اگر راستش را بخواهم بگویم اکنون که این یادداشت را می‌نویسم اصلا از داستان ابله به صورت کلی چیز زیادی به یاد ندارم. اما یادم هست که در لحظه خواندن از اتفاقات عجیب و غریب و غیر قابل پیش بینی که می‌افتاد لذت می‌بردم. رمان قطور و طولانی‌ای بود که هرچه می‌خواندم تمام نمی‌شد، اما لحظات خوبی را در هنگام مطالعه آن تجربه کردم و در کل فکر می‌کنم ارزش خواندنش را داشت.
        

          زنده شدن وقت‌های مرده لذت‌بخش است حالا اگر این زنده شدن با مصاحبت داستایوسکی باشد لذتش دوچندان است. ماجرای «ابله» نیز همین. لذتی دوچندان از زنده کردن زمان‌های انتظار، مسیرهای رفت‌وآمد و ساعت‌های کسالت‌بار مترو در همنشینی با خداوندگار شخصیت‌پردازی.

داستایوسکی در این داستنانش شخصیتی خلق کرده است که بعید می دانم اگر کسی آن را بشناسد تا ابد از خاطرش محو شود. قهرمانی با جزئیات فراوان و دقیق. مردی نجیب، ساده‌دل و به بیان اطرافیان ابله.

در این یک ماه گذشته، همنشینی با این مرد واقعا برایم دلپذیر بود. تضادش با اطرفیان رذیلت‌های اخلاقی را نشان می‌داد و در مواقعی که به او ظلم می‌شد کاملا با او احساس همدردی می‌کردم.

در حین خواندن داستان زیاد به این حدیث مشهور فکر کردم که «اکثر اهل بهشت سفها یا ابلهانند»؛ ساده دلانی که مردمان به خیال خود زرنگ، آن‌ها را تمسخر می‌کنند ولی آنها صرفا لبخند می‌زنند و با ساده‌دلی محبت می‌کنند. این واقعا برای من یک ایده آل است!

با این همه داستان‌های فرعی خسته کننده، بعضا حوصله سر بر می‌شدند. مانند داستان «هیپولیت» نوجوان مسلولی که زندگیش را روایت می‌کند. با این حال من مطمئنم هربار باز یاد این کتاب بیافتم پرنس میوشکین عزیز را با جزئیات بسیار به خاطر خواهم آورد و لذت همنشینی زمستانه‌ام با او در ذهنم تداعی خواهد شد.
        

          اصلا در قالب تعریف و ستاره و این داستانا نمیگنجه!
دیدی از سری کتابا انقدر لذت میبری که با وجود خوندن با سرعت نور دوست داری هیچوقت تموم نشن و تا ابد کش بیان؟🥲
        

          در تعریف و تمجید این اثر سترگ زبان قاصره. فقط می‌تونم بگم که جزء کتاب‌هاییه که پنج ستاره براش خیلی کمه. 
.
کاش دنیا پر می‌شد از آدم‌های ساده‌دل و مهربان و عاشقی مثل پرنس میشکین!
.
.
ترجمه جناب آقای سروش حبیبی واقعا مسحورکننده است. و به‌نظرم افزودن نقد "کانستانتین ماچولسکی" در انتهای کتاب فوق‌العاده باارزش بوده و به درک و تحلیل بهتر کتاب کمک شایانی کرده‌است. که این امر خود حاکی از توجه بی‌نظیر مترجم به خواننده است.
        

          ابله روایت تلخی از سرنوشت بشردر یک جهان گناه آلود، به زعم داستایوسکی است. روایت تباهی اخلاق و زندگی در سلطه ی اهریمن. پرنس شخصیتی بیگانه با قواعد اخلاقی جدید که جهانی دیگر به روسیه بازمی گردد و چون با این قواعد اخلاقی جدید همرنگ نیست ، قضاوت می شود و ابله خطاب می شود. پرنس با عقل ابزاری حاکم بر جامعه قضاوت می شود که به سمت تباهی در حرکت است، نشانه های این تباهی اخلاقی در کتاب بیشتر با پول، شهوت و فریب کاری نمایان می شوند. شخصیت های داستان ، هر کدام به نوعی درگیر مسائلی چنین هستند. 
پرنس که تنها بازمانده ی تباری کهن و نجیب است، نمی تواند با قواعد جامعه جدید کنار بیاید و تباه می شود. شخصیت های دیگر هم به همین ترتیب، ایپولیت ، راگوژین ، ناستاسیا و آگلایا . داستایوسکی ، هیچ سرنوشت دیگری را در این زوال اخلاقی ممکن نمی داند. یک پیش بینی سیاه.
آذر 1397
        

          چقدر همه شخصیت ها (بجز شاهزاده میشیکین) نابالغ بودن ... این نظر اولیه ام بود ولی جلوتر متوجه شدم خود میشکین هم دچار ناپختگی هست که باعث میشه چهارچوب مشخصی برای زندگی و تصمیماتش در زمینه ارتباطاتش نداشته باشه. البته نباید تاثیر بیماری صرع رو بر شخصیت میشکین نادیده گرفت؛ آسیبی که صرف فقط به مغز می‌زنه قابل توجهه

.

یاد کتاب/ مضمون بازی های اریک برن افتادم که آدم ها دست به بازی های مختلف می‌زنند تا فقط (نوازش بگیرند) بالغ نباشند ... نوازش میشکین آدم خوب بودن و نجات دیگران بود حتی به قیمت نابودی در هم آمیختن و غرق شدن با اونها، نوازش یکی هم مثل ناستازیا آدم بد بودن و بدجنسی کردن بود تا ثابت کند لایق خوب بودن نیست.

.

چقدر تحمل کردن شخصیتی مثل ناستازیا در زندگی واقعی سخت و فرسوده کنندست؛ ادم هایی هم مثل شخصیت های کتاب به راحتی هم‌بازی افراد هیستریک می‌شن ... بدون اینکه متوجه بشن داستان اصلا درباره اون‌ها نیست و نباید با داستان پر آب و تاب اون شخص قاطی بشن وگرنه نگون بخت میشن!
        

          می توانم گواهی بدم که تا الان بهترین کتابی بود که خوانده‌ام . چقدر جالب بود توجه به جزئیات  درسته که نصف دفعاتی که به پرنس میگفتند ابله به خاطر لباسش بود اما نصف دیگر به خاطر سادگی او بود و بعد اینکه وضعش خوب شد دیگر هیچ کس به او نگفت ابله چقدر ‌شخصیت سازی قوی بود شخصیتهای پرنس و ناستازیا و ژنرال قوی بودند کتابی بود که از خط به خط خواندنش لذت بردم واقعاقبل این کتاب میتونستم با صراحت اعلام کنم که ادبیات داستانی انگلیس قوی ترین توی دنیاست اما بعد این کتاب متوجه شدم که هر ادبیات با توجه به فرهنگ و آئین و رسوم هر کشور نوشته می‌شود و جذابیت و نوع نوشتاری خودش را دارد.نکته دیگری هم که بعد از خواندن این چند اثر  حائز اهمیت بود این  شباهت بین فرهنگ روس و ایرانی هست که گمان کنم ریشه در استعمار روسیه و شوروی بر ایران دارد یا شاید در فرهنگ ها تنیده شده شباهت‌هایی مثل مولع بودن به خویشان به حدی که دوست خود را فراموش کنی و... . شباهت های عجیبی بود که باقی باعث فاش شدن داستان می‌شود. در کل تجربه خواندن این کتاب یکی از بهترین تجربه های زندگی من در یکی از بدترین موقعیت ها بود.و واقعا رفت و پشت سرشو نگاه نکرد تا دیگه از دست رفت دخترک مظلوم ،ولی جدا از این مسائل عجب درام سینمایی میشه واقعا خیلی خفن میشه.
        

          #یادداشت_کتاب
#ابله
این دومین اثر از داستایِفسکی است که می‌خوانم. اول روی تلفظ صحیح اسمش تاکید می‌کنم که از یک استاد زبان روسی یعنی آقای آبتین گلکار حضوری پرسیدم تا دیگر نام این نویسنده بزرگ را اشتباه تلفظ نکنیم. اما درباره خود کتاب...

داستایفسکی از آن نویسنده‌هایی است که آثارش به هم مرتبط اند. نه اینکه شخصیت‌ها تکراری باشند، بلکه تفکرات مشابه نویسنده در همه آثار وجود دارد. ابله هم مثل جنایت و مکافات حول یک شخصیت مرکزی می‌گردد اما تفاوت آن با جنایت و مکافات این است که تعداد و قوت شخصیت‌های فرعی در ابله بسیار بیشتر است. نام کتاب برگرفته از صفتی است که به شخصیت اول داستان یعنی پرنس میشکین می‌دهند. پرنس دچار بیماری صرع است- بیماری‌ای که می‌گویند داستایفسکی خود در دوره‌ای از زندگی‌اش به آن دچار شده و شاید توصیفات عمیق او از حال و هوای این بیماری به دلیل تجربه زیسته‌اش باشد- پرنس از ابتدای جوانی برای درمان به سوئیس رفته و حالا با حالی نسبتا مساعد به روسیه برگشته است. حالا چرا به بیماری او در زمانی که حاد بوده صفت ابله می‌دهند، نمی‌دانم. زیرا این کلمه در زبان فارسی برای بیماران به کار نمی‌رود و مثل صفت خنگ نوعی توصیف رفتار افراد است. هرچند رفتارهای پرنس در کتاب را می‌توان به ابله بودن نزدیک دانست اما بیماری‌اش را فکر نمی‌کنم.

داستان کتاب حول مدتی از زندگی پرنس لو نیکلایویچ میشکین در روسیه می‌گذرد و روابط او با چند فرد و خانواده که هرکدام آن‌ها را می‌توان نماینده قشری از مردم روسیه دانست. شاید همین‌جا باید روشن کنم که یکی از مزایای کتاب‌های داستایفسکی بر تولستوی این است که شخصیت‌های کتاب‌های تولستوی (تا اینجا که من خوانده‌ام یعنی جنگ و صلح، آنا کارنینا و مرگ ایوان ایلیچ) فقط طبقات بالای جامعه روسیه را در بر می‌گیرند؛ اما شخصیت‌های ساخته شده توسط داستایفسکی طیف وسیعی از جامعه را پوشش می‌دهند، از نجبای طبقات بالا تا فقرای طبقات پایین، و بیشتر از همه قشر متوسط را در بر می‌گیرد. همین امر شناخت روسیه قرن 19 را برای ما آسان‌تر می‌کند.

اما فقط شناخت خوب از جامعه نیست که ابله را اثری شاخص می‌کند. درواقع این توانایی داستایفسکی در خلق و پرورش شخصیت‌هاست که در کنار ساخت صحنه‌های بدیع و پروراندن فوق‌العاده آن‌ها، او را به یک شاهکارنویس تبدیل می‌کند. او دومین نویسنده روس است (اولی تولستوی بود حین خواندن کتاب آنا کارنینا) که به من این حس را داد که می‌تواند ذهن همه انسان‌ها- جوان، پیر، کودک، زن و مرد- را به خوبی بفهمد و به خواننده نشان دهد. چنین احاطه‌ای بر انسان‌ها باعث خلق شخصیت‌های عمیق و متفاوت می‌شود. از خلق جوانان عاشق با خصوصیات مختلف تا زنان با سنین متفاوت از مادری نگران تا دختری دم بخت و بی‌تجربه تا دختری ظلم‌دیده و انتقام‌گیرنده از اجتماع و....
حال اگر این را بگذاریم کنار توانایی بالای داستایفسکی در خلق و توصیف صحنه‌های مختلف می‌بینیم چطور می‌تواند با وجود این همه توصیف، انسان را از اول صحنه تا آخر آن میخکوب کند بدون اینکه خسته شود.
نکته بارز دیگر کتاب ابله نسبت به جنایت و مکافات حس تعلیق بالای آن و غیرقابل پیش‌بینی بودن آن تا لحظه آخر است. 
پیگیری زیاد وضعیت جامعه توسط داستایفسکی حتی زمانی که در روسیه حضور نداشته است، باعث می‌شود آثار او با وجود داشتن موضوع مشابه داستان‌های قرن 19 کشورهای مختلف (یعنی مساله ازدواج جوانان اشراف) خیلی پخته‌تر از آثار امثال خواهران برونته و جین آستین باشد و به موضوعاتی عمیق‌تر هم حین داستان بپردازد مانند خدا، مرگ، دین، آزادی و ...

در کل پیشنهاد می‌کنم حتما این کتاب را بخوانید و اگر فرصت نمی‌کنید یا خواندن آثار کلاسیک برایتان سخت است، نسخه صوتی آن با صدای آرمان سلطان‌زاده را از نوار گوش کنید. بهترین ترجمه به نظر من ترجمه سروش حبیبی بود هرچند ترجمه نسرین مجیدی هم قابل قبول بود.
        

          و ابلهی که تمام شد...
تا الان هیچ نویسنده‌ی دیگه‌ای مثل داستایفسکی و هیچ گوینده‌ی دیگه‌ای مثل آرمان سلطان‌زاده نبوده که باعث بشن با تمام وجودم حس کنم که بین خطوط کتاب قدم میزنم.
و البته ترجمه‌ی سروش حبیبی که واقعا تا حالا هر ترجمه‌ای از ایشون خوندم به شدت راضی بودم.
        

          این  دید عمیق داستایوفسکی نسبت به آدم ها و داستان هاییکه هرکدومشون دارن رو خیلی دوست دارم 
        

          پرنس میشکین، مردی به ظاهر ساده‌لوح که با مهربانیِ کودکانه و صداقتی آزاردهنده وارد جامعه‌ی روسیه می‌شود، همچون آیینه‌ای تمام‌نما، ریا و فساد اطرافیانش را عریان می‌کند. داستایِفسکی در این شاهکار، تضاد وحشیانه‌ی میان "پاکی مسیح‌گونه" و "فساد دنیوی" را به تصویر می‌کشد، جایی که پرنس با وجود تمام خوبی‌اش، نه تنها نجات‌بخش نیست، بلکه خود به قربانی تبدیل می‌شود.  

نقد :
درحالی که داستایِفسکی با مهارت، شخصیت‌های پیچیده و موقعیت‌های روان‌کاوانه خلق می‌کند، برخی معتقدند طولانی‌بودن رمان و تکرار برخی مضامین فلسفی، از شدت تأثیر آن می‌کاهد. با این حال، همین جزئی‌نگاری‌هاست که عمق تراژدیِ "انسانِ خوب در دنیای بد" را نشان می‌دهد. آیا میشکین واقعاً ابله است، یا جامعه‌ای که او را طرد می‌کند ابله‌تر است؟  

چرا بخوانیم؟
اگر می‌خواهید درگیر یکی از عمیق‌ترین پرسش‌های بشری شوید: «"آیا راستی و نیکی محض در دنیای ما جایی دارد؟"» این رمانِ روان‌کاوانه، شما را تا مرز جنون و روشن‌بینی پیش خواهد برد.  

( داستایِفسکی ثابت می‌کند گاهی دیوانگی، تنها پاسخ منطقی به جهانی غیرمنطقی است!)
        

          رمان ابله اولین کتابی بود که از داستایوفسکی خوندم.به شخصه همیشه دوست داشتم آثار این نویسنده رو بخونم.اما خوندن این کتاب برای من حدود دوهفته به طول انجامید.
و باید بگم که با خوندنش واقعا گیج شدم به طوری که وسطای داستان یادم می رفت شخصی که داره زندگیشو تعریف میکنه کیه. اما باید بگم وقتی در آخر داستان یه جمع بندی کلی کردم ازش بدم نیومد.ولی باید بگم این کتاب اصلا برای کسانی که تازه میخوان کتاب خوندن رو شروع کنن مناسب نیست.
        

          کتاب عجیبی بود. شروع طوفانی ای داشت. ۵۰۰ ۶۰۰ صفحه اول مثل برق رفت جلو. پایان به شدت غیر منتظره. بعضی شخصیت ها  نحوه ورودشون به قصه و حتی داستانشون بسیار عجیب بود برام، شاید از بابت تفاوت فرهنگی و زمانی باشه ولی سلیقه من نبود و به نظرم میشد قصه بهتر جلو بره. با اینکه روسی بود اسماشون خیلی سخت نبود. خیلی چیزها میتونم بگم و به نظرم جذابیتش همینه که همین الان که تمومش کردم کلی تفسیر مختلف ازش دارم. 

        

          رمانی درباره وضعیت اشراف زادگان روس در قرن ۱۹ و اتفاقات روانشناختی و دردناکی که از دید یه شاهزاده مریض که آخرین نفر از خاندانش هست بررسی میشه. شاهزاده لف نیکلایوویچ میشکین  در زمانی که درگیر این اتفاقاته، همزمان درگیر عشق به دو دختر به نامهای اگلایا و ناستاسیا  میشه و وسط دوست داشتن این دو نفر گیر کرده و همزمان رابطه عجیبش  با شخصی به نام‌راگوژین بسیار درگیرش کرده. ابله حوصله زیادی برای مطالعه  میطلبه و  یه ذهن اروم، ولی نکات عمیق روانشناختی داخل کتاب تا مدت‌های مدید ذهن شما رو درگیر خواهد کرد.
        

          ابله داستانی بسیار پیچیده و سخت خوانه که گرچه جذابیت خاص خودش رو داره ولی به دلیل پرش های زمانی و عدم توضیح لایه های زیرین مکالمات، خواندنش کار هر کسی نیست. حتی دوست داشتنش هم کار هر کسی نیست. شخصاً احساس میکنم برادران کارامازوف دقیقاً به درجه‌ای از پختگی رسیده که ابله فاقد آن بود و به همین دلیل، برادران کارامازوف رو بسیار دوست دارم.
ولی یک چیز مسلمه : قدرت قلم جناب داستایفسکی! گرگوری پک، بعد از بازی کردن نقش آتیکوس فینچ در فیلم کشتن مرغ مقلد - به درستی - گفت که جذاب ارائه دادن یک شخصیت خوب، بسیار سخت تر از جذاب ارائه دادن یک نقش منفیه. قدرت جناب داستایفسکی در مقایسه با اکثر نویسندگان، در اینجا مشخص میشه : قادره شخصیت هایی بسیار خوبی مثل ابله و آلیوشا رو به تصویر بکشه بدون اینکه از کلیشه های معمول تبعیت کنه یا خودش دچار تکرار بشه.
        

          داستانی پر از شخصیت که اولش سرگیجه می‌گیرید از این همه اسم! 
قهرمان اصلی داستان شاهزاده میشکین است. سابقهٔ حملات صرع باعث شده بود که او ابله به نظر برسد. او پس از یک دورهٔ درمانی در سوییس پس از سال‌ها به کشور خودش برمی‌گردد. در مسیر بازگشت به روسیه و در قطار با افرادی آشنا می‌شود که سرنوشتش با آنها گره می‌خورد و تا پایان داستان با آنها همراه هستیم.
شاهزاده را ابله می‌خوانند، اما آنچه در کل داستان از او می‌بینید راستی، سخاوت، و بخشندگی است، و آنچه از دیگران می‌بینید طمع، پول‌پرستی، حسادت، توطئه‌چینی و مجموعه‌ای از صفات بد دیگر.
ماجرای داستان حول زنی به نام ناستازیا است که شخصیت پیچیده‌ و شاید متزلزلی دارد و هستهٔ اصلی داستان را شکل می‌دهد. او خواستگاران زیادی دارد که مهم‌ترینشان شاهزاده و فرد دیگری به نام راگوژین است...
داستایوفسکی سعی کرده روسیهٔ آن زمان و انحطاط اخلاقی مردمانش را به تصویر بکشد. اما تا حدودی هم فضا را خیلی منفی و ناامیدکننده نشان داده، طوری که خواننده در پایان نتیجه می‌گیرد که پاکی و درستی هیچ نتیجه‌ای ندارد و در این دنیا هر چقدر هم که درستکار باشی، نه تنها نمی‌توانی روی اطرفیانت تأثیر بگذاری، بلکه شاید خودت هم تحت تأثیر آنها قرار بگیری.
شخصیت‌های زن داستان هم برایم قابل هضم نبودند و اصلاً نمی‌توانستم درکشان کنم.
        

          کلاسیکِ روسیِ دوست داشتنی.
 فضای رمان رو دوست داشتم همه چیز ملموس و قابل باور بود؛ انگار یک دوست از عاشقانه هاش برام میگه. با ترجمه خوب و روان مهری آهی.کاملا خوش خوان.
 ابله حکایت دلهره ها و تشویش هاست و البته احساسات توامان  ، گم گشتگی و عشق. برای من همه چیز داستان زنده بود گویی درباره جمع آشنا ،میخوانم.گاهی از دریچه فلسفه گاه روانشناسی.  بعضی جاها نویسنده از پس قرنها عبور میکرد و مستقیم با منِ خواننده قرن ۲۱ صحبت میکرد؛ جذاب بود. با یک پایان غیر منتظره...
        

          رمان قطور متن شیوه و ارتباط  میان شخصیت ها به همراه روابط عاطفی وتحلیل های روانشناختی دلچسب
        

          برای امثال ما جوانان امروزی هیچ اهانتی بدتر از این نیست که به او بگویید همه چیزش مثل همه است یا ضعیف النفس است یا هنر خاصی ندارد و خلاصه .. یک آدم عادی است .