اگر چالش هایی درباره ارزشهای خود و فضای کسب و کارتان دارید خواندن هر دو کتاب ابوالمشاغل و ابن مشغله را به شما پیشنهاد میکنم . جمله ای از کتاب : هر انسان واقعی در زندگی پایبند اصولی ست که با تهدید و تطمیع و تمسخر از آن اصول منحرف نمیشود .
        

          ابوالمشاغل نوشته نادر ابراهیمی همان‌طور که از اسم کتاب مشخصه در زمینه شغلی از مصائب و مشکلات زندگی‌ش میگه که با چه وضعیت‌هایی روبه‌رو شده و برای تخطی نکردن از باور و اعتقادات خودش در سخت‌ترین شرایط مالیِ زندگی، در مقابل  داشتن بهترین فرصت زندگی مرفه، دست از کار کشیده و برای باورهاش استقامت می‌کنه.

کتاب بیشتر به وجود فسادهای سیستمی و سازمانی در دستگاه‌های دولتی و همچنین مواجه با اون در زندگی شخصی نویسنده که خودش رو ابن‌مشغله معرفی می‌کنه می‌پردازه.

ابن‌مشغله برای ساختنِ فیلمِ کتابِ خودش یعنی «آتش بدون دود» وارد عرصه سینما و تلوزیون میشه که باز هم با فضایی روبه‌رو میشه که در تعارض با باورهای خودش میدونه و بر همین اساس به همراه چند نفر از دوستان خودش تصمیم میگیره برای تغییر این وضعیت اقدام کنه و بعد از ورود به فضای سینما آیین‌نامه‌ای داخلی وضع میکنه که دوست دارم این قوانین رو اینجا بنویسم :
مشروب خوری، مطلقا ممنوع! مصرف تریاک حشیش و شیره و… هر نوع مخدر شناخته شده یا ناشناس مانده‌ی دیگر، مطلقا ممنوع! ورق بازی و هر نوع قمارِ یک نفره، دو نفره، چند نفره، به هر شکل و اسم، حتی بدون شکل و اسم، مطلقاً ممنوع! پوشیدن لباس‌های آستین کوتاه یا هر جای دیگر کوتاه، و نیز باز بودنِ دگمه‌های بالای یقه، برای آقایان و بانوان محترم، مطلقاً ممنوع! گپ زدن‌های دو نفره‌ی آقایان و بانوان محترم، جدا از جمع و بیرون ِ ﴿سالنِ گفت‌وگو﴾ یا محل تمرین و سر صحنه، مطلقاً ممنوع! بیرون رفتنِ آقایان و بانوانِ محترم از محوطه‌ی اردوگاه، بدون اجازه و حضور نماینده‌ی اردوگاه، مطلقاً ممنوع! گفتنِ هر نوع لطیفه، مَثَل و مَتَل که توهین یا بی احترامی نسبت به مردم یکی از بخش‌های وطن تلقی شود، مطلقاً ممنوع!

این قوانینِ انقلاب‌گونه من رو بیاد کتابِ قلعه حیواناتِ جورج اورول انداخت اونجا که حیوانات هر روزشون رو با سرود انقلابی که ترتیب داده بودن شروع می‌کردن و همیشه ادامه می‌دادن و در نهایت هم تونستن با اتحادشون انقلاب رو به ثمر برسونن که البته اونجا هم وجود فساد در سیستم باعث انحراف انقلاب‌شون شد. ابن مشغله با همه‌ی مصائب سعی کرد تا آخرین لحظه برای تغییر و به هدف رسیدن تلاش کنه ولی غافل از اینکه برای یک انقلاب باید به اِن‌تا قُلاب وصل شد(تعبیر شخصی بود😅) تا انقلاب به ثمر بنشینه. و در نهایت با وجود کارهای دیگر بعد از ساخت فیلم آتشِ بدون دود، فساد‌ها و باج‌خواهی‌ها باعث از بین رفتن گروه و بی کاری چندین باره ابن‌مشغله میشه.
        

          مثل همیشه با کتاب نادر ابراهیمی زندگی کردم و لذت بردم...
        

          سرد و گرم روزگار چشیده و با تجربه، امروز خود را با گذشته‌اش مقایسه می‌کند.
ابوالمشاغل درواقع بزرگ شده‌ی ابن مشغله‌ست. نادر ابراهیمی در پایان هر فصل این کتاب تفکرات زمان ابن مشغله را با تفکرات ابوالمشاغل مقایسه کرده و پختگی نگاه را به مخاطب کتاب نشان میدهد.
برای خواندن این کتاب، پیش زمینه ابن مشغله الزامی‌ست.
        

          در نوع خودش جالب بود. البته مثل ابن مشغله ، بعضی عبارات و نکاتش برام بیشتر قابل تامل بود تا خط سیر ماجرا
        

          با لذت عمیقی خواندم و دلم برای نادر ابراهیمی که هیچ‌گاه ندیدمش و خیلی هم دیر سراغ کتاب‌ها و اندیشه‌هاش رفتم، تنگ شد.
نمی‌دونم این سبکی که مرحوم نوشته تو چه دسته‌ای از انواع روایات قرار می‌گیره اما اگه تو هیچ کدوم هم جای نگیره نه عجیبه نه مهم، چرا که خود نادر ابراهیمی هم در هیچ قالب مرسوم و عرف زمانه خودش جا نمی‌شد. بخش عمده سختی‌هایی هم که کشید برای همین بود که نه باج داد و نه از اصولش عدول کرد. چقدر هم این مدل زندگی کردن سخته و پایداری می‌خواد.
کاش از این نادرها بیشتر بود یا اگه هستن می‌شد در زمان حیات شناختشون و ازشون درست زندگی کردن رو یاد گرفت.
        

          اولین بار بود که کتابی از نادرابراهیمی رو نپسندیدم.
کتاب پر از شعار و "اون ها بد بودن و فقط ما خوب بودیم" بود. تا یک جایی قابل قبول بود اما یک کمی گندش دراومد بعدش!

ولی به جاش، پر از اسم ها و اتفاق های آشنا بود. مثل این که محمد علی کشاورز توی سریال "آتش بدون دود" بازی کرده بوده یا این که سیمین دانشور و داریوش مهرجویی داستان نادر ابراهیمی رو ترجمه کرده بوده ن و ...
        

          برخلاف ابن مشغله - البته همانطور که مرحوم ابراهیمی در ابتدا می‌گوید- کتاب سیر داستانی خود را از دست می‌دهد.
برعکس آنچه در ابن مشغله سعی می‌کرد از شعار زدگی بپرهیزد در بسیاری از صفحات به شعار دادن و خروج از موضوع داستان می‌پردازد.
در مجموع ابن مشغله اثری اگرچه کم حجم‌تر ولی به مراتب بهتر از ابوالمشاغل بود.
شاید در توصیه‌هایم به دیگران بگویم اگر می‌خواهید تصویر خوب ابن مشغله در ذهنتان باقی بماند به سراغ ابوالمشاغل نروید و به همین اکتفا کنید که این در برابر آن افول کرده است.
        

          زندگی من را این کتاب و ابن مشغله که ویش از این باید خوانده شود زیر و رو کرد، نادر ابراهیمی عزیز مثال آزادگیست برای من، حق این مرد هیچگاه شناخته نشد
        

          "ابن‌مشغله" را بیشتر از "ابوالمشاغل" دوست داشتم. 
کتاب چیزی شبیه برون‌ریزی‌های نویسنده، گفتن از تجربیات کاری و فسادهای این مسیر بود.
برایم دو کتاب "ابن‌مشغله" و "ابوالمشاغل" چیزی از جنسِ کتاب "یک چاه و دو چاله" جلال آل‌احمد بود.
        

          داستان زندگی، با چاشنی دانسته‌ها و اندیشه‌های پیرگاهی

Merged review:

داستان زندگی، با چاشنی دانسته‌ها و اندیشه‌های پیرگاهی
        

          ابراهیمی سیزده سال پس از کتاب ابن مشغله، ادامه ی داستان زندگی اش را در ابوالمشاغل روایت می کند. او در این کتاب، در کنار بیان روند شغل یابی های مداوم، به فساد سینمای ایران، باج خواهی و رشوه گیری در تمام جنبه ها و مقاومت های سخت و پرهزینه اش در این راه اشاره می کند. ابوالمشاغل دریچه ایست که ابراهیمی از این راه درد ها و دغدغه هایش را با همگان در میان می گذارد.
        

          زندگی‌نامه‌ی فوق العاده‌ای بود.

چقدر جذاب بود اگر بعد از خرداد ۶۵ را هم در بر داشت.

ظلم‌ستیزی‌ها و مبارزات، واقعا به آدمی روحیه میدهد و گرد ناامیدی را پاک می‌کند.

نمی‌توانم از خیر این جمله نسبت به کتاب بگذرم: خواندنش واجب!
        

          بهتر از آقای ابراهیمی داریم اصلا؟!

Merged review:

بهتر از آقای ابراهیمی داریم اصلا؟!
        

          از اون کتابا بود ک حین مطالعه دلم می‌خواست هی دوبار بزنم روی جمله‌هاش تا لایک بشه.
چه عقاید و باورهای قشنگی داشتن آقای ابراهیمی و چقد قشنگ به رشته تحریر درآوردند اون‌هارو🥹 
        

          ماجراهای حیرت انگیز نادر ابراهیمی توی کتاب ابن مشغله توی ابوالمشاغل هم ادامه داره. ماجراهای ابوالمشاغل پخته تر و جالب ترن چون ابراهیمی سنش بالاتر رفته و صبور تر و پخته تر شده و روش هاش کمتر انفجاری و بیشتر طعنه آمیزن. شغل هایی که ابراهیمی توی این کتاب سراغشون میره به مراتب جالب تر و به روحیه نویسنده نزدیک تره. زبان تند و تیز ابراهیمی و انتقاداتش به روشنفکرها، آدم های بی تفاوت و مبارز نماها خوندنی و جذاب و دل خنک کنه. خدا رحمتش کنه
        

          کاشکی ابن‌مشغله، ابن‌مشغله می‌ماند و هیچگاه ماهیت خود را به ابوالمشاغل -در مقام شرح و توصیف و روایت- نمی‌داد.
گیج و سردرگم شدم از این‌همه پرانتز باز کردن و حاشیه‌گویی‌هایی که آنچنان لزومی برای بیانشان احساس نمی‌شد.
انگار، نویسنده خواسته بود صرفاً دین خود را به برخی افراد و برخی حوادث در دل همان پرانتزها ادا کند؛ که حوصله‌ام را سر برد و پیش از رسیدن به صفحه یکصدم کتاب، رهایش کردم.
با این حال، جملات خوب و قابل‌تاملی از ابوالمشاغل را برای خود به یادگار -یادداشت کردم و - نگه داشتم.
        

          نمیدونم چی بگم.
ابوالمشاغل دوست داشتنی و عزیز و مقدس بود.
دوست داشتم تمام جملاتش رو هایلایت می‌کردم.
تقریبا دو ماه باهاش زندگی کردم و دلم هم نمیومد تمومش کنم.
ابوالمشاغل یه پدر پخته بود بعد از ابن مشغله.
پیشنهاد میکنم اول حتما ابن مشغله و بعد ابوالمشاغل رو بخونید.
این کتاب پر از اعتراف شیرین و دردناک بود.
کتابی که به اندازه لیاقتش مشهور و معروف نشد...
        

          وقتی در مورد مسایلی می نویسی که دیگری شاید ننویسد و یا حتی فکر نوشتنش هم به ذهنش خطور نکند و البته تو هم نادر ابراهیمی باشی، نتیجه اش می شود این کتاب. جلد 2 است ولی من اول این جلد را خواندم.
        

          حسام‌زاده‌س دیگه؛ همین‌جوری دیوونه‌س؛ عاشق که می‌شه دیوونه‌تر. این شکر چون کنیم که دیوانه‌ایم ما! پا شدم رفتم تمام کتابای نادر ابراهیمی رو به می‌خواهم بخوانم اضافه کنم، کتابا از ۲۲ تا شد ۶۳ تا. البته دیدم تموم نمی‌شه و وسطش دست کشیدم ولی نیت بر اینه که «به عدد مره». احتمالاً یه ذره معتدل بشم و برم برشون گردونم به همون ۲۲ تا، عین آدم می‌خواهم بخوانم‌ها رو تک‌تک اضافه کنم. ولی خلاصه اینکه نشر ترجمان علوم انسانی یه کتاب داره «چگونه درباره کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم، حرف بزنیم»، حالا جالبه من همین کتاب مذکور رو هم نخوندم! با اینکه نمی‌دونم دقیقا چی می‌گه، ولی این یادداشتم نسبت به نادر ابراهیمی، همین حال و هوای عنوان این کتاب رو داره. من یه کتاب هم از این نویسنده نخوندم، ولی نمی‌دونم چه رازیه که با همین سه چهار تا بریده‌کتاب‌هایی که ازش خوندم، از تمام نویسندگان بیشتر دوستش دارم و نویسنده‌های دیگه به چشمم نمی‌آن. جوگیر نیستم؛ حداقل توی ادبیات؛ ولی نادر ابراهیمی واقعاً فراتر از یه نویسنده‌س. بعضی قسمتای کتاباش نیازه هر‌چند‌وقت‌یک‌بار مرور و تثبیت بشه و مدام تذکر بده. چندین مدته از ارادتمندانش شدم؛ اما این ذوق و وجد یهویی و عجیب‌غریب حاصل بریده‌ایه که دوستی از این کتاب برام فرستاده (که در آینده می‌ذارمش) و برای همین زیر این کتاب دارم یادداشت می‌نویسم؛ از طرفی همین کتاب رو از نویسنده دارم فعلاً... اما همون که گفتم... خوندن کتاباش رو نیت کردم به عدد مره. این آقا فوق‌العاده است... نادره... النادر کالمعدوم.