صحبت از خانواده امام حسن در نسبت با ولایت پذیری آنه نسبت به امام حسین است. در طول داستان با نظرات آنها در برابر رفتار امام حسین با حاکم مدینه و هجرت به سمت کوفه آشنا میشویم. داستان بسیار زیبا و با قلمی توانا نگاشته شده است. داستان سه راوی دارد. حسن مثنی، قاسم و نفیله مادر جناب قاسم.کتاب تلاش ادبیات است برای شکست سکوت تاریخ نسبت به خانواده امام حسن و در یک کلام نشان حسن کتابی است که داستانش باعث میشود زمین نگذاریدش
        

          خیلی خوب بود..... خیلییییییی.... 
دلم با کتاب موند، نمیخواستم تموم بشه...

نشان حسن از زبان چندتا راوی بیان میشه، قاسم و حسن پسرای امام حسن ع و نفیله همسر امام. 
داستان کتاب از زمان حرکت قافله امام حسین ع از مدینه به مکه شروع میشه. جایی که امام، خانواده امام حسن ع رو هم میطلبه و اونها هم همراه میشن با ایشون.
ولی قصه، قصه ادبه......
        

          خواندن در باب حضرت حسین علیه السلام و واقعه عاشورا سخت است. اول از این‌رو که برای آنانی که اهل این دستگاه هستند و نمک خورده‌ی حضرت شده‌اند، بحث جدید چندانی در حوزه‌ی مطالعات عمومی وجود ندارد. هرچه بوده را از کودکی پای منبر و روضه شنیده‌اند.
برایشان جویده‌اند و در دهانشان گذاشته‌اند بعد هم چای روضه را پخش کرده‌اند تا برود پایین و به جانشان بنشیند.
خلاصه کنم این‌ها جماعتی هستند که از قیمه‌ی حضرتش گوشت رویانده‌اند بر بدن.
توقع مطالعه داشتن از ایشان در این باب از این رو سخت است. این‌ها هرچند نبودند که حسین ارواحنا له الفدا را یاری کنند ولی پای غمش عمر گذاشته‌اند و مو سفید کرده‌اند.
از باب دیگر هم مطالعه کردن برایشان سخت است.
باب محبت را عرض می کنم. سختشان است سر فرو برند در متون قدیمی و بخوانند آنچه گذشت را. آنچه گذشتی که قدیم‌ خیلی خشک و بی ‌رحمانه نوشته می‌شده است. آنچه گذشتی که یک دفعه در سه جمله جوان را پیر می کند. سخت است نشستن پای قلم‌هایی که یک دفعه و بی مقدمه، بدون غزل و عرض ادب، بدون این‌که زیارت وارث بخوانند و مکرر ذکر صلوات بگیرند، می‌نویسند ....و الشمر جالس علی صدر ... 
نمی شود، والله که نمی‌شود. 
خلاصه کنم پای صحبت‌های ابی مخنف، مقرم، امین، خوارزمی، شیخ عباس و ابن طاووس نشستن سخت است.
اما نوشتن در این باب به مراتب سخت‌تر هم هست.
در این چالش نویسنده باید داستانی را بنویسد که مخاطب همه‌ش را می‌داند. اصلا از هرجایش بنویسد مخاطب نه تنها آن داستان را می‌داند که داستان را از زوایای دیگر هم بلد است. بدتر این‌که داستان را خشک و خالی و تنها هم نخوانده است. داستان را با صدای آدم‌های خوش صدایی که سال‌ها تمرین کرده‌اند، در بین جمعی از عشّاق شنیده، موقع ورودش به حلقه‌ی وصل مقدمش را گرامی داشته‌اند و تکریمش کرده‌اند، پیش از شروع کامش را شیرین کرده‌اند و پس از آن هم چلو داده‌اند که یک وقت خدای نکرده مهمان مادر سادات ضعف نکند. 
خلاصه کنم، مهمان مادر سادات خیلی محترم است و از بخت بد نویسنده همه‌ی داستان را هم می‌داند.
حالا بیچاره نویسنده‌ای که بخواهد در این باب بنویسد و بیچاره‌تر آن نویسنده‌ای که  بخواهد خوب هم بنویسد.
اما کتاب «نشان حُسن» از آن کتاب‌های درست و حسابی‌ست که مخاطب کاربلد و داستان شنیده را هم می‌نشاند پای مطالعه. خانم «لیلا مهدوی» کتابی نوشته با چند راوی و حول چندین شخصیت از زمانه‌ی امام حسین علیه السلام که همه شان هم شناخته شده و آشنا هستند.
خانم نویسنده رفته است سراغ اولاد حضرت مجتبی علیه السلام و روایت آن ها را از پیش از حرکت کاروان حضرت حسین علیه السلام از مدینه به سمت مکه روایت کرده است. روایت زندگی حضرات ابن الحسن علیه السلام را در نشان حسن می توانید بخوانید و مهمان سفره‌ی حضرات بشوید.
چیزی من باب داستان عرض نکردم که احتمالا خودتان بلد هستید و در بیشتر شهرهای ایران، دو شب در دهه اول محرم را هم مهمان سفره‌ی کریم آل طاها بوده‌اید. البته کتاب بیش از این‌ها اطّلاعات دارد که به مخاطبش برساند مثلا اینکه حضرت مجتبی علیه السلام فرزندان دیگری هم حاضر در کربلا داشته است و ما در روضه‌ها از این حضرات کمتر شنیده‌ایم. روایت شامل حال «حسن بن حسن» معروف به «حسن مثنی» هم می شود.
از سوی دیگر آن خشکی که در متون قدیمی داریم و پیشتر راجع به آن نوشتم هم در اینجا خبری نیست. ما در این اثر با رمان مواجه‌ایم و نویسنده بر خلاف کتب تاریخی دستش باز بوده که از عنصر خیال هم بهره گیرد. البته به کارگیری عنصر خیال جایی در لبه‌ی واقعیت بوده و در حد فهم نگارنده‌ی این متن جایی هم از حد خارج نشده است و تحریفی در وقایع تاریخی هم صورت نگرفته است.
از سوی دیگر خانم نویسنده توانسته خیلی خوب رمانی در فضای عاشورا و کربلا بنویسد و حرمت حضرات معصومین را هم به خوبی نگه دارد. با همه‌ی این اوصاف باید از ایشان تشکر کرد. ان شاء الله که خودش و انتشارات «کتابستان» خیر ببینند. برای حال و هوای این روزها هم بسیار مناسب است. 
خلاصه کنم 
بر فرس تندرو هرکه تو را دید گفت 
برگ گل سرخ را باد کجا می‌برد
اصلاً شاید نشان حُسن همان نشان حَسَن بوده، کسی چه می‌داند؟
        

          کتاب نثر روان و سوژه بکری داره. در مورد اسامی و سرگذشتی مطالعه می کنید که چیزی ازشون نمی دونید. فضا سازی ملموس و چینش تاریخی فصل ها صحیح و به جا هستند.
        

          ابد والله ما ننسی حسینا...
خوشحالم که این کتاب را خواندم...
        

          روایتی داستانی از فرزندان امام حسن (ع) که در رکاب عمویشان امام حسین (ع) در کربلا جنگیدند
قاسم، عمرو، عبدالله و حسن مثنی به همراه مادرهایشان شخصیت های اصلی این ماجرا هستند
از نکات بسیار خوب کتاب پرداختن به مسائل بنیادین حرکت امام حسین و همچنین تا حدودی صلح امام حسن در بستر داستانی روایت ماجرا است که کار را تبدیل به ااثری ورای صرفا یک روایت داستانی کرده است
کتابی زیبا و پر از حس و آشنایی با این شخصیت های بزرگ تاریخ اسلام است
        

          رمانی که میتونه شناخت بهتری نسبت فرزندان امام حسن (علیه اسلام)
 و همسران ایشان و نقش افرینی فرزندان امام از مدینه تا کربلا

        

          هربار و در هرگوشه و کناری یاد این کتاب میوفتم، لبخند روی لب‌م میشینه...
این کتاب از اون دست کتاب‌هاست که بنظرم قندِ..‌. شیرین و دلنشین!
انقدر احترام بین اهل بیت رو قشنگ بیان کردن، انقدر جزئیات رو خوب بیان کردن که اصلا موقع خوندنش آدم متوجه گذر زمان نمیشه!
و خب نگفته‌هایی رو، خیلی خوب گفته... از حضور بقیه فرزندان امام حسن(ع) در کربلا و شهادت‌شون و...
و هرچقدر ابتدای کتاب لبخند زدیم، انتهای کتاب لحظه خداحافظی و اشک و اشک...
انگار که مدتی با نشانه های امام حسن جان همسفره بودیم و حالا وقت وداع شده باشه! انگار که از دور شهادت هرکدام از عزیزان خودمون رو نظاره‌گر باشیم... سخت و...
        

          ولی این کتاب..(:
تو لیست قلبم رفت صدر جدول!
به قدری خوشگل از خانواده‌ی امام حسن صحبت میکنه 
که نمیتونی ذوق نکنی..
        

          کتاب خوبی بود و ارزش یکبار خوندن رو داره
توضیحات خوبی هم درمورد فرزندان امام حسن(ع) نوشته بود اما می توانست درمورد امام حسن(ع)  بیشتر در میان صحبت های فرزندانشون بنویسه 
و مشکلی که کتاب داشت این بود که آخر کتاب رو خیلی زود و تند تند نوشته بود و انگار فقط می خواست زودتر کتاب رو تمام کنه  و یکی دیگر از مشکلات کتاب این بود که اکثر نوشته های داخل کتاب منبع نداشت 
        

          تموم شد ولی دلمو با خودش برد
        

          هرچند بعضی از جاهای کتاب با تاریخ متفاوت بود ، ولی لذت بردم از هنر نویسنده و زبان حال آقازاده های امام حسن مجتبی ع و اشک ریختم برای مظلومیت ارباب بی کفنمان با روایت برادرزاده هایش ...
        

          فقط میتونم بگم حتما باید خوند و بقیه هم پیشنهاد خوندنشو بدیم.
        

          کتاب خوبی بود.
از روایت سه نفره
تا نگارش متن و داستان نگاری اش
به بیان واقعه کربلا از پیش از وقوع تا هنگام جنگ از زبان فرزندان و همسر امام حسن مجتبی علیه السلام میپردازه...
هدیه خوبی برای پسران نوجوان هست

        

          رد پای پسران امام مجتبی در صحرای کربلا...
مهم‌ترین نکته برای من در رمان‌های تاریخی مذهبی، پایبندی و استناد به منابع معتبره که خانم مهدوی به خوبی رعایت کردند👌🏻
        

          سلامٌ علیٰ قاسم ابن الحسن

چه لذت‌بخش بود چند صباحی هم‌مسیر شدن با فرزندان امام حسن مجتبی علیه‌السلام در رکاب عمو و مقتدایشان، اباعبدالله الحسین علیه‌السلام. از مسیر میان نخلستان‌های مدینه و کوچه‌ی بنی‌هاشم، از مسیر مدینه تا مکه و احرام بستن در کنار خَیرَ خلق الله و مناجات‌های شبانه در مسجدالحرام، از مسیر مکه تا کربلا و خود را آماده کردن برای جانبازی در رکاب عمو و سرفرازی در نگاه پدر، از مکالمات شیرین میان برادران و عموزاده‌ها، با مادر، با عمو عباس، با عموحسین ...، با کوچک و بی‌ارزش شدن دنیا در نظر و اعجاب از تزویر و بدعهدی تکرارشده، و در نهایت چشیدن شهد شیرین احلیٰ من العسل.
        

          از خانواده امام حسن(عليه‌السلام) کمتر نقل شده، از فرزندانشون. با این وجود لیلا مهدوی خیلی‌خوب تونستن بنویسن. قلمشون فوق‌العاده قوی و تاثیرگذار هستش. 
        

          کتاب روان هست برسی شخصیت های توی کربلا که کمتر ازشون شنیدیم  از اولاد امام حسن علیه السلام از ولایت پذیری
        

          من حسینی شده‌ی دست امام حسنم! شاید همین یه جمله بهترین توصیف برای این کتاب باشه.
نشان حُسن، که البته تا قبل خوندنش همیشه اسمش رو به اشتباه نشان حَسن میخوندم و فکر میکردم این کتاب درمورد خود امام حسن مجتبی‌ع باشه.
خوشحالم که روزیم بود و ماه صفر رو با این کتاب تموم کردم. تا به حال اصلا از این زاویه به ماجرای کربلا نگاه نکرده بودم.
نشان‌حُسن شما رو با خودش همراه میکنه و می‌بره به داخل خانواده‌ی امام حسن مجتبی‌ع و با این خانواده‌‌ی غریب از مدینه همراه میشید تا به دشت نینوا برسید...
دیدگاه کتاب خیلی خاص و تک بود، داستان راوی‌های مختلف داره و ولایت پذیری رو از زبان افراد مختلف خانواده‌ی امام حسن‌ع روایت میکنه، که در نبود پدرشون تا پای جان گوش به فرمان ولی زمانشون یعنی عموی خودشون، امام حسین‌ع باقی موندند.
قلم نویسنده عالی بود و با ظرافت خاصی وقایع و شخصیت هارو توصیف کردند و حتی صلح امام حسن‌ع رو در بسطر عاشورایی توضیح دادن که فوق العاده بود.
من به شخصه جز قاسم ابن الحسن، از پسران و دختران  امام و مادرانشون چیزی نشنیده بودم. اما این کتاب به خوبی کمکم کرد که با شخصیت‌ها و مظلومیت این خانواده‌ی غریب آشنا بشم.
        

          مهر این کتاب انقدر به دلم نشست
که جوانه زد ، جان گرفت و برگ داد و سبز شد...🤍
شیرین تر از عسل 
روایت کرد زندگی ذریه امام حسنم را 
از زمانی که زنگوله های کاروان امام حسین برای سفر به کربلا ، به صدا در می آیند
پیشنهاد میدم ، بخونید و طعم این کتاب را بچشید :) 🌿
خیلی پیشنهاد میدم...