«خوب که فکرش را می‌کنم می‌بینم همه ما در تمام عمرمان بچه‌هایی هستیم که به اسباب‌بازی‌هایمان دل خوش کرده‌ایم و وای به روزی که دلخوشی‌هایمان را از ما می‌گیرند، یا نمی‌گذارند به دلخوشی‌هایمان برسیم. بچه‌هایمان، مادر‌هایمان، فلسفه‌هایمان...مذهبمان...

بیش از هر وقت و مثل همیشه دنبال فراموشی می‌گردم. باز دلم می‌خواهد فراموش کنم و هیچ نفهمم (اما، ای فراموشی، می‌دانم که نخواهی آمد، زیرا تو نیستی و من می‌دانم که نمی‌توان فراموش کرد، زیرا که فراموشی در جهان وجود ندارد، همچنان که هیچ‌چیز وجود ندارد... حتی گریستن.)

ـ از شما تشکر نمی‌کنم، زیرا مبالغه کردید. ولی به‌‌ هر حال مسئله برای من باور کردن یا باور نکردن است، نه «بودن» یا «نبودن»، زیرا من همیشه بوده‌ام.

ـ خسته‌تان کردم؟ ـ نه.اگر زندگی کلاف نخی باشد... ـ ... من آنرا باز کرده می‌بینم. کاملاً گسترده و صاف. پیچ و تابش نمی‌دهم و رشته‌هایش را به دست و پایم نمی‌بندم. برای همین است که عده‌ای را دوست می‌دارم و عده‌ای را دوست نمی‌دارم. اما به کسی کینه ندارم. آماده‌ام که به دیگران کمک کنم، زیرا دلیلی نمی‌بینم که از این کار سر باز زنم.

به اینژ گفته بود: من یک بازرگانم. نه بیشتر، نه کمتر. ـ کز، تو دزدی. ـ این دقیقا همون چیزی نیست که من گفتم؟