جذابه و لازم برای همه
توضیحی جز اینکه چشتو باز میکنه نمیدم ک بخونیدش
اون یک ستاره هم بابت باگ های ویراستاری و ترجمه کم کردم
          

            خب  دومین کتابی که از منسن خوندم.مثل هنر ظریف منسن لحن صریح و بی پرده ای داره .
به نظرم یکی از خوبی های منسن اینه که وقت برای شرح و تفضیل ماجرا بیان نمیکنه و درست میره سر اصل مطلب.حتی داستان پردازی ها هم خودش بخشی از حرفی است که قراره بزنه.
در این کتاب منسن با لحنی طنازانه و البته رُک،مثل پتک حقایق را بر سر شما میکوبه اما بر خلاف اسم کتاب منسن  قصد داره به شما این حقیقت بزرگ را  بگه که :اوضاع خوب است 
حقیقتی که جامعه ی مدرن امروز سعی داره آن را از شما پنهان کنه .منسن به خوبی جوامع پیرامون خودش را نقد میکنه و چهره ی زیبایی را که غرب از خودش ساخته زیر سوال می‌بره و آن را به چالش می‌کشه تا اثبات کنه اوضاع انقدر ها که مردم فکر میکنن خراب نیست....
          

            عجب کتاب مفیدی 
در بخش اول کتاب به ما نشون میده که دنیا قرار نیست به ما اهمیت بده و در ادامه از تناقض پیشرفت صحبت میکنه
 فصل دوم : فرض کلاسیک ، انواع ذهن ، تعصب خودمنفعت بینانه
 فصل سوم : قوانین احساسات نیوتن که خود مارک توضیحش داده که از دیدش اون سه قانون چطور میتونن وارد دنیای احساسات بشن
 فصل چهارم: ۳ آیین برای اهداف : معنوی و ایدئولوژیک، میان فردی 
فصل پنج : اهمیت امید 
فصل شش:کانت و ایده های او 
فصل هفت : چرا هرچقدر رفاه بیشتر میشه ما احساس میکنیم وضعیت بده و نا امید میشیم؟  
فصل هشت : انواع ازادی و تاثیر اون در امید این کتاب از هرجهتی که بهش نگاه کنید مفیده و میتونه زندگیتون رو تا حد زیادی تغییر بده از خوندنش امیدوارم لذت ببرید
          

            کتاب دومس بود که از مارک منسون می خوندم. اولیش هنر ظریف بود و راستش هیچ ایده ای نداشتم که این کتاب رو کی نوشته و اجع به چی هست ، همین که اسم نویسنده رو دیدم و یاد اون کتاب درخشان قبلی افتادم ، بدون هیچ فکری خریدمش. اصولا خریدن کتاب بدون فکر و تحقیق کار احمقانه ایه ، این یه واقعیت غیر قابل انکاره و درکش هم چندان سخت نیست. کتاب های زیادی توی دنیا وجود دارن که هیچ ربطی به ما ندارن و ما نباید وقت محدود خودمون رو بزاریم برای خوندنشون این حرف فارق از خوب یا بد بودن اون کتاب هاست .
بگذریم ، من توی این مورد خرید بدون فکر کتاب واقعا خوش شانس بودم.
ان کتاب مار منسون از اولی حتی بهتر هم بود ، حالا درسته اون خیلی معروف شده ولی این واقعا عالی بود و از اقبال خوب و بلندم کاملا راجع به خودم بود
منکه خیلی باهاش حال کردم 
همون فصل اول با اون مثال فوق العاده ش راجع به اون ابر مرد لهستنانی پیلکی چنان آدم رو جذب می کنه که فکر نخوندن کتاب هم رو هم نمی تونید بکنید.
لذا بخونید به نظرم پشیمونی در پی نخواهد داشت.
          

            کتاب‌معرفی‌کردن الکی نیست. تا ندونی مخاطبت کیه نمی‌شه که. باید بدونی علاقه‌ش به چیه، چیا خونده، چه کتاب‌هایی نصفه‌نیمه رها کرده، چه کتاب‌هایی رو خریده اما نخونده و کلا کجای مسیره. تا این‌ها رو ندونی نمی‌شه به‌ش پیشنهاد بدی.
اما بعضی کتاب‌ها هستن که اگر جواب سوآلای بالا رو بدونی به افراد زیادی می‌تونی پیشنهاد بدی. یعنی جامعه بزرگی هستن که از خوندن اون کتاب خوش‌شون میاد.
زمانی که کتاب «اوضاع خیلی خراب است»ِ مارک مَنسُن رو تموم کردم، دقیقاً همین نکته به ذهنم رسید. ازین نویسنده قبلاً «هنر ظریف بی‌خیالی» هم خیلی معروف شده‌بود. این جدیده، کتابیه که به خیلی‌ها می‌شه معرفیش کرد. اصلاً می‌شه به خیلی‌ها هدیه داد. به‌نسبت کتاب قبلی‌ش استخون‌بندی قوی‌تری داره و مستندتره.
نویسنده یک وبلاگ‌نویسِ خلاق و بامطالعه‌ست. وبلاگ‌نویسی یک توانمندی رو در آدم خیلی خوب تقویت می‌کنه: مخاطب‌شناسی و به‌تبع اون جذاب‌گفتن و شرح و بسط‌دادن. وقتی این کتاب رو می‌خوندم بعضی جاهاش به‌خوبی می‌تونستم بفهمم که نویسنده چه مفاهیمی رو قبلاً خونده و چیا رو می‌خواد توضیح بده. اما به‌شکل موفقیت‌آمیزی جذاب و سرگرم‌کننده حرفاش رو ریخته بود کف کاغذ. به نظرم این کتاب هم حکمت‌آمیزه و هم خوندنش سرگرم‌کننده.
فلذا «اوضاع خیلی خراب است» هم جزو پیشنهادای عمومی من قرار می‌گیره؛ مثل بادبادک‌بازِ خالد حسینی.
          

            بعد از ۳۰-۴۰ صفحه رهاش کردم. متاسفانه اصلا نتونست من رو جذب بکنه و چند تا ایراد اساسی داشت:

۱- مفهوم نبودن موضوع کتاب
من بعد از سی صفحه مطالعه هنوز نمی دونستم کتاب درباره ی چیه. نویسنده نتونست به من بفهمونه که قراره از چی حرف بزنه و این کتاب قراره به چه درد من بخوره. طبیعتا وقتی موضوع رو نرسونده بود، اهمیت و کاربرد موضوع هم در این صفحات مشخص نبود.

۲- زبان نامتناسب کتاب
به نظرم لحن و زبانی که برای نوشتن انتخاب شده بود مناسب چنین محتوایی که یک جورایی آموزشی محسوب میشه نبود. کنایه ها زیاد بودن. انار نویسنده هی انتظار داشت که به حرف هاش و انتخاب کلماتش بخندیم و جلو بریم ولی من نتونستم از لحنش لذت ببرم. 

* من نسخه ی زبان اصلی کتاب رو خوندم.
          

            اولش بنظرم کتاب جالبی میومد اما هرچی جلوتر رفتم کمتر تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. راستش اگه بخوام بگم موضوع کلی این کتاب چی بود نمیتونم! انقدر که از این شاخه به اون شاخه پرید و بنظرم مطالب انسجام نداشت. از امید شروع کرد، درباره هدف زندگی و پارادوکس پیشرفت و چندین موضوع پراکنده دیگه صحبت کرد و آخرش به هوش مصنوعی رسید. درنهایت هم گفت که امید به چیز بهتر نداشته باش، خودت سعی کن آدم بهتری باشی. درواقع این کتاب از همه چیز صحبت میکرد و من نمی‌تونستم ربط بین مطالب رو بفهمم. و خب آخرش هم به خودم گفتم «که چی؟» چون اصلا متوجه نشده بودم چی به چی شد و کتاب میخواست چی بگه...