صحبت از خانواده امام حسن در نسبت با ولایت پذیری آنه نسبت به امام حسین است. در طول داستان با نظرات آنها در برابر رفتار امام حسین با حاکم مدینه و هجرت به سمت کوفه آشنا میشویم. داستان بسیار زیبا و با قلمی توانا نگاشته شده است. داستان سه راوی دارد. حسن مثنی، قاسم و نفیله مادر جناب قاسم.کتاب تلاش ادبیات است برای شکست سکوت تاریخ نسبت به خانواده امام حسن و در یک کلام نشان حسن کتابی است که داستانش باعث میشود زمین نگذاریدش
        

          خیلی خوب بود..... خیلییییییی.... 
دلم با کتاب موند، نمیخواستم تموم بشه...

نشان حسن از زبان چندتا راوی بیان میشه، قاسم و حسن پسرای امام حسن ع و نفیله همسر امام. 
داستان کتاب از زمان حرکت قافله امام حسین ع از مدینه به مکه شروع میشه. جایی که امام، خانواده امام حسن ع رو هم میطلبه و اونها هم همراه میشن با ایشون.
ولی قصه، قصه ادبه......
        

          خواندن در باب حضرت حسین علیه السلام و واقعه عاشورا سخت است. اول از این‌رو که برای آنانی که اهل این دستگاه هستند و نمک خورده‌ی حضرت شده‌اند، بحث جدید چندانی در حوزه‌ی مطالعات عمومی وجود ندارد. هرچه بوده را از کودکی پای منبر و روضه شنیده‌اند.
برایشان جویده‌اند و در دهانشان گذاشته‌اند بعد هم چای روضه را پخش کرده‌اند تا برود پایین و به جانشان بنشیند.
خلاصه کنم این‌ها جماعتی هستند که از قیمه‌ی حضرتش گوشت رویانده‌اند بر بدن.
توقع مطالعه داشتن از ایشان در این باب از این رو سخت است. این‌ها هرچند نبودند که حسین ارواحنا له الفدا را یاری کنند ولی پای غمش عمر گذاشته‌اند و مو سفید کرده‌اند.
از باب دیگر هم مطالعه کردن برایشان سخت است.
باب محبت را عرض می کنم. سختشان است سر فرو برند در متون قدیمی و بخوانند آنچه گذشت را. آنچه گذشتی که قدیم‌ خیلی خشک و بی ‌رحمانه نوشته می‌شده است. آنچه گذشتی که یک دفعه در سه جمله جوان را پیر می کند. سخت است نشستن پای قلم‌هایی که یک دفعه و بی مقدمه، بدون غزل و عرض ادب، بدون این‌که زیارت وارث بخوانند و مکرر ذکر صلوات بگیرند، می‌نویسند ....و الشمر جالس علی صدر ... 
نمی شود، والله که نمی‌شود. 
خلاصه کنم پای صحبت‌های ابی مخنف، مقرم، امین، خوارزمی، شیخ عباس و ابن طاووس نشستن سخت است.
اما نوشتن در این باب به مراتب سخت‌تر هم هست.
در این چالش نویسنده باید داستانی را بنویسد که مخاطب همه‌ش را می‌داند. اصلا از هرجایش بنویسد مخاطب نه تنها آن داستان را می‌داند که داستان را از زوایای دیگر هم بلد است. بدتر این‌که داستان را خشک و خالی و تنها هم نخوانده است. داستان را با صدای آدم‌های خوش صدایی که سال‌ها تمرین کرده‌اند، در بین جمعی از عشّاق شنیده، موقع ورودش به حلقه‌ی وصل مقدمش را گرامی داشته‌اند و تکریمش کرده‌اند، پیش از شروع کامش را شیرین کرده‌اند و پس از آن هم چلو داده‌اند که یک وقت خدای نکرده مهمان مادر سادات ضعف نکند. 
خلاصه کنم، مهمان مادر سادات خیلی محترم است و از بخت بد نویسنده همه‌ی داستان را هم می‌داند.
حالا بیچاره نویسنده‌ای که بخواهد در این باب بنویسد و بیچاره‌تر آن نویسنده‌ای که  بخواهد خوب هم بنویسد.
اما کتاب «نشان حُسن» از آن کتاب‌های درست و حسابی‌ست که مخاطب کاربلد و داستان شنیده را هم می‌نشاند پای مطالعه. خانم «لیلا مهدوی» کتابی نوشته با چند راوی و حول چندین شخصیت از زمانه‌ی امام حسین علیه السلام که همه شان هم شناخته شده و آشنا هستند.
خانم نویسنده رفته است سراغ اولاد حضرت مجتبی علیه السلام و روایت آن ها را از پیش از حرکت کاروان حضرت حسین علیه السلام از مدینه به سمت مکه روایت کرده است. روایت زندگی حضرات ابن الحسن علیه السلام را در نشان حسن می توانید بخوانید و مهمان سفره‌ی حضرات بشوید.
چیزی من باب داستان عرض نکردم که احتمالا خودتان بلد هستید و در بیشتر شهرهای ایران، دو شب در دهه اول محرم را هم مهمان سفره‌ی کریم آل طاها بوده‌اید. البته کتاب بیش از این‌ها اطّلاعات دارد که به مخاطبش برساند مثلا اینکه حضرت مجتبی علیه السلام فرزندان دیگری هم حاضر در کربلا داشته است و ما در روضه‌ها از این حضرات کمتر شنیده‌ایم. روایت شامل حال «حسن بن حسن» معروف به «حسن مثنی» هم می شود.
از سوی دیگر آن خشکی که در متون قدیمی داریم و پیشتر راجع به آن نوشتم هم در اینجا خبری نیست. ما در این اثر با رمان مواجه‌ایم و نویسنده بر خلاف کتب تاریخی دستش باز بوده که از عنصر خیال هم بهره گیرد. البته به کارگیری عنصر خیال جایی در لبه‌ی واقعیت بوده و در حد فهم نگارنده‌ی این متن جایی هم از حد خارج نشده است و تحریفی در وقایع تاریخی هم صورت نگرفته است.
از سوی دیگر خانم نویسنده توانسته خیلی خوب رمانی در فضای عاشورا و کربلا بنویسد و حرمت حضرات معصومین را هم به خوبی نگه دارد. با همه‌ی این اوصاف باید از ایشان تشکر کرد. ان شاء الله که خودش و انتشارات «کتابستان» خیر ببینند. برای حال و هوای این روزها هم بسیار مناسب است. 
خلاصه کنم 
بر فرس تندرو هرکه تو را دید گفت 
برگ گل سرخ را باد کجا می‌برد
اصلاً شاید نشان حُسن همان نشان حَسَن بوده، کسی چه می‌داند؟
        

          کتاب نثر روان و سوژه بکری داره. در مورد اسامی و سرگذشتی مطالعه می کنید که چیزی ازشون نمی دونید. فضا سازی ملموس و چینش تاریخی فصل ها صحیح و به جا هستند.
        

          ابد والله ما ننسی حسینا...
خوشحالم که این کتاب را خواندم...
        

          روایتی داستانی از فرزندان امام حسن (ع) که در رکاب عمویشان امام حسین (ع) در کربلا جنگیدند
قاسم، عمرو، عبدالله و حسن مثنی به همراه مادرهایشان شخصیت های اصلی این ماجرا هستند
از نکات بسیار خوب کتاب پرداختن به مسائل بنیادین حرکت امام حسین و همچنین تا حدودی صلح امام حسن در بستر داستانی روایت ماجرا است که کار را تبدیل به ااثری ورای صرفا یک روایت داستانی کرده است
کتابی زیبا و پر از حس و آشنایی با این شخصیت های بزرگ تاریخ اسلام است
        

          میزان رابطه ولایت پذیری خانواده امام حسن علیه السلام نسبت به امام حسین علیه السلام بیان شده و اینکه کدام یک از فرزندان حضرت مجتبی در سفر به کوفه امام حسین را یاری کردند و ایشان را تنها نگذاشتند، هر کدام روایت را از زبان خود بیان می‌کنند.
        

          رمانی که میتونه شناخت بهتری نسبت فرزندان امام حسن (علیه اسلام)
 و همسران ایشان و نقش افرینی فرزندان امام از مدینه تا کربلا

        

          هربار و در هرگوشه و کناری یاد این کتاب میوفتم، لبخند روی لب‌م میشینه...
این کتاب از اون دست کتاب‌هاست که بنظرم قندِ..‌. شیرین و دلنشین!
انقدر احترام بین اهل بیت رو قشنگ بیان کردن، انقدر جزئیات رو خوب بیان کردن که اصلا موقع خوندنش آدم متوجه گذر زمان نمیشه!
و خب نگفته‌هایی رو، خیلی خوب گفته... از حضور بقیه فرزندان امام حسن(ع) در کربلا و شهادت‌شون و...
و هرچقدر ابتدای کتاب لبخند زدیم، انتهای کتاب لحظه خداحافظی و اشک و اشک...
انگار که مدتی با نشانه های امام حسن جان همسفره بودیم و حالا وقت وداع شده باشه! انگار که از دور شهادت هرکدام از عزیزان خودمون رو نظاره‌گر باشیم... سخت و...
        

          ولی این کتاب..(:
تو لیست قلبم رفت صدر جدول!
به قدری خوشگل از خانواده‌ی امام حسن صحبت میکنه 
که نمیتونی ذوق نکنی..
        

          هرچند بعضی از جاهای کتاب با تاریخ متفاوت بود ، ولی لذت بردم از هنر نویسنده و زبان حال آقازاده های امام حسن مجتبی ع و اشک ریختم برای مظلومیت ارباب بی کفنمان با روایت برادرزاده هایش ...
        

          من حسینی شده‌ی دست امام حسنم! شاید همین یه جمله بهترین توصیف برای این کتاب باشه.
نشان حُسن، که البته تا قبل خوندنش همیشه اسمش رو به اشتباه نشان حَسن میخوندم و فکر میکردم این کتاب درمورد خود امام حسن مجتبی‌ع باشه.
خوشحالم که روزیم بود و ماه صفر رو با این کتاب تموم کردم. تا به حال اصلا از این زاویه به ماجرای کربلا نگاه نکرده بودم.
نشان‌حُسن شما رو با خودش همراه میکنه و می‌بره به داخل خانواده‌ی امام حسن مجتبی‌ع و با این خانواده‌‌ی غریب از مدینه همراه میشید تا به دشت نینوا برسید...
دیدگاه کتاب خیلی خاص و تک بود، داستان راوی‌های مختلف داره و ولایت پذیری رو از زبان افراد مختلف خانواده‌ی امام حسن‌ع روایت میکنه، که در نبود پدرشون تا پای جان گوش به فرمان ولی زمانشون یعنی عموی خودشون، امام حسین‌ع باقی موندند.
قلم نویسنده عالی بود و با ظرافت خاصی وقایع و شخصیت هارو توصیف کردند و حتی صلح امام حسن‌ع رو در بسطر عاشورایی توضیح دادن که فوق العاده بود.
من به شخصه جز قاسم ابن الحسن، از پسران و دختران  امام و مادرانشون چیزی نشنیده بودم. اما این کتاب به خوبی کمکم کرد که با شخصیت‌ها و مظلومیت این خانواده‌ی غریب آشنا بشم.
        

          روایتش برای من جذاب بود
اینکه با فرزندان امام حسن آشنا شدم...
        

          روزگاران قدیم جنگ به صورت تن به تن بود
این را از گزارشات تاریخی هم می‌توان درک کرد
ماجرای کربلا و جنگ بین سپاه شوم بنی امیه با خاندان پیامبر و سیدالشهداء عليه السلام نیز از همین قانون پیروی کرد.
نکته جالب توجه در روز عاشورا رجزخوانی های اصحاب امام حسین علیه السلام هست
ظاهرا وقتی به میدان نبرد اعزام می‌شدند با صدای بلند و در قالب شعر عربی حماسی
اول خود را معرفی می‌کردند و سپس در بیان فضیلت خاندان رسالت و یا مدح و ثناء الهی زبان می‌گشودند
در میان یاران اهل نبرد امام حسین علیه السلام از پیرمرد هایی چون حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه، زهیر بن قین بگیرید تا جوانانی چون قمر بنی هاشم حضرت عباس، علی اکبر و دیگران؛ همچنین در این میان نوجوانان نیز از سهم‌خواهی نبرد در مقابل کفر و شرک بی بهره نبودند که گل سر سبد این گروه فرزندان امام حسن مجتبی علیه السلام بودند
که حدود سنی این نوجوانان که قاسم ، حسن و عبدالله و عمرو پسران امام حسن ۱۳ و ۱۴ سال بود.
رجز مشهور قاسم را شاید در روضه های دهه محرم شنیدید 
إنْ تُنْكِروني فأنا بنُ الحسنِ
سِبْط النَّبيِّ المصطفى المُؤْتَمَنِ
...
همه اینها را گفتم تا بنویسم 
کتاب "نشان حُسن" 
شرح و تفسیری از رشادت ها و تبیین زندگی نوجوانان امام حسن علیه السلام از مدینه تا کربلا را در خود جا داده است.
و سبک قلم بسیار شبیه به آثار استاد سید مهدی شجاعی هست.


        

          از خانواده امام حسن(عليه‌السلام) کمتر نقل شده، از فرزندانشون. با این وجود لیلا مهدوی خیلی‌خوب تونستن بنویسن. قلمشون فوق‌العاده قوی و تاثیرگذار هستش. 
        

          اتفاق مبارک این سالهای ادبیات داستانی ما، ورود داستان نویسان و رمان نویسان به حوزه تاریخ اسلام و اتفاق های بزرگ و سرنوشت ساز صدراسلام است.
محمد رضا سرشار با رمان آنک یتیم نظر کرده، مجید قیصری با سه کاهن، سعید تشکری و سید مهدی شجاعی با چندین کتاب راه را برای جوانان علاقمند به اهل بیت باز کردند تا سیره‌ی اهل بیت را با قالب جذابی چون داستان و رمان روایت کنند.
اما عاشورا این قلب تپنده تاریخ برای همیشه آنقدر داستان در دل دارد که بعد هزار و چهارصد سال باید سالها نویسندگان بنویسند و قلم بزنند تا دریچه‌هایی جدید به اقیانوس حسینی باز کنند.
یکی از رمان‌های جذاب این حوزه #نشان_حسن است؛ رمانی که خانم مهدوی؛ کربلا را از زاویه دید فرزندان امام مجتبی روایت کرده است، فرزندانی که ده سال است پدرشان شهید شده است و همه‌ی پشتوانه‌شان عمویی است که ولی و امام‌شان است.
نثر روان و ساده در کنار روایت‌های دلپذیر رمان را پر کشش کرده است.

        

          من رو در حالی تصور کنید که مدتی زل زدم به در و دیوار و تلویزیون خاموش و آشپزخونه به هم ریخته تا بلکه بتونم ذهنم رو جمع کنم و از این کتاب بنویسم.
به نظرم جزو معدود کتاب‌های رمان تاریخی- مذهبی است که میشه با اطمینان به همه معرفیش کرد. بدون هیچ ادعایی، بدون انبوه جملات قصار، بدون شعار و بدون هتک حرمت مقدس‌ترین‌ها شرح حال حاضرین در یکی مهم‌ترین وقایع تاریخ بشر رو نوشته.
انتخاب کلام، لحن و چند راوی برای تعریف ماوقع هوشمندانه بوده. و چه کار سختی بوده برای نویسنده تا به این نتیجه برسه. در خلال این کتاب بود که تونستم تا حدی از حال و هوای بیت امام دوم بفهمم. به واسطه این کتاب اگرچه هنوز فاصله قابل توجهی تا امام حسین داشتم، اما علی اکبر و ابالفضل رو فاصله نزدیک‌تری دیدم. شاید حتی سرم رو لای چین‌های عبای ابالفضل عباس هم پنهان کردم و بو کشیدم.
بعد کنار نفیله همسر امام حسن نشستم که مادر چند پسر رشید بود، از بزرگ شدنشون لذت می‌برد، دلش پر ذوق می‌شد و احساس آرامش داشت. همین مادر با قلبی که از فشار شرحه‌شرحه بود برای رضای خدا و همسر شهیدش، شهادت پسران نوجوانش رو تماشا کرد. 
به خاطر این کتاب درباره حسن مثنی و فاطمه بنت حسین بیشتر خوندم.
کنار قاسم نوجوان راه رفتم و با شک و تردیدهاش همراه شدم.
و برای بار چندم برام مرور شد که ولایتمداری کاری بسیار سخته. از حرف و ادعا تا عمل راه زیاده و در این راه چه چیزها که باید فدا کنی. ولایتمداری یکی از سخت‌ترین امتحان‌های الهیه.
        

          امام حسن مجتبی مظلومانه زندگی کردند و به شهادت رسیدند و خانواده شان نیز مظلومانه تر!
حداقل خودم تا به حال  به جز حضرت قاسم از هیچ کدام از اعضای خانواده امام حسن علیه السلام چیزی به گوشم نخورده بود و فرصتی شد که به جریان عظیم کربلا از نگاه خانواده مولا امام حسن علیه السلام نگاه کنم و روایت های ناگفته ای را که تا به حال خیلی به آن پرداخته نمیشد را با قلم خانم مهدوی به جان بسپارم.
        

          گاهی باید رفت تا ماندگار شد...
پس قافله‌ی عشق می‌رود که بماند...
که جاودان بماند!
با خواندن این کتاب درمی‌یابیم که اصلا
جمل به حُسنِ حسن جمل است و
عاشورا به قیام قاسم عاشورا...

به دور از نقد و تحلیل که بسیار گفته‌شده
و خواهدشد، خواندن این کتاب یک
پیشنهاد از طرف من است.
فرصتی دوست داشتنی که لااقل یک بار
باید به خود بدهید و آن را تجربه‌ کنید.
نشان حسن را بخوانید و سبز شوید.🍃
        

          حتی اگر در عمرمان یک رمان عاشورایی نخوانده باشیم و مهم‌تر از آن زیارت اباعبدالله نرفته باشیم، بالاخره روضه که رفته‌ایم، هیئت که بوده‌ایم، دسته سینه‌زنی و زنجیرزنی که دیده‌ایم، از چای و شربت موکب‌ها که نوشیده‌ایم. اینها که گفتم، هیچکدام مستقیم به رمان عاشورایی ربطی ندارد اما غیرمستقیم کار هر نویسنده‌ای که بخواهد برای اباعبدالله و واقعه کربلا رمان بنویسد را سخت می‌کند.
به نظرم یک نویسنده اگر می‌خواهد عیار نویسندگی‌اش را محک بزند باید رمان امام حسینی بنویسد. نه صرفاً به‌خاطر آنکه ارباب اجازه بدهد. آن که سر جای خودش. به‌خاطر آنکه مخاطب رمان عاشورایی، خاص‌ترین مخاطب کتاب‌خوان دنیاست. مخاطبی که عاشورا را از همان بچگی زیست کرده و تا روزی که زنده باشد زیست می‌کند. در روضه‌های خانگی، در حسینیه‌های شلوغ، در صف زنجیرزنی، پای روضه قبل مداحی و وسط گریه‌های مداح.
برای مخاطب رمان عاشورایی حرف جدید زدن کار سختی است.
اما با همه این سختی‌ها اگر لطف اهل بیت باشد باز هم همیشه چیزی پیدا می‌شود که به دل مخاطب کتاب عاشورایی بنشیند. یکی‌اش همین «نشانِ حُسن». یک کتاب بی‌ادعا که مثل پیرغلام‌های اباعبدالله است. هم شور دارد، هم شعور. نشان حُسن رفته سراغ آدمی که در کربلا حرفش را شنیده‌ایم و اصلاً یک شب روضه مال اوست. اسم قاسم که می‌آید پشت بندش «احلی من العسل» هم می‌آید. اما چند نفرمان می‌دانستیم کریم اهل بیت (علیه‌السلام) غیر از قاسم چند شیربچه دیگر هم برای جان‌فشانی برای برادرش تربیت کرده است؟ در واقع نشان حُسن ماجرای خانواده و فرزندان امام حسن  است در کربلا. از زمان مرگ پسر ابوسفیان تا روز عاشورا.
آدم موقع خواندن نشانِ حُسن کیف می‌کند وقتی از خرده‌ماجراهای خانواده امام حسن باخبر می‌شود. نه اینکه نویسنده بخواهد حرف‌های تکراری بزند یا خودش را درگیر ماجراهای خاله‌زنکی و دم دستی بکند. گفتم که. نشان حُسن مثل یکی از پیرغلام‌های اباعبدالله است. فقط شور خالی نیست، سراسر شعور است. ادب در این کتاب موج می‌زند. جنس این ادب هم صرفاً از جنس ادب فامیلی و رابطه خانوادگی نیست؛ از جنس شناخت است. آدمی که امام نیست، یک امام‌زاده معمولی است. اما تمام همّ و غمّش این است که با تمام ضعف‌ها و کمبودهایش می‌خواهد برای امامش همه جوره قدم بردارد. معیار همه چیز زندگی‌اش امام است با اینکه می‌داند او کجا و امامش کجا. امامی که عمو هم هست!
لیلا مهدوی در داستانش، با انتخاب سه راوی، همه قضایای این خانواده را تا جایی که توانسته پوشش داده است. نفیله، همسر امام حسن و مادر قاسم، حسن مثنی پسر دوم امام حسن و قاسم پسر کوچکتر امام حسن سه راوی این داستان هستند و چه انتخاب خوبی کرده است که برای هر کدام در ابتدای فصل، عنوانی انتخاب کرده است؛ آفتاب و ماه و آیینه.
در نشانِ حُسن، امام حسین را کمتر می‌بینیم. اتفاقات و داستان‌هایی را می‌خوانیم که کمتر از آن سراغ داشته‌ایم. نسبت‌های خانوادگی که تا پیش از آن کشفشان نکرده بودیم و کسی به ما نگفته بود. بعد خواندن نشانِ حُسن روضه مسلم برایمان جور دیگری معنی می‌شود. وقتی می‌فهمیم که مسلم، شوهر خواهر اباعبدالله بوده. از حواشی ماجرای مسلم نمی‌گویم، خودتان در رمان بخوانید. یا اینکه اولین ازدواج فامیلی در میان اهل بیت، میان حسن مثنی و فاطمه دختر امام حسین در میان راه کربلا بوده است. کتاب از این چیزها کم ندارد. آدم وقتی نشان حُسن می‌خواند حبّش به اهل بیت بیشتر می‌شود.
اما این حب همینطوری نیامده. نویسنده نیامده با کلمات احساسی و گرته‌برداری از عبارات خیالی و شعرگون حال مخاطبش را عوض کند. زحمتی را که نویسنده کشیده هم از اتفاقات تاریخی جدید و فراوانی که در داستان آورده می‌توان فهمید هم از جزئیات تاریخی که در کارش دیده می‌شود. از توصیف‌ها و عباراتی که آورده است، از زبان و لحنی که به کار برده است. 
نشانِ حسُن نه سنگین و عصاقورت داده حرف می‌زند نه سانتی‌مانتال و اغراق شده. زبانش شسته‌رفته است، حشو و زوائد ندارد، ادب دارد، هم با مخاطب صمیمی است هم حرمت اهل بیت را نگه داشته است. اینها چیز کمی نیست. زنانگی‌اش هم به‌جا است. نه بوی فمینیسم اسلامی می‌دهد نه شعارزده و سطحی است.
نویسنده فقط با توصیفات تاریخی، کارش را جلو نبرده است، بلکه این فهم تاریخی است که در کتاب وجود دارد. نویسنده به همه آدم‌هایی که در داستانش آمده فرصت حرف زدن داده است حتی اگر آن حرف‌ها به مذاق ما خوش نیاید . عقلانیت شیعی در کنار مسئله ولایت خوب و درست از کار درآمده است.
نشان حُسن کتابی است که مخاطب خاص عاشورایی‌خوان را می‌تواند راضی کند. نشانِ حُسن خودش یک تنه هیئت است. می‌شود با یک پرچم و کنج خلوتی و رمان نشانِ حُسن، برای اباعبدالله عزاداری کرد. هیئتی که هم تحلیل خوب به آدم می‌دهد و هم به وقتش اشک آدم را در می‌آورد.
راستی شما هم مثل حس کردید این کتاب را می‌شود نشان حَسن هم خواند؟ نظرتان چیست؟