دیشب بعد از ارتباط نگرفتن با کتابِ علیه تربیت فرزند، رفتم که از کتابخونه یه کتابِ تربیتی_معلمانه‌ی دیگه بردارم.
قرعه به کتابِ راستی افتاد: زندگی پای تخته سیاه

فکر می‌کردم نکته‌های تربیتی یا کلاس‌داری خوبی برام داشته باشه یا بتونم ازش ایده‌ای بگیرم، اما کل سیصد صفحه‌ی کتاب چی بود؟

دوست نداشتن دانش‌آموزان ضعیف
ستایش دانش‌آموزان درسخون
حتا انصراف از مدارس دولتی و کار توی مدارس غیرانتفاعی برای نداشتن دانش‌آموز ضعیف
مهارت‌های کلاس‌داری؟ گریه کردن و بیرون رفتن از کلاس، یا تشرهایی که خود نویسنده اعتراف می‌کنه تاثیری نداشتن یا این‌که از ترس دانش‌آموز و اینکه کلاس از دستشون در بره بی‌نظمی‌ها رو به روی خودشون نمی‌آوردن.
سکوت و قبول هر ظلمی که بهشون توی مدرسه و اداره میشه. از برنامه‌های کلاسی داغون بگیر تا گرفتن حق‌التدریس نصف بقیه‌ی همکارها و حقوق بازنشستگی خیلی کمتر.
عدم تعامل با کادر مدرسه و خانواده‌ها و مسائل اجتماعی که اسمش رو می‌ذارن کنجکاو نبودن. که اصلا پذیرفته نیست. معلم باید با همکاران و‌ خانواده و حتا اجتماع تعامل خوب و‌ مثبت داشته باشه.

نمی‌دونم با چه هدفی این کتاب نوشته شده اما مسلما نمی‌شه به عنوان یک کتاب از تجربیات معلمی بهش نگاه کرد و ازش یاد گرفت.

مسلما خوندنش رو پیشنهاد نمیکنم، فقط چندتا هایلایت ازش دارم که خوندن همون‌ها کفایته. :/
      

        این کتاب رو وقتی دبیرستان بودم خوندم‌. به عنوان یک رمان نوجوان بسیار جذاب، روان و قابل تامل‌ بود.
تا صفحه‌ی آخر شما رو با خودش همراه می‌کنه و در خلال داستان اطلاعات خوبی درباره اوتیسم به یک نوجوان خواهد داد.
خیلی دوست دارم مجددا بخونمش. 🥲❤️
      

        من، دلداده‌ی این مجموعه‌ام اما جلد ششم آن‌چنان که باید و  مثل جلدهای قلب به دلم ننشست.
نویسنده در این جلد خیلی پررنگ بود.
پرش‌های زیاد، اطلاعات کوتاه و‌ گذرا و بعدا بعدا‌های ابراهیمی زیاد بود و‌ باعث‌ می‌شد نتونم تمرکز کنم و غرق در روایت بشم. به همین دلیل این اولین جلد از هفت جلد هست که چهار ستاره می‌شه.
اما قلم ابراهیمی هم‌چنان جذاب و داستان زیباست.
به امید جبران در جلد هفتم و آخر...
      

        انگار که در محضر پدربزرگی نشسته بودم‌ و از روزگار برایم سخن می‌گفت.
سرگذشتِ "آتش‌، بدون دود" که از موردعلاقه‌ترین‌هایم هست در این کتاب برایم بسیار جالب بود.
و قیاس‌های ابن مشغله و‌ ابوالمشاغل در بخش‌هایی از کتاب توجه‌ام را به خود جلب کرد که گذر زمان و روزگار درست است که انسان را از زوایایی تغییر می‌دهد اما عامل تخطی از اصول نخواهد بود اگر راسخ باشی و معتقد...
      

        اسم کتاب و توضیحاتش گولم زد.

فکر می‌کردم راجع به اوضاع اجتماعی و سیاسی ایران باشه اما اول اینکه خاطرات "بین دو جنگ جهانی" نبود و بعدش بود.
در ثانی، کلا راجع به خاطرات شخصی نویسنده و مدرسه‌ش و اردوها و سفرهاش بود و همه‌شون هم با غیرایرانی‌ها.
فقط هر از گاهی برای این‌که یادش نره کجاست یه جمله‌ی ایرانی‌ها خیلی با فرهنگن، یا خیلی مهمان‌نوازن می‌نداخت وسط

یه چند جایی هم اسم شاه‌ و شاه‌جوان و شاهدخت و سایر ترکیبات شاه اومده بود.
      

        کتاب رو صوتی گوش کردم، بنظرم برای یه‌بار خوندن جالب بود.
به‌نظر میاد نویسنده علاقه‌ی زیادی به غافلگیری داره و‌ هر از چند صفحه یک شوک به خواننده وارد می‌کنه تا اجازه نده خواننده خوابش ببره.
هرچند داستانِ خارق‌العاده‌ای نبود.
      

        خب، استونر تموم شد.
 تا حدود صفحه‌ی ۱۰۰ هم‌چنان منتظر یک اتفاق خارق‌العاده در زندگی استونر و روند کتاب بودم و خیلی جاها رو تند می‌خوندم که به اون نقطه‌ی عطف برسم.
اما دیدم نه! اتفاقا رسالتِ استونر اینه که همین کرختی، یک‌نواختی و ناکامی رو‌ به تصویر بکشه.
بعد از این کشف تونستم باهاش همراه بشم و حتا کم کم درکش کنم.
این‌که تا یک کورسوی امید در دل ما و‌ استونر جوونه می‌زد باید در هول‌ و و‌لای خراب شدن و از دست دادنش می‌افتادیم، یک واقعیت بود.
همون طور که در شادترین لحظه‌های خودمونم، ته دلمون ترس و اضطراب از دست دادن وجود داره.

به هرحال، کتاب جذاب و پرکشش که نه، اما کتاب دوست‌داشتنی‌ای بود که شاید دوباره بخونمش، این‌بار صبورتر، بی‌توقع‌تر...
      

        انه کان ظلوما جهولا که فرمودند، در این کتاب هویداست!
سرم از این همه وحشی‌گری در نوسانه و باورم نمی‌شه که این صد و اندی صفحه گزارشی از یک اتفاق است نه یک داستان تخیلی!
ظاهرا حماقت انسان حد و مرزی نداره.
و تنها توجیه مردم در قبالِ وحشی‌گری‌هاشون :" تحت تاثیر بقیه قرار گرفتم." همین...

اما، در کنارِ مظلومِ بارز این داستان، آدم مظلوم شکنجه‌شده‌ی دیگری هم بود، همان‌طور که با مرگ هر مرد زنی عاشق می‌میرد، آن‌روز "آنا" هم مرد...
      

        مجموعه‌ای از چند داستان کوتاه که در همه‌ی آن‌ها شرح اوضاع سیاسی اجتماعی و تفاوت‌ طبقات جامعه به چشم می‌خوره.
اما، از نظر من فقط دو داستان این کتاب از دید "داستانی" جذاب و پرکشش بودند، بقیه صرفا روایتی ساده از یک اتفاق بنظر می‌رسیدند و برای من جذاب نبودند.
اما فضاسازی و شخصیت پردازی عالی بود.
      

        کتابی‌ پر از جملات قشنگ و زیبا برای کسانی که می‌خواهند هایلات‌های کتابشان را روی استوری‌های اینستاگرام قرار دهند.
اما به عنوان یک کتاب، سیر یکنواخت و بدون فراز و‌ فرود، مونولوگ‌های تکراری و‌ طولانی، و کمی کسل کننده.
برای من دوست‌داشتنی و جذاب نبود، اما به جان کسانی که طرفدار جملات قصارِ روان‌شناسانه هستند خواهد نشست.
      

        همه عباس معروفی رو به شاهکارش یعنی سمفونی مردگان می‌شناسیم، کما اینکه سال بلوا هم یک شاهکاره!
داستانِ دختری به اسم نوش‌آفرین (نوشا) و عشق ممنوعه‌اش‌.
معروفی توی این کتاب خیلی قشنگ و زیبا به محدودیت‌هایی که به زن‌ها تحمیل می‌شه می‌پردازه و یک عشق متفاوت رو به تصویر می‌کشه.

      

        دربرابر این حجم از زیبایی و جذابیت، فقط سکوت می‌کنم.


      

        دربرابر این حجم از زیبایی و جذابیت، فقط سکوت می‌کنم.

      

        داستان یک تبعیدیِ خودخواسته‌ست که در پاریس زندگی می‌کنه و توسط شخصی به اسم پروفت به قتل می‌رسه.
در این هنگام فاوست مورنائو و سرخپوستِ بر فراز آشیانه فاخته (شبیه به نکیر و منکر) اونو مجبور به بازگویی سرگذشتش می‌کنند.

      

        کتاب جستارهایی درباره‌ی حکومت کمونیسم و تاثیرش بر روی زندگی مردم یوگسلاوی سابق هست ولی نه از دید تاریخی/سیاسی و چیزهایی که کارشناسان و قدرتمندان می‌گن!
زندگی با کمونیسم در پایین‌ترین و مهم‌ترین سطحش! در زندگی روزمره و از دید زنان‌
نگاه از "پایین" به مسائل.
البته، نکته‌ی جالب و تلخ کتاب این بود که گرچه ما حکومت کمونیستی نداریم، اما با نوشته‌های این کتاب و تجربیات زنان اروپای شرقی همزاد پنداری خواهیم کرد