دنیای عجیب و غریب کودکان!
انسان وقتی حسابی کودک و کوچولو ست دوست نداره غم رو درک کنه، دوست داره همش توی شادی و خوشحالی دست و پا بزنه.
دوست داره سواره ترن هوایی ای باشه که فقط بالا و بالاتر میره.
ولی اقیانوس انتهای جاده درباره ی پسرک هفت ساله ای بود که زندگیش رو غم گرفته بود. این پسر با لِتی آشنا میشه، زندگیش قشنگ میشه، شکل ترن هوایی که بالا و بالاتر میره رو میگیره، غذاهای خوشمزه میخوره، با افراد عجیب و غریب آشنا میشه، دشمن رو شکست میده، زندگیش میشه شبیه کتاب ها و داستان هایی که خونده ولی یک غم بزرگی سراغش میاد، اون با غمی که اشتباهی به وجود اومد. غمی که خود پسرک هفت ساله باعثش بود. غمی که حتی تا پیرشدن هم رهاش نکرد. ولی این غم باعث شد که زندگیش نجات پیدا کنه. 
ولی آیا نجات داده شدن ارزش یک غم بزرگ رو داشت؟
چرا انسان حاضره با غم زندگی کنه ولی زنده بمونه؟ چرا انسان وقتی دوران کودکی‌ش تموم میشه انقدر به غم تن میده و غم دیگه ازش جدا نمیشه؟
چرا انسان خودخواهه؟ :))
          

            کتاب‌های نیل گیمن همیشه پر از غافلگیری به همراه یه حس و حال وهم‌انگیز و خیالیه. 
این کتاب داستان مرد چهل ساله‌ایه که بعد از مدت‌ها به محل کودکی‌اش برگشته و اونجا خاطراتی از کودکیش رو برای ما روایت می‌کنه. خاطراتی که با روایت فانتزیش ما رو با افکار و احساسات نقش اصلی داستان بیشتر آشنا می‌کنه.

          

            نمی‌دونم چرا حس می‌کنم از کتاب‌های فانتزی خوشم نمیاد. البته عاشق هری پاترم و هر دو سه سال یک بار کلش رو می‌خونم، ارباب حلقه‌ها رو هم دوست داشتم، ولی غیر از اون، هرچی فانتزی می‌خونم به نظرم مسخره و چیپ میاد! چه این کتاب، چه مثلا دختری که ماه را نوشید و... 
از اینکه بخش جادویی فقط اسرارآمیز و سیاه باشه بدم میاد. شاید برای همینه هری پاتر و ارباب حلقه ها رو دوست دارم بقیه رو نه. 
خلاصه که این کتاب هم یه جور فانتزی مسخره است. بخش روابط انسانیش خیلی قوی و خوب در اومده و بخش اسرارآمیزش، خصوصا توصیفات اقیانوس که منو یاد تجربه ملکوت افرادی که تجربه نزدیک به مرگ داشتن انداخت، اما بخش فانتزیش مسخره و بچه‌گانه بود و تقلیدی سخیفی از مجموع کتابها و فیلمهای ترسناکی که دیدم خصوصا طالع نحس.
خلاصه که حیف اون سه ساعت وقتی که دیشب پاش گذاشتم و از خوابم زدم.
          

            و اولین کتاب سال ۱۴۰۳ خوانده شد. این شاید دومین کتابی باشد که جدیدا خواندم و در میان پیچیدگی های داستان گم شدم و سرانجام هم نتوانستم خود را پیدا کنم. 
از اوایل تا اواسط کتاب با داستانی کودکانه طرف هستید و در پی رسیدن به سوالاتی که نویسنده در خلال داستان در ذهنتان به وجود آورده خواهید بود.
گره های که منتظر باز شدن آنها هستید و باید بگویم متاسفانه هیچگاه باز نخواهند شد. مثلا هیچ وقت متوجه نخواهید شد که خانواده همپستاک واقعا که هستند ؟ چه کار می کنند؟ و نقش آنها در بوجود آمدن حوادث داستان چیست؟ چرا آنقدر مرموز هستند و ....
داستان پایان نسبتا بازی داشت و یکی از دلایل من برای دادن امتیاز کم به این مجموعه همین بود. برایم پایان بازی بود که در پایان به خود می گفتی خب که چی؟ حوادث و مجموعه اتفاقات آن در هم و برهم و بی سرو ته بود.اگر بگویند چه کتابی از نیل گیمن را دوست نداری یا پیشنهاد نمی کنی بی برو برگرد می گویم اقیانوس انتهای جاده. من عاشق کورالین بودم ، خواندن کتاب گورستان خالی از لطف نبود و لذت حاصل از آن را دوست داشتم ولی اقیانوس انتهای جاده مرا ناامید کرد.
نمی دانم شاید این کتاب را در زمان و مکان اشتباهی خوانده باشم. شاید چند سال بعد وقتی صفحاتش را ورق می زنم دوباره هوس خواندن آن به سرم بزند و بعد از آن دوستش داشته باشم.
          

            نیل گیمن یک قلم جادویی دارد.
نمی‌تونم باورش نکنم. جادویی که اون ازش سخن می‌گه متفاوت و واقعیه‌ و من رو به اون دنیای جادویی می‌بره‌ و من واقعا عاشق کتاباشم و راستش ناراحت می‌شم وقتی آدم بزرگا کتاباش رو می‌خونن و بهش می‌گن داستان خیالی! من که نفهمیدم!  یا چیزی تو این مایه‌ها. چون جادوش انگار  برای بعضی از آدم‌هاست. به هرحال که شاهکار بود کتاب‌ مثل بقیه کتابای گیمن
          

            من داستان‌های ترسناک را دوست ندارم؛ نه فیلم ترسناک می‌بینم و نه دنبال کتاب‌های ترسناک هستم، مخصوصا اگر پای خیال وسط باشد. این کتاب هم برای سلیقه‌ی من زیادی وحشتناک بود و اگر به خاطر چالش بهخوان نبود، اصلا تمامش نمی‌کردم. دقیقا مثل تمام کتاب‌های قبلی گیمن که نیمه‌کاره ولشان کردم. 
به جز این، شخصیت‌پردازی راوی را دوست داشتم و دلم برایش کباب بود، مخصوصا به خاطر رابطه‌اش با پدرش. به علاوه، خانواده‌ی همپستاک هم خیلی جالب بودند و بدم نمی‌آید باز هم در موردشان بخوانم، به شرطی که ترسناک نباشد. 
          

            داستان در فلش‌بکِ شخصیت میانسالی به هفت‌سالگی‌اش می‌گذرد. بازگشت به گذشته‌ای که گِره خورده به دنیایی وهم‌آلود و فانتزی است. با ضدِّقهرمانی نمادین و تاحدودی ترسناک. با جهانی خیالی، سرد، تاریک، غم‌انگیز و پر از نماد. گذرگاهِ ورود به این دنیا، یافتن جسدی است که در ماشین پیدا می‌شود. این داستان شباهت‌هایی به داستان کورالاین، اثر دیگر نیل گیمن، هم دارد. به نظرم کتاب بیشتر مناسب بزرگسال است تا نوجوان؛ به‌خاطر فضای سرد، سنگین و تلخی که اثر داشت، فضایی که به سختی با آن ارتباط می‌گیرم.
          

            شاید امتیاز ۳و نیم براش بهتر باشه.
من خیلی دوستش نداشتم.
بیشتر از ژانر فانتزی، حس ژانر ترس داشتم موقع خواندنش
          

            برکه‌ یا اقیانوس؟ اولش خندم گرفت اما هرچی جلوتر رفت دیگه بهش نخندیدم ̃o.O

داستان از زبان مردی ۴۰ ساله روایت میشه که بعد از مراسم عزایی که در محل زندگی کودکیش برگذار شده بود، سوار ماشین میشه تا حال و هواش رو عوض کنه. ناخوداگاه خودش رو در محله‌ی بچگیش میبینه. خونه‌ای که کودکیش اونجا سپری شده و بازهم ناخوداگاه مسیرش رو ادامه میده و به سمت خونه‌ی دوستش «لتی همپستاک» میره. مادربزرگ لتی رو می‌بینه و باهاش خوش‌وبش میکنه، سراغ لتی رو می‌گیره و در حینی که داره با مادربزرگ صحبت می‌کنه یا اطراف خونه رو میبینه؛ خاطراتی رو بیاد میاره که ما در ادامه می‌خونیم.

نثر شیرین و روانی داره و خیلی سریع پیش میره. ژانر کتاب رئالیسم جادوییه. اما اگه خیلی روی اتفاقات داستان، اینکه دلیل و توضیحات داشته باشن حساسین، احتمالاً این کتاب خیلی براتون مناسب نباشه! چون حتی بعد از تموم کردن کتاب خیلی چیزا بدون توضیح رها میشن، هرچند پایان‌بندی کتاب تا حدودی این حس بد رو رفع می‌کنه اما خیلی هم قابل قبول نیست.
مثلاً خانواده‌ی همپستاک یه خانواده‌ی عجیب و غریبن که شما در انتهای کتاب هم اونارو کامل نمی‌شناسین(ˇ^ˇ).
همچنین پراز اتفاقای عجیب و غریبه که مقدمه‌چینی یا دلیل خاصی ندارن. 
پس مجددا بگن اگه تو این حوزه سخت‌گیرین این کتاب پیشنهاد مناسبی برای شما نیست!

من بخاطر چالش بهخوان، تعریف‌ها و گزارش پیشرفتای بقیه دوستان خوندمش و با اینکه خیلی به سن من نمی‌خورد ولی آنچه باید یاد میگرفتمو از دلش کشیدم بیرون ( ^_^ ). داستان نکات ریز و درشت زیاد داشت مثلاً در مورد تربیت بچه: وقتی می‌رفت خونه‌ی دوستش با احترام باهاش برخورد میشد، نظرش رو می‌پرسیدن و احساس مهم بودن می‌کرد.
🌱گلدان ها را در جایی که من پیشنهاد کرده بودم گذاشتیم و من خیلی احساس مهم‌بودن کردم.

و از حق نگذریم پایان‌بندی داستان رو دوست داشتم. پایانی بلوغانه و بدون کلیشه.


❌⚠️احتمال لو رفتن داستان:
اینکه یک بزرگسال داستان کودکیش رو تعریف می‌کنه، بی‌اشکال نبود اما با همون وجود تفاوت دنیای کودکی و بزرگسالی خیلی مشهود بود. عملاً با اینکه خانواده‌ی بدی نداشت ولی مورد آزار اذیت جسمی و روانی قرار گرفته بود. 
یه مقدار کمی هم به این اشاره کرد که در سرگذشتش، جنسیتش هم دخیل بوده:
🌱درخواستی داشتم؛ از طرف من از پدرومادرم خداحافظی کنند، یا به خواهرم بگوید عادلانه نیست که برای او هیچ اتفاق بدی نمی‌افتد: که زندگی امن‌امان و جذابی دارد، در حالی که من مدام با فاجعه رو‌به‌رو می‌شدم. 
البته که در پایان داستان، خواهرش زندگی خوب و خوشی داره، در صورتی که زندگی خودش از هم پاشیده شده.

اینکه هرلحظه یه چیزی پیدا میشد یا یه اتفاق عجیب میفتاد که نویسنده رو از گوشه‌ی رینگ در بیاره یا داستان رو جذاب کنه خیلی خوشم نمیومد. حالا در انتهای کتاب مشخص شد که راوی خیلی از چیزها رو چون به صلاحش نیست فراموش میکنه و بایدم فراموش کنه، شاید دلیل خوبی بود اما بنظر من کافی نبود へ‿(ツ)‿ㄏ.

روند بزرگ‌شدنش رو دوست داشتم که متاسفانه بعد ازون اتفاق دیگه اطلاعات خاصی نداد (‧_‧). فقط برگشتم یبار دیگه چند صفحه اولی رو خوندم..

🌱دوران کودکی‌ام را به‌وضوح به یاد دارم.. چیزهای بدی را می‌دانستم. اما می‌دانستم که بزرگتر ها نباید بدانند که چه می‌دانم. باعث وحشتشان می‌شد. 
به این بریده‌ای که اول کتاب آورده شده بود خیلی فکر کردم، به ارتباطش با داستان. شاید به راوی ما هم به دلیل چیزهای زیادی که می‌دونست و کتابای زیادی که میخوند، هیولا می‌گفتند..
          

            یه جایی میانه داستان مخم سوت کشید! فانتزی خوان نیستم ، با ژانر فانتزی و وحشت هم فقط سلام علیکی دورادور دارم‌. در حد  دارن شان و رمان های نوجوانی از همین‌ دست _  در سال های اخیر هم چند عنوان خوانده ام و بیشتر از نشر پرتقال_... تخیل را در حد کتاب های کورنلیا فونکه دوست‌دارم ، دو جلدی اژدها سوارش ، بیشتر از این که بشود میخورد توی ذوقم! با یه لبخند کج ، دو قدم عقب میرم و میپرسم خب که چی‌‌... 

اقیانوس انتهای جاده متن روانی داشت، شخصیت پردازی ها خوب بودند ، اما داستان از دست نویسنده درآمده بود. نمادها و نقاط اتکای داستان نصفه نیمه ماندند و انگار نتوانست از آن ها استفاده کند. در انتقال هراس ، احساسات درونی و وهم انگیزی  موفق بود، اما در روایت  نه... سوال ها و آدم ها و اتفاق ها به سرانجام نرسیدند. انگار ۵۰ ، ۶۰ صفحه کم داشته باشد.
          

            داستان در مورد مردی است که به دلیلی به شهر دوران کودکی و نوجوانی اش برگشته و در اونجا با خاطرات گذشته اش روبرو می شه، در واقع بخشی از خاطرات هفت سالگی اش رو که فراموش کرده به یاد می آره. خوب چون در بخش عمده کتاب، با یک پسربچه هفت ساله همراه هستیم، اول به ذهن می رسه که با یک رمان کودک روبرو هستیم،ولی خوب، اینطور نیست، در بهترین حالت رمان نوجوان هست. داستان پر از شگفتی و نگاه کودکانه یک پسربچه هفت ساله است. این داستان، یک داستان فانتزیه پ طبیعتا در اون با موجودات تخیلی روبرو می شیم. اتفاقات عجیب داستان، برخوردهای انسانی غریب اما واقعی، توصیفات جذاب، کتاب رو پرکشش کرده. تجربه جذاب و جدیدی برای من بود. با نثر و داستانی پر از شگفتی روبرو شدم. ترجمه هم در نوع خودش خوب و روان بود. اگر رمان خوان هستین، این کتاب رو توصیه می کنم. مطمئنم می دم بعد از خواندش، حس «تجربه‌ای جدید» رو داشته باشین.
          

            چون نصفه رهاش کردم امتیازی بهش نمیدم که تاثیری روی دیگران نداشته باشه.
شاید اگر اول سبک کتاب که سورئال‌و رئالیسم‌جادویی‌ است را دیده بودم،سراغش نمی‌رفتم.تجربه نشان داده این سبک مال من نیست.
روایت کودکی است با همه ی ترس و وحشت هاش،حتی زندگی سخت و پدر و مادری که در دنیای او جایی ندارند.
اما این روایت انقدر وهم آلود و غریب است که ذهن من قادر نیست چنین فضایی را ترسیم کنه و درک کنه.
خلاصه تجربه ی خوبی نشد.  
          

            نیل گیمن در لباس کودکی هفت ساله، داستانی عمیق روایت می‌کند. تاثیرگذاری تک‌تک صحنه های داستان، غیرقابل انکار است. پیرنگ بسیار قوی و بنا به دلایل علت و معلولی فانتزی جلو می‌رود، شخصیت‌ها باورپذیر خلق شده‌اند و تم اثر بسیار قابل تامل است. ایده‌های زیادی از زبان شخصیت‌ها بیان می‌شود که مخاطب را درگیر می‌کند؛ مثل : هیچ دو آدمی روایت یکسانی از یک اتفاق ندارند.
فضاسازی ملتهب و رویاگونه‌ی اثر، به باورپذیری خطوط جانبی کمک کرده است و ایده‌ی معنایی این اثر گیمن هم که "ارزش‌مندی زندگی در دل ترس و غم" است، در تک‌تک لحظات داستان تنیده شده است و داستان، پایانش بسته است.
          

            بهترین صفتی که میشه برای این داستان انتخاب کرد "وهم آلود" است. آنقدر همه چیز در هاله ای توهم و ابهام وجود داشت که احساس می کردی در حال خواندن کتاب نیستی، بلکه داری خواب می بینی. دقیقا مثل زمانی که داریم خواب می بینیم و می دانیم داریم خواب می بینیم و همه ی این ها واقعی نیستند، اما در عین حال آنقدرها هم مطمئن نیستیم. منظورم این است که اگر این ها واقعی نیستند و در واقع داریم خواب می بینیم، چرا انقدر عمیق بر جانمان اثر می گذارند؟
          

            ژانر کتاب فانتزی 
تعلیق متوسطی داشت. فضای داستان، کاملا فانتزی و جدید.
موجودات فرازمینی و غیر عادی شاید هم منسوب به چیزی در این جهان؟! 
شخصیت سازی مناسب
فضاسازی متوسط
و درکل در ژانر خود نمره متوسط