شاید کنار کتاب‌های کودکی که این روزها می‌خونیم، خیلی جای کار داشته باشد. شاید به شکلی که بتوان چند کتابش کرد با جزئیاتی بیشتر. نمی‌دونم! تکنیکالی که نمی‌تونم نظر بدم؛ متخصص که نیستم؛ ولی می‌تونم بگم که از این دغدغهٔ نادرجان ابراهیمی لذت می‌برم که به دنبال کشف و پرده‌برداری از فرهنگ ایرانی‌ه و این دغدغه رو خرد کرده و رسونده به سن کودکی و فهمیده برای این سن باید کاری کرد.
لذا خیلی دوستش داشتم و شاید باورتون نشه، ولی بخش‌هایی از این ۲۴ صفحهٔ کوتاه هم اشک ریختم.
      

        احتمالاً هر مدلی که باشید، جایی از داستان قلاب وجودتان به متن گیر می‌کند و و همراهش می‌روید؛ درون‌گرا باشید یا برون‌گرا، شیطون و بازیگوش باشید یا منزوی، عصبی و پرخاشگر باشید یا آروم و مهربون.
اگر هم با هویت و معنای زندگی و چیستیِ خودتون دست و پنجه نرم می‌کنید، جای‌جایِ داستان قلاب‌تان گیر می‌کند و همراه می‌شوید.
هم می‌خندید و هم گریه می‌کنید. جاهایی از ته دل می‌سوزید و جاهای آخیش عمیقی می‌کشید.
برای واقعی دوستش داشتم و از دنیای خودم جدا شدم و به دنیای خودترم پیوستم =)
      

        صرفاً خیلی تند بود و بدون دلیل. اذیتم کرد.
      

        خیلی کتاب خنگ و بامزه‌ای بود. اولین مواجههٔ من با شعر خنگ بود؛ برای همین خیلی دوستش داشتم.
ظاهر کتاب هم برام پسندیده بود.
      

        به درد این می‌خوره که جلوی پدر و مادر استفاده بشه 😅
ویرایش و جمله‌بندیِ کتاب افتضااااااااحه. یک صفحهٔ کامل، یک جمله‌ست. 
      

        اگر دربارهٔ ازدواج و زندگی کمی عمیق‌تر از اتفاقات روزمره فکر کرده باشید، شاید کتاب محتوای تازه‌ای به دست‌تان ندهد که شگفت‌زده بلند شوید و بگویید «واو! چه نکته‌ای! از الان همه چیز فرق خواهد کرد»؛ ولی کتاب مسائل جالبی دارد که می‌تواند سرنخ‌های تازه‌ای به ذهن شما بدهد تا فکرهای عمیق‌تان را ادامه دهید.

      

        به نظرم افتضاح بود. هم نثرش و جمله‌بندی‌ها، هم داستان. نه نوآوری داشت، نه ویژگیِ منحصربه‌فرد و خاصی‌... 
به نظرم مسبت به سایر آثارش خیلی ضعیف بود.


البته این‌ها صرفاً احساس شخصی‌مه، نه نظر تکنیکال و رسمی
      

        گذشته می‌تواند زندانی باشد با دیوارهایی که صوت را تکرار می‌کند؛ هر صدایی که از قدم‌هایتان، حرف‌هایتان یا هر تکان‌خوردنی تولید شود، نه‌تنها ضعیف نمی‌شود؛ بلکه بعد از هربار برخورد با دیوارهای زندانِ خاطرات، بر تعدادش افزوده می‌شود. دیری نمی‌پاید که عقل در سنگینیِ این پژواک نابود می‌شود و آدم به کالبدی متحرک و خالی از روح تبدیل می‌شود.
امّا گاه انسان می‌تواند با مرور خاطراتِ ایامِ رکود و سکون یا با مرور حسرتِ فلج‌کنندهٔ خاطراتِ پویا و پرکشش‌اش، نیرویی تازه و معنایی پررنگ برای ادامهٔ زندگی پیدا کند.
در این کتاب، نویسنده به زیبایی توانسته چنین مواجهه‌ای را با کلماتش به تصویر بکشد و چنین انگیزه و توانایی‌ای را در دل خواننده/بیننده بیدار کند.
      

        مطالب قابل تأمل خوبی داره؛ ولی بیشتر کتاب ادعاهایی بود که هر چه انتظار کشیدیم، از آن‌ها دفاعی نکرد. 
البته با توجه به اینکه رسالهٔ دکتریِ نویسنده بوده و سال نوشته‌شدنش به خیلی قبل برمی‌گرده، انصافاً کار خوب و درخوری حساب می‌شه. 
      

        این رمان حول محور «شرم» شکل گرفته و کرکتر اصلی در طول داستان با این احساس دست و پنجه نرم می‌کند؛ شرمی که از گذشتهٔ او آمده. ما سایهٔ اتفاقات گذشته را بر شخصیت لی‌لا می‌بینیم و این که چطور تلاش می‌کند با وجود آن‌ها زندگیِ جدیدی را بسازد. 
این رمان رنگ و بوی مذهبی و دینی دارد؛ امّا نه از نوع دگم آن و نه برای توپاچه‌کردن (😁). یک‌طور مواجههٔ پرسش‌گرایانه‌ست و رمان تلاش می‌کند طوری پیش رود که نشان دهد نه مذهبی‌بودن شرم‌آور است و نه پرسش و شک...

در کل جالب و دوست‌داشتنی بود و آدم را غرق فضای خودش می‌کرد؛ ولی خب هم درد داشت و هم در تعویض زوایای دید، ممکنه آدم یکم اذیت بشه وسط داستان. 
      

        به طرز جالبی سعی کرده بود تا مسائل سخت فلسفهٔ هایدگر رو با زبانی ساده، در ذهن مخاطب خودش ایجاد بکنه. 
خب مسائل صرفاً طرح شدند و هیچ نوآوری و هنری در انتقالش در دل به کار نرفته بود؛ یعنی سوال‌ها یکم لخت بودند -شاید اقتضای سختیِ فلسفهٔ هایدگر باشه...
و البته ابهام جواب‌ها هم کم نبود. اگر از بیرون نظر هایدگر رو ندونی، شاید یکم گیج بشی بین مطالب کتاب که چی شد؟!
      

        خب اول از همه که نمایشنامه دوست دارم :)
بعدش این که به نظرم تنها ارزش این کتاب روایت تاریخی‌ش نیست؛ بلکه می‌شه در هر موقعیتی حسش کرد.
حتی لازم نیست در حکومتی دیکتاتوری یا در دوران گذار باشید؛ تنها کافی‌ست کمی رنج برده باشید و نتوانسته باشید از آن رنج دم بزنید -حتی رنجی از سوی خودتان که به آن معترف نشده‌ید- آن وقت این نمایشنامه به کمک‌تان خواهد آمد تا مواجهه‌ای خوب داشته باشید.

پ‌ن: اگر در مسجد گوهرشاد، روز حمله به این مسجد و زائران مولا، و روبه‌روی گنبد حرم امام رضا علیه‌السلام با بوی گلاب پیچیده در فضا و صدای سینه‌زنیِ مردمان خراسان جنوبی بخوانیدش، لذتش دوچندان می‌شود.
      

        نکتهٔ کتاب واقعی‌بودنِ ایدهٔ اصلیِ داستان بود و خیلی اون خیال و طنز معروف تری دیری توش مشهود نبود؛ ولی برای سن مخاطبش بد نبود. نکتهٔ مهم و تربیتی هم کم داشت... 
      

        خلاقانه و بامزه بود؛ ولی نکته‌ای نداشت خیلی. بیشتر سرگرمی بود
      

        این کتاب سوهانی بود بر پیکرهٔ روحِ جرم‌گرفته‌ام. با خواندن آن‌چه که بر برادلی می‌گذشت، زجر می‌کشیدم و گاهی قطره‌ای اشک همراه‌م می‌شد. 
ولی در طول این داستان خیلی زیبا و هنرمندانه مواجه می‌شیم با دنیای نوجوانی؛ مدل‌های مختلف از نوجوان‌ها، هرچند محور داستان برادلی‌ست. 
توی این کتاب به نظرم معلم‌ها و تسهیل‌گرها خیلی چیزها پیدا می‌کنند که در جعبه‌ابزار کارشان بگنجانند. 
و یک نوجوان می‌تواند شخصی باشد، جای یکی از این اشخاص و با خواندن این کتاب، زندگیِ دیگری را تجربه کند و از آن ابزارها بهره‌مند شود.
من خیلی ازش یاد گرفتم و احساسم خیلی درگیر داستان شد.