نمیدونم ایراد از من بود یا چی، با این همه تعریفی که شنیده بودم واقعا انتظار بیشتری داشتم، اما اونی نبود که باید باشه، دو بار هم پشت سر هم خوندم، اما ارتباط جدی نتونستم باهاش برقرار کنم
        

          کتابی که ارزشش رو داره.
پیشنهاد می‌کنم قلم به دست کتاب رو بخونید چون کتاب پر از اسم‌های سخت، رفت و برگشت زمانی و عوض شدن راوی‌هاست. تکه‌های داستان از هم پاشیده شده و باید با برگشتن چندین باره به صفحات قبلی، این تکه‌ها رو سر جای درستش قرار بدین. توی این مرحله‌ست که از خوندن داستان حظ وافر می‌برید.
        

          خیلی فرق می‌کنه این کتاب رو با حوصله بخونید یا تو رخت خواب، هر چقدر این کتاب رو با حوصله ی بیشتری بخونید، لذت بیشتری خواهید برد.
        

          پدرو پارامو، از اون کتاب‌های دولبه است که یا بی‌اندازه دوستش خواهید داشت و جذبش می‌شید یا بی‌نهایت به نظرتون مسخره و ضعیف و گنگ میاد.
خب پیش از خوندن از کجا بفهمید جزو کدوم دسته‌اید؟ اگر معمولا کتاب‌هارو با تمرکز می‌خونید و کلمات براتون مقدسند، طرفدار واقع‌گرایی هستید ولی با کمی تخیل مشکلی ندارید، احتمالا خوشتون بیاد ازش. :)
        

          پدرو پارامو از اون دست کتاب‌هایی هست که یا باید دوبار خوانده بشه یا با قلم و کاغذ در کنار دست
نجواهایی در مرز بین جهان زندگان و مردگان و آشنایی با دید مردمان آمریکای لاتین به مغوله مرگ
پدرو پارامو در بین مجموعه کتاب های محبوبم قرار ندارد ولی کتابی بود که حتما باید خوانده می‌شد
        

          شیوه روایت داستان، پیچیده و تا حدی غیر متعارف هست؛ 
این مسئله در عین حال هم نقطه قوت کتاب محسوب میشه، هم مطالعه کتاب رو سخت و پیچیده می‌کنه! 
طوری که خواننده باید تقلا کنه برای فهم ماجرا.
چند صفحه نقد هم بر داستان  در انتهای کتاب اضافه شده که خواندش قطعا خالی از لطف نیست.
        

          داستانی خاص و جذاب
شاید بعضی از افراد این کتاب را سخت خوان بدانند اما به نظر من کتابی ست که باید با تمرکز خوانده شود . کافیست ریسمان اصلی داستان دستتان بیاید آن وقت دیگر خودتان به دنبال کشف راز بین شخصیتهای داستان خواهید رفت.

اگر بخواهم درباره داستان بگویم لذتِ شوکه شدن اول داستان را از دست خواهید داد.
و در انتها تاکید میکنم " پدرو پارامو" را بخوانید و از ورود به دنیایی متفاوت لذت ببرید و از کلمه ی " سخت خوان" برای خود سد نسازید.
        

          اگر صد سال تنهایی رو دوست داشتین، پدرو پارامو رو هم دوست خواهین داشت.
میوتین بعداز اتمام کتاب، ویکیپدیا رو هم نگاه کنین :)
        

          کتابی مبهم و گیج کننده
این کتاب رو نصفه رها کردم اما شاید دوباره به سراغش رفتم.
به کسانی از خواند کتاب های رئالیسم جادویی لذت می برند پیشنهامی کنم 
۰۳/۱۱/۵

        

          انتظار نداشتم با چنین داستانی روبرو بشم. خوان پرثیادو در آخرین لحظات زندگی مادرش میفهمه اسم پدرش چیه و به مادرش قول میده به دیدن پدرش بره. پدرو پارامو در کومالو. در این روستا مرگ و زندگی در هم آمیخته و صدا و زمزمه های ارواح هم شنیده میشه اما ما از ابتدا متوجه این موضوع نمیشم. داستان فضاسازی خیلی کمی داره و با توجه به سبک نوشته کمی سخت خوان شده و باید کم کم و با دقت دیالوگ ها رو کنار هم بذارید تا بفهمید سرگذشت روستا و آدمها اونجا چی شده... داستان عجیبی بود
        

          هر گونه توضیح درباره این داستان، ماجرایش را فاش می کند. بخوانید و لذت ببرید. فوق العاده است. 
        

          عالی بود!

این کتاب قرضی بود، و اوایل که دوستم داده بود بخونمش حتی به خودم زحمت نمیدادم اسم کتاب رو کامل بخونم، ولی الان مطمعنم تا 20 سال دیگه هم اسم "پدرو پارامو" یادم نمیره!

درباره کتاب:
داستان این کتاب فقط درباره ی پدرو پارامو نیست، بلکه درباره ی همه ی افرادی که به پدرو وصل بودن، از خوده روستا بگیر تا زنش و بچهاش و کشیش کلیسا و حتی حیوان های روستا.
داستان گوینده های متفاوتی داره و هرگوینده ماجرا رو از زبون خودش بیان میکنه، این کتاب برای وقت گذروندن نیست و دقت بالایی میخواد، مگرنه متوجه نمیشید که داستان داره از زبان چه کسی بیان میشه.
        

          ‎جادویی در راه است!
•
‎ادبیات آمریکای لاتین در رئال‌ترین حالت ممکن هم جادویی در پس و پیش قصّه برایتان کنار می‌گذارد. جادویی که به قول مارکز «امور روزمره‌ و واقعیات عادی جاری در زندگی آمریکای لاتینی‌هاست» جادویی در کنار میز ناهار، در ایوان ِ خانه‌ها، میان سلام و احوالپرسی‌های روزانه، هنگام استراحت در گور، در پستوی مغازه‌ها، دستور پخت غذاها، پدیده‌های طبیعی، نیایش‌ها، تفکرات؛ جادویی منشعب از- و ریشه دوانده در زندگی عادی مردم.

‎حسین سناپور در کتاب «جادوهای داستان» می‌نویسد «تمام راز کار مارکز و سایر نویسندگان رئالیسم جادویی در این است که پدیده‌هایشان را طوری بباورانند که انگار واقعا اتفاق افتاده است» این حرف غلطی نیست اما راستش خود مارکز نظر دیگری دارد: «من هرگز موفق نشدم کاری انجام دهم که از واقعیت این منطقه شگفت‌انگیزتر باشد، در تمام کتاب‌های من حتی یک سطر وجود ندارد که از واقعیت سرچشمه نگرفته باشد». مارکز معتقد است هر آنچه نوشته واقعا اتفاق افتاده، فقط لغت برای توصیف عظمت این پدیده‌ها کم داشته است، در نتیجه دیگران اسم جادو روی‌ش می‌گذارند (جادو به معنای آنچه در واقعیت اتفاق نمی‌افتد) هرچند به قول سناپور مارکز همین پدیده‌ها را آنچنان خوب توصیف می‌کند که برای آدم‌ها باورپذیر می‌شود.

‎از آنجایی که ما شرقی‌ها بیشتر با آثار آمریکای لاتین ارتباط برقرار می‌کنیم _چراکه فرهنگمان ‌بر بستری از تفکرات اسطوره‌ای بنا شده است، دقیقا شبیه فرهنگ عامیانه‌ی مردمان کارائیب_ پس پیشنهاد همیشگی من برای آن‌هایی که دغدغه‌ی ادبیات دارند خواندن کتاب‌های آمریکای لاتین بوده و هست.

‎پدرو پارامو را باید به زبان اسپانیایی خواند، اسپانیایی بلدید؟ بسم‌الله. مثل من بلد نیستید؟ ترجمه‌ی احمد گلشیری را بخوانید. تاکید می‌کنم فقط ترجمه‌ی احمد گلشیری. به قول یکی از رفقا، آمریکای لاتین سخت‌خوان است، در ترجمه نباید راحت‌‌الحلقوم‌اش کرد و دست مخاطب داد؛ تمام جادوی قصه با راحت کردن ترجمه دود می‌شود. گلشیری ترجمه‌ی تمیزی از پدرو پارامو به دست‌تان می‌دهد که شاید کمی سخت‌خوان‌باشد، اما ارزشش را دارد. از طرف دیگر کاوه میرعباسی ترجمه‌ی راحت‌خوانی دارد که به نظر من آمریکای لاتینی بودن اثر را کمرنگ کرده است.

‎مطلقا هیچ چیزی از قصّه نمی‌گویم؛ فقط همین را بدانید خوان رولفو هم مثل باقی آمریکای لاتینی‌ها بهتان رو دست می‌زند و مجبورتان می‌کند برگردید و کتاب را از ابتدا بخوانید. کتاب حکایت نومیدی و اشتیاق برای نابودی‌ست. خلاصه داستان نخوانید، نقد نخوانید، ریویو چک نکنید، بروید سراغ خود کتاب

این کتاب به همه پیشنهاد نمی‌شود!
        

          سردرگمی کلافه کننده رئالیسم جادویی هیچ وقت برایم جالب نبود. این‌جا هم با چنین جوی روبه‌روییم. انگار دائم در خواب‌های پریشان غوطه بخوریم و فروشویم. درست مثل زمانی که انسان دچار افت فشار شده یا در دام تب و بی‌هوشی افتاده که رویاهای روان‌پریشانه چنگ به گریبانش می‌اندازد و هذیان می‌بافد.
از این حکایت بدان حکایت از سرزمینی که همه مرده‌اند بابت گناهان‌شان همان‌جا مانده و این می‌رود و آن می‌آید.
        

          پدرو پارامو شاهکاری از ادبیات آمریکای لاتین است که با فضای وهم‌آلود و روایت خاصش، مرز میان واقعیت و خیال را در هم می‌شکند. رولفو در این رمان کوتاه اما عمیق، داستان پسری به نام خوان پرسیادو را روایت می‌کند که به وصیت مادرش، راهی روستای کومالا می‌شود تا پدرش، پدرو پارامو را پیدا کند. اما چیزی که انتظارش را ندارد، روبرو شدن با شهری است که ساکنانش بیشتر به ارواح شباهت دارند تا انسان‌های زنده.

روایت داستان از نگاه‌های متفاوت و درهم‌تنیده ارائه می‌شود و همین ساختار شکسته، فضایی خواب‌گونه و گاه ترسناک به آن می‌بخشد. پدرو پارامو پر است از صداهایی که از دل خاک می‌آیند، خاطراتی که زنده‌اند، و گذشته‌ای که بر زمان حال سایه انداخته.

این کتاب نه‌فقط درباره یک جستجوی شخصی، بلکه بازتابی از فساد، قدرت، عشق و رنج در جامعه‌ای پوسیده است. رولفو با زبان شاعرانه و موجز خود، جهانی خلق کرده که هم کابوس است، هم افسانه، و هم نقدی عمیق بر انسان و تاریخ. اگر به ادبیات جادویی، عمیق و استعاری علاقه دارید، پدرو پارامو یکی از ضروری‌ترین خواندنی‌های شماست.
        

          شروع داستان از زبان پسری به نام "خوآن پرثیادو" هست که در جست و جوی پدری که هرگز ندیده به روستای "کومالا" مسافرت کرده: جایی که به طرز عجیبی خالی از سکنه و ساکت به نظر می‌رسه و در عین حال هیچ لحظه‌ای نیست که خوآن سر و صدا و نجوای آدم‌ها رو نشنوه.
طولی نمی‌کشه که خوآن پی ببره ساکنان این روستا مردم عادی نیستند. بلکه مردگانی آواره و بلاتکلیفن که نه به عذاب جهنم محکوم می‌شن و نه به بهشت راهی دارن؛ این‌ها تو برزخ بلاتکلیف موندن و رنج می‌کشن. چرا که هر کدوم از اون‌ها بار گناهی به دوش داره که نمی‌ذاره روحش بعد از مرگ به آرامش برسه‌.

توی این کتاب مرز واضحی بین شخصیت‌ (راوی) و اتفاق‌ها وجود نداره و به خاطر پرش‌های زمانی متعدد تو دسته کتاب‌های سخت‌خوان قرار می‌گیره. از طرفی احتمالا در سبک رئالیسم جادویی  یا سورئال قرار بگیره؟! (زیاد از معیارای این طبقه‌بندی‌ها سر در نمی‌آرم فقط بدونید با ترکیبی از واقعیت و استعاره و تخیل مواجه هستیم) سبکی که من خیلی طرف‌دارش نیستم ولی این یکی ارزش خوندن داشت!

اگه با این تفاسیر به خوندن پدرو پارامو علاقه‌مند شدین توصیه می‌کنم یه برگه کنار دستتون بذارید و اسامی و نقششون رو یادداشت کنید. چون در نهایت باید تمام اطلاعات شلخته‌ای که از کتاب به دست آوردید کنار هم بیارید تا به معنی داستان و منظور نویسنده برسید. بهتره در حد امکان بدون وقفه و با دقت خونده بشه. امیدوارم براتون مفید بوده باشه.
        

          دو بار خوندمش. جذاب بود، ولی راستش اصل قصه برام اون‌قدر جون‌دار و مفصل جلوه نکرد. بدنه‌ی روایت نحیف به نظرم اومد و بیشتر تمرکزم هم رفت برای ابعاد تکنیکی رمان: عوض شدن‌های مداوم راوی، فلاش‌بک‌ها و واگویه‌ها. دوست دارم بلندتر بنویسم درباره‌ش، اما گمونم از توانم خارجه الان. 

[بی‌ربط به خود کتاب:] احساس می‌کنم جستار خوندن باعث شده داستان‌خون ضعیفی بشم. تنبل کرده ذهنم رو و انگار اون صبری رو که برای خوندن داستان و طی شدن روند فضاسازی و شخصیت‌پردازی لازمه، از دست داده‌م. امیدوارم دوباره به دستش بیارم. :(‌‌
        

          از سخت‌خوان‌ترین کتاب‌هایی که تا الان سمت‌شون رفتم؛ اما بی‌شک فهمیدن و خوندنش از خشم و هیاهو سخت‌تر نبود. بخش اول خشم و هیاهو رو دو بار خوندم و هربار برای خوندن بخش دوم شکست خوردم. اما پدرو پارامو این‌طوری نبود و ‌تقریباً سریع تمومش کردم. 
‌
توی این کتاب مدام از راوی اول شخص می‌پریم به سوم شخص و تمرکز داستان مدام از روی یک شخصیت به روی شخصیت دیگه‌ای می‌ره. تعداد شخصیت‌ها زیاده و صحنه‌ها کوتاه و چند پاراگرافی هستن (یا حتی خیلی کوتاه‌تر). به سختی باید متوجه داستان اصلی شد.
‌
 اما سختی خوندنش شیرین بود و همین که تموم شد، تمایل زیادی داشتم که یه‌بار دیگه از اول بخونمش. اگه برای دفعه‌ی اول می‌خواید بخونیدش، پیشنهاد می‌کنم دفترچه یادداشت بردارید و اسم شخصیت‌ها رو توش بنویسید (و هر چیز دیگه‌ای که به احتمال زیاد بعداً یادتون می‌ره). 
‌
بازم تأکید می‌کنم که خوندنش سخت بود، خیلی سخت. سرگیجه‌آور بود. ولی اگه قبلاً مثل من خشم و هیاهو رو کامل یا ناقص خوندید و براتون جالب بوده، این کتاب از نظر شیوه‌ی روایت تا حدودی بهش شباهت داره اما سبک‌تر و قابل فهم‌تره. رئالیسم جادویی هم که هست و ممکنه یه جاهایی شک کنید که کی مُرده‌ست و کی زنده.
        

          .
روزی که رفتی فهمیدم دیگر نمی‌بینمت.صورتت از آفتاب عصر به سرخی می‌زد، از شامگاه خون رنگ آسمان.لبخندی نثارم کردی.روستایی را پشت سر می‌گذاشتی که بارها درباره
اش گفته بودی:«به خاطر تو دوستش دارم. اما به خاطر تمام چیزهای دیگر از آن بیزارم،حتی این خاطر که آنجا به دنیا آمده‌ام.» توی دلم گفتم:« هرگز بر نمی‌گردد.دیگر هرگز به اینجا نمی‌آید.»
        

          پدرو پارامو ، کتابی که مارکز را تکان داد و سوزان سانتاگ آن را تحسین و تمجید کرد، نوشته خوان رولفو نویسنده مکزیکی، کتابی درباره مرگ ، داستان ارواح از زبان ارواح، جان های خسته و روح های کفر زده، مردگان آمرزش نیافته، محبوس در برزخ کوملا، جادویی روایی از نفرین زدگان و تبرک یافتگان ساکن بیابانی تفته، رها شده و وامانده به حال خود، داستانی از دل جهنم، از مخروبه ای تجسم دوزخ دانته، روایتی از شر، فساد، شهوت، حرص، انقلاب و استبداد...
رئالیسم جادویی که تمام آثار هم سبک خود را به چالش می کشد...
این کتاب را فقط کسانی می خوانند که توسط روح پدرو پارامو فرا خوانده و مفتخر شده اند.

من با ترجمه کاوه میرعباسی خوندم، فایلی که موجوده از احمد گلشیری هستش.