با خواندن صفحه اول حس می کنید باید حتما این کتاب را بخوانید؛ کمی که پیش بروید در گیر فضای ذهنی پیرمرد با مزه داستان و قصه زندگی اش می شوید که جالب خواهد بود. تم طنز کتاب و اتفاقات پی در پی اگر فیلم فارست گامپ با بازی تام هنکس را دیده باشید قطعا کتاب شما را به یاد این فیلم خواهد انداخت چرا که اینجا هم با پیرمردی روبرو خواهید که یکی از مهره های اصلی و تعیین کننده در اتفاقات تاریخی است. ناگفته نماند که ترجمه خوب فرزانه طاهری هم خواندن این کتاب را لذت بخش می کند.
هیچ¬کس بهتر از بابا بزرگ نمی توانست مستمعانش را مسحور کند، وقتی که روی نیمکت محبوبش می نشست و، تکیه داده بر عایش، در حالی که توتونش را می جوید، برایمان قصه می گفت. ما نوه با چشمان گشاده از حیرت می پرسیدیم:"بابابزرگ... یعنی اینها راست است؟" بابا بزرگ جواب می داد:"اونایی که فقط حرف راست می زنند، لایق نیستند که آدم به حرفشان گوش بدهد" این کتاب را به او تقدیم می کنم. یوناس یوناسن
آلن به او هشدار داد:"انتقام چیز خوبی نیست. انتقام مثل سیاست است، یک چیز همیشه به چیز دیگر منجر می شود تا اینکه بد بدتر می شود و بدتر بدترین"(ص 67)
        

          یک بازخوانی خلاقانه و جذاب از تاریخ، با کرم روزنامه نگاری، با تمام جوانب مثبت و منفی آن. به شدت توصیه به خواندن این کتاب میکنم.
        

          فوق العاده عالی و خواندنی :)
البته شباهت هایی به فارست گامپ داشت، اما هزار برابر خواندنی تر بود!
جداً بعد از شروع کردن، زمین گذاشتنش سخت است.
        

          کتابی فوق العاده برای کسانی که می خواهند کتاب خواندن را شروع کنند و یا کتاب خواندن را از سر بگیرند.
کل کتاب بر پایه این جمله است:
«کاری است که شده و از این به بعد هر چه قرار باشد پیش بیاید پیش می آید.»
        

          اول باید بگم که ژانر طنز یکی از ژانرهای مورد علاقه منه و این کتاب پنجمین کتابی بود که در این ژانر خوندم.
ماجراهای این رمان علاوه بر این که بخشی از تاریخ تحولات قرن بیستم رو مخاطب میگه،بلکه با ماجراهای خنده داری که برای آلن کارلسون در مواجهه با کسانی که در آن دوره بر سرِ کار بودند،لبخند رو بر لب خواننده میاره.البته باید بگم این کتاب روایتگر فصل به فصل گذشته و حال آلن کارلسون هستش.
        

          با اندکی اطلاعات تاریخ معاصر از ارجاعات فوق العاده کتاب بسیار لذت میبرید :))
        

          میتونم در مورد این کتاب بگم که خیلی ظریف اتفاقات تلخ رو آمیخته با طنز بیان میکنه... جوری که حتی کشته شدن یه آدم بیشتر خنده داره تا تاسف برانگیز... چرا؟ چون که زیر یه فیل گنده له شده... .
داستان از صدمین سالگرد تولد آلن کارلسن شروع میشه که اون تصمیم میگیره از پنجره اتاقش توی آسایشگاه سالمندان فرار کنه و نویسنده همزمان با حال، زندگی اونو از کودکی هم شرح میده... .
چیزی که خیلی برام جالب و شایدم عجیب بود، سرد بودن بیش از حد آلنه... آدمی یخی از سوئد که انگار مثه هوای کشورش احساساتشم قندیل بسته... در حدی که تنها چیزای مهم زندگیش یه لقمه غذای بخور و نمیر ، یه جای خواب راحت و البته ودکا به مقدار کافیه... و اینکه مثلا همکار چندسالش درست کنارش کشته بشه یا خودش کسی رو منفجر کنه خیلی براش اهمیت نداره... ولی خوب دست نویسنده این آقای کارلسن رو دور دنیا میچرخونه و حتی پاش به ایرانم میرسه و مدتی رو توی زندان ساواک میگذرونه که البته اونجاهم با ترکوندن رییس زندان خلاص میشه... خلاصش این آقای آلن افتخار آشنایی با چندتا رییس جمهور از آمریکا رو پیدا میکنه، استالین رو میبینه، پاش به کره شمالی و چین هم باز میشه و........
‌برای من بعد خوندن چندتا رمان تلخ و سنگین، طنز کتاب مفرح بود ولی اصلا کتاب راحت خونی نبود... به خاطر پراکندگی اتفاقات دنبال کردن کتاب به صورت پشت هم سخته... البته مقادیری هم مترجم زحمت کشیده بودن و غلطهای املایی و... داشت کتاب ولی اونقدر عجیب نبودن که منظور رو نرسونه یا مانع خوندن بشه.
        

          انگار سریال مرد هزار چهره را میبینی
        

          من ترجمه فرانسوی این اثر را خوانده ام . 
        

          یه پیرمرد صدساله سوئدی بازیگوش که تحمل زندگی توی خانه سالمندان رو نداره و فرار میکنه و در ادامه زندگی این آدم از اوایل قرن بیستم تا سال ۲۰۰۵ رو مشاهده میکنید. آقای آلن کارلسون شدیدا شبیه فارست گامپه چرا که مثل فارست گامپ توی رویداد های مهمی تاثیر داشته اون هم به خاطر تخصصش در زمینه مواد منفجره. ولی مثل فارست دچار کند ذهنی نیست فقط یه آدم ساده گیره که جز یه بطری عرق و یه کار برای گذران زندگی چیز دیگه ای نمیخواد. کلا این کتاب به ما یاد میده که هیچوقت برای شروع دوباره دیر نیست و کلا زمانی دیره که ما روی این زمین دیگه نیستیم.
        

          با توجه به تعاریفی که شنیده بودم و علاقه‌ی زیادی که به تاریخ دارم با دید بسیار مثبتی کتاب رو شروع کردم، اما واقعاً داستانش برام کسل‌کننده بود... اتفاقات طولانی بی‌ربط که حتی به طنز کتاب هم کمک نمی‌کرد و گهگاهی حتی خرابش هم می‌کرد... مدت زیادی طول کشید برام تا بتونم تمومش کنم و واقعاً به نظرم جز اطلاعات دسته چندم تاریخی چیز دیگه‌ای برای دنبال کردن نداشت.
        

          خب، آلن کارلسن پیرمردی‌ه که روز تولد صد سالگیش تصمیم می‌گیره از آسایشگاه فرار کنه. همونجور که از اسم و جلد کتاب پیداست.
من واقعا شخصیت آلن رو دوست داشتم، باهوش، بی‌علاقه به سیاست و هرگونه بحث سیاسی و ساده.
بیشتر قسمت‌هایی از کتاب رو دوست داشتم که حکایت حال بود؛ چون داستان یک فصل در میون گذشته (جوانی‌های آلن) و حال رو روایت می‌کرد.
کلی اطلاعات تاریخی و سیاسی در اختیار خواننده می‌گذاره. گرچه من -مثل آلن- علاقه‌ای به این قسمت‌هاش نداشتم و خداخدا می‌کردم که زودتر بگذره ولی بی‌شک فصل‌های مربوط به گذشته از فصل‌های حال طولانی‌تر بود.
نثر کتاب یک روانی و سادگی خاصی داشت که باعث می‌شد راحت‌تر اطلاعات و حرف‌های قلمبه سلمبه‌ش رو هضم کنی و مجبور به زمین گذاشتن کتاب نشی.
این نکته که شروع و پایان کتاب یکی بود، برام خیلی جالب بود و انگار کل داستان یک کُره‌ای بود که دورش زدی و رسیدی به نقطه‌ای که بودی.
        

          خیلی برام دوست‌داشتنی بود واقعا. عاشق طنز ریز (و حتی گاهی بی‌مزه‌) کتاب بودم. :))))) از اون کتاب‌ها بود که حین خوندنش خیلی بهم خوش گذشت. 
        

          داستان از فرار آلن کارلسن از خانه سالمندان تو روز تولد ۱۰۰ سالیش شروع میشه و فصل به فصل داستان در زمان حال و گذشته عوض میشه و ما رفته رفته با شخصیت آلن و اتفاقات گذشته زندگیش بیشتر اشنا میشیم.
یوناسن که خودش روزنامه نگار بوده تو این داستان شرح تاریخ ۱۰۰ ساله اون دوره رو تو قالب طنز در داستان گنجونده و با سفر های آلن به چین و روسیه و ایران و... با ماجرایی طنز به جنگ جهانی وتاریخچه بمب اتم و انقلاب چین و غیره پرداخته.
اینکه با سبک طنز داستان ارتباط بگیرین یا نه خیلی تو خوندن کتاب تاثیر داره و پیشنهاد میکنم قبل خرید چند صفحه از کتاب بخونین.. برای خودم که این کتاب رو تو دوره نسبتا سختی از زندگیم خوندم این کتاب خیلی برام ارزش داشت چون هم خیلی باهاش خندیدم و هم مشتاقم کرد برم سمت کتابای خونده نشده کتابخونم و علاقم به کتاب خوندن خیلی بیشتر شد بعد این کتاب..
        

          یک کتاب داستانی تاریخی جذاب طنز!
داستان یک پیرمردی به اسم آلن هست که در تولد ۱۰۰ سالگیش تصمیم میگیره که از خانه سالمندان فرار کنه و بره پی الواطیش!
.
این کتاب دو تا خط سیر داستانی داره
یکی ماجرای حال، که مربوط به فرارش میشه و ادامه داستان
یکی هم (که به نظرم مهم تره) ماجرای جوونیاش که تقریبا میتونید تاریخ جنگ جهانی دوم رو به واسطش متوجه بشید.
.
نشون به اون نشون که یک قسمتی از کتاب در مورد ایران هم صحبت می‌کنه.
.
من تو یک ویدیوی ۱۵ دقیقه ای اومدم خط سیر اولش رو کامل تعریف کردم اگه دوست داشتید میتونید از طریق لینک زیر ببینید:👇
https://www.aparat.com/v/8kQS4
        

          واقعا یه جاهایی حال آدم از خوش شانسی آلن بهم میخورد با اینکه داستان سیر عجیبی داشت ولی خب بخش هایی که درباره گذشته آلن بود برام جذاب تر بود
ولی خب تونست منو تا آخر کتاب بکشه
البته که ترجیح میدادم کتاب کمی بیشتر هیجانی تر بود و اینقدر مطمئن نبودم که اوکی همه چی اینقدر راحت اوکی میشه برای پیرمرد صدساله
        

          جالب بود. به نظرم خوندنش خالی از لطف نیست چون داری سرگذشت کسی رو میخونی که ماجراجویی هایی و تو زندگیش کرده که فقط تو کتاب میتونی بخونی یا تو فیلم میتونی ببینی و اینکه اون شخص یه قوانین و اخلاقیات خاصی هم تو زندگیش داره که سعی میکنه بر ضدش عمل نکنه ولی ناچارا بر ضدش میشه مثلا اینکه نمیخواد با سیاست روبرو بشه ولی تمام زندگیش و با آدم های سیاسی مهم تاریخ دیدار کرده. و جالب اینکه هنوزم بعد از صد سال دنبال زندگی کردن و از نو ساختن زندگیشه. 

        

          نویسنده با خلاقیت سرشار توانسته حدود۱۰۰ سال از تاریخ جهان را با زندگی یک انسان کاملا معمولی گره بزند.طنازی قلم  درازای داستان رو پوشش میده و درکل کتاب برای من جالب بود.
اگر چه تماما با ایده ی اساسی کتاب که بی تفاوت و بی طرف بمانید تا خوشبخت ترین باشید مشکل دارم.
        

          خوب بالاخره وقتی آدم یک کتاب را برای اسمش بخرد، از این اتفاقات هم میفتد...

سیر اصلی داستان خوب و خلاقانه بود. ربط دادن شخصیت اصلی داستان به بسیاری از وقایع سیاسی صد سال اخیر جالب بود ولی فقط همین...می توانست خیلی خیلی کتاب بهتری باشد...به نظر من نویسنده ایده ی به این خوبی را هدر داده است!

خیلی برایم خسته کننده بود. اصلا نخندیدم با کتاب و تمام مدت این شکلی بودم: :|
فقط صحنه ی تعریف کردن داستان برای دادستان ذره ای از بقیه ی کتاب بهتر بود و شاید داشتم به سمت لبخند زدن پیش می رفتم...

با تمام این حرف ها باز هم ممکن است کتاب هایی را برای اسمشان بخرم...بالاخره "من او" را هم برای اسمش خریدم دیگر:))))