سلامٌ علیٰ قاسم ابن الحسن

چه لذت‌بخش بود چند صباحی هم‌مسیر شدن با فرزندان امام حسن مجتبی علیه‌السلام در رکاب عمو و مقتدایشان، اباعبدالله الحسین علیه‌السلام. از مسیر میان نخلستان‌های مدینه و کوچه‌ی بنی‌هاشم، از مسیر مدینه تا مکه و احرام بستن در کنار خَیرَ خلق الله و مناجات‌های شبانه در مسجدالحرام، از مسیر مکه تا کربلا و خود را آماده کردن برای جانبازی در رکاب عمو و سرفرازی در نگاه پدر، از مکالمات شیرین میان برادران و عموزاده‌ها، با مادر، با عمو عباس، با عموحسین ...، با کوچک و بی‌ارزش شدن دنیا در نظر و اعجاب از تزویر و بدعهدی تکرارشده، و در نهایت چشیدن شهد شیرین احلیٰ من العسل.
      

        چه حیف که تمام شد ... 
و چه پایان قابل پیش‌بینی، و در عین حال غیرمنتظره‌ای!

روایتی داستانی از کوچه‌پس‌کوچه‌های جنوب تهران دهه‌ی ۱۳۱۰ هجری شمسی. به نحوی خواننده را همراه خود می‌کند که پس از چند روز، خود را جزوی از اهالی آن محله و در آن زمان می‌پندارد و پس از اتمام آن، دوست دارد سری به آن حوالی بزند و تمام آنچه خوانده را باری دیگر با چشم خود مرور کند.

تکه‌هایی از یک پازل نفسگیر که به مرور، خواننده با قرار گرفتن هر یک از اجزای آن در جای خود، از انسجامی که به تدریج شکل می‌گیرد حیرت‌زده و البته مشعوف می‌شود. گاهی هم با یادآور شدن بخشی از ماجرا برای او  که مربوط به بخشی دیگر از چند فصل پیش است، به خنده‌ای از سر اعجاب واداشته می‌شود.

نویسنده با اینکه همزمان دو دوره‌ی زمانی را در لابه‌لای هم روایت می‌کند و باعث می‌شود خواننده هر از چند گاهی از بخشی از حوادث آینده‌ی بخش اصلی داستان باخبر شود، اما باز هم لحظات غافلگیرانه‌ای را رقم می‌زند که لطمه‌ای به این باخبری‌های به ظاهر ضدحال وارد نمی‌شود. حین مطالعه، ناگهان بخش کوچکی به ظاهر نامربوط در گوشه‌ای از داستان دیده می‌شود، اما بعد از گذشت چند فصل، ارتباطش درک می‌شود و خواننده را ذوق‌زده می‌کند.

این نوع چینش متفاوت لحظات این داستان که گاهی خواننده را برای فهم بهتر جریان داستان به عقب و جلو می‌کشاند، باعث شده که همانند سری فیلم‌های مارول به نظر برسد. در این سری فیلم به خاطر ارتباط جدایی‌ناپذیری که همه‌ی فیلم‌هایش با هم دارند، اگر کسی به جای آنکه تمام آنها را به ترتیب ببیند تا خط اصلی ماجرا را گم نکند، یکی از آنها را بدون مقدمات قبلی ببیند، به دلیل وجود این ارتباط ممزوج، شاهد لحظه‌هایی خواهد بود که برایش اصلاً قابل درک نیستند. خواننده‌ی این اثر نیز مواجهه‌ی مشابهی را دارد، پس سعی می‌کند با کمترین فاصله‌ی ممکن آن را بخواند تا کمتر مجبور به عقب گرد شود و ارتباط اجزاء داستان را گم کند. همین خاصیت باعث می‌شود که هرگز مطالعه‌ی کسل‌کننده‌ای را تجربه نکند و در هر لحظه، انتظار یک غافلگیری را داشته باشد.
      

        به نظر اینجانب، بر هر کسی که می‌خواهد از انحراف در عقیده و عمل و از تعابیر و برداشت‌های غلط از اسلام مصون باشد و علاقمند است در تمام مراحل زندگی در خط راستین آن بماند و امید داشته باشد که در نهایت همچون امام و رهبر و احیاگر خویش و تمام مسلمانان و آزادگان جهان، با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا، این دنیا را ترک کند، و در یک کلام مشتاق است با خطوط اصلی اسلام حقیقی آشنا شده و در مسیر آن قدم بردارد، لازم است که با مکتب امام خمینی نه تنها آشنا، که مأنوس شود و مطالعه‌ی این کتاب، می‌تواند مقدمه‌ای برای این مهم باشد.
      

        انقلاب اسلامی ایران که به گفته‌ی «تدا اسکاچ‌پل»، تنها انقلابی در دنیاست که آگاهانه و به‌گونه‌ای هشیارانه ساخته شده؛ و به بیان «میشل فوکو»، تنها حرکت اجتماعی است که در برابر مدرنیته قرار گرفته، طبعاً باید دارای اندیشه‌ی پشتیبانِ قدرتمند، حیات‌بخش و ریشه‌داری باشد تا بتواند اینچنین هوش از سر جهانیان بپراند. اندیشه‌ای که با وجود خلأ نظری ناشی از دوری علمای شیعه از حکومت، توانست آن را جبران کند و در عین اتکا به دانش‌های حوزوی، ساختاری جدید و راهبردی و هوشمندانه‌ای را ایجاد کند.
اما برای ساختن نظام معرفتی پاسخگو به مسائل روز انقلاب اسلامی، باید ابتدا از این اندیشه سیراب شویم و مسلط به این پایگاه فکری مستحکم و نقشه‌ی راه معمار این کالبد بشویم و سپس در این چارچوب، دست به اجتهاد جهت امتداد آن بزنیم تا دچار انحراف نشویم.
ما برای حفظ این انقلاب، به آن اندیشه‌ای که انقلاب کرد محتاجیم. اما چنان در درک عظمت آن کوتاهی کرده‌ایم که به بیان ادامه‌دهنده‌ی راه امام، این انقلاب با وجود عظمت و ابعاد و آثار عملی خود، از لحاظ ارائه‌ی مبانی فکری خود، یکی از ضعیف‌ترین و کم‌کارترین انقلاب‌ها در دنیاست.
پس راه نرفته و طولانی‌، اما پرثمر و روشنی در پیش داریم. راهی که از ایده‌پردازی و اندیشه‌ورزی در چارچوبی مشخص آغاز و به تولید علمی متناسب با نیازهای واقعی منجر می‌شود. 
      

        به نظر من هر ایرانی مسلمان، حتما باید این نامه‌ی بی‌نظیر رو بخونه تا هیچ موقع تاریخ انقلاب اسلامی، چگونگی تشکیل و لزوم آن، اهداف والامرتبه‌ی آن و انحرافات و تحریفاتی که تهدیدش می‌کند رو فراموش نکنه و خلاصه اینکه خط رو گم نکنه.
در این نوشتار جایگاه پدرانه‌ی مقام معظم رهبری در قبال امت اسلامی به وضوح دیده می‌شود.
ایشان به موازات اینکه در اولین سالگرد رحلت حضرت امام (ره)، ترسیم دقیقی از ادامه‌ی مسیر جمهوری اسلامی می‌کنند تا با این ریل‌گذاری جلوی تحریفات گرفته شود، دشمنان اسلام را که با محاسبات مادی خود خیال می‌کردند با ارتحال رهبری دنیای اسلام، می‌تواند ملت ایران را از راه امام منحرف کند و انقلاب نوپا را برچیند، ناامید ساخت و مهر بطلان را بر نقشه‌های شوم آنها و تفکر پوچ جدایی دین از سیاست زد.
در این پیام همچنین برای تک‌تک آحاد جامعه مسئولیت مشخص شده و اشاره شده که با همبستگی و وحدت و تعامل سازنده‌ و صادقانه‌‌ی دولت و ملت است که می‌توان پیشرفتی متناسب با خط امام داشت.
روح اصلی این راه، توحید در همه‌ی ابعاد، یعنی نفی عبودیت و اطاعت خیر خدا و تسلیم محض خدا بودن است که تمایز آن نسبت به رویکردهای انحرافی، با معرفی اسلام ناب در برابر اسلام آمریکایی روشن می‌شود.
اگر هر جا، تبلیغات علیه جمهوری اسلامی باعث شد دچار تردید یا سردرگمی در مسیر بشیم، یا در بخش‌هایی ناکارآمدی‌هایی احساس کردیم، ضروری می‌شود که این پیام را بازخوانی کرده و نکات آن را به صورت راهبردهای مشخص، استخراج کنیم.
اگر توجه نداشته باشیم که ما با انقلاب اسلامی، در جهان خرق پارادایم کرده‌ایم و حرف جدید داشته‌ایم، نمی‌توانیم علوم اسلامی تولید کنیم، چون در همان لایه‌‌های سخت موجود به دنبال نظریه‌پردازی هستیم، نه در پارادایم جدید و با توجه به مسائل حقیقی جامعه.
در چارچوب مکتب امام که پشتیبان پیشبرد انقلاب است، ابتدا باید اندیشه کنیم و اندیشمند داشته باشیم تا بعدها بتوانیم علم تولید کنیم و دانشمند تربیت کنیم.
      

        خواننده پس از مطالعه‌ی این کتاب، قطعاً با نگاهی متکامل‌تر و هدفمندتر پا در روضه‌های آقا اباعبدالله الحسین خواهد گذاشت. امید آن می‌رود که پس از خروج از مجالس روضه، نور این مجالس را در زندگی حفظ و بلکه تقویت کنیم و تمام لحظات زندگی‌مان، رنگ و بویی حسینی داشته باشد.
      

        در این اثر، در لحظه به لحظه‌ی تجربیات خانم زینب کبری سلام الله علیها در صحنه‌ی عاشورا و حوادث قبل و بعد از آن، در مصائبی که فراتر از طاقت است، در باصلابت، مقتدر و طوفنده بودن در عین مصیبت‌زدگی ایشان، در رسوا کردن ایادی کفر و زنده نگه داشتن پیام عاشورا و ... همراه و همسفرشان هستیم. با خواندن آن اشک می‌ریزیم، از عمق جان می‌سوزیم، به مریدی این خاندان افتخار می‌کنیم و همزمان لذت شورانگیزی نیز می‌بریم. همچنین با مواجه شدن با عمق وابستگی و محبت آسمانی میان این بانوی مکرمه با برادر بزرگوارشان آقا اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، پا در بال‌های فرشتگان می‌گذاریم و از زندان تن، رها می‌شویم.
درود به آقای شجاعی که به زیبایی، نهایت  عاطفه و اقتدار را که فقط در انسان‌های کامل و الهی دیده می‌شود را به رشته‌ی تحریر درآورده‌اند.
      

        داستانی جذاب
مناسب برای آشنایی ابتدایی با تاریخ فلسفه غرب
اما ناکافی
صرفاً می‌تونه جرقه‌ای باشه برای مطالعات عمیق‌تر در این حوزه

از جذابیت‌های داستان این بود که علاوه بر اینکه اتفاقات غیرمنتظره رخ می‌داد و روند خسته‌کننده‌ای نداشت، شاهد حضور عملی برخی از اندیشه‌های فلسفی در متن داستان هستیم.
      

        السلام علیک یا صاحب الزمان، یا بقیة الله فی ارضه