شهر فرضی را محل وقوع حادثه ای جدید می‌کند: در یک انتخابات عمومی مردم ناراضی حدود ۸۳ درصد رای سفید می‌دهند! و این امر حکومت را با چالش جدی مواجه می‌کند و مشکلات جدیدی بروز می‌کند. یک ایده‌ی ناب با پرداختی خوب.
        

          بینایی در ادامه‌ی کوری نوشته شده، اما این بار به جای معضلات اجتماعی، تمرکزش روی سیاست، سرکوب‌گری و کنترل رسانه‌ایه. اگر کوری سقوط جامعه رو توی هرج‌ومرج نشون می‌داد، بینایی سراغ اون لحظه‌ای می‌ره که قدرت، با ترس و خشونت، سعی می‌کنه اوضاع رو تحت کنترل بگیره.

برای خوندن بینایی، احتیاجی به مطالعه کتاب کوری نیست. اما، خوندن کتاب با در نظر گرفتن این موضوع که حالا با جامعه‌ای طرف هستیم که از کوری (بصورت انتزاعی) به بینایی (آگاهی) رسیده، مورد توجه. 

ساراماگو در بینایی یه تصویر از سیاست و رسانه می‌سازه که وحشتناک آشنا به‌نظر میاد. این کتاب درباره‌ی کنترل افکار عمومیه، درباره‌ی این‌که وقتی مردم تصمیم می‌گیرن متفاوت فکر کنن، قدرت چطور سعی می‌کنه ذهن‌هاشون رو از نو تربیت کنه.

بینایی، یک درس اعتراض و کنش اجتماعیه. چیزهایی که به سادگی می‌تونن در جامعه تغییر ایجاد کنن.