“پیش از خواندن کتاب ملکوت باید بدانیم که با یک اثر ساده مواجه نیستیم. بلکه وارد دنیای سورئال یا بهتر است بگویم وارد رئالیسمی جادویی می‌شویم. دنیایی که بار فلسفی عمیقی بر دوش دارد. باید بدانیم این کتاب صرفا یک داستان نیست. پشت این روایت، بار فلسفی عمیقی قرار گرفته. پر بیراه نیست که ملکوت را تنها اثر ایرانی می‌دانند که قابل قیاس با شاهکارِ صادق هدایت، یعنی بوف کور است…”
در توصیف این کتاب فکر کردم بهتر باشه نقد و تفسیرش رو بخونید که بسیار جالب و کامله.
ملکوت خوب بود و از خوندش لذت بردم.
        

          اگر ملکوت نبود، جای جمله‌ای به درخشانی «در ساعت یازده شب چهارشنبه آن هفته جن در آقای «مودت» حلول کرد» در تاریخ ادبیات داستانی ایران خالی می‌ماند. جمله‌ای درخشان، گیرا و  تکان دهنده که نوید اثری بی‌تکرار را می دهد. دوست داران آثار بهرام صادقی حتما تصدیق خواهند کرد که فهم ملکوت و تسلط بر نقاط پوشیده آن، که بنظر همچنان جای کشف و جستجو دارد، کار یک یا دو بار خواندن این رمان نیست. ملکوت را مثل شراب کهنه و تلخ باید مزمزه کرد و به طعم حیرت آورش اندیشید. 
ماجرای حلول جن در آقای مودت و بگومگوهای دوستان او برای مراجعه به جن گیر یا دکتر، تنها پیش زمینه ای برای ورود به دنیای ابرشخصیت این رمان محسوب میشود: «دکتر حاتم». او تنها پزشک شهر است که شبانه روز مشغول به معالجه بیماران است و خود را بی منت وقف آنان کرده است. توصیف دکتر حاتم و پیش از آن شخصیت هایی که هریک به گونه ای منحصر به فردند، نویدبخش اثری ورای قراردادهای داستان نویسی است: «دکتر حاتم مرد چهارشانه قدبلندی بود که اندامی متناسب و بانشاط داشت، به همان چالاکی وزیبایی که در جوان نوبالغی دیده میشود، اما سر و گردنش... پیرترین و فرسوده ترین سر و گردن هایی بود که ممکن است در جهان وجود داشته باشد». توصیفات بدیع این رمان تنها در وصف هیبت دکتر حاتم خلاصه نمیشود. با پیش رفتن رمان، اوصاف و دیالوگ ها، بی آنکه یکی در کفه ترازو سنگین تر باشد، در کنار هم به پیشبرد قصه کمک میکنند. روایت علاوه بر اینکه همچنان ماجرای حلول جن را در نظر دارد، در پی تغییر نقطه کانونی است تا بتواند به درستی رویه دیگر دکتر حاتم و آنچه را که در اتاق های خانه او میگذرد به خواننده نشان دهد. غافلگیری های پیاپی روایت تا پایان کتاب ادامه می یابد. ممکن است این غافلگیری ها در نگاه اول خواننده ای را بترساند که برای اولین بار با کتاب مواجه شده است، اما در پس تمام صحنه های خشونت آمیز و هول افزا، فلسفه ای آمیخته با یاس و ملال نفس می کشد. شاید این موضوع اصلی ترین دلیلی باشد که برخی منتقدان ملکوت را با بوف کور هدایت مقایسه می کنند؛ گرچه از نظر نگارنده، به دلایلی که در این یادداشت قابل شرح نیست ملکوت فضایی پخته تر از بوف کور دارد، گویی اثر او ماحصل عناصر سوررئالی است که امتحان خود را در آثار پیشین پس داده اند. 
شاید بتوان دغدغه اصلی صادقی در ملکوت را مرگ و نقطه مقابل آن، نه مرگ (نه به معنای زندگی) دانست. ملکوت حاصل ذهن کنجکاو پزشکی است که بارها هم با واقعیت فیزیولوژیک مرگ مواجه شده است و هم در سیری درونی به فلسفه مرگ اندیشیده است. نقطه مقابل آن، نه مرگ (با نیم فاصله بخوانید) است، چیزی که حیات است اما زندگی نیست، این چیزی است که بیش از همه دکتر حاتم را می رنجاند. زیستنی که نمیتوان نامش را زندگی گذاشت و انسانهایی که با حیاتی سراسر ملال مواجهند. شاید چیزی که به شدت صادقی را آزار می داده است همین حیات های بی دستاورد باشد، تن هایی که در دستان پزشکی آرام میگیرند بی آنکه ماموریتی را به سرانجام رسانیده باشند. دکتر حاتم آدمیانی به این کیفیت را سزاوار زیستن نمیداند و از همین باب دست به این کشتار جمعی شگفت میزند.
دنیای بهرام صادقی دنیای شگفتی هاست. همچنان که ملکوت بخشی از این شگفتی را به دوش میکشد، آثار دیگر صادقی، که همگی داستان های کوتاهی هستند که در مجموعه های سنگر و قمقمه های خالی و وعده دیدار با جوجوجتسو گردآوری شده اند، هریک بارقه ای از این شگفتی هستند. برای شناختن دنیای ملکوت شاید لازم باشد خواننده پیشتر در یکی از دو کتاب دیگر با شخصیت های نوپدید صادقی دیدار کند.
وصف ملکوت گفتن در یکی دو جمله عملا محال است و تفسیر کردن آن در یک یادداشت پانصد کلمه ای غیر ممکن. از همین رو در پایان کتابها و مقالاتی ارزشمند که به فهم جهان صادقی و مشخصا این کتاب کمک می کنند بیان خواهد شد، امید که مقبول و مفید افتد:
تاویل ملکوت، نوشته محمد تقی غیاثی، نشر نیلوفر. (کتاب)
بهرام صادقی بازمانده های غریبی آشنا، تدوین و تنظیم محمدرضا اصلانی، نشر نیلوفر. (کتاب)
بازنمایی انگارۀ مرگ‌اندیشی در نسبت با امید و ناامیدی در ملکوت، شهناز عرش اکمل، نعمت الله ایران زاده، مجله متن پژوهی ادبی. (مقاله).
        

          عجیب
گنگ و بی‌نظیر
مدت‌ها بود کتابی مثل این نخونده بودم.
قلمش فوق‌العاده بود و به آسونی توی مغزم حل می‌شد.
از نظر نگارش واقعا بی‌نظیر بود.
جملات کلیدی و حساب‌شده.
اما داستان. خلاقانه و نوایده بود. اما انگار از درک کاملش عاجزم.
بعد تماشای فیلم اژدها وارد می‌شود دنبال این کتاب گشتم و توی کتاب‌خونهٔ دانشکده پیداش کردم. مایهٔ مسرتم بود. حالا در خلائی غلیظ غوطه‌ورم.
        

          اگر بداني كه سرنوشت محتوم تو مرگ است، و آن مرگ نزديك است، چه ميكني؟ آيا مي گريزي؟ مي هراسي؟ يا از سنگيني تحمل وحشت اين سرنوشت،  دست به نابودي خودت مي زني، پيش از آنكه نيستي بر تو چيره شود؟
        

          هرآنچه می‌شود از یک داستان توقع داشت، در خود داشت.
ستاره‌ای که نگرفت برای این بود که سوال‌های بیشماری در ذهن خواننده ایجاد می‌کنه و اما به همگی پاسخ داده نمی‌شه.
        

          چقدر قشنگ بود 
چقدر قشنگ بود...
        

          آن روز خواهد آمد! آن روز مقدس که فراموشی و شادی همچون عسل غلیظ در کام انسان غمزده آب شود و باد راحت بر بوستان های سرسبز و خرم بوزد و شکوفه های جوان و رنگارنگ بهار بر تمامی زمین خشک و تشنه بپراکند. و شکوفه های بهارها بر گور تنهای من خواهد ریخت و بر گور معصوم فرزندم و آنها را خواهد پوشاند...
.
.
یکریز خواندمش، نثری روان داشت و توصیفات و فضا سازی های نویسنده عالی بود .
        

          طبق اطلاعات اول کتاب، این داستان قبل از اینکه به دست این انتشارات بیفته ۹ مرتبه چاپ شده و از همین ناشر هم دومین نوبتی هست که به چاپ رسیده، یعنی در مجموع ۱۱ نوبت چاپ. سوالی که برای من پیش اومده اینه که چرا هنوز باید سرشار از غلط‌های املایی و نوشتاری و نگارشی باشه؟

از خود داستان بدم نیومد. قسمت‌هایی رو بیشتر دوست داشتم و قسمت‌هایی رو کمتر. خوندن عبارت‌پردازی‌های نویسنده معمولا لذت‌بخشه اما خب همیشه در خدمت داستان و در مسیر اون نیست. اساسا خود قصه خیلی پررنگ نیست و گویا اولویت نویسنده، بیشتر عبارت‌پردازی بوده تا داستان‌پردازی. با این حال خوندنش خالی از لطف نبود.
طبق معمول، درمورد نقد محتوای داستان اینجا صحبتی نمی‌کنم.
        

          ملکوت بهرام صادقی، به نظرم، ترکیبی جذاب و آزاردهنده از «مرشد و مارگریتا»ی میخائیل بولگاکف و «بوف کور» صادق هدایت است، با مازوخیسم بیشتر، عمقیتر و تاریک‌تر.
شخصیت های ملکوت را دنبال کنید چیزهای عجیبی در ورای متن دستگیرت می شود. ولندِ مرشد و مارگریتا در مسکو آشوب و عدالت پیچیده‌ای را به راه می‌اندازد، یا راوی بوف کور، زن اثیری را می کشد. صادقی هم میم لام را معرفی می‌کند تا جایگزینی برای مرشد در کتاب بولگاکف باشد، وجدان داستان که شیطان را به زانو در میاورد و شیطان می‌پذیرد که میان این همه ابتذال هنوز می‌توان به رستاخیر انسان امیدوار بود. 
اما شباهت‌ها به سرعت تغییر مسیر می‌دهند و «ملکوت» رگه‌های تلخ‌تر خود را نشان می‌دهد. در مرشد و مارگریتا، شیطان رستاخیز «پونتیوس پیلاتس» را می‌پذیرد و برای امید به عشق، با آنکه عاشق مارگریتا شده، او را به وجدان بیدار مرشد می‌بخشد. اما در ملکوت، صادقی امر ویرانه راهیست بی پایان و شیطان رستاخیز را نمی‌پذیرد و به ویران کردن آدم ادامه می‌دهد. انگار که شیطانِ مسیحیت پذیرفته که بنده خداست و او در قرائتی مامور خدا برای آزمون‌های الهیست. اما در قرائت ایرانی، شیطان بی کم و کاست پیش می‌رود تا انسان را در راهی بی نهایت ویرانی همراهی کند. او حتی در برابر وجدان‌هایی که تصمیم به رستاخیر می‌گیرند می‌ایستد و با کوچکترین خطایی یادآور می‌شود که گذشتی در کار نیست. 
دکتر حاتم را اگر جایگزین ولند کنیم، نه تنها پیلاتس بلکه تمام نفرین شدگان را به دوزخ می‌فرستد چرا که امیدی به رهایی انسان از ابتذال ندارد. همانگونه که میم لام را تنها بابت آرزوی جاودانگی به مرگ محکوم کرد.
در «مرشد و مارگریتا»، ولند، با وجود ماهیت اهریمنی‌اش، در نهایت هدف بالاتری را دنبال می‌کند؛ او مامور الهی برای بیداری وجدان‌های آگاه است و به نوعی رستگاری و آرامش برای نفرین‌شدگان ایمان دارد و عاملی مطیع در طرحی الهی است. اما در «ملکوت»، میم لام نه تنها خادم رستگاری نیست، بلکه به یک جلاد تبدیل می‌شود.
اینجاست که روح «بوف کور» نمود پیدا می‌کند: شیطان "مارگریتا"(ساقی) را می‌کشد و "مارگریتاهای" قبلی نیز کشته شده است همان‌طور که زن اثیری در بستری از عشق و خیانت توسط راوی بوف کور کشته می‌شود. 
در روایت ایرانی، راوی هیچ نوری، هیچ راهی به سوی رستاخیز نمی‌بیند، بلکه تنها در آغوش ناگزیر مرگ فرو می‌رود. تا آنجا که راوی خود را نیز می‌کشد.
این حس فراگیر ناامیدی فراتر از خود «ملکوت» و بوف کور می‌رود و در کل روایتِ روایتگران ایرانی حضور دارد. همانطور که مارشال برمن در «تجربه مدرنیته» به آن می‌پردازد، تجربه غربی مدرنیته، که در شخصیت فاوست تجسم یافته، اغلب ویرانی را مقدمه‌ای برای تولد دوباره و تحول می‌بیند. شیطان در این بستر، کاتالیزوری برای آغازهای جدید است، هرچند دردناک. اما در تجربه ایرانی، تلاش برای رستاخیز، به مرگ تمام عناصر درگیر می‌انجامد.
روایتگری ایرانی همواره در همین مسیر تلخ ویرانگر قدم بر می‌دارد. در تداوم این روایتگری، روایتگر معاصری نیز مانند اصغر فرهادی در «درباره الی»، تقریباً شبیه راوی هدایت عمل میکند، راوی او نیز از دور نظاره‌گر ناپدید شدن و مرگ "زن اثیری" (الی) در دریاست؛ تماشاگرِ فقدان. در واقع راوی در اینجا نیز زن اثیری را می کشد. در جای دیگر راوی در «جدایی نادر از سیمین»، این بار درگیر روایت خود است؛ فرهادی دیگر ناظری دور نیست، بلکه در دل کشمکش‌ها قرار گرفته و گویی از در میان همان ناامیدی‌ای که خودش روایت می‌کند، "کشته می‌شود".
به نظر من، نقش راویان و روایتگری در تاریخ ایران به شکلی عمیق، منحصر به فرد و تأثیرگذار بوده است. این حس وجود دارد که روایتگران ایرانی، شاید تحت تأثیر ترومایی تاریخی، به سمت روایت مرگ، زوال و نابودی هرگونه امکان رستاخیز متمایل شده‌اند. گویی آن‌ها تاب تحمل تضادهای درونی تجربه تاریخی خود را نداشتند و به ناچار، به سمت یک خودتخریب‌گری در روایت ایران روی آوردند.
راویان ایرانی، بر خلاف سنت‌های دیگر، نه واسطهٔ نجات‌اند، نه ناظر بر رستگاری، بلکه خود در دل مرگ ایستاده‌اند و تنها اقدامشان، ثبت فاجعه است. این همان‌جاست که ملکوت شبیه «بوف کور» می‌شود، و هم‌زمان در تضاد با «مرشد و مارگریتا»‌ی بولگاکف قرار می‌گیرد.
در «مرشد و مارگریتا»، شیطان، گرچه در ظاهر شر است، اما نقشی رهایی‌بخش دارد. عاشق می‌شود، وصل می‌دهد و رستگاری را در دل ویرانی ممکن می‌سازد. اما در «ملکوت»، شیطان، میم.لام را نه فقط پس از رستاخیز، بلکه به‌خاطر آرزوی تداوم آن می‌کشد. در این‌جا، نه فقط نجاتی در کار نیست، بلکه عطش نجات هم مهلک است.
مارگریتا در ادبیات روسیه زنده می‌ماند؛ اما در ملکوت، مارگریتاها کشته می‌شوند — یکی پس از دیگری، و راوی؟ نه تنها نجات نمی‌دهد، بلکه تسلیم می‌شود. او فقط تماشاگر مرگ است. این همان روح ایرانی است که از دل بوف کور برمی‌خیزد: روایت، فقط وقتی اصیل است که تاریک باشد.
ملکوت به من یادآوری کرد که چرا روایت در ایران، اغلب با مرگ، خودویرانگری، و انهدام گره خورده است. گویی راوی ایرانی، از پس شکست‌های پیاپی، دیگر نه توان زیستن در تضاد را دارد، نه امیدی به افق‌های دور. و درست همین‌جا، تفاوت ما با سنت روایت‌گری روسی یا حتی غربی آشکار می‌شود. آن‌جا شکست، آستانهٔ عبور است؛ این‌جا، بن‌بست محتوم.
ملکوت روایت کوتاهی است، اما پژواک بلند یک ترومای تاریخی‌ است: ترس از رستگاری، فرار از امید، و خستگی عمیق راویانی که باور کرده‌اند هیچ نوری در راه نیست.
        

          به راستی که زندگی، چه معنایی فراتر از درک ما از آن خواهد داشت؟! 
مگر نه آنکه ملامت و یا سرخوشیِ هر شماره از نفس هایمان به درک ما از زندگی بر میگردد؟ و یا شاید زندگی و درک و از این قبیل مفاهیم، تنها جبر است که نا آشکار ما را قربانی کرده...
        

          کتاب رو وقتی تموم کردم چیز خاصی ازش سر درنیاوردم جز تیکه اخرش که آدم هایی که آمپول زده بودند و فهمیدن قراره بمیرن داشتن واکنش های مختلفی نشون میدادن. بهدش که تفسیر مانا رو خوندم متوجه شدم که کتاب با نماد نوشته شده بود و هدف نویسنده چی بود. اصن خوندن کتاب یه طرف فهم کتاب یه طرفه دیگه، خلاصه که این کتاب برای من دوبار لذت بخش بود.
        

          صحبت در مورد‌ش توی چند سطر نمی‌گنجه. موقع خوندن واقعا لذّت بردم و داستان سورئالی داشت. بعد از خوندن‌ش صحبت‌های دوستانم رو در موردش شنیدم و خب بیش‌تر از پیش متوجّه شدم ارزش داره که خونده بشه. 

        

          تجربه جذابی بود. از همان ابتدا تا انتها جذب اش میشوید. با قلمی تاریک و ترسناک و قلاب ها و تعلیق های مناسب و درخور
فضاسازی و تصویرسازی هایی که به خوبی برای خواننده ایجاد میشود و لذت را ارام ارام به خوردمان میدهد.
تنها نکته ای که بگویم این است که من این داستان را از انتشارات معین خواندم که نسبت به چاپ های جدید نشر کتاب زمان بهتر است و لااقل کلمه را با نقطه چین سانسور میکند
        

          شروعی فوق‌العاده که مجبورت می‌کنه تا آخر داستان رو ادامه بدید.
خیلی از جاهای داستان گنگه و هضمش کار سختیه،در کل داستانی عجیب،جذاب،خلاقانه و سخت است.
        

          ملکوت، نوشته بهرام صادقی، درست مثل یک کابوسه که نمی‌دونی کی شروع شده و نمی‌فهمی کِی تمام می‌شه. کتاب رو باز می‌کنی و بعد تو ناگهان وسط یک اتاق سرد و خالی با دکتر حاتم  هستی. دکتر؟ نه ! فکرشم نکن. چون این دستایی که بدنت رو لمس می کنن مهربون نیستن، قرار نیست شفا بخش باشن، قرار نیست آرومت کنن، حداقل نه به اون شکلی که انتظارش رو داری. این دستا مثل مرگ سرد و زمخت ان...
 اینجا دیگه نه زمان اهمیت داره و نه مکان. همه چیز معلقه. 
اسم کتاب ملکوته، با خودت میگی ملکوت، جایی که باید مقدس و آرام باشه، اما اشتباه می‌کنی! چون حالا تبدیل شده به مکانی وحشت‌آور، پر از سایه‌ها، توهمات، مرگ‌هایی که هنوز اتفاق نیفتاده ان و زندگی‌هایی که انگار مدت‌هاست مرده‌ان.
کلمات توی این کابوس مثل تکه‌های یک آینه شکسته‌ان، هر تکه انعکاسی از ذهن آشفته یکی از شخصیت هاست و انگار می‌خوان روان تو رو زخمی کنن، تو رو هم مثل خودشون به سمت مرگ یا پوچی بکشونن و یا شایدم فقط می‌خوان تو رو وادار کنن که بفهمی، اما اینجا قاعده نفهمیدنه. 
هر چقدر جلوتر می‌ری، دیواره های واقعیت و خیال بیشتر به هم نزدیک می‌شن. مرگ و زندگی، شب و روز، خدا و شیطان همه درهم تنیده‌ان. و تو، دنبال معنایی می‌گردی، اما با هر قدم که در این راه برمی‌داری فقط در تاریکی بیشتری فرو می‌ری و صادقی تو رو وارد دنیایی می‌کنه که از ابتدا معلومه هیچ راهی برای خروج ازش نیست. 
آدم های این کابوس، همه انسان‌های سرگردان در بی‌پایانی این جهان هستن که میون مرگ و زندگی گیر کردن، مثل تو یا شاید تو مثل اون ها، در نهایت چه فرقی داره وقتی رهایی نیست وقتی رستگاری فقط در مرگه، البته اگر رستگاری ای در کار باشه. 
و وقتی به پایان کتاب می‌رسی، می‌فهمی که این پایان نیست؛ هر صفحه‌ای که ورق زدی، فقط آغاز یک چرخه دیگه ست، چرخه‌ای که تو رو دوباره به همان نقطه اول بازمی‌گردونه. چون ملکوت یک خیال نیست؛ بلکه همون واقعیته که هر روز و هر روز و هر روز از اون می‌گریزیم اما نمی‌تونیم ازش فرار کنیم.
.....
در خوانش دوم به همراه گروه دوست داشتنی «همخوانی کتاب های بد»، اینبار فکر میکنم کتاب رو بیشتر فهمیدم و دوست تر میدارم.
ریویوهای خوب زیادی برای این کتاب جذاب نوشته شده، با همه ریویوو های چهار و پنج ستاره موافقم، بنابراین فقط به همین متن که احساسم به کتاب بود بسنده میکنم.
        

          لذت غریبی از زمانی که خوانش این رمان کوتاه را شروع کردم، در من پیدا بود؛ تا جایی که غربت این لذت از میان رفت و فهمیدم که چرا!
کتاب فضای عجیبی داشت، مثل «روزگار دوزخی آقای ایاز» از دکتر براهنی.
⭐⭐⭐⭐⭐
        

          بخشی از کتاب:
اگر زندگى کلاف نخى باشد… من آنرا باز کرده مى‌بینم. کاملا گسترده و صاف. پیچ و تابش نمى‌دهم و رشته‌هایش را به دست و پایم نمى‌بندم. براى همین است که عده‌اى را دوست مى‌دارم و عده‌اى را دوست نمى‌دارم. اما به کسى کینه ندارم. آماده‌ام که به دیگران کمک کنم، زیرا دلیلى نمى‌بینم که از این کار سرباز زنم. هوا و آفتاب و عشق و غذا و علم و مرگ و حیات و کوهها را مى‌پسندم و به آنها دل مى‌بندم. به هرچیز قانعم، اما آن قناعتى که نتیجه‌ى تصور خاص من از زندگى است.
        

          شاید هنوز و همیشه  تو ذهنم به عنوان بد ترین داستان یا بهتر بگم نمایش نامه ای که به زور تا آخر خوندمش. و اصلا دوست نداشتمش.
واقعا پوچ و سمبلیکه بهتره تو ژانر جنایی یا وحشت قرار بگیره تا فلسفی