یادداشت علیرضا علیمی

        می توانم گواهی بدم که تا الان بهترین کتابی بود که خوانده‌ام . چقدر جالب بود توجه به جزئیات  درسته که نصف دفعاتی که به پرنس میگفتند ابله به خاطر لباسش بود اما نصف دیگر به خاطر سادگی او بود و بعد اینکه وضعش خوب شد دیگر هیچ کس به او نگفت ابله چقدر ‌شخصیت سازی قوی بود شخصیتهای پرنس و ناستازیا و ژنرال قوی بودند کتابی بود که از خط به خط خواندنش لذت بردم واقعاقبل این کتاب میتونستم با صراحت اعلام کنم که ادبیات داستانی انگلیس قوی ترین توی دنیاست اما بعد این کتاب متوجه شدم که هر ادبیات با توجه به فرهنگ و آئین و رسوم هر کشور نوشته می‌شود و جذابیت و نوع نوشتاری خودش را دارد.نکته دیگری هم که بعد از خواندن این چند اثر  حائز اهمیت بود این  شباهت بین فرهنگ روس و ایرانی هست که گمان کنم ریشه در استعمار روسیه و شوروی بر ایران دارد یا شاید در فرهنگ ها تنیده شده شباهت‌هایی مثل مولع بودن به خویشان به حدی که دوست خود را فراموش کنی و... . شباهت های عجیبی بود که باقی باعث فاش شدن داستان می‌شود. در کل تجربه خواندن این کتاب یکی از بهترین تجربه های زندگی من در یکی از بدترین موقعیت ها بود.و واقعا رفت و پشت سرشو نگاه نکرد تا دیگه از دست رفت دخترک مظلوم ،ولی جدا از این مسائل عجب درام سینمایی میشه واقعا خیلی خفن میشه.